Мемлекетімізде аталмыш мәселе бойынша жақында заңға түзетулер енгізілген еді. Енді отбасындағы зорлық-зомбылықтың кішігірім түріне тағайындалған айыппұл салу, ескертумен алмастырылды. Демек, бір есалаң әйелін ұрады, ол үшін бар болғаны құқық қорғау органдарынан "ұрма!" деген ескерту ала ма? Сонда әйелдің алған соққыдан денсаулығына зақым келу, психикасына нұқсан келу мәселесі ше?

Телеарнадан ("Айтуға оңайда" ғой деймін) "әйелімді ұрып тұрам" дегенді де естідік. Сол қылмыс жасағанын дүйім жұрт алдында мақтанышпен айтты. Расымен құқықтық мемлекет болсақ, сол есерсоқ сотталды ма? Жоқ әлде "әйелі кешірім берді" деген үйреншікті жауаппен құтылып кетті ма?

Неге біздің қоғам кей отбасында жасалатын әйелге зорлық-зомбылықты қалыпты қабылдайды? "Өй, ұрсам өз әйелім ғой", "Бір ұрғаннан ештеңе етпес", "ұрмаса басқа шығады", "Сабасына түсіріп сабап алу керек" дейтін надан түсініктегілер әлі де бар. Неге? Біз үңгірде тұрмаймыз ғой. Жалюзды ашсаңыз өркениетті әлемді көресіз. Ойланыңыз.

Бала кезімде түрлі романдарды көп оқыдым. "Бақытсыз Жамалдан" бастап, "Қамар Сұлу", "Ақбілекке" дейін. Артынша "Балқадиша" сынды әндерді тыңдадым. Сонда қазақ әйелінің тағдыры өткен ғасырларда неткен ауыр болған деп ойланатынмын. Қазіргі статистиканы қарап отырсам, ол тағдыр ешқайда кетпепті. Бар болғаны үнсіз ғана кей отбасындағы әйелдердің ішінде өксікпен тұншығып жатыр екен.

Әйелді ұру - нағыз тағылық қой. Ұнамаса, заңды және өркениетті реттеу жолы бар ғой. Ислам дінінің өзінде "әйелін бір мәрте ұрған еркек, өзінің ішіндегі еркектік қасиетін мәңгі өлтіргені" демей ме? Отанымызда әйел құқығын қорғау мәселесі оң шешім тапқанын қалаймын.

Асхат Қасенғалидың әлеуметтік желідегі жазбасынан

Abai.kz