مۇز سىرەسكەن ارقان-باۋ، قيىپ تۇسەر قانجارداي،
پولۋبادا تەڭىزشى تايعاقتايدى جۇرە الماي.
تەڭىز بەتى دولدانىپ، تەرىستىكتەن سوقتى جەل،
جارتاستى كەپ ۇرعىلاپ، كوبىكتەرىن شاشتى سەل.

تاڭ اتا ءبىر-اق ەستىدىك، جاعالاۋدىڭ گۇرسىلىن،
بىلدىك سوندا قاتەردىڭ بىزگە تۋرا تونگەنىن.
اتتان سالىپ ايقايلاپ، جارماستىق كەپ ارقانعا،
جايا سالىپ جەلكەندى، كەمەنى كەتتىك بۇرماققا.

باعىتىنان كەمەنى بۇردىق قانشا تالپىنىپ،
كۇنى بويى جەل ۇدەپ تۇرىپ الدى القىنىپ.
كۇنى بويى سۋىقتا جانتالاستىق جان شىعىپ،
ءولىم مەنەن ءومىردىڭ اراسىندا مالتىعىپ.

قارايمىز قورقىپ تىنىمسىز ورەكپىگەن تولقىنعا،
بۇرعان سايىن كەمەمىز تاياي بەردى جاعاعا.
كورىندى انە ۇيلەر دە، جاعالاۋ شاشقان اق كوبىك،
قاراۋىل تۇر انەكەي، ءبىزدىڭ جاققا كوز تىگىپ.

شاتىرلارى ۇيلەردىڭ اپپاق قىراۋ، مۇز باسقان،
جىلتىلدايدى وتتارى شاقىرعانداي سو ماڭنان.
تەرەزەلەر مىنەكەي، كورىندى انىق مۇرجا دا،
پىسكەن تاماق ءيسى دە كەلدى، مىنە، مۇرنىما.

كۇمبىرلەدى كەنەتتەن قوڭىراۋى شىركەۋدىڭ،
بەرەيىن ايتىپ، ۋا دوستىم، قۇپياسىن بۇل ءىستىڭ.
داۋىل ءىلدى بىزدەردى ءدال روجدەستۆو كۇنى كەپ،
قارۋىلدان ارىرەك تۋعان ۇيام تۇر «كەل» دەپ.

وزىمە ىستىق بۇرىشتى، كورەم ىستىق جانداردى،
اكەم مەنەن شەشەمدى قۋداي بولعان شاشتارى.
پەشتە جانعان الاۋ وت جارىق شاشاد جالپىلداپ،
جۇرگەندەي تاپ ءبىر بيلەپ پەرى، جىن ويناپ.

بىلەم ولار وتىر ايتىپ مەن جايلى،
قاراۋسىز قالعان شارۋا مەن ۇلىن جوقتاپ جىلايدى.
قۇداي سۇيەر ءىسىم جوق، سىباڭدار مەنى اياماي،
نەم بار ەدى تەڭىزدە ۇيىمدە تىنىش وتىرماي.

جاندى شامى ماياكتىڭ، كەش باتىپ، ءتۇستى قاراڭعى،
«بوسات، جەلكەن باۋلارىن!» دەپ كاپيتان جار سالدى.
«شىداس بەرمەيدى كەمە وعان،» دەدى كومەكشى جالماجان،
«سايتانىم ونى ۇرمايدى» دەپ قايىردى كاپيتان.

تەڭسەلىپ بارىپ پارمەنمەن قالدى تىكتەپ بويىن دا،
تۇمسىعىن توسىپ جەل جاققا، كەتتى ءتۇسىپ جولىنا.
ەرتە باتار قىس كۇنى، تەڭىزدى ىمىرت جايلادى،
ارتقا سالىپ قاتەردى، كەلەمىز ءجۇزىپ ايلاقتى.

«ءۇھ» دەپ جان شاقىردى كەمەدەگى بارلىعى،
كوك تەڭىزدى بەتكە الىپ كەمەمىز زرىعىپ اعادى.
ويلاي بەرەم تەك بىراق سۋىق ءتۇندى جامىلىپ،
اتا-قونىس ارتتاعى، اكە-شەشەم قوس عارىپ.

اعىلشىن تىلىنەن اۋدارعان: ناعىز قاپشىقبايۇلى

Abai.kz