- Алло, сәләматсыз ба?! Қалыңыз қалай?, - деді інімнің 6 жасар ұлы әдеттегідей қоңырау соғып.
- Сәләматсың! Өзің қалайсың?
- Жақсы.
- Қандай жаңалығың бар, балапан?
- Ешқандай. Сіз не істеп жатырсыз?
- Мен сенің тойыңа дайындалып жатырмын. Естуімше, үйленгелі жатыр екенсің ғой?, - дедім не дер екен деп.
- А, жоқ әлі үйленбеймін ғой...
- А, жақсы көретін қызың жоқ па?, - дедім
- Бар ғой!, - деді сенімді дауыспен жұлып алғандай.
- Бар болса үйленбейсің бе?
- Сәл күте тұр деді әжесі. Үш қызының біреуін таңдайын деп жүрмін... 
Мен күліп:
- Әжесімен танысып үлгердің бе? Қыз қандай, кет әрі емес шығар? Әдемі ме?
- Білмеймін. 
- Білмесең қалай аласың? Мінезі жақсы шығар?
- Ой мама, білмеймін деймін. Мен әлі түрін де көрген жоқпын ол қыздардың. Мен үйіне қыдырып барғанда садикке кетіп қалыпты. Бірақ қатты жақсы көрем.
- Көрмеген қызды қалай жақсы көруге болады? Алдымен қызды көруің керек.
- Мама, мен көрмей ақ қатты жақсы көріп қалдым. Алам. Өйткені қыздың әкесінде джип, үйлері де күшті!, - дегенде сөзіме түйіліп қалдым...

Құралай Сейсенбекқызы

Facebook-тегі парақшасынан