ستۋدەنتتىك شاق. 1990, الدە 1991 جىل. جاتاقحانادامىز. اشپىز. اقشانى بىتىرگەنبىز. الايدا اسقازان اقشانىڭ تاۋسىلعانىن تۇسىنەتىن ەمەس، «تازىنىڭ كۇشىگىن جۇتقان» قويشىنىڭ ىشەگىنشە شۇرىلداپ، شىداتپاي بارادى.

اركىم ءوز امالىن قاراستىرعان بولدى. كەيبىر جىگىتتەر باسقا جاتاقحاناداعى جورا-جولداستارىنا كەتتى، ەندى بىرەۋلەرى پاتەردەگى تۋىستارىنا دەگەندەي. سەرىك ابدۋاليەۆ دوسىم ەكەۋمىز كۋرستاس قىزدارعا بارىپ، جۇرەك جالعارمىز دەپ شەشتىك. بۇرىن دا بىرنەشە رەت باستان كەشىرگەن كەپ قوي، ەپتەپ ىڭعايسىزدانىپ قويامىز. تام-تۇم ازىق-تۇلىگىن تالعاجاۋ ەتىپ وتىرعان قىزدار دا «قىدىرىمپاز قوناقتاردان» زارەزاپ بولعان-اق شىعار. سوندا دا، امال جوق، 306-بولمەدەگى قىزدارعا باردىق.
ەسىكتى ەندى قاعا بەرمەك ەدىم، سەرىك «تۇرا تۇر» دەپ سىبىرلادى دا... ەسىكتى ساۋساقتارىمەن اقىرىن عانا تىرنالاپ، سيپالادى. اۋەلدە ونىڭ نە ويى بار ەكەنىن ۇقپاي قالدىم. ساۋساقتارىمەن تاعى دا ءجاي ۇرعىلاي باستاعاندا عانا ءتۇسىندىم: ابدەن اشتان سىلەسى قاتىپ، سىلەيگەلى تۇرعان جاننىڭ قاعىسى عوي. قىزدار باستاپقىدا ەسىكتىڭ ءالسىز قاعىلعانىن ەستىمەدى مە، الدە ەسىكتى مىسىق تىرنالاپ تۇر دەپ ويلادى ما، اشۋعا اسىقپادى. سالدەن سوڭ ءالجۋاز ارەكەتىمىز ناتيجە بەرىپ، گۇلنار دەگەن قىز ەسىكتى اشىپ كەپ قالدى. قولىمەن ەسىكتى تاعى دا تىقىلداتقالى تۇرعان سەرىك ادەيى العا ۇمتىلىپ بارىپ، قۇلاي جازدادى. ەمەۋرىندى ايتقىزباي ءتۇسىنىپ، ەتپەتىنەن تۇسكەلى تۇرعان جەرىنەن دەرەۋ قاعىپ الىپ، سۇيەمەلدەدىم.
قىزدار شوشىپ كەتتى. «نە بولدى، نە بولدى؟» دەي بەرەدى. بىرەۋى ماعان كومەكتەسىپ، سەرىكتى سۇيەمەلدەپ، ەكىنشىسى كەرەۋەتتەگى كىتاپ-داپتەرلەرىن الىپ، ورىن ازىرلەپ، تاعى ءبىرى اسىپ-ساسىپ نە ىستەرىن بىلمەي، ءبىزدى قاۋمالاپ ءجۇر. 
– توسەككە جاتقىز!
– اۋىرىپ قالعان با بايعۇس؟!
– تىنىشتىق پا، ساكەن؟ ايتساڭشى!
گۇلنار، نۇريلا، ءاليا – ۇشەۋى ءۇش جاقتان شىر-شىر ەتەدى. قاباعىمدى ءتۇيىپ، مەن دە قارىسىپ ۇندەمەيمىن، وتە ءبىر قيىن جاعدايعا دۋشار بولعانداي. سەرىك كوزى جۇمۋلى، اۋزى اشىق، جانىنا بىردەمە باتقانداي اھىلاپ-ۋھىلەي بەرەدى. ءبىر كەزدە كوزىن جارىم-جارتىلاي اشىپ، ءالسىز ۇنمەن:
– سۋ... سۋ... – دەدى.
گۇلنار اتىپ تۇردى دا، شاۋگىمدى الا سىرتقا جۇگىردى. بىراق ول ەسىكتەن شىعىپ تا ۇلگەرگەن جوق، سەرىك:
– گۇلنار... – دەدى سونداي ءبىر شارشاڭقى، ءالجۋاز، ناشار ۇنمەن. – ءجاي سۋ ەمەس... – ءسال بۋلىعىپ، (وتىرىك) جوتەلىپ قالدى.
– قانداي سۋ؟ – دەيدى دەگبىرسىزدەنگەن كۋرستاسىمىز كوزى باقىرايىپ. وسى تۇرىسىندا «مەككەدەن ءزامزام سۋىن اكەپ بەرشى» دەسە دە، سول شاۋگىمىمەن قۇستاي ۇشاتىن ءتۇرى بار. شىنىمەن جانى اشىپ تۇر عوي ەندى.
«قانداي سۋ قاجەت بوپ تۇر ەكەن؟» دەپ باسقا قىزدار دا سەرىككە قاراپ قالدى. سوندا كوزىن ارەڭ اشقان سەكەڭ:
– سورپانىڭ سۋى... – دەدى. 
ءبارىمىز ءبىر مينۋت ءۇن-ءتۇنسىز تۇرىپ قالدىق. سوسىن سەرىكتىڭ ءوزى دە شىداماي كەتتى مە، سىلقىلداپ كۇلىپ الا جونەلدى. مەن دە «جارىلدىم».
...قىزداردىڭ اشۋى تەز باسىلدى. ارتىنشا «بەرمەشەل» دە ءازىر بولدى. «وڭباعاندار، جەكسۇرىندار، اقىماقتار... ادامنىڭ زارەسىن الىپ! تۋراسىن ايتساڭدار دا، كەت دەمەيمىز عوي، داستارحان جايىپ، ءشاي قويامىز عوي. سورپانىڭ سۋى دەپ قوياد ەششە! جوق سورپانىڭ سۋى، ءوزىمىز دە جەتە الماي وتىرمىز سوعان. ەزۋلەرىڭدى بەرمەشەلگە جىرىپ كەتپەسىن!» دەپ ۇرسىپ وتىرىپ، ءشاي بەردى. «اپام ىرجيعانعا مەن دە ىرجيامىننىڭ» كەرىن كەلتىرىپ، كۇلىپ وتىرىپ، ازىلدەسىپ وتىرىپ، ار جاعىمىزعا ەل قوندىرىپ العانبىز ءسويتىپ...
بۇگىن ستۋدەنتتەر كۇنى دەگەسىن، ەسكە ءتۇسىپ كەتكەنى.