جازۋشى ساكەن ءجۇنىسوۆتىڭ تۋعاعىنا 90 جىل تولۋىنا!

ەستەلىك

تۇعىرعا قوندىرۋلى اق يىق قىراننىڭ كەي-كەيدە: -توماعامدى الشى، قويا بەرشى! –دەگەندەي بولىپ قاتتى قوزعالاقتاپ، بۇلقىنىپ-بۇلقىنىپ، شاڭق-شاڭق ەتكەنىن كورگەنىم بار. ساكەندى جولىقتىرعان سايىن سول ءبىر كورىنىس كوز الدىما كەلە قالادى. «قازاق ادەبيەتى» گازەتىنىڭ رەداكتسياسىندا العاش تانىسقانىمىزدا:

– ءيا، جىگىتىم، مەن ساكەن ءجۇنىسوۆ دەگەن جازۋشىمىن،  ال سەن كىمسىڭ؟ وسىندا ىستەيسىڭ بە؟ بويىڭ ءبىراز بار ەكەن! – دەپ قولىن ۇسىنا، قۇددى جاقىن ۇرىسقا داعدىلانعان بوكسشىعا ۇقساپ، ەنتەلەپ، باس-اياعىمدى قيىقشا كوزىمەن  تۇگەندەپ بولىپ توقتادى. «قۇلاعىنىڭ مۇكىسى بار ما، مۇنشا تاقىمداپ سويلەگەنى نەسى؟!» –دەپ ىشتەي تاڭدانا اتى-ءجونىمدى، مۇندا كەلگەنىمە ءۇشىنشى اي ەكەنىن ايتتىم.

– ءىزتاي قايدا؟ –دەدى، قاتال تەرگەۋشىشە ءتۇيىلىپ.

– جاڭا عانا شىققان.

– نىعمەت تە جوق، ءبارى جوق. كىسى دەگەن قىزمەت ساعاتىندا ورنىندا بولۋى كەرەك قوي، سولاي ەمەس پە؟! – دەپ قولىمدى قويا بەرىپ، دۋدىراعان  قالىڭ قارا بۇيراسىن شاشىن سالالى ساۋساقتارىمەن ارتقا تاراي  سەرپىپ-سەرپىپ جىبەرىپ، لىپ ەتىپ بۇرىلىپ، تۇرا ۇمتىلعانعا بەرگىسىز قيمىلمەن شىعىپ كەتتى. ونىڭ  كەلىس-كەتىسىن قىزىقتاي ىشتەي كۇلىپ قالدىم. 1966-جىلدىڭ ماۋسىمى بولاتىن. ءىزتاي مامبەتوۆ - رەداكتسيانىڭ جاۋاپتى حاتشىسى، مەن – كومەكشىسىمىن. ەكەۋىمىز ءبىر كابينەتتە وتىراتىنبىز. نىعمەت عابدۋللين – باس رەداكتورىمىز.

شاماسى ەكى اي وتە بەرە ساكەن رەداكتسياعا قىزمەتكە كەلدى. ادەبيەت ءبولىمىنىڭ مەڭگەرۋشىسى. سوزگە دە، ىسكە دە بەلسەندى. ءازىل-قالجىڭنان شاشۋ شاشىپ، اڭقىلداپ جۇرگەنى. ارامىز ءبىر-اق جاس ەكەن، قۇرداستىق قارىم-قاتناسىمىز دا ورناپ قالدى. ءبىر جىلدان سوڭ ونىڭ قۇزىرىنا ادەبي قىزمەتكەر بولىپ باردىم. ماعان ءبىر ءتىزىمدى ۇسىندى دا:

– وسىلارعا تەلەفون سوعىپ، جاڭا اڭگىمەسى بولسا بىزگە بەرۋدى ەسكەرت. جازۋشى دەگەن جاڭا شىعارماسىن  الدىمەن ءبىزدىڭ گازەتكە اكەلۋى كەرەك،  سولاي ەمەس پە؟ – دەدى.

قىزمەت ورنىندا تەسىلىپ وتىرمايدى ەكەن. تەز كىرىپ-شىعىپ جۇرەدى. جۇمىستا كوبىنەسە تۇستەن كەيىن عانا بولادى. ءبىر كۇنى:

– باسەكە، ەكەۋىمىز تانىسقان ءسات  ەسىڭدە مە؟ – دەدىم. ول ەلەڭ ەتتى:

– ەسىمدە.

– ءىز-اعاڭدى، نىعاڭدى كەزدەستىرە الماي: «كىسى دەگەن قىزمەت ساعاتىندا ورنىندا بولۋى كەرەك قوي، سولاي ەمەس پە؟!» دەگەنىڭ ەسىڭدە مە؟

جاڭا «ەسىمدە» دەگەنىندە ورىندىعىن سىقىر ەتكىزىپ شالقايا قالعان ەدى، ەندى ۇستەلىنە وقىس ەڭكەيىپ، ەكى قاناتىمەن سۋ بەتىن سابالاعان قازشا، ەكى الاقانىمەن ۇستەل ءۇستىن ءجيى-ءجيى قاققىلاپ، ىشەك-سىلەسى قاتا كۇلدى.

– مۇنشاما كۇلەتىندەي نە ايتتىم؟ –دەيمىن، شىن تاڭدانىپ.

– سەن دە قىرىق جىلعىنى ۇمىتپايدى ەكەنسىڭ، -دەپ قولىن سىلتەي سالدى.

ساكەننىڭ جازۋشىلىق سالماعى رەداكتسيادا جۇمىس ىستەپ جۇرگەندەردىڭ بارىنەن باسىم ەكەنىندە داۋ جوق-تى. جاڭا اڭگىمەسىن، نەمەسە حيكاياتىنان، پەساسىنان، رومانىنان ءۇزىندى الىپ كەلگەن جاسامىس جازۋشىلار دا ساكەنمەن سيلاستىق رايدا سويلەسەدى. ال نىعاڭ كەزەكتى ەڭبەك دەمالىسىنا شىققان سايىن ورنىنا ۋاقىتشا قالدىرادى. سوندايدا  ساكەن بىردە نىعاڭا:

– سەن كەلگەنشە مەن كوممۋنيستەرىڭدى بۇل جولى تسيركتىڭ اتتارىنشا ويناقتاتىپ قويام! - دەپ قالجىڭدادى. نىعاڭ ادەتىنشە باسىن ءسال قيسايتا، تۇيمە كوزى كۇلىمدەي  جىلى جىميىپ:

– بايقا، بىرەۋى جەلكەڭنەن تىستەپ الىپ لاقتىرىپ جىبەرمەسىن! –دەدى.

– ونى كورەمىز عوي! –دەپ ساكەن جورتا نىعىزدانىپ كۇلدى. ءوزىنىڭ كەلبەتىنە ساي اسەم كۇلەتىن ەدى...

وتكەن شاقتا ايتپاسقا نە شارا... شىنىندا ەشقاشان پورتفەل-كرەسلونى كوكسەمەگەن  ساكەنگە كوپ نارسە جاراساتىن. ەكى قاناتىن قومداپ ۇشۋعا ىڭعايلانعان بۇركىتشە ەڭكەيىڭكىرەپ شاپشاڭ ءجۇرىپ كەلە جاتقانى دا، توپ الدىندا شالقايىڭقىراپ، عاجاپ اشىق تا سۇلۋ داۋىسپەن ءان شىرقاپ تۇرعانى دا، توي-تومالاقتا قىز-كەلىنشەكتەردى ۇرشىقشا ءۇيىرىپ بيلەگەنى دە، دومبىرانى كۇڭگىرلەتە كۇي تارتقانى دا، كيىنىڭ ۇشىن تەز-تەز بورلاپ الىپ، ماپەلەگەندەي بىرەر سيپاپ قويىپ، بيليارد شارىنا شۇعىل شۇيىلگەنى دە، تاقتاداعى دويبىسىنىڭ ءبارىن بىردەن جۇرەتىندەي-اق ەكى قولىن بىردەي جۇمساي جازداپ وتىراتىنى دا،نە ادەبيەت، نە تاريح جونىندە پىكىر تالاستىرا قالعانىندا قاسىندا تالاستان تىس وتىرعان ساعان جالت قاراپ: «سولاي ەمەس پە؟!» دەپ قىزا تۇيىلەتىنى دە، كوڭىلدى كەزىندە كوزى جۇمىلا «قى-قى-قىلاپ» قايتا-قايتا كۇلەتىنى دە، اشۋلى ساتىندە اسپانعا شىعىپ كەتەردەي بۋىرقاناتىنى دا...  ءبارى دە وعان جاراساتىن ەدى عوي!

«اشۋلى ساتىندە» دەمەكشى، بىردە دراماتۋرگ ءالجاپپار ابىشەۆتىڭ جاڭا پەساسىنان گازەتكە ءۇزىندى بەرۋ جونىندە ەكەۋىمىز شارباياقتاسىپ قالدىق. باستىعىم عوي، ساكەن بۇرق-سارق اشۋلانىپ، باستىرمالاتا وكتەم سويلەپ، ءبىراز جەرگە باردى. ماعان قارامايدى. الدىندا جاتقان اق پاراقتى قارىنداشپەن شيمايلاپ وتىر. مەن ءلام دەمەي، ونىڭ توقتاۋىن توسۋلىمىن. ول ءسوزىن سارقىپ، ۇستەلىندە جاتقان قاعازداردى تەز-تەز جيىستىرىپ، سۋىرماسىنا سالا باستادى. «ايتقانىم –ايتقان!» دەپ، شىعىپ كەتپەك سىڭايدا. سونىسىن سەزدىم دە:

– ءاي، باسەكە، -دەدىم، اقىرىن عانا. ول ماعان جالت قارادى. - جاۋ تيگەن جىلقىشا نەگە دۇركىرەيسىڭ؟ –دەپ كۇلدىم. تۇيىلىڭكى قاباعى قالت جازىلىپ، وزىندە بۇرىن بولماعان جاڭا ويىنشىقتى كورگەن بالاشا ءجۇزى جادىراي قالىپ:

– تەڭەۋىڭ قىزىق ەكەن، - دەپ ال كەپ كۇل...

ەكەۋىمىز سىرلاس جولداس بولىپ كەتتىك... سۇيگەن جارىنان كوز جازىپ قالعاننان كەيىنگى جىلداردا كوڭىلىن اۋلاي ونى-مۇنى كۇلكىلى جايتتەردى ايتىپ ءجۇردىم دە، سوڭعى ءتورت-بەس جىل بويى:

– ساعان نە بولدى، ەي؟ شۇڭكىلدەسىپ وتىراتىن ءبىر شۇيكەباس تابىلماي  ءجۇر مە؟ –دەپ قالجىڭمەن قاجايتىندى شىعاردىم.

– بالالارىما قارايلاپ ءجۇرمىن، ولار قاشان جەكە-جەكە ءۇي بولعانشا شىداۋىم كەرەك، سولاي ەمەس پە؟ سەن  مەنى اسىقتارما، جالعىزسىراپ جۇرگەن، قۇدايعا شۇكىر، سەن ەمەسسىڭ عوي، سولاي ەمەس پە؟ – دەيدى.

ءبىز اقىرعى رەت 2006-جىلى كوكەك ايىنىڭ 17-ءسى كۇنگى كەشتە عابيت مۇسىرەپوۆ اتىنداعى تەاتردا، ادەبيەتىمىزدىڭ اقساقالى بولعان اقىن، جازۋشى، سىقاقشى اسقار توقماعامبەتوۆتىڭ 100 جىلدىق مەرەيتويىندا كەزدەستىك. قالامداستارىنىڭ ەستەلىگىن جالعاۋعا ساحناعا جايدارىلانا شىعىپ، اسەكەڭمەن بىرگە بولعان كۇندەرى تۋرالى سىر اقتارىپ، ونىڭ ءبىر پامفلەتىن قۇشىرلانا جاتقا ايتىپ بەرىپ:

– قۇداي قالاسا، وسى جازدا قىزىلورداعا بارىپ،  ءبىر قويدى ارناپ اپارىپ سويىپ، اسقار اعامىزعا قۇران باعىشتاپ قايتامىن، -دەدى.

جيىننان شىققان سوڭ مەن قاجايتىن ادەتىمە تاعى باسىپ:

– شىنىمەن ءبىر كەمپىر تابا الماي ءجۇرسىڭ بە؟ الدە مەن تاۋىپ بەرەيىن بە؟ –دەپ ەدىم:

– سەنىڭ رەزەرۆىڭدە بولسا، داۆاي، تاڭداي بەر! –دەپ اشىق-جارقىن كۇلدى دە: -جالعىزدىق شىنىندا كىسىنى قاجىتادى ەكەن، بالالارىممەن اقىلداسامىن عوي دەيمىن...  ەرتەڭ نە ارعى كۇنى استاناعا جۇرەمىن، ءبىر شارۋام بولىپ تۇر... جالعىزدىق شارشاتادى،  سولاي ەمەس پە؟ –دەدى ويلانا سويلەپ.

– بۋرابايداعى ءۇيىڭ سالىنىپ بىتسە، كىرگىز ءبىر قالامقاستى، تويىڭا بارايىق! –دەدىم، يىعىنان قۇشاقتاي ىرعاپ.

– ءۇي بار عوي... چەرت زناەت، جاس بولسا، مىنە، «سەكسەن، قايداسىڭ؟!» دەپ...–دەي بەرگەنىندە كولدەنەڭنەن ءتورت-بەس جىگىت «ساكەن اعالاپ» كەلە قالىپ، سىر-سۇحباتىمىز ءۇزىلدى.

– ساكەن سەرى، جارايدى، حابارلاسارمىز، ساۋ بول! –دەدىم.

– كەتتىڭ بە؟ جارايدى، ساۋ بول! بايبىشەڭە سالەم ايت!  قۇداي قالاسا، ءبارى دە دۇرىس بولادى، سولاي ەمەس پە؟ شارۋامدى  رەتتەگەن سوڭ حابارلاسامىن، - دەپ جاڭاعى توپتىڭ ورتاسىندا  قالدى.

«قۇداي قالاسا».

ارادا ەكى اپتا وتكەندە استانادان سۋىق حابار جەتتى.  قازاق حالقى اياۋلى سەرى ۇلىنان ايىرىلدى. قازاق ادەبيەتى شىن مانىندە دارىندى قالامگەرىنەن، كوركەم ءسوزدىڭ حاس شەبەرىنەن كوز جازىپ قالدى...

ەستەلىگىمدى جالعاستىرايىن.

1971-جىل. جەلتوقسان ايىنىڭ ورتاسى بولار.  «قازاق ادەبيەتىندەمىز». جۇمىسقا ءتۇس اۋا كەلگەن ساكەن عادەتىنشە  ەكپىندەي كىرىپ، ماعان اق مۇقابالى كىتاپتى جايدارى ۇسىنا سويلەپ:

– سىنشى جولداس، مىنە، «اقان سەرى» رومانىمنىڭ ءبىرىنشى كىتابى، سىناپ بايقا! –دەپ كۇلدى. قۋانا قۇتتىقتاپ، راحمەتىمدى ايتتىم. «سىنشى جولداس» دەگەنى – مەن ول تۇستا  سىن ءبولىمىنىڭ مەڭگەرۋشىسى ەدىم.

بارشامىزدى قالام قارىمىمەن ءتانتى ەتىپ جۇرگەن جولداسىمنىڭ تۋىندىسىن تاپتىشتەپ وقىپ، ءبىلىپ-تۇيگەنىمشە پىكىر جازدىم. «لەنينشىل جاس» گازەتىندە «اقان جانە زامان» دەگەن تاقىرىپپەن جاريالاندى. ساكەن بالاشا ەلپىلدەپ:

– مەنىڭ كىتابىم مىقتى ەدى، سەنىڭ پىكىرىڭ دە مىقتى ەكەن، روماننىڭ ەكىنشى كىتابىنا  دا ءوزىڭ جازاتىن بول، باستاعان ءىستى اياقتاۋ كەرەك، سولاي ەمەس پە؟ – دەپ مارە-سارە بولىپ، رومانىنىڭ قالاي اياقتالارىن اڭقىلداپ ايتىپ بەردى.

مەن ونىڭ كىتاپتارىن باسپادان شىعىسىمەن الامىن. ءوزى سيلاعانىنىڭ وزىمدەگى ارتىعىن اۋىلداعى اعايىندارىما بەرىپ جىبەرەمىن، ويتكەنى ولار ساكەننىڭ تۋىندىلارىنا قۇمار، قولعا تۇسىرە المايدى. قالامداسىمنىڭ باسقا شىعارمالارىن وقىپ، قايتالاپ شولىپ جۇرەتىنىم ءوز الدىنا، «اقان سەرىسىنىڭ» ەكى كىتابىن ءۇش قايتارا وقىدىم. وي قۇنارىمەن، ءتىل كوركەمدىگىمەن قۇمارتتىرا بەرەدى. ساكەننىڭ باقيلىققا اتتانىپ كەتكەنىن ەستىگەن ساتتە كوڭىلىم ويران بولىپ، قۇلازىپ وتىرىپ، رومانىنىڭ ءبىرىنشى كىتابىندەگى قولتاڭباسىنا تاعى ءۇڭىلدىم: «عابباس ىنىمە! قالامىڭنىڭ جاڭا ۇشتالا باستاعان كەزىنە كۋاگەر ەدىم، ەندى ۇلى قالامعا اينالۋىنا تىلەكتەسپىن! 1971. الماتى. دەكابر. اۆتور» دەپ ارقاشانعىسىنشا قولىن لاتىن ارپىمەن تاڭبالاعان.

قايران ساكەن!  كەيدە، قالجىڭىم باتىڭقىراپ كەتكەندە، ماعان جورتا ەجىرەيىپ: «ەسىڭدە بولسىن، مەن سەنەن ون ءتورت اي بۇرىن تۋعانمىن، ساعان اعامىن، سولاي ەمەس پە؟!» -دەۋشى ەدى. مىناۋ قولتاڭباسىنداعى «ءىنىمى» - اقيقاتىنداعى اعالىق اق سەزىمى.

1994-جىلدىڭ كۇزى. جاسى الپىسقا تولعان ساكەن سەرىنى بالعىن بالا، جايساڭ جىگىت شاعى وتكەن كوكشەتاۋىنا، قالىڭ وقىرمان قاۋىمى تاعاتسىز توسقان تويىنا ءوزىنىڭ قالاۋىمەن الىپ باردىم. جازۋشىلار وداعى باسقارماسىنىڭ ەكىنشى حاتشىسى ەدىم. كوكشەنىڭ ۇلكەن-كىشىسى شەكسىز قوشەمەتپەن قارسى الدى. توي شىمىلدىعى  مادەنيەت سارايىندا اشىلدى. وبلىس اكىمى قىزىر جۇماباەۆ باستاپ، تورگە بەتتەگەن ساتىمىزدە ساكەن شىنتاعىمنان قىسا ۇستاي وزىنە تارتىڭقىراپ، قۇلاعىما سىبىرلاپ: «قىزىردىڭ ماعان بۋرابايدا ءۇي سالىپ بەرەمىن دەگەن ۋادەسى بار، سونى ءسوزىڭنىڭ ءبىر بۇرىلىسىندا ىلە كەت، جاراي ما؟» دەدى. ويتپەگەندە شە؟!. اكىمنىڭ تويباستار سوزىنەن كەيىن قۇتتىقتاۋ كەزەگى ماعان بەرىلدى. «سىزدەرگە -جەرلەستەرىنە ساكەننىڭ كىم ەكەنىن، نە جازعانىن بايان ەتىپ جاراپازانداۋىم جاراسپاس» دەپ ازىلدەپ الىپ، جازۋشىلار وداعىنداعى، الماتىداعى قالامداستارى ورتاسىنداعى جوعارى ابىروي-بەدەلى، جولداستىق سيلاستىعىمىز جونىندە قىسقاشا ايتتىم دا، پرەزيدەنت نۇرسۇلتان نازارباەۆ مىرزانىڭ قۇتتىقتاۋ حاتىن وقىپ شىعىپ، ونى ساكەنگە تابىس ەتتىم. زالدا ينە شانشار جەر قالدىرماي جينالعان جۇرتتىڭ دۋ قولشاپالاقتاۋى اياقتالعان سوڭ:

– قۇرمەتتى قىزىر مىرزا، جازۋشىلار وداعى باسقارماسىنىڭ، حاتشىلار قاۋىمىنىڭ سىزگە ارنايى اماناتى بار. ساكەنگە بۋرابايدا ءۇي سالىپ بەرۋگە كىرىسىپسىزدەر، بارەكەلدى! بۇل - بىزدە  بولا بەرمەيتىن جاقسىلىق. وداقتىڭ باسشىلارى: «ساكەنىمىزدىڭ ءۇيى تەزدەتىپ سالىپ بەرىلگەي! ءبىز بولىپ، وبلىس باسشىلارى بولىپ، ءبارىمىز الداعى جاڭا جىلدى سول ۇيدە قارسى الايىق!» دەپ دۇعاي سالەم ايتتى، - دەگەنىمدە كوپشىلىك: -دۇرىس! دۇرىس!- دەپ دۋىلداتا قول سوقتى. اكىم ورنىنان كوتەرىلىپ، باسىن يزەپ: «ۋادەمىز – ۋادە، ورىندالادى!» دەپ ەدى، تاعىدا دۋ قولشاپالاقتالدى.

جازۋشى ءونىپ-وسكەن قىزىلتۋ اۋدانىنداعى توي دا ايتا قالسىن بولىپ ءوتتى. ءتۇننىڭ ءبىر مەزەتىندە مەيمانحاناعا ورالدىق. ساكەنگە ارنالعان كەڭ بولمەدە جازۋشى رامازان توقتاروۆ (مەرەيتوي يەسىنىڭ قۇرمەتتى مەيمانى), جەرگىلىكتى جاس اقىن ەرىك اسقاروۆ بار تورتەۋىمىز دۋماندى جالعادىق.

– ساكەن، ەي، ءۇش كۇن بويى وسىنشا عاجاپ قۇرمەت كورگەن سەندە ارمان جوق، وللاھي، شىنىم – سەندە ارمان جوق! –دەدى رامازان، قالتارىسسىز كوڭىلى قاناتتانا، رياسىز دوستىق سەزىمى ساۋلەلەنە.

– ساكەن اعام قانشا جاتسا، سونشا توي جاسايمىز عوي! –دەدى شاتتانعان ەرىك ءىنىمىز، دومبىراسىنىڭ قۇلاق كۇيىن كەلتىرىپ وتىرىپ.

تاڭ قىلاڭ بەرە بولمەلەرىمىزگە تاراستىق. بەس-ون ءمينوت وتكەن شامادا بولمەمە ساكەن كىرىپ كەلدى دە، كۇلىپ جىبەرىپ:

– بەرى قارا، ءبىر قىزىق بولدى. وسى جاڭا عانا ماعان ءبىر جىگىت كەلىپ سالەم بەردى، ءوزىن ەركىن تانىمادىم، ۇيات بولدى، «كىمسىڭ؟» دەي دە المادىم، ونىم ىڭعايسىز بولدى، سولاي ەمەس پە؟ ءوزى تىم بيازى ەكەن: «اعا، كەشىرىڭىز، تويىڭىزعا تارتۋ جاسايىن دەپ ەدىم، كوپتىڭ كوزىنشە باتا المادىم، تويىڭىز قۇتتى بولسىن، ءجۇز جاساڭىز!» دەپ ءبىر ادەمى، كىشكەنە قوراپتى ۇسىندى. اشىپ قاراسام – ەكى كۇمىس جۇزىك! بىرەۋىن، مىنە، ساعان الىپ كەلدىم، وڭ قولىڭدى بەرى اكەل! –دەيدى جىمىڭداپ. جۇزىكتىڭ بەتىندە «ساكەن. 60» دەگەن جازۋ بار ەكەن.

– جىگىت قايدا؟

– كەتىپ قالدى، وتىرمادى. بىراق قۇرقول قايتارمادىم، ءبىر كونياك پەن ءبىر قوراپ كامپيتتى قوياردا-قويماي قولتىقتاتىپ جىبەردىم، بۇل جەردە باسقا نە سيلاي الامىن، سولاي ەمەس پە؟..

و، جالعان!.. سول كۇندەرى توبەمىز كوككە جەتە  قاتار جۇرگەن تورتەۋىمىزدەن مەن عانا بارمىن... جاندارىڭ ءجانناتتا بولسىن، قايران قيماستارىم!..

ۇلكەندى-كىشىلى ونداعان كىتابى شىعىپ، ءتول ادەبيەتىمىزدىڭ قورىنا مول ۇلەس قوسقان، بىرىنەن ءبىرى تارتىمدى كوركەم تۋىندىلارىنا كوپتەگەن سيلىق العان، ادەبي اۋدارمانىڭ دا كوسەگەسىن كوگەرتكەن، الىس-جاقىن ەلدەردەن دە ەڭبەگىنە سۇيىنگەن سان مىڭ وقىرمان تاپقان، تالاسسىز تاريحي تۇلعا بولا تۇرا قاراپايىمدىلىعىنان، كىشىپەيىلدىلىگىنەن استە تانباي، ەرەكشە كورىكتى عۇمىرىندا كوبىنەسە جارقىراپ، اراگىدىك قانا قاباق شىتىپ جۇرگەن ساكەن!

حالقى باردا ارۋاعى ارداقتى، رۋحى ءتىرى ساكەن سەرىمەن تانىس-ءبىلىس، دوس-جولداس بولا العانىم ءۇشىن تاعدىرىما ريزامىن!

عابباس قابىشۇلى

29. 04. 2024 ج.

Abai.kz