ءبىر كۇنى مۇرمان مۇعماتۋللين دەگەن مىرزانى  كوشەدە كەلە جاتقاندا، ماشينا قاعىپ كەتتى دە، تۋرا انەكدوتتاعىداي وقيعا بولدى.  شىرەنىپ قايتىس بولدى. جول شەتىندە شىرەنىپ جاتتى. كەيپىندە ادام بالاسىن مەنسىنبەۋ، تاكاپپارلىق بار.  سودان، ول و دۇنيەگە ۆيزاسىز جونەلتىلىپ، قۇدايدىڭ الدىنا كەلدى. قۇدايدىڭ كابينەتى كەڭ ەدى، جىلاپ-ەڭىرەپ كىرگەن مۇرمان مىعماتۋللين باسىن ءيىپ، تىزەرلەپ وتىرا كەتتى.

– و، قۇدايىم! مەنى نەگە ءولتىردىڭ؟ مەن دەگەن بۇرىنعى سەنات سپيكەرىمىن عوي! كىمسىڭ؟ مۇرمان مىعماتۋللينمىن!

– سەن قۇدايىڭدى، مەنى ۇمىتتىڭ! مەنىڭ قۇدامسىڭ با؟

– جووق، و نە دەگەنىڭىز، اسا مارتەبەلى قۇداي!

– پرەزيدەنت كەتتى، سەنىڭ دە باعىڭ تايدى، سوسىن بەيشارا بولىپ جۇرمەسىن دەپ، اجالمەن امانداستىردىم.

– بىراق، مەنىڭ جارىق دۇنيەگە قايتقىم كەلەدى، كوپ نارسەنى جۇرتقا ايتقىم كەلەدى –دەدى، ول كۇرسىنىپ.

– حالىقتان، اسىرەسە، سەن تاپسىرما بەرىپ، جازىقسىز سوتتاتقان، كەيىن اقتالعان اكەلى-بالالى قاتايىپتاردان كەشىرىم سۇرايسىڭ با؟

– يا، يا!

– «سالىقتان جالتاردى، اقشا جىمقىردى» دەپ ولارعا جالا جاپقىزدىڭ. ال، سەنىڭ بالاڭ «قازفوسفات» باستىعى بولىپ ءجۇرىپ، بىلىققا باتتى. جارايدى، ءبىر جولعا كەشىرەيىن، جارىق دۇنيەگە قايتا عوي، – دەدى قۇداي. مۇرماننىڭ كوزىنە ەكى شەلەكتەي جاس كەلدى. «بولدى، دۇنيەنى شايقادىم، زالىم ەكەنىمدى بايقادىم. ەندى شەتەلگە قاشىپ كەتىپ، ادامشا ءومىر سۇرەمىن!» – دەپ ويلادى ىشىنەن. ىشىنەن قۇدايدىڭ ءوزىن مەنسىنبەي تۇرعانىمەن، وتىرىك جىلادى. «كەشىرىڭىز، كيىم بەرمەيسىز بە؟» – دەپ سۇرادى ءموليىپ. «ساعان تاس تا جوق! جارىق دۇنيەگە جالاڭاش اكەلگەن ەدىم، جالاڭاش قايتا عوي!» – دەدى قۇداي.  «دامبال...» «بار، بار!» سودان، ول جارىق دۇنيەگە اسپاننان تەرميناتور سياقتى توپ ەتە قالدى. تىر جالاڭاش بولىپ.  «ءولاا، مىنا كىسى جىندى ما؟» – دەپ تاڭ قالدى ءبىر قىز. «مونشادان شىققان شىعار؟». «مونشادان شىقسا، جالاڭاش ءجۇرۋى كەرەك پە؟». بۇرىنعى سپيكەر، ءوزىن قۇقىق قورعاۋشىلار تانىپ قويماس ءۇشىن، جىرتىق كويلەك، ەسكى شالبار تاۋىپ كيىپ الدى دا، مۇرىن استىنا مۇرت جابىستىردى. كوزىنە قارا كوز اينەك كيدى. سول كۇيى، كوشەدە شىرەنىپ كەلە جاتىر ەدى، ءبىر كىسى:

– ويباي، ءسىز مۇرمان مىعماتۋللين ەمەسسىز بە؟ – دەپ شىرامىتتى.

– جوق، قۇدايمىن! – دەدى بۇل. سول ەكەن،  ءبىر «كاماز» جۇيىتكىپ كەلىپ، ونى مىجىپ كەتتى.  قۇدايدىڭ الدىنا تاعى كەلدى ەڭىرەپ.

– و، قۇداي، حالىقتان ەندى كەشىرىم سۇراسام با – دەپ جۇرگەندە، ولتىرە  سالعانىڭىز قالاي – دەپ سۇرادى. سوندا قۇداي مىسقىلداپ: «ەي، پەندەم، شىنىمدى ايتسام، سەنى مۇرتىڭنان تانىماي قالدىم!» – دەدى. بىردە قۇداي، بىردە قۇدايدىڭ قۇداسى بولىپ جۇرگەن بەيشارا سول جەردە ءۇشىنشى مارتە «ءولىپ» قالدى. حالىقتىڭ  العىسىن ەمەس، قارعىسىن العان سوڭ، وسى دا... كەشىرىڭىز، مۇنىڭ ءبارى قيال بولعانىمەن،  ول قازىر ءتىرى ولىك...

مۇحتار شەرىم

Abai.kz