مەنىڭ دە دەپۋتات بولعىم كەلەدى
اشپىن. قوعامعا تاسپىن. ءالىم قۇرىپ، اشتىقتان اياعىمدى ءتاي-ءتاي باسىپ، يرەلەڭدەپ ءجۇرىپ، ومىرىمە ريزا بولعانداي، وتىرىك كۇلىپ، ءماجىلىس دەپۋتاتتارى وتىراتىن عيماراتقا كىرە بەرگەنىمدە، كەزەكشى پوليتسيا توقتاتتى.
– ازامات، نەعىپ ءجۇرسىز؟ – دەپ سۇرادى ول.
– ءجاي اشەيىن...
– شىنىڭىزدى ايتىڭىز، بولماسا، ۇيىڭىزگە قايتىڭىز!
– شىڭعىرىپ، شىنىمدى ايتسام، جۇمىس ىزدەپ ءجۇرمىن...
– بۇل جەردەن جۇمىس ىزدەمەيدى. دەگەنمەن، ايتا قويىڭىز، قانداي جۇمىس ىزدەپ ءجۇر ەدىڭىز؟
– دەپۋتات بولعىم كەلىپ...
ول مەنىڭ كيىمىمە كۇلە قارادى دا:
– ءبىر ورىن بوس دەيدى. بىراق ءسىزدى قابىلداي قويار ما ەكەن؟ – دەدى.
– دەپۋتاتتاردىڭ ايلىعى ميلليون تەڭگەگە دەيىن ءوسىپ جاتىر دەيدى. قىزىعىپ كەتكەنىم...
ونىڭ ماعان جانى اشىدى عوي دەيمىن، ءبىر بولىمگە جەتەكتەپ اپاردى.
– دەپۋتات بولعىڭىز كەلەدى مە؟ – دەپ سۇرادى ونداعى كىسى.
– بولعاندا قانداي... اشپىن... بالالارىم نان سۇراپ جىلاعاندا، مازام قاشادى. ايەلىم مۇگەدەك...
– ايلىعى كوپ. اقشا ساناي الاسىز با؟
– ساناعاندا قانداي!
– بىزدە تاساداعى توپاستار كوپ. سولاردىڭ ءبىرى بولىپ قالمايسىز با؟
– توپاستار؟
– ەندى... ەلەۋسىز دەپۋتاتتاردى ايتامىن. اشەيىن، كەلىپ-كەتىپ ءجۇر. بارىنان جوعى جاقسى. ۇندەمەستەر... سولاردىڭ ءبىرىنىڭ ورنى بوس ەدى. پرەزيدەنت جارلىعىمەن سايلاۋسىز-اق تاعايىندالاسىز. نە دەيسىز؟
كوزىمە مولتىلدەپ جاس كەلدى... جىلادىم. ءۇنسىز. كوز الدىما اقشالار ەلەستەدى. پىر-پىرلاپ ۇشىپ ءجۇر اينالامدا. يىعىما، الاقانىما قونادى. بالالارىم باس سالىپ، بولكە ناندى وپىرىپ جەپ جاتىر. نان. قايران، قارا نان! نانعا زار بولىپ جۇرگەن وتباسىلار كوپ قوي، ءبىزدىڭ ەلدە!
سودان مەنى ۇكىمەتكە شاقىرىپ، پرەمەر-مينيستر باسىمنان سيپادى. تاعى جىلادىم. حالىقتىڭ اتىنان جىلادىم. مونشاعا تەگىن ءتۇسىرتىپ، سۋ جاڭا كوستىم-شالبار كيگىزدى. ۇكىمەت شالبارى! تاعى جىلادىم. كوز جاسىم تيىلار ەمەس. قۋانىشتان! ايلىعىمدى ايتساڭشى! ميلليون تەڭگە! مۇنىڭ ءبارىن ءوزىم المايمىن! جارتىسىن حالىققا، كەدەيلەرگە تاراتىپ بەرمەسەم... وتىرىپ الىپ، وپىرىپ اقشا تاپقان ۇيات قوي... سودان مەن دەپۋتات بولىپ كەتتىم! اش جالاڭاشتار پارتياسى اتىنان. مينيسترلەرمەن ايتىساتىن بولدىم. «حالىق اش، نە ىستەپ جاتىرسىڭدار؟» دەپ قويامىن وزىمشە. ۇكىمەت مۇشەلەرىنە ساۋالدار تاستايمىن. سودان ءبىر كۇنى ۇندەمەس دەپۋتاتتار مەنى وڭاشا قورشاپ الدى.
– ءاي، بەرى كەل، سەن كىمسىڭ؟
– دەپۋتاتپىن.
– ءما...
– بۇل نە؟ –دەپ سۇرادىم مەن.
– سكوتچ.
– ونى قايتەمىن؟
– ماجىلىستە اۋزىڭا جابىستىرىپ وتىراسىڭ...
– ءوي، وزدەرىڭە بۇيىرسىن! – دەپ كەتە بەرىپ ەدىم، ولار جابىلا كەتتى. ءبىرى تەپكىلەپ، ءبىرى قىلعىندىرىپ... ولەتىن شىعارمىن؟... «اشتان ولگەننەن گورى دەپۋتاتتاردىڭ قولىنان ولگەن ابىروي عوي!» – دەپ ويلاپ قويامىن ىشىمنەن. ءبىر كەزدە سەنات توراعاسى كەلە جاتىر ەدى، ماعان جابىلىپ ۇرىپ جاتقاندار ورىندارىنان ۇشىپ تۇردى. مەنى قۇشاقتاپ، بەتىمنەن ءسۇيىپ، ءتۋفليىمدى جالاپ... «جاساسىن، ۇندەمەس دەپۋتاتتار!» دەپ ايقايلاپ جاتىپ، تۇسىمنەن شوشىپ ويانىپ كەتكەنىم! تۋ، ەندى دەپۋتات بولعانىمدا... مە... مەنىڭ دە دەپۋتات بولعىم كەلەدى، كەشىرىڭىزدەر...
مۇحتار شەرىم
Abai.kz
