От ішінде ботаң жанып жатса да,
От ішінде Отан жанып жатса да
Ешкім келіп сөндірмейді өртіңді!
(Ескі өлеңнен)

Отыз жыл оттағаның – «ғажап ертек»,
«Ертекші», қараң батсын!
Маза бер!
Кет!
Жасаған, «ертекшіге» жаза бер тек!
...Қыс болса-ақ Қазақстан жылынады,
Бес-бестен сәби өртеп!
ҚАЗАҚ ӨРТЕП!

Үнінен бес сәбидің көк теңселіп,
Барады шыңдар шөжіп, кенттер шөгіп...
Жатқанда пеш түбінде «ертек» тыңдап,
Құдай-ау, қанша сәби кетті өртеніп?!.

Сол жалын теңізді «әрлеп», түзді «көркеп»,
Барады жүзді шарпып, ізді де өртеп.
Күллі ертек жақсылықпен аяқталад,
Тек қана олай емес – біздің «ертек»!..

Улейді аузымды ашсам зарық кәлам,
Өртейді тағы кімді табыт-қалаң?
Өзге жұрт алса азаттық – бейішке енед,
Мен неге қадам бассам – тамұқтанам?..

Лаулайды қара табыт жалыны ұшқан,
Ұшқыны мұз көздерге шағылысқан.
Шайтанның шаласынан от шашады,
Тығылған тақ-табытқа кәрі мыстан!

Көрермін кімді жақын, кімді дұшпан,
Мен неге құр қаламын күллі ырыстан?..
Көз салсам түнгі аспанға,
Қол созады
Сәбилер ӨРТ ІШІНДЕ шыңғырысқан!

Қол созар, ал оларға отаны жоқ,
Отаны кетті әркімнің тоқалы боп!
...Бөрі жүр Бозжырада, білемісің,
Боздаған Ай астында, бота-жүрек?..

Құзында Ай мөлиген тұл даладан,
Шығады сәби үні іңгәлаған.
Қарашы –
бес сәбиді көремісің,
Шынысын ӨРТТІ АСПАННЫҢ тырналаған!

Сол үннен бетін басып қашты керең,
Соқырдың кірпігінде жас түтеген!
Жылаған қазақ үнін естімеске,
Құлағын тоқал отыр – тас бітеген!

Әнеки, жұлдыз бықсып, кеш кіруде,
Шапшиды өрт! –
Үнін, қарғам, естідің бе?
...Ей, сәби-қазақстан, жатырмысың,
Тағы да «ертек» тыңдап пеш түбінде?...

Светқали Нұржан

Abai.kz