Қайғырсаң, қабырғаң сөгілердей,
Қамықсаң, қара нөсер төгілердей,
Жабықсаң, жаның егілердей, бұл – өлім;
Сілкіп алды-ау, бар қазақтың жүрегін.
Жұрты қалды-ау, қаралы ту құшақтап,
Жұбата алмай мұңға батқан мына елін...
Жары қалды-ау, қара жауып басына
Ақбоз аттың жүрегіне ұстап жүгенін...

Арысым-ай, арда өнерді ар көрген.
Тарықпаған тақыр жерден, тар жерден.
Тәңір өзі - сенің тазалығыңа,
Аққудайын адал жаннан жар берген.
Сымбатыңа, сырлы жүзің жарасар
Сегіз қырлы сиқыр менен сән берген.
Бар қазақтың бақыты үшін жаралдың
Намысыңды найқалмайтын нар көрген.

Жігерімді құм қылам-ау, жыласам.
Мына қайғы құл қылады-ау, құласам.
Кеше қалай кеш батты екен?
Білмеймін,
...Бүгін неге бір түрлі атты мына таң?!
Өзегімнен өлең – өксік боп шықпай,
Өзімді-өзім енді қалай жұбатам?..

...Меруерт – Құманынан айырылды.
Аққу – сыңарынан айырылды.
Құзар шыңдардан ғана құлап ұшатын,
Қазақ - алтын баулы қыранынан айырылды...
Айырылмай қайтсын, азасын айтсын, ал енді,
Өнердің бір дәуірі қанатынан қайырылды...

Бақыт Беделхан
17.12.2017ж.

Abai.kz