مۇحتار شەرىم. قۇشاقتاعىم كەلەدى...
ءاي-ءشاي جوق، «اتاسىنا نالەتى، دۇنيە دەگەن بوق، كوڭىل ءجۇرسىن توق!» دەگەن ۇرانمەن ۇرىپ قۇلاتتىم. كىمدى دەيسىز بە؟ تالاي جىل تاپىراقتاپ قاسىمدا جۇرگەن تۋعان ايەلىمدى! ول ەسىن ەكى مينوتتەن سوڭ جيدى دا، نەگە ەكەنى بەلگىسىز: «جانىم كىرىپ قالدى عوي..» دەدى. مەن ونىڭ بەتىنەن ءسۇيدىم دە:
– ءوزىڭ عوي، كەلەسى ايلىقتا قىرىق مىڭ تەڭگەگە جاساندى بولسا دا شۋبا اپەرشى دەپ ميىمدى جەپ كەلە جاتقان! ءما، قىرىق مىڭ تەڭگە!
ايەلىمنىڭ كوزدەرى جايناپ كەتتى.
– سوندا دا ايتشى، نە ءۇشىن ۇردىڭ؟ شۋبانى ۇرىپ اپەرەسىڭ بە نە؟
– ەندى... بۇگىندە زاڭ اتاۋلى ءدىرىل قاعىپ تۇر عوي. ايەلىن ۇرعاندار قىرىق مىڭ تەڭگە ايىپ پۇل تولەيدى ەكەن.
– تاعى دا ۇرشى؟
– ە؟
– قىرىق مىڭ كەرەك بولىپ...
اشۋلانىپ، ۇيدەن اتىپ شىقتىم. اۋلاعا قايتا كىرىپ، كولىگىمە وتىرىپ سالا، زۋىلداي جونەلدىم. «مينيسترلەر ەرىگە باستادى، قۇداي بىلەدى زەرىگە باستادى! ىشكى ىستەر ءمينيسترى جاڭا زاڭ ويلاپ تاۋىپتى. ەگەر پوليتسەيمەن جاعالاسساڭ، ون ءبىر ميلليون تەڭگە ايىپ پۇل تولەيسىڭ، تولەي الماساڭ، سوتتالاسىڭ! سوندا دەيمىن-اۋ، مەنىڭ ايەلىم پوليتسەيدەن نەگە سونشا ارزان؟ ەگەر دەپۋتاتتار بۇل زاڭ جوباسىن قولداسا، پاراقورلىقتىڭ كوكەسى سوندا بولاتىن شىعىر؟» دەپ ويلاپ كەلە جاتىر ەدىم، ماي ينسپەكتورى توقتاتتى. كابينادان شىقپاي وتىرمىن. جانىما كەلىپ، ءتۇرىن سۇستاندىردى. قاستارىن جيىردى. كوزدەرىن ويناتتى. مەن ءتىلىمدى شىعارىپ، ەرنىمدى جالادىم.
– بەرى شىق! – دەپ بۇيىردى.
– ەرەجە بويىنشا، ماعان سىرتقا شىعۋعا بولمايدى. قانداي ەرەجە بۇزدىم ەكەن؟
– ءجاي، سەنىمەن توبەلەسكىم كەلىپ تۇر.
– نە ءۇشىن؟
– بىزبەن ەرەگىسىپ، جاعالاسساڭدار، ۇرساڭدار بار عوي، ون ءبىر ميلليون تەڭگە تولەيسىڭدەر!
– قىزىق ەكەن. اكىمدەردى ۇرىپ كەتسەم شە؟
– ون ەكى ميلليون!
– مينيسترلەردى ۇرا سالسام؟
– ون ءۇش ميلليون!
– ءوزىمدى ۇرسام؟
– ءجۇز تەڭگە...
– كەشىرىڭىز، مەنىڭ ۋاقىتىم جوق، قازىر عانا ايەلىمدى ۇرىپ، قىرىق مىڭ تەڭگە تولەپ كەلە جاتىرمىن! –دەدىم. ول مەنى سىرتقا سۇيرەپ شىعارىپ:
– نە؟ نە، دەلەۆويسىڭ با؟ نە؟ نە، بولدى ا؟ – دەپ قويمادى. جىنىم كەلدى. جۇدىرىعىمدى ءتۇيىپ، تۇمسىعىنان ەندى ۇرايىن دەپ جاتقانىمدا، ون ءبىر ميلليون ايىپپۇل ەسىمە ءتۇسىپ، ونى قۇشاقتاي الدىم.
– قۇشاقتاما دەيمىن، مەن ساعان ساۋناداعى قىز ەمەسپىن!
– سول... سەنى قۇشاقتاعىم كەلەدى!
ول مەنەن سىتىلىپ شىعىپ، قۇيرىعىمنان ءبىر تەپتى. جىنىم كەلىپ، جۇدىرىعىمدى جوعارى كوتەرە بەردىم دە، الاقانىمدى جازىپ، سول قولىمممەن قاسىپ-قاسىپ قويدىم. ون ءبىر ميلليون ءا؟ ونى تولەي الام با؟ سوسىن مىناۋ مەنەن پارا سۇرايدى... قوي، «كوزدى قىسقان باي بولادى!». دەرەۋ ونى قۇشاقتاي الىپ، ايمالاي باستادىم. ءتىپتى ەرنىنە جابىسا بەرگەنىمدە، جانى شىعىپ كەتە جازداعىن اناۋ مەنى «كوكپەڭبەك» دەپ ويلادى ما، كولىگىنە وتىرا قالىپ، زىتىپ قالدى. قۇداي–اي، ەندى قۇشاقتاسقاندارعا قىرىق ميلليون ايىپپۇل سالۋ تۋرالى زاڭ شىقپاسا ەدى! قايران، قازاعىمنىڭ زاڭدارى، قور بولدىڭدار–اۋ!
Abai.kz
