Жаңа ютубтан 1998 жылғы тойдың видеосын көріп шықтым. Сол кездің адамдары бүгінгілерден өзгеше көрінді. Жеңгейлердің басында орамал, қыздардың үстінде кең көйлек, бəрінің шашы ұзын. Қос бұрым етіп өріп қойған. Жалбыратып жайып жүрген ешқайсысы жоқ.

Жігіттердің үстінде кең костюм шалбар. Вальс билегендерін көрсеңіз. Қызбен жігіттің арасынан пойыз өтеді. Бəрі салмақты. Бір-бірінің бетіне тура қарамайды.

Ал қазіргі тойдағы көріністер ше? Айтуға аузың бармайды. Шашын қызылды-жасылға бояған кейбір жеңгейлер бұттары ашылып, өздері шашылып қалғанша билейді. Кең киімдеріміз (еркегінікі де, əйелінің де) денеге жабысып тұратын тар бірдемеге ойысқан. Бүгінгі вальс билегендердің арасынан тіпті шыбын да ұшып өте алмайтын шығар. Табиғи сұлулығымыз да жұтылып, жасандылыққа кетіп барамыз. Айналдырған 20 жылдың ішінде осыншалықты өзгеріппіз.

Бұлай кете берсек тағы 20 жылдан кейін не боларын елестетуге қорқып отырмын. Тырнағымыз сояудай, бетіміз бес батпан бояу, шашымыз тақырбас, үстімізге жіп киіп алып, бүгінгі күнімізге таң қалып отырмасақ нетті.

Қой олай болмай-ақ қойсын! Артқа қайтайықшы артқа...

Салтанат Абылбекова

Facebook-тегі парақшасынан