ءبىزدىڭ اۋىلدىڭ ۇلكەن كىسىلەرى ناعاشى دەپ اتايتىن، جاسى ەلۋلەر شاماسىندا، جولداسى ەرتەرەك مارقۇم بوپ كەتكەن نۇرجامال دەگەن كىسى بولدى. ءبىر ۇل، ءبىر قىزى بار-تۇعىن.

ۇلى ەرتەرەك ۇيلەنگەن، بالالى-شاعالى. قىزى ءسال كەشتەۋ، ءبىز ءۇشىنشى، ءتورتىنشى سىنىپقا بارىپ جۇرگەندە تۇرمىسقا شىقتى. اتى – اققىز. سول اققىز ۇزاتىلىپ، التى-جەتى اي بوپ قالعان كەزدە عوي دەيمىن، ءۇي ىشىندەگىلەرىنە حات جازىپ، ۇكىلى سالەمىن جولداپتى. ول كەزدە حات جازۋ، حات الۋ دەگەن ءبىر كەرەمەت دۇنيە. مەكتەپتەن كەلە جاتىپ وسى قۋانىشتىڭ كۋاگەرى بولعانىم بار.

ناعاشىمىز لاتىنشا قارىپ تانىعان، كەيىنگى احمەت بايتۇر­سىنوۆ­تىڭ توتە جازۋىن (قىتاي قازاقتارى باسىندا لاتىنشا، جەتپىسىنشى جىلداردىڭ سوڭىندا توتەشە جازۋعا كوشكەن) تاني بەرمەيتىن. مەنى جولشىباي كورىپ قالىپ: «قىزىمنان حات كەپتى. ۇيدە ەشكىم جوق ەدى، وقىپ بەرشى، شىراعىم»، – دەگەن سوڭ، اپانىڭ ۇيىنە بۇرىلىپ كەتتىم.

كونۆەرتتىڭ اۋزىن جىرتىپ، وقىپ جاتىرمىن. امان-سالەمنەن باستالعان اققىزدىڭ حاتى اۋىل ايماق، بوتا تايلاقتىڭ حال جاعدايىن سۇراپ، ءوزىنىڭ ەلدى قاتتى ساعىنعاندىعىن ايتىپ، ءبىر كۇڭىرەنىپ الادى ەكەن. بارعان جەرىنە تاستاي باتىپ، سۋداي سىڭگەندىگىن دە جەتكىزىپتى. حاتتىڭ سوڭى «جەڭەشە، قۇلاعىڭىزعا سىبىرلايىنشى»، – دەپ تامامدالعاندا، اپام جىلاپ قويا بەردى. كوزىنىڭ جاسىن ءسۇرتىپ، قولىن جايىپ، ىشتەي بىر­دەڭەلەردى كۇبىرلەپ، بەتىن سيپادى. «راحمەت، قۇلىنىم، راحمەت»، – دەپ بەتىمنەن ءسۇيدى. ەشتەڭە تۇسىنبەي مەن وتىرمىن. ايتەۋىر، ءوز شارۋامدى اتقاردىم. قالتاما تولتىرىپ كامپيت سالىپ بەرگەن سوڭ، ۇيگە زىتتىم.

ۇيگە كەپ شەشەمە تىندىرعان ءىسىمدى ماقتانىشپەن بايانداپ جاتىرمىن. تەك حاتتىڭ سوڭىندا اققىزدىڭ جەڭگەسىنە سالەم جولداپ، «قۇلاعىڭىزعا سىبىرلايىنشى» دەگەنگە اپانىڭ جىلاعانىن، قولىن جايىپ تىلەك تىلەگەنىن تۇسىنبەگەنىمدى ايتتىم. شەشەم دە ەلەڭ ەتە قالدى. ء«تاڭىر جار بولسىن! جەڭىلدىگىن بەرسىن. ونى ءبىلىپ نە قىلاسىڭ، تۇگە»، – دەدى دە قوي­دى.

كەيىن ءبىلدىم. سويتسەك، اققىزدىڭ ىشىنە شيكى ەت ءبىتىپ، ونى جەڭگەسىنە يبالى يشارامەن جەتكىزگەن ءتۇرى ەكەن عوي. قايدان بىلەيىك...

قوعامدىق كولىكتە كەلە جاتىپ، بۇكىل اۆتوبۋستى باسىنا كوتەرىپ سويلەسكەن انا مەن قىزدىڭ اڭگىمەسى وسى وقيعانى عايىپتان ەسكە ءتۇسىردى. تىڭدايىن دەپ تىڭدامايسىڭ، قاتتى ايتىلعان سوزدەر قۇلاعىڭا كىرىپ-شىعىپ جاتادى. تەلەفونى بەزەك قاققان ورتا جاستاعى ايەل بىرەۋمەن سويلەسىپ كەلە جاتقان. كەنەت: «وي، قىزىم قۇتتى بولسىن»، – دەپ ايقايلاپ جىبەردى. «ەندى ولاردىڭ وتىمەن كىرىپ، كۇلىمەن شىقپاي ءوزىڭدى دۇرىستاپ كۇت. ادامنان ادام شىعۋ وڭاي ەمەس»، – دەگەندە اۆتوبۋس تولى ادام وزدەرى مۇلدە تانىمايتىن ءبىر ايەل زاتىنىڭ جاعدايىنان حاباردار بوپ ۇلگەردى... الدەقاشان ۇمىت بوپ كەتكەن اققىز سوندا ەسىمە ءتۇستى...

ىرىسبەك دابەي

Abai.kz