كوپتەگەن ەلدەردى ارالادىم… بىراق ءبارى دە ءوزىم  تۋىپ-وسكەن قازاعىمنىڭ جەرىنە، الاتاۋدىڭ ءبىر  بوكتەرىنە جامباستاي جىعىلعان ءۇش قوڭىر توبەگە جەتپەدى. بالالىعىمنىڭ، ساعىنىشىمنىڭ التىن قازىعى سوندا ەكەن…
نۇرسۇلتان نازارباەۆ.

كوپتەگەن ەلدەردى ارالادىم… بىراق ءبارى دە ءوزىم  تۋىپ-وسكەن قازاعىمنىڭ جەرىنە، الاتاۋدىڭ ءبىر  بوكتەرىنە جامباستاي جىعىلعان ءۇش قوڭىر توبەگە جەتپەدى. بالالىعىمنىڭ، ساعىنىشىمنىڭ التىن قازىعى سوندا ەكەن…
نۇرسۇلتان نازارباەۆ.

قارا جەر جارالعالى قازاعىمنىڭ،
شىن ءسۇيىپ، شىن تۇسىنگەن ازابىن كىم؟
جۇرەككە قولدى قويىپ نيەت قىلدىم،
جەتتى دەپ تاريحىمدى جازاتىن كۇن.
ۋاقىتتىڭ ديىرمەندەي تاسى اينالاد…
ۇل تۋسا، باۋىرىڭا باس ايمالاپ.
تاعدىردى اللا عانا ءناسىپ ەتىپ،
تاريحتى تۇلعا عانا جاساي الماق!
جاناردىڭ جاۋدىرەتىپ نۇرىن الا،
بۇل كۇندى كۇتتى قانشا ۇلى دالا.
ۇل تۋدى ءبىر اناسى التى الاشتىڭ،
كۇن شىقتى اراي شاشىپ قۇبىلاعا.
كۇن شىقتى اراي شاشىپ اسپانىما،
ءدۇنيا كىلت اينالدى باسقا اعىمعا.
ول انا ۇل تۋماپتى، نۇر تۋىپتى
بۇگىنگى وزەك بولار داستانىما.
ول ۇلدىڭ زاتى – نۇردان، اتى – سۇلتان!
كەش تۋعان زارىقتىرىپ ۋاقىتىنان.
جارالعان جان الەمى كۇلتەگىندەي،
حالىقتىڭ ارمان، تىلەك، باقىتىنان.
قالاۋىن قابىل قىل دەپ قۇس – كوڭىلدىڭ،
اسىعى الشىسىنان تۇسكەن ۇلدىڭ.
اللادان مادەت تىلەپ جاتقان شىعار،
باۋىرىندا ءابىش اكەي ۇشقوڭىردىڭ.
ادال بوپ اقىرەتتىك جان-جارىنا،
قارايلاپ قوڭىر تىرلىك، مال-جانىنا.
ۇلتىنا تۇتقا بولار پەرزەنت سىيلاپ،
ول دا، انە، ءۇنسىز جاتىر ءالجان-انا.
جاناردىڭ جاۋدىرەتىپ نۇرىن الا،
بۇل كۇندى كۇتتى قانشا ۇلى دالا.
ۇل تۋدى ءبىر اناسى التى الاشتىڭ،
كۇن شىقتى اراي شاشىپ قۇبىلاعا.
ەل ءۇشىن جەردى شارلاپ ۇشقان ۇلىم،
ۇلت ءۇشىن اياماعان كۇش-دارىنىن.
قازاقتا ەر تۋمايدى ەندى سىزدەي،
جارىلىپ كەتسە دە ءوتى دۇشپانىمنىڭ.
بابالار ارمانداعان ىزگى ۇمىتپەن،
ارىلدى دانا حالىق ءجۇز كۇدىكتەن.
– نۇراعا، و نە دەيسىز؟ ءبىز دايىنبىز!!!
تاريح تۇر ساحنادان ءسىزدى كۇتكەن…

رۋح

ماعان ارى ءۇشىن جانىن ساداعا ەتەتىن وسىنداي تەكتى حالىققا،مەنى ۇلىم دەپ، پەرزەنتىم دەپ توبەسىنە كوتەرگەن حالىققا، ارعى-بەرگىدەگى قازاق بالاسىنىڭ بىردە-ءبىرىنىڭ پەشەنەسىنە بۇيىرماعان باقىتتى – تولىققاندى، تاۋەلسىز مەملەكەت قۇرۋدىڭ باسىندا بولۋ باقىتىن بۇيىرتقان حالىققا قىزمەت ەتۋدەن ارتىق ەشتەڭەنىڭ كەرەگى جوق، وسى جولدا مەن بويىمداعى بار قايرات-قابىلەتىمدى، ءبىلىم-بىلىگىمدى اياماي جۇمسايمىن، قانداي تاۋەكەلگە دە بارامىن.
نۇرسۇلتان نازارباەۆ.

باس يەم بۇل دالاعا بايتاعىم دەپ،
باسىڭنان وتكەن مۇڭدى ايتامىن كوپ.
ارمانى ابىلايدىڭ ورىندالدى-اۋ،
فەنيكس قۇس سياقتى قايتا تۇلەپ.
باعزىدا كوككە ۇلىعان كوكبورى ەدىم،
جۇرەكتى قارسى ايىرىپ شەككەن شەرىم.
اسپانعا شاشۋ شاشىپ جاتىرمىسىڭ،
ءوز قولى ءوز اۋزىنا جەتكەن ەلىم.
اق نايزا قولدا ويناعان تولعامالى،
اق ساۋىت، اق بەرەندەر جولدا قالدى…
مۇنداي كۇن – قارقالازي، ىرگەم ءبۇتىن،
بولعان جوق قازاق قازاق بولعالى ءالى.
پىراقتاي مارەسىنە جەتەر دارا،
قازاقتى شىڭ باسىنا كوتەردى اعا…
ۇققانعا: “–مەن ابىلاي ەمەسپىن…” – دەپ،
ايتقان جوق ەلباسىمىز بەكەر عانا.
الىستى مويىنداتقان ىسپەن ءىرى،
بىلەدى دوس-دۇشپانىڭ ىشتەن مۇنى.
اناسى ايان بەرگەن اق مىلتىقتاي،
اللانىڭ التى الاشقا تۇسكەن نۇرى.
ءاز بابا، ارۋاقتار كوكتە تۇرىپ،
ەل باستار ەر ۇلىنان ەتكەن ءۇمىت.
جوتالى قىزىل الا جولبارىستاي،
كەشەگى قاراسايدان جەتكەن رۋح!
ەل بيلەۋ – ەكى دۇنيە عاراساتى،
التىننان ءمۇسىن قويسا جاراسادى.
ۋىزداي ۇيىپ تۇرعان مىناۋ قوعام –
نۇرسۇلتان، نۇراعامنىڭ – پاراساتى.
اق نايزا قولدا ويناعان تولعامالى،
اق ساۋىت، اق بەرەندەر جولدا قالدى.
مۇنداي كۇن بۇرىن-سوڭدى تاۋاريحتا،
بولعان جوق، قازاق-قازاق بولعالى ءالى.
…وڭ ءىسىڭ نيەت ەتكەن وڭعارىلسىن،
جان پيدا نامىسىڭدى قورعاۋ ءۇشىن.
جانارى ور كيىكتەي ويقاستاعان،
ازۋى – التى قارىس جولبارىسىم!

تۇلعا

ءار حالىقتىڭ تاريحىندا ەسىمى ماڭگى وشپەستەي ەل جادىندا ساقتالاتىن تاريحي تۇلعالار بولادى.
نۇرسۇلتان نازارباەۆ.

وتتان ساقتاپ، وقتان قورعار بەرەن بوپ،
نە بولسا دا پەشەنەمنەن كورەم دەپ.
ەلىڭ ءۇشىن ءتۇستىڭ تالاي دوداعا،
“كۇن استىنان ورىن تاۋىپ بەرەم!” – دەپ.
ەمەن قۇساپ ەرەك بىتكەن ەرەنىم،
كوز جەتپەسكە وي جەتكىزگەن تورەلىم.
سەرتكە ۇستاعان سەمسەر سىندى جارقىلداپ،
“حالقىم ءۇشىن جانىم قۇربان!” – دەپ ەدىڭ.
ىرىكپەستەن لىقسىپ كەلگەن سەزىمدى،
جاسىرماستان جاسقا تۇنعان كوزىڭدى.
(ۇمىتقان جوق، ۇمىتپايدى بۇل حالىق!)
“اينالايىن، ەلىم!” – دەگەن ءسوزىڭدى.
قىزعانادى-اۋ، كەيبىرەۋلەر باعىڭدى،
ارداقتاۋعا ارى جەتپەي نار ۇلدى.
ءسىز جاساعان ەركىن، بەيبىت قوعام بۇل –
شۇبەرەككە ءتۇيىپ ءجۇرىپ جانىڭدى.
ەل بيلەۋدىڭ قيامەتىن سەزەم مەن،
ەلدى باستاپ وتكەلى جوق وزەننەن،
الىپ ءوتتىڭ، ەل باسىنا كۇن تۋىپ،
ەتىكپەنەن سۋ كەشەتىن كەزەڭنەن.
باردىڭ قانشا نارتاۋەكەل قادامعا،
تۇسىنىكسىز كورىنگەنمەن نادانعا.
سۋدىڭ ءوزى جول بەرەدى ەكەن عوي،
جۇرەگىندە وت لاۋلاعان ادامعا.
سىنشى كوپ قوي بىتكەن ىسكە سىنايتىن،
عۇمىر كەشتىڭ ۇلتىڭ ءۇشىن ۇنايتىن.
جاتىر ەلىم كۇندىز-ءتۇنى توي تويلاپ،
قۇرمەتىنە قۇربان شالىپ قۇدايدىڭ.
شارتاراپقا بايلىعىمەن بايقالعان،
قازاعىمدى باقىتسىز دەپ ايتا المان.
سارا جولعا ءتۇستى ەلىم ءتاۋبا دەپ،
جورعا سىندى ءتورت اياعى تايپالعان.
اتاجۇرتتىڭ كەرەگەسى كەرىلىپ،
وعىلاندار اتقا قوندى تەبىنىپ.
ارمانداعان، ءسىز اڭساعان ءداۋىردىڭ،
كوكجيەگى كوز ۇشىنان كورىنىپ.
…باس يەسىز كورگەن قىزىق مانسىزدەي،
ەل باقىتتى ەلتۇتقاسى بار سىزدەي.
“ەر قادىرىن ەل بىلەدى”، – دەۋشى ەدى،
ەل قادىرىن ەر بىلەدى ءدال سىزدەي!!!

ەلتاڭبا

ءبىز ۇلى جولعا شىقتىق، ارماندى ساپارعا اتتاندىق. قولىمىزدا – تاۋەلسىزدىكتىڭ كوك تۋى، ەلتاڭبامىزدا – بار حالىقتىڭ باسىن بىرىكتىرەر كيەلى شاڭىراعىمىز، ارمانىمىزدى العا اپارار قاناتتى پىراقتارىمىز بار.
نۇرسۇلتان نازارباەۆ.

ەلوردام قازاعىمنىڭ ءتورى ەمەس پە،
الەمنىڭ بار ەلىمەن تەڭ ەمەس پە!
وزگەگە ءوزىمىزدى تانىتاتىن،
ەلتاڭبا ەلباسىنىڭ ءمورى ەمەس پە!
قازاقتىڭ بۇگىنگى مەن بۇرىنعىسىن،
تاريحىن تەرەڭ تانىپ ۇعۋ ءۇشىن.
قاراساڭ ەلتاڭباما كوز تويادى،
كورگەندەي شىن ونەردىڭ تۋىندىسىن.
ارىدەن سىر تارتادى قويۋلانعان،
قوس جەردەن قوشقارمۇيىز ويۋلانعان.
تىلسىم ءبىر الەمگە بوي ۇراسىڭ،
شىعا الماي شەجىرەدەن ويىڭدى العان.
شاڭىراق ورتادا تۇر تىرەگىمدەي،
ولمەيتىن رۋحىمنىڭ رەڭىندەي.
بارلىق ۇلت تاتۋ-ءتاتتى بولسا دەگەن،
مەيىرىمدى ەلباسىنىڭ جۇرەگىندەي.
كوركەيىپ كوگەرسىن دەپ قۇراقتارىم،
اۋەگە قانات جايعان پىراقتارىم.
قورعاپ تۇر مۇيىزىمەن كوكتى تىرەپ،
كەلەشەك ۇرپاعىمنىڭ مۇراتتارىن.
وي-ارمان ۇيلەسىممەن ورنەك ءورىپ،
بايلانعان و، وسىناۋ جەرگە بەرىك.
تاۋەلسىز ەگەمەن ەل – ەلتاڭبامدا،
بارادى كوكتى كەزىپ دوڭگەلەنىپ.
باسسا دا بار عالامدى قارا تۇمان،
قوزعالماس مىناۋ جۇلدىز دارا تۇرعان.
سياقتى نۇراعامنىڭ ۇستانىمى،
سويلەيتىن ماڭدايعا الىپ ار اتىنان.
ول جۇلدىز – تەمىرقازىق ماڭدايداعى،
جۇلدىزعا تالاي قازاق سامعايدى ءالى.
ەلتاڭبام وزگەرمەيدى ەل اماندا،
ءسوزىم دە وزگەرمەيدى تاڭدايداعى.
كوك اسپان تۇرسىن سولاي زەڭگىرلەنىپ،
داۋىرلەپ ەل تۇرلەنىپ، جەر گۇلدەنىپ.
الدىمەن ەلتاڭباما ءتاۋ ەتكەيسىڭ،
ىنتىقساڭ ءبىزدىڭ ەلدى كورگىڭ كەلىپ.
شاڭىراق ورتادا تۇر تىرەگىمدەي،
ولمەيتىن رۋحىمنىڭ رەڭىندەي.
بارلىق ۇلت تاتۋ-ءتاتتى بولسا دەگەن،
مەيىرىمدى ەلباسىنىڭ جۇرەگىندەي.

ءانۇران

ءوز مەملەكەتىمىز ءۇشىن ماقتانىش سەزىمىنە بولەپ، ءبىرتۇتاس وتباسى سەزىمىن سەزىنۋگە، قازىر بۇكىل دۇنيە ءجۇزى بىلەتىن رەسپۋبليكا تۋىن، ەلتاڭباسىن، گيمنىن ارداقتاپ، قۇرمەتتەۋگە ءتيىسپىز.
نۇرسۇلتان نازارباەۆ.

ۇلدارىم تورگە شىقسا بايراقپەنەن،
باستالار ءانۇرانىم ايباتپەنەن.
رۋحتىڭ ۇلاعاتتى كوزى ەمەس پە،
ءانۇران – ءار قازاققا قايرات بەرگەن.
ءانۇران – مەنىڭ وتتاي ار-نامىسىم،
نامىسىم زاۋ بيىكتەن اڭعارىلسىن.
ءانۇران ايتىلعاندا كەۋدەمدەگى،
جۇرەگىم دايىن تۇرار سامعاۋ ءۇشىن.
وسىناۋ جەر مەن كوكتىڭ اراسىندا،
الاشتىڭ قامقور بولعان بالاسىنا.
ءانۇران – قازاعىمنىڭ تاعدىرى ەدى،
تاپسىرعان نۇرسۇلتانداي داناسىنا.
ەرلىكتىڭ باسى بار دا، جوق اياعى،
كوڭىلىم ۇرانداسام توعايادى.
كوتەرسە قوزىپ كەتەر قاي-قايداعىڭ،
ءبورىلى بايراعىمداي و، باياعى!
ۇرانداپ جاۋعا شاپقان اتا-بابام،
ۇرانداپ ەل-جۇرتىنا باتا قىلعان.
ءانۇران بىرگە بارىپ، بىرگە قايتار،
ەلباسى ءار اتتانعان ساپارىنان.
ءار ءسوزى، ءاربىر جولى وي ۇقتىرىپ،
كەۋدەدەن ورىن العان ويىپ تۇرىپ.
تەربەلەم انۇرانعا، جانىم بالقىپ،
قولىمدى جۇرەگىمە قويىپ تۇرىپ.
ەرىكسىز باس يەسىڭ دانا تىلگە،
ۇمتىلعان جاڭا ءداۋىر، جاڭا كۇنگە.
ەلىمدى مەكەندەگەن بارشا حالىق،
شىرقاسا ءانۇراندى انا تىلدە.
شايقالماي نىق تۇرسىن دەپ شاڭىراعىم،
وتكىزگەن وي-ەلەكتەن ءبارى، ءبارىن.
ەلباسى قالامىنىڭ ۇشى تيگەن،
ۇلتىمنىڭ ماقتانىشى – ءانۇرانىم!
ۇلى وتان – نۇرلى وتانىم – تابىنارىم،
بولاشاق ماقساتىنان ءمان ۇعامىن.
شىرقالىپ جاتسا، شىركىن، سالتاناتپەن،
كۇنى-ءتۇن كۇللى الەمدە ءانۇرانىم.
ءانۇران – مەنىڭ وتتاي ار-نامىسىم،
نامىسىم زاۋ بيىكتەن اڭعارىلسىن.
ءانۇران ايتىلعاندا كەۋدەمدەگى،
جۇرەگىم دايىن تۇرار سامعاۋ ءۇشىن.

كوك بايراق

قازاقستاننىڭ اسپان تۇستەس تۋىنىڭ بەتىندە التىنعا اينالعان بۇركىت قانات كەرگەن. وسىناۋ تاۋەكەلى كەلىسكەن، مازمۇندى دا ماعىنالى نىساننىڭ بويىندا تابيعات تا، تىرشىلىك تە، تاريح تا توعىسىپ جاتىر.
نۇرسۇلتان نازارباەۆ.

مەن وسىناۋ جەردەمىن، جەردەگى
قالامىمدا تاعدىرىمنىڭ كەرمەگى.
ماڭدايىما تۇرىپ قالعان اعىپ كەپ،
عاسىرلاردىڭ ايعىز-ايعىز ورنەگى.
كەرمەگىمدە – كەشەگىمنىڭ ءزارى بار،
ورنەگىمدە – ءومىرىمنىڭ زارى بار.
بوزدار بولسا مەن بوزدايىن بوتاداي،
جۇرەگىمدە ارۋانا ەلدىڭ قانى بار.
سول قايعىنى جويۋ ءۇشىن، عاسىرلىق –
ارمانىمدى الماۋ ءۇشىن عاسىل عىپ.
وۋ، كەر دالام سويلەسىن دەپ بيىكتەن،
باتىر تۋدىڭ كۇركىرەگەن كۇيىكتەن.
اقىن تۋدىڭ ۇلان-عايىر تۇرانعا،
ءبورىنىڭ دە كوكىرەگىن يىتكەن.
ولار سەنىڭ بۇلدىرگەن جوق ءتىلىڭدى،
ولار سەنىڭ سولدىرعان جوق گۇلىڭدى.
سودان بەرى جازىلىپ سان عازالدار،
قيرامادى دەيسىڭ نە ءدۇر مازارلار.
و، تۋعان ەل – مەن سەن ءۇشىن شاتتانىپ،
ءھام كۇيرەدىم ساعان تونگەن اجالعا ءار.
باسىبايلى بوتەن تۇتىپ بالامدى،
سىيلاۋدان دا قالىپ مۇلدەم انامدى.
يگەرە الماي يىرىمگە كەتەم بە،
دەپ ويلاۋشى ەم جات بيلەگەن سانامدى.
ءتىلىم، ءدىلىم – عۇرىپتارىم – كۇش، قانىم،
قايتا اينالىپ قونسا راس ۇشقانىم.
بوساعامدا سۇيەك ءمۇجىپ توبەتى،
ەندى قايتىپ تورگە وزباسىن دۇشپانىم!
بىرلىگىمدى تاپسام-داعى جوعالعان،
قايدان تابام تاريحىمدى تونالعان.
تار جاتىرىن جارىپ شىققان قۇلدىقتىڭ،
ءسابي ەلگە ساۋلەڭدى قۇي و، جالعان.
كارىن قايتا توكپەسىن دەپ جات ءامىر،
و، بابالار ۇرپاعىڭا باتا قىل.
ۇمبەتتەرىڭ ۇمىتىنە ەر سالدى،
قولىڭ بوس پا، دەمەپ جىبەر ا، ءتاڭىر!
تامىرىنان تاراتىلىپ تەكتى ءسوز،
ال، ارمانشىل اسىل حالقىم كوكتى كەز.
كوك بايراقتى، قىران تەكتى قازاققا،
كۇن استىندا قانات جايار جەتتى كەز!

استانا

ۇلتتىق تۇتاستىعىمىزدىڭ ماسەلەسى ەڭ وتكىر قويىلعان ارعى توقتامىس پەن ەدىگە، بەرگى تاۋكە مەن ابىلاي زاماندارىندا بيلىك ورداسىنىڭ بۇل ماڭايعا قايتا-قايتا كوشىپ كەلىپ، كوشىپ كەتۋىندە دە كوپ سىر بار.
نۇرسۇلتان نازارباەۆ.

كەتكەنىن تالاي باسقاعا كەگىم،
تاستارعا جازىپ تاستاعان ەدىم.
جارقىراپ نۇرىڭ تۇرسىڭ با جايناپ،
بەكزادا، دەگدار – استانام مەنىڭ!
كىندىگىن تاۋىپ ۇلى دالانىڭ،
الدىمنان شىقتى كۇلىپ ارمانىم.
نۇرسۇلتان سالعان نۇرلى قالانىڭ،
كوشەسىندەگى گۇلى بولامىن.
شاشىڭدار شاشۋ، قىرمىزى كىلەڭ،
تويلاڭدار ماڭگى ۇل-قىزىم، ەرەن.
ءتۇن مەنەن تاڭنىڭ اراسىنداعى،
سارىدە تۋعان جۇلدىزىم سەن ەڭ.
بايلىق پەن قۇتقا تەگەنەڭ تولىپ،
تورتەۋىڭ تۇگەل – توبەدەن قونىپ.
اينالا ۇشقان التى قاز قۇساپ،
التى الاش ەلىم ەگەمەن بولىپ…
تارقادى شەرىم، كونە سارىنىم،
سايابىر تاپپاي نەگە ارىنىم.
قۇنى كەتسە دە نۇرى شالقىدى-اۋ،
قان قۇسىپ وتكەن كەنەسارىنىڭ.
الىستا قالعان ساعىمداي ءبىر كۇن،
كوڭىلىن باۋراپ لاعىلداي ىرىم.
اقوردا تۇرعان بۇگىنگى جەرگە،
اق شاتىر تىككەن ابىلاي بۇرىن.
ارقانىڭ مىناۋ ءتوسىن جايلاعان،
باباڭ دا تالاي شەشىم بايلاعان.
قالا سالسام دەپ قاسىم قالاعان –
ەسىلدىڭ بويىن… ەسىم ويلاعان…
ماقساتقا جەتتىك ءمانى كەتپەگەن،
جۇرەكتى جارىپ ءدانى كوكتەگەن.
امانات بولعان استانام مەنىڭ،
كەرەي حان مەنەن جانىبەكتەردەن.
كىندىگىن تاۋىپ ۇلى دالانىڭ،
الدىمنان شىقتى-اۋ، كۇلىپ ارمانىم.
نۇرسۇلتان سالعان نۇرلى قالانىڭ،
كوشەسىندەگى گۇلى بولامىن.
اسپاعان ەلىم، تاسپاعان ەلىم،
تاريحىن قايتا باستاعان دەدىم.
جۇمىر جەر، كەنەت، جۇزىك بوپ كەتسە،
گاۋھارداي جانعان – استانام مەنىڭ!

اقوردا

ءبىز – الىس ساپارعا بەل بۋىپ، كەمەمىزدى تاۋەكەل دارياسىنا تۇسىرگەن ەلمىز، ەلەس ءۇمىتتى ەمەس، ەرلىك پەن ەلدىك مۇراتىن كەمەمىزدىڭ تۇعىرىنا تۋ ەتىپ بايلاعان ەلمىز.
نۇرسۇلتان نازارباەۆ.

ەل بولدىق ەتەك جاۋىپ ەگەمەندى،
تورتەۋىم تۇگەل قونىپ توبەدەگى.
ءيىتىپ يگى ماقسات، ازات ارمان،
اقوردام قۇتقا تولدى دودەگەلى.
اقوردام – شاڭىراعىم، شامشىراعىم
توزاڭنان تاعدىرىمدى ارشىپ الدىڭ.
قالما دەپ وزگە جۇرتتىڭ قاتارىنان،
الدىمنان ءۇمىت جاعىپ قامشىلادىڭ.
اعارىپ، ساۋلە شاشىپ قۇبا تاڭىم،
ءدۇبىرلى توپقا كىردىڭ نۇر وتانىم.
وتىرسىڭ اقىلىڭمەن سايالاتىپ،
بار ەلدى بالاسىنداي ءبىر اتانىڭ.
مەن سويلەپ كورگەن ەمەن جاعىنعالى،
ۋاقىتتىڭ ءدال وسىناۋ شاعى ءماندى.
سونسە دە تاڭ الدىندا شولپان جۇلدىز،
سونبەيدى اقوردانىڭ شامى ماڭگى.
اقوردام پايىمىڭنان ميات تامعان،
اي تۋار ءدال توبەڭنەن قياقتانعان.
نۇراعام تاقتا وتىرىپ بيلىك ايتسا،
باياعى بۇمىن قاعان سياقتانعان.
اقوردام، باستى وردام – باعانالى،
حالىققا ءسوز جولداعان ماعىنالى.
تۇرعاندا جەر بەتىندە قازاق امان،
ارنالار تالاي داستان ساعان ءالى.
اقىن با وزەكتى وتپەن ورتەمەيتىن،
وتانسىز مەن جەتىممىن، مەن كەدەيمىن.
اقوردام بۇل حالىقتىڭ ەشكىمى جوق،
وزىڭنەن وزگەگە كەپ ەركەلەيتىن.
ەلباسىم – ەل سايلاعان دارا شىڭىم،
قالىڭ جۇرت قادىر تۇتقان – قاراشىعىم!
استانا باسى بولسا قازاعىمنىڭ،
اقوردا جانى ەمەس پە الاشىمنىڭ.
اقوردام وقشاۋ بىتكەن قىر باسىندا،
عالامنىڭ ءتىلىن تاۋىپ سىرلاسۋدا…
نۇراعام – ەرەن ەرىم، كەمەڭگەرىم،
اقىلى قىرىق حاننىڭ ءبىر باسىڭدا.
مەن سويلەپ كورگەن ەمەن جاعىنعالى،
ۋاقىتتىڭ ءدال وسىناۋ شاعى ءماندى.
سونسە دە تاڭ الدىندا شولپان جۇلدىز،
سونبەيدى اقوردانىڭ شامى ماڭگى.

(پوەمانىڭ تولىق نۇسقاسىن ادەبيەت. اباي.كز سايتىنان وقي الاسىزدار)