جولدا ءبىر تانىسىممەن كەزدەسىپ قالدىم، اماندىق-ساۋلىق سۇراسىپ تۇرعاندا ازاننىڭ داۋسى ەستىلدى. مەن دوسىما: ء«جۇر، جۇما نامازىنا بارايىق»، - دەدىم. ول دا جۇلىپ العانداي: «مەنىڭ جۇماعا بارمايتىنىمدى بىلەسىڭ عوي»، - دەدى. 

- بىلەم عوي، الايدا مەشىتكە بارماۋىڭنىڭ شىن سەبەبىن بىلگىم كەلەدى.

- بىلمەيمىن، بارا الماي-اق قويدىق قوي ايتەۋىر. ونىڭ ۇستىنە سəجدەگە وتىرعاندا شالبارىمنىڭ قىرى كەتىپ، تىزەسى شىعىپ كەتەتىنى تاعى بار.

مەن ەركىمنەن تىس كۇلىپ جىبەردىم:

- اۋ، سەن وسى ازىلدەپ تۇرسىڭ-اۋ، كيىمىمنىڭ قىرى كەتەدى دەپ جۇما نامازىن قالدىرۋعا بولا ما ەكەن؟

- شىن ايتام، مەنىڭ كيىمگە، اسىرەسە، تەك اق ءتۇستى كيىمگە ءبىر يىعىم بۇرىپ تۇرادى.

شىندىعىندا، سولاي ەدى. بىرىنەن-ءبىرى وتكەن ادەمى كيىمدەردى، اسىرەسە اق تۇستىلەرىن تاڭداپ جانە ءاردايىم ۇتىكتەۋلى تۇردە كيىنەتىن.

- دۇرىس، - دەدىم، - ومىرىڭدە ءبىر رەت بولسا دا مەشىتكە بارىپ كوردىڭ بە؟

- بالا كەزىمدە بىرنەشە رەت اتاممەن بىرگە بارعانىم بولماسا... بالكىم ول شالبارىمنىڭ تىزەسى شىعىپ كەتەدى دەپ قورىقپايتىن كەزدەرىم بولسا كەرەك. بىراق ءبىر بىلەتىنىم - ەندى بۇدان كەيىن مەشىت دەگەنگە باس سۇقپايتىن شىعارمىن.

ونىڭ ايتىپ تۇرعاندارى مەنى تىم ىڭعايسىز كۇيگە قالدىرىپ، بۇل تاقىرىپتى قوزعاعانىما وكىندىردى. اقىرى دوسىممەن رەنجىسىپ ايىرىلدىق.

ارادان ەكى اي ۋاقىت ءوتتى. بىرەۋلەر ونىڭ مەشىتتە ەكەنىن ايتتى. جۇگىرىپ باردىم. مەشىت اۋلاسىنداعى ناماز سابىنىڭ الدىندا ەكەن. تاعى دا ءوز ادەتىنشە اق ءتۇستى كيىمدەرىن كيىپتى. اقىرىن عانا جاقىنداپ كەلىپ: «مەشىتكە كەلمەيمىن دەگەنىڭ قايدا؟» - دەپ سىبىر ەتتىم.

دوسىمنان ءۇن شىقپادى. ويتكەنى ول تابىتتا جاتىر ەدى..

ابزال ساقتان

Facebook-تەگى پاراقشاسىنان