Әкем "Шоқан Уәлиханов" фильмін түсірді. Мен әлі де тәжірибемнің аздығына қарамастан сол фильмде басты рөлде ойнадым.

Бірде әкем кезекті эпизодтан кейін: "Мен тәуекелге барып осындай қиын басты рөлге сені таңдадым. Бекер болған екен. Сенен ештеңе шықпайды" деп қатты ашуланды да, түсірушілерді ертіп кетті де қалды.

Мен киіз үйде жалғыз қалдым. Жанымды қоярға жер таппай көйлегімнің дала-даласын шығарыпжыртып, түні бойы намыстан өртеніп кете жаздап жылаумен болдым.

Таңертең әкемнің "Сағи" деп айқайлаған даусынан оянып кеттім. Әбден қалжырап шаршағанмын, қарным ашып барады, екі көзім қып-қызыл. Кенет әкем: "Түсіру алаңын дайындаңдар! Науқас Шоқанды түсіреміз!" деп айқайлап жіберді.

Сол жолы менің үрейлі жүзімді көрген бір бөгде кісі: "Асеке, мынау шынымен сіздің балаңыз ба?" деп таңқалғаны бар.
Мен әкеме сол күндері қатты ренжитінмін…