Үлкендердің: “Осы бізге ешнәрсе жақпайды” деген әңгімелеріне, “қойыңыз” деп біртүрлі қарайтынмын. Уақыт өте шынымен де осы бізге ешнәрсе жақпайды-ау деп ойлап қала беретін болдым. "Тұлпар мініп, ту алғанды" айтамын да.

Әлеуметтік желіде әжептеуір эстафета жүріп жатыр. Әркім әртүрлі фонда, әртүрлі стилде эстафетаны жалғастырып, ғұмырлы болсын деп өзгелерге ұсынып жатыр. Жаман түгі жоқ. Сынауды да қажет етпейтін керемет жоба. Тіпті осы бастаманы жалғастырып, қосымша Абайдың қара сөздерінен, мақалдардан эстафета ұйымдастырып жіберуге де болады.

Бірақ кей адамдарға [желі белсенділері] одан гөрі тәп-тәуір эстафетаны сынау маңызды сияқты. Не үшін екенін түсінбеймін. Суфлермен оқи ма, кітапқа қарай ма, жатып айта ма, отырып айта ма әркімнің өз таңдауы. Өзгенің таңдауы сен ойлағандай болмаса сынай бер деген жаман үрдіс [қасиетсіздік] бар бізде. Қиялданбай мәселеге ашық қарасақ бәрі ап-анық болып өзі көрінеді. Суфлермен айтты не, төрт шумақты жатқа айтты не бәрі бір емес пе? Бәрі-бір екі топ[жатқа айтқан, суфлердан оқыған] жырды бастан аяқ жатқа білмейді. Қалай сынасаң да ол жырды бәрі-бір толық жаттамайды. Сынап отырған адамдардың өздеріне де ол жырды жатқа айтудың қажеті шамалы. Ендеше неге сынаймыз?