وتكەن جولى استانادا ءبىر تاكسيدىڭ شولاق شالبار كيگەن جۇرگىزۋشىسى ماعان قايتا-قايتا موينىن بۇرىپ، بەتىمە باجايلاي قاراپ قويىپ وتىرىپ، ءبىر كەزدە:

- اعاسى، اۋزىڭىز ورازا ما؟- دەپ سۇرادى.
- جوق، باۋىرىم، جولدا ءجۇرمىن. نەگە سۇرادىڭ؟- دەدىم.
- مەن ءسىزدى ءدىنشىل مە دەپ قالدىم،- دەيدى.
- نەگە ولاي ويلادىڭ، باۋىرىم. مولداعا ۇقسايمىن با؟
- ساقالىڭىز ۇقسايدى.
- مەنىكى باپتالعان قىرما ساقال عوي. دىنشىلدەردىڭ ساقالى بەتىمەن كەتكەن، قاۋعاداي بولماي ما؟
- قايدان بىلەيىن، اعا، بۇل كۇندە ساقالدى كىسى كورسەك قورقاتىن بولدىق قوي. كۇنىنە نەشەۋى مىنەدى. سوزدەرى ءبىرتۇرلى. ساقالىڭىزعا قاراپ، كوبەدەي كوپ ءۋاحاببيتتىڭ بىرەۋى مە دەپ قالعانىم،-دەپ قاراپ تۇر باۋىرىم. مەن دە قاراپ قالماي:
- ال مەن بولسام مىنا ءوزىڭدى ۋاحاببيت پە دەپ ويلاپ وتىر ەدىم،-دەدىم.
- ە، نەگە؟- دەپ تىكسىنىپ قالدى تاكسيشى.
- ويتكەنى شالبارىڭنىڭ بالاعى شولاق ەكەن،-دەپ ەدىم،-
ورنىنان شورشىپ ءتۇسىپ:
- اعا،بۇل شورتي عوي! شولاق شالبار ەمەس! كۇن ىستىق بولعان سوڭ كيگەم! شورتى! -دەپ شولتيعان بالاعىن تومەن قاراي سوزىپ-سوزىپ جىبەردى. ەكەۋمىز دە قارقىلداپ كەپ كۇلدىك. ءارى قاراي اڭگىمەمىز جاراسىپ جۇرە بەردى.

ۇلىقبەك ەسداۋلەت

Facebook-تەگى پاراقشاسىنان