ءتورتىنشى سىنىپ وقىپ جۇرگەن كەزىمدە وقۋدان شىعىپ كەتكىم كەلىپ، اكەمدى الەككە سالدىم.

«وقۋدى قايتەسىڭ!» دەپ، ازعىرعان جاقىپباي اعا بولدى.

اكەم زەينەتكە شىعىپ، جاقىپباي دەگەن جىگىت بىزگە قويشى بولىپ كەلدى. جاسى مەنەن ۇلكەن. ۋالعالىق جانە نەسىپباي دەگەن ەكى كىسى وتىزىنشى جىلدارى جەتىسۋ جەرىنەن اۋىپ بارىپ، ءبىزدىڭ ويمانبۇلاققا تۇراقتاپ قالعان ەكەن. رۋلارى جالايىر. بىراق، ءبىزدىڭ تورعايدىڭ توقپانبەت دەگەن اتاسىنا ءسىڭىپ، سولارعا تۋىس بولىپ كەتكەن. ەكەۋىندە سايدىڭ تاسىنداي بەستەن ون ۇل بولدى. سول جىگىتتەردەن «رۋىڭ كىم؟» دەسە، «تورعايمىز!» دەيتىن. «ونىڭ ىشىندە؟» دەسە، «توقپانبەتپىز!» دەيتىن. «ونىڭ ىشىندە؟» - دەسە، «جالايىرمىز!» دەيدى. ال، «ونىڭ ىشىندە؟» دەسە، نە تەرىس اينالىپ ءجۇرىپ كەتەدى، نە اشۋعا باسادى. ونى سۇرايتىن ۇلكەندەر ەمەس، وزدەرىنىڭ قۇربى-قۇرداستارى. بۇل ءسوزدى اقساقالدار ەستىسە، انا قۋلاردى جەكىپ، تيىپ تاستايتىن. بۇكىل توقپانبەتتىڭ اۋىلى انا ەكى وتباسىنىڭ ۇلكەن-كىشىسىن تۋعان بارۋىرى، ەت جاقىنى سانايدى. كەلىندەر سالەم جاسايدى. قىز الىسىپ، قىز بەرىسپەيدى. جاقسىلىق پەن جاماندىقتا بىرگە قۋانىپ، بىرگە جىلاپ جۇرەدى.

نەسىپباي اتام مومىن ادام ەدى. ال، ۋالعالىق ادۋىندى، باتىر كىسى بولىپتى. ۇلدارى دا وزىنە تارتقان شەتىنەن پىسىق، ەپتى، ادامگەرشىلىگى مول  جەگىتتەر بولىپ ءوستى. اسىرەسە، ەكىشى ۇلى تولەگەن اعانىڭ ورنى بولەك. تولەگەن اعانىڭ بەدەلى ءبىزدىڭ ويمانبۇلاقتا عانا ەمەس كورشى اۋدانداردىڭ حالقىنىڭ ىشىندە دە جوعارى بولاتىن. جاس كەزىندە كۇرەسكە ءتۇسىپ، پالۋان اتاندى. تاقىمىنا تۇسكەن كوكپاردى ەشكىمگە بەرمەيتىن كوكپارشى دا بولدى. جۇرەگىن جۇلىپ بەرۋگە دايىن تۇراتىن اق كوڭىل، قايىرىمدى ازاماتتى ەرەكشە جاقسى كورۋشى ەم. اۋىرىپ جاتىر ەكەن دەگەن حابارىن ەستىپ، قازاقستاننان تەلەفون سوعىپ، نەشە مارتە كوڭىلىن سۇرادىم. بىردە، «جاقسىمىن، اۋىت، جازىلىپ كەلەم. وسىدان ساۋىقسام، قازاقستانعا كەتەم!» - دەپ، كەمسەڭدەپ ەدى ەسىل اعا. كەلەسى سويلەسكەنىمدە، ءتىلى سوزگە زورعا كەلىپ، حوشتاسقانداي بولدى. ەرتەسى سۋىق حابار جەتتى. جانى ءجانناتتا بولسىن توكەش اعامنىڭ.

2007 جىلعا دەيىن اۋىلعا بارىپ تۇردىم. ءار بارعان سايىن اۋىلداعى اقساقالدار مەن جاقسى كورەتىن اعا-ىنىلەرىمە كەزدەسىپ، امانداسۋعا تىرىسىپ ءجۇردىم. سول كۇندەردە تولەكگەن اعاعا دا سان مارتە كەزدەسىپ، قازاقستانعا كوشۋگە ۇگىتتەپ باقتىم.  

– اۋىت، ءبىزدىڭ مەكەنىمىز تالدىقورعان. ۇكىمەتتە ءبىزدىڭ جالايىردان شىققان مىقتىلار بار ما، بىلەسىڭ بە؟ – دەپ، سۇرادى تولەگەن اعا. 

– بار دەپ ەستيمىن. بىراق، ول كىسىلەر سىزدەرگە تىكەلەي كەلىپ، كوشىرىپ اكەتپەيدى عوي. ەپتەپ، كوشىپ بارىڭىز. ارى قاراي ءوزىم كومەكتەسەم. ەڭ جاقسىسى، ون ءۇي تۇگەل كوشىپ كەتىڭىزدەر. مۇمكىن، تۋىستارىڭىزدى تاۋىپ الاسىزدار، – دەدىم مەن. 

تولەگەن اعا ءۇنسىز وتىرىپ قالدى. 

– توقپانبەتتەر سىزدەردى جىبەرمەي وتىر ما؟ تورعايلاردى قيماي جۇرگەن شىعارسىزدار. ولاردىڭ ەندى سىزدەرگە وكپەسى جوق! تارتىنباڭى! – دەپ، ازىلدەدىم توكەش اعاما.

تولەگەن اعام، «ءاي، اۋىت-اي!» دەپ، قارقىلداپ تۇرىپ ءبىر كۇلىپ الدى دا، 

– كوشۋىن عوي كوشەمىز. بىراق، باياعىدا اكەلەرىمىزدىڭ مالىن تارتىپ العان ورىستار بار ما دەپ قورقام. اكەمنىڭ ولارعا دا تىزەسى تالاي باتقان ەكەن...»-دەپ، ءبىراز اڭگىمە ايتتى. 

– تولەگەن اعا، الاڭداماڭىز! ول كوممۋنيستتەردىڭ كۇلى باياعىدا كوككە ۇشقان. كوبى ءوز ەلىنە كوشىپ كەتتى – دەپ، قازاقستاندى ءتىلىم جەتكەنشە تۇسىندىرگەن بولدىم.

امال نە، كوش باستايتىن تولەگەن اعام دۇنيەدەن ءوتىپ كەتتى. قالعاندارى جۋاس، مومىن كىسىلەر...

بىزگە قويشى بولىپ كەلگەن جاقىپباي اعا نەسىپباي اتامنىڭ ۇلى. زىڭگىتتەي ءداۋ جىگىت بولاتىن. اۋىلدىڭ بار دۋمانى توي-تومالاق، كوكپار، ات شابىس. ودان وتكەن قىزىق جوق. تەك، جاز بەن كۇزدە عانا بولماسا، ونىڭ ءوزى كۇندە بولا بەرمەيدى. جازى-قىسى يەن دالادا قوي باعىپ جۇرگەن كىسىگە دە ەرمەك كەرەك قوي، قاسىندا قالبيىپ جۇرسەڭ، جالعىزسىرامايدى. ءبىرىنشى سىنىپقا ون ءبىر جاسىمدا تۇسكەم. ون بەسكە كەلىپ قالعام. اتتىڭ قۇلاعىندا وينايمىن. بايگە اتقا دا كوپ مىنگەم. 

ويمانبۇلاقتىڭ مالى تاڭجارىق اقىن ولەڭگە قوسقان تالقىنىڭ كەزەڭىنەن اسىپ، سايرام كولىن جاعالاپ بارىپ، بۇراتالا موڭعول اۆتونوميالى وبلىسىنا قىستاپ قايتادى. ول قىستاۋلاردى كەزىندە ءبىزدىڭ تورعايدان شىققان شىدە باتىر موڭعولداردان تارتىپ العان ەكەن. ءجۇز شاقىرىمداي قىستاۋلىققا وگىزبەن كوشىپ بارامىز. كىشكەنە كۇنىمدە ول جولدى اپامنىڭ الدىنا ءمىنىپ، تالاي باسىپ وتكەم. كەيدە اشاماي ەرتتەپ، بولەك اتقا مىڭگىزىپ قويادى. كوشتىڭ دە ءوز قىزىعى كوپ. ءوزىم قۇرالپى بالالارمەن كوشتىڭ ارتىندا قالىپ، جارىسۋ قانداي كەرەمەت. جولدا ەكى-ءۇش جەردە اسپۋزىلعا (اسحانا) ءتۇسىپ، ءيىسى مەن ءدامى مۇلدە بولەك تاماق ىشەمىز. ول دا عاجاپ. قىستاۋعا بارعان سوڭ، سوعىم باستالادى. اتامنىڭ ارتىنا مىڭگەسىپ الىپ، ەل قىدىرامىز. و، اڭگىمەنىڭ كوكەسى وسى جەردە...

جاقىپباي اعا وسىلاردى جاز بويى ايتىپ، مەنىڭ دەلەبەمدى قوزدىرادى-اي كەلىپ. 

«بولدى، وقىمايمىن!» دەيمىن مەن. بىراق، ۇيدەگىلەرگە ايتۋعا باتپايمىن. ايتۋعا ءسال ەرتە سەكىلدى.

نە كەرەك، مالشىلار كۇزدى اياقتاپ، ات-وگىزىن تاعالاپ، جىلى-كيىم-كەشەگىن جابدىپ، ارقان-ءجىبىن تۇگەندەپ، ەندى قىستاۋلىققا كوشۋدىڭ قامىنا كىرىستى. مەنى ءوزىمنىڭ سىنىپ جەتەكشىم وشان دەگەن مۇعالىمنىڭ ۇيىنە جاتقىزدى. داۋلەتقان اعامنىڭ ءۇيى ورالىقتان الىس، باسقا كەنتتە تۇرادى. اپام سول ۇيدە قالادى.

وشاننىڭ ايەلى كۇليپا تاتەم بىزگە جاقىن جيەن. سول تۋىستىقتى ەسكەرىپ، ولار دا قارسى بولعان جوق، قۋانا-قۋانا كەلىستى. ەكى ۇلى بار. ولاردى ويناتام. وزەننىڭ ار جاعىنداعى قاراباستاۋدان شەلەكپەن سۋ تاسيمىن. جۇمساسا بولدى، ۇشىپ تۇرام. ەلپەك بالانى كىم جەك كورسىن، ءوز بالالارىنان كەم كورگەن جوق. ەكى-ءۇش قوي سوعىمعا قالدىردى. وزىمە بىردەڭە الارسىڭ دەپ 25 يۋان ۇستاتتى. كۇليپا اپكەم جايدارى، مەيىرىمدى ادام. ال، وشان اعانىڭ مىنەزى قاتالداۋ. ونىڭ ۇستىنە، مۇعالىم، سىنىپ جەتەكشى. شىنىمدى ايتسام، ول كىسىدەن قورقام.

سونىمەن، ءبىزدىڭ ءۇي ويمانبۇلاقتىڭ باتىسىنداعى كۇرەڭ سايىنىڭ باسىنا كەلىپ قوندى. ەندى-ەكى ءۇش كۇننەن كەيىن ارى قاراي كوشىپ كەتپەك. ەرتەڭ كوشەمىز دەگەن كۇنى تۇستەن كەيىن ۇيگە باردىم دا «وقىمايىم!» دەپ قىڭقىلداي باستادىم. باسىندا ەشكىم ونشا ءمان بەرگەن جوق. قىڭقىلدى ودان ارىس كوبەيتە باستادىم.

ەندى اكەم نازار اۋدارىپ، سۇراي باستادى.  

– نە بولدى، بىرەۋ ءتيىستى مە؟ 

– جوق! 

– كوپ ەلدىڭ بالاسى وقۋعا جەتە الماي، قويدىڭ سوڭىندا ءجۇر. سەن وقىمايىم دەيسىڭ. نە بوپ قالدى!؟ 

– جوق! وقىعىم كەلمەيدى، قوي باعام...

ودان ارى سۇراق قويىلعان جوق.

مەن ودان ارى «وقىمايىم دەگەن سوڭ، وقىمايىمعا» باستىم. اتام تاعى بەس سوم اقشا بەرىپ، اقىلىن ايتىپ جاتىر. الۋىن الدىم. بىراق ول اقشا دا سەبىن تيگىزە العان جوق. 

تاڭ اتار اتپاستان وگىزدەردى ەرتتەپ، جۇك ارتۋعا كىرىستى. قىڭقىلداپ مەن ءجۇرمىن. جاقىپباي اعا قويدى ايداپ جولعا شىعىپ كەتكەن. انا جاقتان بايسىل اتام مەن ءىلىپباي اعالاردىڭ دا كوشى قوزعالا باستادى. «بولدى، وقىماسا وقىماي-اق قويسىن!» دەپ، ساۋىت اعام ءبىر اتتى ۇستاپ، الىپ كەتۋگە قامدانىپ ەدى، اكەم تيىپ تاستادى. بايقايمىن، مەنىڭ وقىمايمىن دەگەنىمە ساۋىت اعام دا ونشا قارسى ەمەس. وعان دا قولعانات كەرەك، بىلەم، «ات اكەل»، «سىيىردى ورىسكە ايدا» دەگەن سەكىلدى ءوزى بارىپ-كەلەتىن جەڭىل-جەلپى جۇمىستارعا مەنى جۇمساماق. 

سونىمەن، ءبارى اتتارىنا ءمىنىپ، جۇك ارتىلعان وگىزدەر مەن ارتىق اتتاردى ايداپ، جولعا ءتۇستى. كوشتىڭ ارتىنان الامويناق پەن اققوياانعا ەرىپ مەن دە كەتىپ بارام. ءبىر كەزدە اكەم ارتىنا بۇرىلىپ ءبىر قارادى دا اشۋعا باستى دەيسىڭ. استىنداعى سارى باۋىر اتتى تەبىنىپ، ماعان قاراي تۇرا ۇمتىلدى. جان كەرەك ەكەن، ارتىما قاراي تۇرا قاشتىم. باستىرمالاتىپ كەلىپ، اتتىڭ ۇستىنەن قامشىمەن ەتەكتەتىپ تارتىپ-تارتىپ جىبەردى. ءبىر جاقسىسى، قالىڭ شاپاننان قامشى ونشا وتە قويعان جوق. زىمىراعان كۇيى، قاباقتان از ەڭكەيىپ بارىپ توقتادىم دا، وتىرا كەتتىم. اكەم اتىنىڭ باسىن بۇردى دا قايتىپ كەتتى.

اۋىل تومەندە كورىنىپ تۇر. بارايىن دەسەم، اياعىم باسپايدى. جۇرتتا قالعان بالادا نە جەتىسكەن كوڭىل-كۇي بولسىن. وتىرىپ الىپ، ال كەپ اڭىراپ جىلا!

جىلاپ-جىلاپ الىپ، توپىراقتى شۇقىلاپ وتىرعام. سىرتىمان دۇرسىلدەگەن اتتىڭ ءدۇبىرى ەستىلدى. قاراسام، اكەم كەلە جاتىر. باعاناعىداي ەمەس، جۇزىندە جىلىلىق بار سەكىلدى. «ە، الىپ كەتەتىن بولدى عوي...»-دەپ، كادىمگىدەي ۇمىتتەتىپ قالدىم. بايقاماعانسىپ، توڭىرايىپ وتىرمىن. ارى تامان بارعان سوڭ، شىداماعان عوي بايقۇس اكەم. كوڭىلى جاسىپ، قۇلازىپ قالماسىن دەپ، كەلگەنى بەلگىلى. قاسىما كەلىپ، اتتان ءتۇستى. قۇشاقتاپ، بەتىمنەن ءسۇيدى. تاعى جىلادىم. كوز جاسىمدى ءسۇرتىپ، باۋىرىنا باسىپ، باسىمنان يسكەم، ءبىراز وتىردى. سودان سوڭ، «بالام، مەنىڭ كوزىم ءتىرى تۇرعاندا وقىپ ال. ءبىزدىڭ مىنا كۇنىمىز – كۇن بە؟ جازى-قىسى مالدىڭ ارتىندا ءجۇرمىز، قۋ جانعا ءبىر تىنىشتىق جوق. مۇقاباي اتىلعان سوڭ، ساربۇلاقتان اۋىپ، بۇراتالاعا كەتتىك. سودان وسى ويمانبۇلاققا تۇراقتاپ قالدىق. كورمەگەن قورلىعىمىز جوق. شەشەڭ بولسا، اناۋ – ەكى كوزى كورمەيدى. ەكى اعاڭدى دا وقىتتىم. بىرەۋى ءبىر جىلعا جەپەي قاشىپ كەلدى. انە، قويدىڭ سوڭىنا ءجۇر. ۇلكەنى از بولسا دا وقىپ ەدى، ەسەپشى بولىپ ەل قاتارىنا ءىلىندى. ەندى سەن وقىماساڭ بولمايدى، ۇلىم. شامام جەتكەن جەرگە دەيىن وقىتام. ەرتەڭ شتاتتى كادر بولىپ، «پارتيانىڭ ءبىر جەرىنە ءىلىنىپ الساڭ، ولمەيسىڭ، بالام. اق سارايدا وتىرسىڭ ءالى...» -دەپ، قاپشىعىنان الىپ، جانە بەس سوم اقشا بەردى. 

مىنا سوزدەردەن كەيىن ءوزىم دە ويلانىپ قالدىم. اكەمدى قۇشاقتاپ، سولقىلداپ تاعى جىلاي باستادىم. اكەم بايقۇس ماڭدايىمنان ءسۇيىپ، «جىلاما! جاقسى وقى! بارا عوي، جۇگىرىپ ءتۇسىپ كەت! وقۋىڭنان قالما!..»، دەپ، ءوزى اتىنا ءمىندى. سول جەردەن مەن سايدىڭ اۋزىنداعى اۋىلعا قاراي زىمىراعان بويى ءتۇسىپ كەتتىم. ەتەككە ءتۇسىپ، ارتىما قاراسام، اكەم جالدان ارى اسىپ كەتىپتى.

ءيا، ول كەزدە ءبىزدىڭ اتالارىمىز بەن اعالارىمىزدىڭ اۋزىنان پارتيا تۋرالى ءسوز وتە كوپ ايتىلاتىن. «پارتيانىڭ ءبىر جەرىنە ءىلىنىپ الساڭ، ولمەيسىڭ، بالام!»، دەگەن ءسوزى قۇلاعىمنان ءومىرى كەتكەن ەمەس.

قىستىڭ جارىمىندا ەكى قورجىن باس سوعىمنىڭ ءسۇرى ەتىن بوكتەرىپ الىپ، سارى باۋىر اتپەن اكەم ىلەگە كەلدى. مەنى جۇرتقا تاستاپ كەتكەنىنە ءىشى قوڭقىلداعانىن، ساعىنعانىن ايتىپ، كوڭىلىمدى تاعى بوساتتى. ءبىز دە قىسقى كانيكولعا تاراپ، ويىننىڭ تۋىن تىگىپ جۇرگەمىز. ەندى اتاما مىڭگەسىپ الىپ، تۋىس-تۋعان، كورشى-قولاڭدى ارالاپ، جىرعاپ قالدىم...

انە، سودان باستاپ مەن وقۋدان قاشقان ەمەسپىن. بۇرىڭعى-سوڭعى جەگەن تاياعىم دا سول بولدى. اياعىم جەتكەن جەرگە دەيىن بۇيىرعان وقۋدى وقىدىم. وقىتۋشى بولىپ، قىزمەتكە تۇردىم. ءۇش جىل مەكتەپ تە باسقاردىم. ولەڭ جازىپ، ازدى-كوپتى تانىلدىم. بارىنەن قىمبات تاۋەلسىزدىكتىڭ ارقاسىندا قاسيەتتى قازاقستانىما كەلدىم. قىتايدا جۇرگەندە پارتيادا بولعام جوق. اكەمنىڭ اۋزىنا قۇداي سالعان سەكىلدى، مىنە، ەلىمىزدىڭ ەڭ باس پارتياسى «Nur Otan»-عا ءوتىپ، ونىڭ ورتالىق اپپاراتىندا قىزمەت ىستەپ ءجۇرمىن. اكەم مارقۇمنىڭ «پارتيانىڭ ءبىر جەرىنە ءىلىنىپ الساڭ، ولمەيسىڭ، بالام!»، دەگەنى – وسى «Nur Otan» بولسا كەرەك. قۇدايعا شۇكىر، اق سارايدا وتىرماسام دا، اقورداعا سان مارتە كىردىم. بۇل – مەن ويلاعاننان الدە قايدا ارتىق، مارتەبەلى جەتىستىكتەر...

«ە، جىلدار وتەدى، كەڭەس وداعى قۇلايدى، قازاقستان تاۋەلسىز مەملەكەت بولادى، وعان مەنىڭ اۋىتىم بارادى...»، دەگەن وي اكەم مارقۇمنىڭ تۇسىنە دە كىرمەگەنى بەلگىلى. ايتەۋ ءبىر جاقسى ارماننىڭ، اق ءۇمىتتىڭ بولعانى شىن. انە، سول ارمان مەن ءۇمىتتىڭ ارقاسى عوي مەنىڭ وقۋىمدى جالعاستىرتقان.

جاقىننان بەرى «تۇرمىستىق زورلىق زومبىلىق تۋرالى» زاڭ جوباسىنا قارسى رەسپۋبليكا بويىنشا نارازىلىق تۋىنداپ، انالارىمىز اقورداعا دەيىن بارۋعا ارەكەت جاساپ جاتىر.

مەنى ويمانبۇلاقتان پرەزيدەنت توقاەۆقا دەيىن جەتكىزگەن، ارينە، الدىمەن اللانىڭ قالاۋى، سودان كەيىن مۇقيبەكتىڭ قامشىسى.

ەگەر، اكەم باتىل قيمىل جاساپ، تيماعاندا قويشى بولىپ شىعار ەدىم مەن! قازاقستانعا كەلەر مە ەدىم، كەلمەس پە ەدىم، ءبىر قۇدايدىڭ ءوزى بىلەدى.

قۇداي ساقتاسىن! 

مەن بالانى ۇرىپ تاربيەلەۋ كەرەك دەگەننەن مۇلدە اۋلاقپىن. ءبىزدىڭ بالالىق كەزىمىز بەن قازىرگى زاماننىڭ بالالارىن سالىستىرۋعا كەلمەيدى. ءبىزدى اكەمىزدىڭ قامشىسى تارتىپكە شاقىرسا، قازىرگى بۇلدىرشىندەردى ينتەرنەت تاربيەلەيتىن بولدى.

بۇل جەردە مەنىڭ ايتايىن دەگەنىم، اتا-انانىڭ مەيىرىمىمەن جاقسى جولعا سىلتەيتىن «قامشىنىڭ» ءجونى مۇلدە بولەك ەكەنى! ونى «تۇرمىستىق زورلىق زومبىلىق» دەپ قاراساق، جاڭىلىسامىز. ۇلتتىق سالت پەن تاربيەنى قايىرىپ قويىپ، الىس شەتەلگە سىلەكەي شۇبىرتۋ ەرتە بىزگە. بولەك-بولەك بولمەنىڭ ەسىگىن تارس جاۋىپ الىپ، ءبىر-ءبىر پلانششەتتى قۇشاقتاپ وسەكەن بالادا ەلجىرەپ تۇرعان تۋىستىق مەيىرىم بولادى دەپ ايتۋ قيىن. ال، ءبىر بولمەدە ءبىرىنىڭ وسىرىعىن ءبىرى يىسكەپ جاتىپ ۇيىقتاعان، ءبىر داستارقاننىڭ باسىندا شۋىلداپ، ءبىر-بىرىنە سۇيكەنىپ وتىرىپ تاماق ءىشىپ ەسەيگەن بالانىڭ باۋىرمال بولماسقا امالى جوق. 

سوندىقتان دا باتىس الەمى تۋىستار، اتا-انا مەن بالا اراسىندا تۋىندايتىن تىق ەتكەن ماسەلەنىڭ ءبارىن تەك وسىنداي قاتال زاڭدار ارقىلى ىرەتتەۋگە ءماجبۇر.

ءبىز ماسەلەنىڭ وسى جاعىن دا ءبىر ۋاق ەسكە العانىمىز ءجون.

زامانا كوشىنەن، ارينە، قالماۋىمىز كەرەك. بىراق، ول كوشكە ۇلتتىق بولىمىسىزدى ساقتاي وتىرىپ ىلەسكەنىمىز دۇرىس.

ادەتتەگى ۇساق-تۇيككە بولا بالانى اتا-اناسىنان بىردەن ايىرىپ، الا جونەلۋ دۇرىس ەمەس. كەرەك بولسا، قۇقىققورعاۋ ورگاندارىنىڭ قىزمەتكەرلەرى مەن پسيحولوگتار وسىنداي كۇردەلى ماسەلە تۋىنداعان وتباسىلارعا وزدەرى كەلىپ، كۇنى-ءتۇنى قونا جاتىپ تەكسەرسىن، تاربيە جۇمىسىن جۇرگىزسىن!

ەگەر، «تۇرمىستىق زورلىق زومبىلىق تۋرالى» زاڭ جوباسى ەل ايتقانداي بولسا، وندا قازاق بالا تاربيەلەۋدەن قالادى. بالا تاربيەلەۋ بىلاي تۇرسىن، تۋدى دا سيرەتە باستايدى. قىسقاسى، بۇل – ۇلتىمىز جان سانىنىڭ كوبەيۋىنە شابىلعان ايبالتا بولعالى تۇر!

ءوز باسىم تالقىعا ءتۇسىپ جاتقان «تۇرمىستىق زورلىق زومبىلىق تۋرالى» زاڭ جوباسىن وسى كۇيى قابىلداۋعا ءتىس-تىرناعىممەن قارسىمىن!

اۋىت مۇقيبەك،

«ەرەن ەڭبەگى ءۇشىن» مەدالىنىڭ يەگەرى، قر پرەزيدەنتى جانىنداعى ۇلتتىق قوعامدىق سەنىم كەڭەسىنىڭ مۇشەسى

Abai.kz