1976 جىلى. رەداكتسيادا اڭگىمە سوعىپ وتىرمىز. ءسوز اقىندار اۋىلىنا قاراي بەت العان ءبىر ساتتە:
– وسى اناۋ... كىم ەدى... الگى؟ سونى مىقتى اقىن دەپ ءجۇر عوي، – دەدى ءوزىنىڭ پوەزيانى كەرەمەت تۇسىنەتىنىن، كلاسسيك اقىننىڭ تۋىسى ەكەنىن ۇنەمى ەسكەرتىپ جۇرەتىن الەكوۆ.
– كىم ول؟
– ەي، الگى... كىم ەدى؟..
– مىقتى اقىن كوپ، قايدان بىلەيىك، كىمدى ايتىپ وتىرعانىڭدى؟
– وي، قۇداي-اي، كىم ەدى، الگى... ءولىپ قالاتىن اقىن شە؟
– قاسىم با؟
– جوق.
– تولەگەن بە؟
– جوق.
– ەندى كىم، اپىر-اۋ؟..
الەكوۆتىڭ قىشىلدانا قاتتى ويلانىپ، قولعا ۇستاتقان «ايعاعى» مىناۋ بولدى:
– وي، الگى سەمىز اقىن شە؟ ءولىپ قالعان سەمىز اقىن؟
تابا المادىق.
– مەن ونىڭ ەشتەڭەسىن دە بىلمەيمىن، جۇرت ايتىپ ءجۇر «مىقتى» دەپ، – دەيدى الەكوۆ اشۋلانىپ. ءبىر كەزدە قاسىمدا وتىرعان سەرىك جولدىباەۆ قۇلاعىما سىبىرلادى.
– وسى الباستىنىڭ ايتىپ وتىرعانى مۇقاعالي بولماسىن.
– ءاي، وسى سەن ماقاتاەۆتى ايتىپ وتىرعان جوقسىڭ با، ماسقارا عىپ؟
– ءيا، ءيا. سول – ماقاتاەۆ! – دەدى الەكوۆ قۋانىپ كەتىپ.
ە-ە... ءبىز نە كورمەدىك، ءسويتىپ، توپاستىقتىڭ شەگى بولمايتىنىن دا كورگەنبىز.

جۇماتاي سابىرجانۇلى

ىرىسبەك دابەيدىڭ فەيسبۋك الەۋمەتتىك جەلىسىندەگى پاراقشاسىنان الىندى