مەن جاۋىزدىقتىڭ تاس قامالىن جاۋلاپ الاتىن دا انا، ءسابيى ءسال قاباق شىتسا، جابىرقاي قالاتىن دا انا دەۋمەن كەلەم.

مەن انادان ارداقتى، انادان قادىرلى، انادان اسىل، انادان ابزال ەشكىم جوق دەۋدى جۇرەگىمنىڭ تىلىمەن ايتۋدان ەش جالىققان ەمەسپىن. ويتكەنى انا – ءومىردىڭ باستاۋى، دانالىقتىڭ كوزى، گۇمىردىڭ تىرەگى. قادىرمەندى يماش باۋىرىم! سەنىڭ اناڭ – مەنىڭ ءدىلدا اپايىم – ءوزىڭنىڭ عانا ەمەس، حالىقتىڭ اناسىنا اينالعان اسىل ادام ەدى-اۋ. اناڭنىڭ تىلەگى – ادامزات تىلەگى ەدى-اۋ. ول تىلەكتە نۇر بولاتىن. اناڭنىڭ جۇرەگى - الەمنىڭ جۇرەگى ەدى-اۋ. ول جۇرەككە سەزىم تولاتىن. سەن اناڭنىڭ نۇرىنا شومىلىپ، سەزىمىنە بولەنىپ ءوسىپ، اتانىڭ ۇلىنان ادامنىڭ ۇلىنا اينالىپ كەتكەنسىڭ. اناڭنىڭ اق سۇتىمەن كەۋدەڭە ادالدىق قانا ءسىڭىرىپ، جانىڭا تازالىق  ءسىڭىرىپ جەتكەنسىڭ.

ءدىلداداي انالار كوز جۇمعاندا، جۇمىر جەردىڭ ءبىر بايشەشەك گۇلى سولادى. سونداي انا اقتىق دەمىن شىعارعاندا، تىرشىلىكتىڭ شۋاقتى ءبىر كۇنى سونەدى. سونداي اسىل انا باقيعا كوشكەندە، اسىل ءسوزدىڭ ءبىر ءمولدىر بۇلاعى تارتىلادى.

يماشجان! سەن اناڭنان، ءبىز ادامنان ايرىلىپ قالدىق. امال نە... سەن اياۋلى اناڭدى اقىرعى ساپارىنا اتتاندىرىپ، ازالاپ وتىرسىڭ. مەن سول اسىل ادامدى – سۇيىكتى كەيىپكەرىمدى قيماي، جارالى جۇرەگىمدى مازالاپ وتىرمىن.

قايتەمىز ەندى... كەيبىرەۋدىڭ كەتكەنىنەن كەتپەگەنىنە وكىنە وكسيتىن، سەنىڭ كەتكەنىڭنەن كەتپەگەنىڭدى وتىلە كوكسەيتىن ەلىڭ بار. ادال ارىڭا اپپاق جۇرەگىن توساتىن، جارالى جانىڭا جۇرەك جالىنىن قوساتىن حالقىڭ، قازاعىڭ بار. قايعىڭدى قابىرعاسى قايىسىپ، ەت-قولقاسى مايىسىپ كوتەرىپ الار جۇرتىڭ بار.

بەرىك بول، يماشجان !

جالعاننىڭ كوپ تايعاناق مۇز ايدىنى،
تۇرسا دا قۇلاتادى
ءجۇز اي، كۇنى.
«بالاما پانا بول!» دەپ جالىن اتقان
انانىڭ تاڭىرىگە ۇزايدى ءۇنى.
ۇلى ءۇشىن جانى اۋىرعان انالاردىڭ
بولايىق، ەي، ادامزات، ءبىز ايبىنى.

ءازىز كوڭىل تىلەگىمەن

سوفى سماتاەۆ

Abai.kz