سونداي كوڭىلشەكپىن عوي، كۇيەۋىم «تۋا بەر!» دەگەنگە تۋا بەرىپپىن، جورگەكتەرىن جۋا بەرىپپىن، سودان التى قىزىم بويجەتىپ، تۇڭعىشىم تۇركيادا، تۇرىك جىگىتىنە ءتيىپ كەتتى، قىزىمدى ساعىنعاندا، ەكى ەمشەگىم ءيىپ كەتتى... ودان كەيىنگى قىزىم امەريكادا تىستەرى عانا اپپاق نەگردىڭ ءتۇتىنىن تۇتەتىپ وتىر، «اپا، اۋىلدى ساعىندىم!» دەپ ول دا جىلاۋىن ۇدەتىپ وتىر! ودان كەيىنگى قىزىم سيريادا كۇيەۋىمەن قاشىپ ءجۇر، قايتەيىن، باقىت جوق، باسپانا جوق، قىپ–قىزىل وتتى باسىپ ءجۇر! 

تاعى ءبىر قىزىم ءۇندى جىگىتىنە تيگەن، ماڭدايىنا قىزىل بوياۋ جاعىپ، ۇستىنە شۇباتىلعان ماتا كويلەك كيگەن. انارىم دۋبايدا، جانارىم ءبىر بەلگىسىز تايپانىڭ كوسەمىنە بايعا ءتيىپ كەتكەن. بۇگىندە قىزدارىمىز شەتەلدىكتەردىڭ ەتەگىنەن ۇستاۋدى سانگە اينالدىرىپ الدى ەمەس پە؟ كىشى قىزىم قىتايلىق قىسىق كوزگە تۇرمىسقا شىققالى، شاشىم اعارىپ كەتتى، ءبىر كۇنى «اپا ۇيگە كەلىڭىز! دەگەن سمس جەتتى. سودان كۇيەۋىمدى قولتىعىما قىستىرىپ الىپ، جو-جوق، قول ۇستاسىپ الىپ، قىتايداعى كۇيەۋ بالانىڭ ۇيىنە كەلدىك. وبالى نە كەرەك، كۇيەۋ بالامىز قۇراق ۇشىپ كۇتىپ الدى، قىزىم كوزىنىڭ جاسىن ءسۇرتىپ الدى. داستارحاندا وتىرمىز.
الدىمىزعا يىرىلگەن بىردەڭە قويدى. شۇجىق سياقتى. كۇيەۋىمە جەپ كورۋ قىزىق سياقتى. ول ەندى قولىن سوزا بەرگەندە، قولىن قاعىپ جىبەرىپ، قىزىما قاراپ:

– مىناۋ نەمەنە؟ – دەپ سۇرادىم.
– اپا، جىلاننىڭ ەتىنەن جاسالعان دەسسەرت قوي.
– استاپىراللا! – دەپ ورنىمنان ۇشىپ تۇردىم، شىنىمدى ايتسام، جۇرەگىم اينىپ، قۇسىپ تۇردىم. جىلان كۇيەۋىمدى شاعىپ العانداي: «ويباي!» دەپ قالدى. كۇيەۋ بالام، ءبىر كەزدە قاعازعا ورالعان بىردەڭەنى ۇستاتىپ، قاقالعان قازاقشاسىمەن:

– اپا جە جە، جاكي ءدامي... – دەدى.

كۇيەۋىم ورالعان قاعاز ىشىندەگى قىزارا قۋىرىلعان بىردەڭەنىڭ ءبىر-ەكەۋىن ەندى اۋزىنا سالا بەرگەندە، قولىن قاعىپ جىبەرىپ، قىزىمنان:

– بۇل نە؟ – دەپ سۇرادىم.

– وي، اپا، مەن دە ۇيرەنىپ كەتتىم، تاراقان قوي، قۋىرىلعان... قىتىرلاق...

قۇدايىم-اي، كوزىمنەن جاس شىعىپ كەتتى بىتىرلاپ... كۇيەۋىمدى قۇشاقتاي جىلايىن. ول دا سەلكىلدەپ، ەڭكىلدەپ جىلاپ تۇر. ال كۇيەۋبالا قىزىمنان: «بۇلار نەگە دۋەت بولىپ جىلايدى؟» دەپ سۇراپ تۇر. سول كۇنى ەشتەڭە جەمەدىك. ءتىپتى: «قىزىم، ەت اسىپ بەرشى!» دەمەدىك. سودان، تاڭەرتەڭ اسقازانىمىز ايقايلاي بەرگەن سوڭ، اس بولمەسىنە كەلدىك. كۇيەۋ بالامىز تارەلكەگە بىردەڭەنى بىلجىراتىپ سالىپ كەلدى. ءوزى پىسىرەدى ەكەن. ەكەۋمىز تالتايعان بىردەڭەگە باجىرايىپ، الايىپ، قانىمىزعا قارايىپ قارادىق. «وكوروشكا» شىعار؟» دەپ ويلادىم ىشىمنەن. كۇيەۋىم تامسانىپ، بىلجىراعان بىردەڭەنى ەندى جەي بەرگەنىندە قىزىمنان:

– بۇل نەنىڭ ەتى؟ – دەپ سۇرادىم.

– نە عوي...

– ايتا بەر، اسقازانىمىزدا الباستى ءجۇر...

– قورىقپايسىز با؟

– دينوزاۆردىڭ ەتى بولسا دە جەيمىز! اشتان ولەتىن بولدىق!

– بۇقتىرىلىپ پىسىرىلگەن باقالار عوي...

– ويباي! – دەدىم مەن.

– ايباي! – دەدى كۇيەۋىم.

ويبايلاپ، ايبايلاپ، قايران، قىزدارى قاعىنعان قازاق ەلىنە، تۋعان جەرىمىزگە قاشىپ كەتتىك.

– ەندى قىز تۋماسپىن! – دەدىم ۇيگە كىرگەن سوڭ قالشىلداپ.
– تۋا المايسىڭ دا عوي... – دەپ مىڭگىرلەدى كۇيەۋىم. سويتسەم، ءولا، ءوزىم جەتپىستە، كۇيەۋىم جەتپىس بەستە ەكەن عوي! استاپىراللا!

مۇحتار شەرىم

Facebook-تەگى پاراقشاسىنان