1998 جىل. 9 ماي ەدى. جەڭىس كۇنى. الماتى. پانفيلوۆ پاركىندەمىز. مەرەكە كۇنىمەن ءبىر-ءبىرىمىزدى قۇتتىقتاپ جاتىرمىز. ءوزى ءبىر “كامپانبىز”. قالىڭ قاراعاي تۇبىنە شاعىن داستارحان جايىلدى.
اسىرەسە، جازۋشى بەك (سوۆحوزبەك) توعىسباەۆ كوڭىلدىلەۋ. مەن ءسوز كەزەگىندە بەككە قاراتا:
– اكەڭ سەنىڭ وسىنداي ازامات، جاقسى جازۋشى بولعانىڭدى كورمەي، مايداندا قازا تاپتى، اتتەڭ… – دەپ ەدىم، بەك كەنەت ەڭكىلدەپ جىلادى. الپىستان استى عوي. ءالى بالا. اكە ءۇشىن. ەس بىلمەي، جاستاي قالعان جەتىم، سوعىس جەتىمى جىلادى. مىنە، بۇل ۇلى سەزىم، جۇرەگى ءجىبىپ، ەلجىرەدى. جۇرەگى ەلجىرەمەيتىندەردەن قورقۋ كەرەك. وندايلار جازۋشى بولا المايدى.
الپىس جىلدان كەيىن اكەسى ەسىنە ءتۇسىپ جىلاعان جەتىم.
سوعىستان قالعان جەتىم.
بۇل دا ءبىر كەم دۇنيە…

شەرحان مۇرتازا

Abai.kz