Иван Крылов

Ворона и Лисица

Уж сколько раз твердили миру,

Что лесть гнусна, вредна; но только все не впрок,

И в сердце льстец всегда отыщет уголок.

___

Вороне где-то бог послал кусочек сыру;

На ель Ворона взгромоздясь,

Позавтракать было совсем уж собралась,

Да призадумалась, а сыр во рту держала.

На ту беду Лиса близехонько бежала;

Вдруг сырный дух Лису остановил:

Лисица видит сыр, Лисицу сыр пленил.

Плутовка к дереву на цыпочках подходит;

Вертит хвостом, с Вороны глаз не сводит

И говорит так сладко, чуть дыша:

"Голубушка, как хороша!

Ну что за шейка, что за глазки!

Рассказывать, так, право, сказки!

Какие перушки! какой носок!

И, верно, ангельский быть должен голосок!

Спой, светик, не стыдись! Что, ежели, сестрица,

При красоте такой и петь ты мастерица, -

Ведь ты б у нас была царь-птица!"

Вещуньина с похвал вскружилась голова,

От радости в зобу дыханье сперло, -

И на приветливы Лисицыны слова

Ворона каркнула во все воронье горло:

Сыр выпал - с ним была плутовка такова.

Ыбырай Алтынсарин

Қарға мен түлкі

Ашылып түлкі жүрді жапандарда,

Тамақ іздеп жол шекті сапарларға...

Ешнәрсені көре алмай келе жатса,

Көзіне түсті алыстан жалғыз қарға.

Жүгіріп түлкі соған жетіп келді,

Қарға ағаштың басында мұны көрді.

Тістегені аузында тәтті ірімшік,

Оны көріп түлкі - екең сөйлей берді.

«Қарға батыр, әр сөзің күміс, алтын.

Сырттан халқаң тілейді барша халқың.

Қарға әніңдей әуез жоқ деп.

Осылайшы шығады сыртқа даңқың.

Сандуғаш, бұлбылдарды көріп едім,

Жүзіңді бір көруге келіп едім,

Даусыңды бір шығаршы шаттанайын,

Сырттан асық болғаннан өліп едім».

Басын салып, құйрығын бұлғаңдатып,

Екі көзін қарғаға қылмаңдатып.

«Қарға тақсыр, көз жасым  көріңіз»,- деп,

Жыламсырап сөйлейді жылмаңдатып.

Масаттанып бұл қарға сілкінеді,

Ішін тартып миықтан бір күледі.

«Арып - ашып алыстан келген шығар,

Көңілі  тынып кетсінші, шіркін», - деді.

Мақтау  сөзге семіріп, судай тасып,

Пәрменінше « қарқ » етті аузын ашып;

Қарқ еткенде, ірімшік жерге түсіп,

Оны кетті түлкі - екең алды қашып.

Абай Құнанбаев

Қарға мен түлкі (И. А. Крыловтан)

Жұрт біледі, күледі,

Сұрқия тілдің жаманын,

Қошеметшілердің амалын.

Сонда да солар қайда жоқ?

Ептеп айтса, ересің,

Артынан өкінсең де пайда жоқ.

Ірімшікті Құдайым

Кез қылды бір күн қарғаға.

Алып ұшып барды да,

Қонды бір биік ағашқа.

Үлкен олжа емес пе

Ірімшік деген қарны ашқа?

Бір жеп алып, шүкірлік

Қылайын деп аллаға,

Тұмсығында ірімшік,

Ойланып қарап тұр еді,

Бір қу түлкі сорына

Жақын жерде жүр еді,

Ішіне сақтап қулығын,

Ептеп барып барлайды,

Бұлғақтатып құйрығын,

Қарғаның көзін алдайды.

Тәтті тілмен, тәтті үнмен

Сөйлесуге айналды:

"Қарағым, не еткен сұлу ең!"-

Деп таңырқап таңданды,-

"Не еткен мойын, не еткен көз,

Осыдан артық дейсің бе

Ертегі қылып айтқан сөз?

Ахмет Байтұрсын