Гүлжан ет зауытында жұмыс жасайды. Бір күні жұмысын аяқтап болған соң, ет сақталатын тоңазытқыштары бар салқын бөлмеге бірнәрсені тексеру үшін кірді. Бірақ, кері шыға алған жоқ. Есік сырттан жабылып қалды.

Қанша тырысқанымен есікті аша алмады. Есікті сырттан біреу ашпаса іштен аша алмайтынына көзі жеткен Гүлжан көмекке адам шақырып, бар дауысымен айқайлай жөнелді. Кешкі уақыт болған соң барлық жұмысшылар үйлеріне қайтып кеткен. Шарасыз қалған соң бар білетін дұғасын оқып Аллаға жалбарына бастайды.

Гүлжанның салқын тоңазытқыштың ішінде отырғанына бес сағат болды. Кенет есік ашылды. Бірден сыртқа жүгіріп шықты. Есікті ашқан зауыттың қарауылы екен. Гүлжан әрең дегенде сабырға келді. Есін жия бірден қарауылдан мұндай уақытта есікті неге ашқанын сұрады. Ол кісі: «Мен бұл зауытта жұмыс істеп жатқаныма отыз бес жылдай болды. Мыңдаған жұмысшылар келіп, кетіп жатты. Алайда, сол мыңдаған адамдардың ішінде тек сіз ғана менімен таңертең амандасып, кешкісін қоштасатынсыз. Көбісі мені көздеріне де ілмей, тіпті адам деп те санамайтын. Бүгін әдеттегідей таңертең сіз менімен амандастыңыз, алайда «Сау болыңыз, ертең кездескенше» дегеніңізді естімедім. Тек сіздің маған деген қарым-қатынасыңыздың арқасында өзімді адам ретінде сезінетінмін. Бірақ, бүгін сіздің қоштасу сөзіңізді естімегендіктен қобалжып, сізге бірдеңе болып қалды ма деп қатты уайымдадым. Міне, сондықтан мен фабриканы түгел тексеруге шықтым. Күдігім расталып, сіз мына салқын бөлмеде қамалып қалыпсыз», – деді.