Сосын бозбала/бойжеткен кезінде біреудің қолындағы шоколадқа, үстіндегі киіміне көзін сататын шағында, тағы да - "өмір неге әділетсіз?" деп ойланған болар. Оған қоғам кезекті рет - жұлмақай болмасаң нан жоқ қой деді. "Жыламаған балаға емшек жоқ қой" деді, "Тазы болып шалмасаң болмайды" деді, "Қолдан келгенде қонышынан бас!" деді.

Есейген шағында күңірене беруге ұялған болар енді. Сәті түскенде іске кірісті. Сол кезде кешегі қоғам оны қолынан шап беріп ұстап алып, темір торға тоғытты.

Әдейі хайуан тәрбиелеп, сосын оны қамап ермек қылатын қоғамның өзінің кейпі де хайуан. Қазір қоғам өзі жемдеген жемқорларын "халық" деген асқақ түсініктің артына топтаса қалып, дөң айбат көрсетеді. Жемқор да аң-таң шығар. "Сендердің ойын ережелеріңнен қия баспап едім, енді не көрінді?" деп.

"Мен он үш жасқа толғанша, өмір маған ештеңе бермеді. Сонда әкем: "Абдулла, саған өмір ештеңе бермеді. Мә, мылтық: енді өмірден өзің алмасаң болмайды" деді..." /с/ "Белое солнце пустыни"

Ерлан Оспанның facebook парақшасынан

Abai.kz