Біз осыған дейін де әлеуметтік мәселелерді шешу үшін мектеп волонтерлерінің бірегей жобаларды жасағанын айтып жүрміз. Бүгін солардың бірімен бөліскіміз келеді.

Біздің мақаламызға арқау болатын волонтерлік жоба – ИНКЛЮЗИВ АКАДЕМИЯСЫ. Аталған жоба мүмкіндігі шектеулі балаларға қоғамда әлеуметтену мен қарым-қатынас жасауға және достық арқылы дағдыларды анықтауға көмектесумен байланысты. Ол балаларды әлеуметтену процесінде қолдап қана қоймайды, сонымен қатар мүмкіндігі шектеулі балаларды стигматизациялаумен күресуге көмектеседі.

Жобаны Ұлттық еріктілер желісінің көптеген жобасының белсенді волонтерлерінің бірі Мурзағалиева Диана Серікжанқызы жасаған.

Диана жоба идеясының қалай пайда болғаны туралы былай деп атап өтті:

- Болашақта ерекше дарынды балаларға арналған академия ашсам деген арманым бар еді. Бір кездері мен де ерекше бала болдым, соның кесірінен достарым жоқ еді. Мені тіркеуден шығарған кезде де, 8-сыныпқа дейін достарым болған жоқ. Еліміздегі пандемия кезінде, уақыт көп болған кезде, мен тілі кеш шығып сөйлейтін балаларды тәрбиелеп жатқан ата-аналарды интернеттен іздей бастадым. Өйткені бұл мәселе туралы көбірек ақпарат білгім келді. Содан мен олардың екеуін таптым. Екеуінің де РДД және аутизммен ауыратын балалары болды. Сол уақытта мен «волонтер» деген сөзді білмей, оларға көмектесе бастадым. Олар үшін жай ғана интернеттен ақпарат, орталықтар, дәрігерлердің пікірлерін іздедім. Әрқайсы өздері туралы мәліметті бөлісті, бұл оларды шабыттандырып қана қоймай, оларға сенім мен үміт сыйлады. Осылайша 800-ге жуық ата-ана жиналды. Арасында біреуі 14 жастағы ЦСА (ДЦП) ауыратын ұлымен сөйлесуімді өтінді. Ешкіммен араласпайтын, тұйық, өте тұйық болатын. Мен оған ұзақ жаздым, қоңырау шалдым, сөйлесуге тырыстым, ол маған қалай да жауап береді деп сендім. Бірақ ол жауап бермеді, содан кейін мен оны жақсы түсінетінімді және бала кезімде мені де мазақтағанын, достарым жоқ болғанын айттым. Осыдан кейін ол жауап беріп, сөйлесіп кеттік. Біраз уақыттан кейін оған ағылшын тілін үйрете бастадым. Осылайша екеуіміз бір-бірімізге көмектесе алдық. Мен көбірек ашыла бастадым. Бұрын өте ұялшақ едім, бірақ волонтерлік қарым-қатынас дағдыларымды жақсартты. Содан кейін ол еріктілерді жинап, басқа ерекше балаларға араласуға және оларға бір нәрсе үйретуге көмектесуді ұсынды. Осы сәтте Қазақстандағы ЮНИСЕФ пен Жас жұмысшылар қауымдастығы жаһандық шақыруға қатысу мүмкіндігі үшін әлеуметтік идеялар байқауын ұйымдастырды. Мен команда жинап, жобамызды таныстырдық. Осылайша біз финалға шығып, осы байқаудың финалистері атандық. Жобаның идеясы мүмкіндігі шектеулі балалар мен жасөспірімдердің дарындылығын ашу, олардың дағдыларын дамыту және сүйікті мамандығын жүзеге асыруға және дайындауға мүмкіндік беру болды.

Әрбір жобаның алғашқы қадамдары жасалған сәтте қиындықтар кездесетіні анық. Диана мен оның командасы үшін еріктілердің аздығы мәселе болды. Өйткені мүмкіндігі шектеулі балалармен жұмыс істеу әр адамға оңай емес, көмекке деген құштарлықтан басқа басқа да қабілеттер қажет еді. Ал жоба авторлары әлі де еріктілер мен балалардың бас қосатын жерін тапқысы келеді. Сондай-ақ олар қиындықтармен қалай күресуге болады туралы да айтып берді:

- Бөлме жоқ болғандықтан, көңілімізді түсірмей, қоғамдық орындарда балалармен сөйлесетін болдық. Жігіттерді, мысалы, кинотеатрға, кітапханаға, концертке шақырдық, саябақта немесе аулада серуендеп жүрдік. Ал волонтер жетіспейтіндер үшін біз оларды басқа қаладан онлайн оқыттық.
Біз үшін жобаның басталуы өте қиын болды, өйткені біз еліміздің түкпір-түкпірінен 200 баланы жинап, оған қоса бәрін дұрыс ұйымдастыруға тура келді. Сабақты қадағалап, ата-аналармен байланыста болған әр аймаққа үйлестіруші тағайындадық. Барлығын ерікті мен баланың хоббиіне сәйкес сәйкестендіру керек болды, сонда оларға ыңғайлы болары әрі қызығушылық танытатыны сөзсіз. Мұның бәрі орындалып, бәрі ұйымдастырылып, барлығы таратылып, соңында біз балалардың білімінің нәтижесін көрдік, бұл біз бастан өткерген ең керемет нәрсе. Иә, біздің барлық тынымсыз еңбегіміз бен ұйқысыз түндеріміз өз жемісін берді. Дос тауып, жаңа білім алған адамның не сезінетінін сөзбен айтып жеткізу мүмкін емес шығар. Ата-аналарынан естігенімізді әлі ұмыта алмаймын. Балалардың да қуаныштан көз жасы төгілді. Қанша жаста болсаң да жаныңа демеу боп, қасыңнан табылатын адам керек қой.

Диана Серікжанқызы жобаның болашағы туралы да сөз қозғады:

- Бүгінгі таңда үш айға созылған бірінші ағымды аяқтадық. Ал қазірдің өзінде екінші ағыммен жұмыс істеп жатырмыз. Ұйымдастыруда қай жерде кемшіліктер бар екенін, сонымен қатар жұмыс істей алатынымызды да түсіндік. Қазіргі уақытта еріктілер мен балалардың санын көбейттік.

Ең бастысы қорықпау керек. Маңызды істермен айналысатыныңызға сеніңіз. Мүмкін біз балалар үшін тегін бірдеңе жасаған шығармыз, бірақ жобаны жүзеге асыру мен ұйымдастыруда үлкен тәжірибе жинап, балалардан көптеген маңызды нәрселерді үйрендік. Ең бастысы, бастаған істі жарты жолда қалдырмай жалғастыру керек. Өйткені армандар орындалады, мақсаттар жүзеге асады.

Abai.kz