Орыс офицерінің мына естелігін ертеректе оқыған едім.

Күнделігінде былай деп жазыпты: «Қазақтарды өз басым қатты құрметтеймін. Бізде дивизияны жүз қазақ "ұстап" тұрды. Іштерінде ең мықты біреуі болды. Оның сөзін бірде-бір солдат, бірде-бір офицер жерге тастамайтын. Бірде, Сәбет Одағының Вьетнамға еріктілерді аттандыратынын естідік. Содан, генерал таңертең сап түзеген солдаттардың алдында Вьетнам халқына біздің көмегіміз қажет екенін, кімнің ол жаққа барғысы келетінін сұрады. Әншейінде гулеп тұратын плацта жым-жырт тыныштық орнады. Бір кезде сарт еткен аяқтың дыбысы естілді. Қарасақ, әлгі қазақ екен. Саптың алдына суырылып шығыпты. Қалған 99 қазақ та іле-шала оған ілесіп, алға озды»...

Мұндағы айтпағым, сол кездегі қазақтар мен қазіргілердің арасында едәуір айырмашылық бар сияқты көрінеді. Қазір біз санамызды тұрмыс билеп, сансырап қалғандаймыз...

Жолымбет Мәкіш

Facebook-тегі парақшасынан