Ертеректе егделеу келген бір әйел әріптесім болып еді, жасы үлкен болған соң жұмыста оны бәрі силайтын. Ол үнемі айтып жүретін "жалғыз қызым бар, Англияда оқиды, тапқанымды соған жіберем, оқуы өте жақсы" деп. Оған іштей сүйініп тілектес болатынбыз. Бір күні әлгі айтты. "Қызым келер жылы оқу бітірмекші, оған сонда қал дедім, өзіңе ұнаған бір ағылшынға тиіп ал, сонда бақытты боласың дедім" деп. Бұл сөзді құптап басын изегендер де табылды, біраз қыз жігіттер әлгі қатынға "Неге" деп дүрсе қойдық . Сондағы оның жауабы мынау "Қазақ жігіттері ішеді, бәрі жалқау, мен оларды жек көрем"...

Сол сөзден кейін мен де оны жек көрдім, Құдай оңдағанда содан бері жолымыз түйіскен жоқ. Арада біраз жыл өтті, жексенбі күні базарда жүріп оны сыртынан көріп қалдым, әлі сол қалпы екен, қолында көп пакеті бар жедел басып кетіп барады. Жортқанда жолы болсын дедім іштей.
Бірақ, екі күннен бері мені мазалаған, естігеннен кейін Сізді мазалаған сұрақ туып тұр мұнда: "Оның әлгі қызы не болды екен, бақытын тапты ма екен!"