ادەپپەن ازىلدەي بىلگەن، ءازىلدى قادىرلەي بىلگەن xالىقپىز عوي. بىردە روزىباكيەۆ كوشەسىمەن تومەن كەتىپ بارا جاتقانبىز. "قالىڭ" كەپتەلىس بولىپ تۇر ەكەن. جانىمدا كەلىنشەگىم بار. كولىكتەمىز. قاراسام، تولەۋبەك اعام روزىباكيەۆتەگى بازاردان شىعىپ كەلە جاتىر. قولىندا – ونى-مۇنى سالىنعان پاكەت. كەلىنشەگىمە: «كوپتەن بەرى ازىلدەمەي كەتىپ ەدىم، قىزىق بولسىن، اعامدى قاتىرايىن»، – دەدىم دە، تولەۋبەك اعاعا زۆوندادىم. كەزىندە ءابىش كەكىلباەۆتىڭ «ابىلاي حان» سپەكتاكلىندە ەكەۋمىز جاقسى پارتنەر بولعانبىز. ول كىسى – بۇقار جىراۋدى، مەن ديۋانانى ويناعان ەدىك. سويلەپ جاتىرمىن:

– اسسالاۋماعالايكۇم، اعا!

– ۋاعالايكۇماسسالام!

– اعا، xابارلاسىپ تۇرعان سەبەبىم، اناۋ «ابىلاي حانداعى» بۇقاردىڭ ءبىر سوزدەرى كەرەك ەدى، ەسىمە تۇسپەي...

ول كىسى ودان بەرى ءبىراز ۋاقىت وتكەنىن، ءسوزىن ۇمىتقانىن ايتتى.

– اعا، بازاردان نە ىزدەپ ءجۇرسىز؟ – دەدىم سول كەزدە بارىپ.

– ءاي، سەن قايدا تۇرسىڭ؟

– ۇيدە وتىرمىن، اعا.

– قالجىڭداما دەيمىن. قايداسىڭ؟ – دەپ ول كىسى دە قويمايدى.

– ءتۇ-ۋ، اعا، نەگە سەنبەيسىز؟ ۇيدەمىن. قازىر انا تەلەديداردىڭ داۋىسىن شىعارايىنشى، – دەدىم دە، كولىكتەگى راديونىڭ داۋىسىن ايعايلاتىپ قويدىم.

– اعا، ءالى دە سەنبەدىڭىز بە؟ ۇيدە وتىرمىن. ماعجاندى شاقىرايىن با، جوق، كەلىنىڭىزدى شاقىرايىن با؟

سەندىرۋىم كەرەك قوي ەندى.

– ا... كەل... – دەپ قالدى ول كىسى.

– كەلىنىڭىز بە؟ قازىر... گۇلبانۋ! گۇلبانۋ! كەلشى، الشى، مىنا تەلەفوندى! اعاما «ۇيدە وتىرمىن» دەسەم، سەنبەيدى. سويلەسشى، – دەدىم.

قاسىمدا وتىرعان كەلىنشەگىم تەلەفوندى الدى دا: «ءالو، سالەمەتسىز بە، اعا!» – دەپ ەدى...

ارعى جاقتا – ۇنسىزدىك. قايتادان ءوزىم تۇتقانى الدىم دا:

– اعا، ەندى سەندىڭىز بە؟ ايتتىم عوي، ۇيدەمىن، – دەدىم داۋىسىمدى نىقتاپ.

– وندا سەن مەنىڭ بازاردا جۇرگەنىمدى قايدان ءبىلدىڭ؟ – دەپ سۇرادى ءبىرتۇرلى ۇنمەن.

– اعا، ەشكىمگە ايتىپ قويمايسىز با...

– نەنى؟

– مەنىڭ كورىپكەلدىك قاسيەتىم بار...

– كەتشى-ەي!

– ەندى... وندا ءسىزدىڭ بازاردا ەكەنىڭىزدى قايدان ءبىلىپ وتىرمىن؟

– ونداي كورىپكەلدىگىڭ بولسا، ايتشى، مەنىڭ ۇستىمدە نە بار؟

مەنەن بىرنەشە قادام عانا جەردە تۇر عوي، ايتا جونەلدىم:

– ۇستىڭىزدە – قارا پالتوڭىز، باسىڭىزدا – قارا كەپكاڭىز...

– استا-ا-پىراللا! – دەدى اعام. – ايتشى، قولىمدا نە بار؟

– قولىڭىزدا – كوك پاكەت.

– بەكجان، مىناۋىڭ سۇمدىق! سەن «توشنا» ايتتىڭ، – دەدى دە، سويتە تۇرا تاعى:

– مىقتى بولساڭ ايتشى، مەنىڭ كولىگىم قايدا تۇر؟ – دەپ سۇرادى.

قاپ، بىتكەن جەرىم وسى بولدى-اۋ، اعانىڭ كولىگى كوزىمە تۇسپەدى، قايدا ەكەنىن دە بىلمەيمىن. ساسقانىمنان:

– كولىگىڭىز تولە ءبيدىڭ بويىنداعى «ارۋ-انا» مەيرامxاناسىنىڭ الدىندا تۇر، – دەپ سوعىپ قالدىم. «جىندىنىڭ ايتقانى ەمەس، ساندىراعى كەلەدى» دەگەن، سويتسەم، شىنىندا دا، اعام كولىگىن سوندا قالدىرعان ەكەن، ءدوپ تۇسكەم عوي

– استا-ا-ا-پىراللا! ەي، سەن مۇنى نەعىپ جاسىرىپ جۇرگەنسىڭ؟ ءوي، سەن سۇمدىق ادام ەكەنسىڭ عوي. ويباي-اۋ! – دەدى تاڭداسىن جاسىرا الماي.

– اعا، جارايدى، جاقسى وندا! – دەپ تەلەفوندى قويا سالدىم. ارى قاراي بىردەڭە دەۋگە شامام كەلمەي بۋلىققانىمدى سەزدىرمەۋىم كەرەك قوي.

كەلىنشەگىم ەكەۋمىز ابدەن كۇلدىك.

تولەۋبەك اعام مەنىڭ «كورىپكەلدىگىم» جايىندا شىداماي جۇمىستاعىلارعا ايتسا كەرەك. سونى ەستىگەن سوڭ با ەكەن، ەرتەسىندە باۋىرجان قاپتاعاەۆ اعام: «ەي، بەكجان دەگەن سۇمدىق ءتاۋىپ شىعىپتى دەيدى عوي، كورمەدىڭدەر مە؟» – دەپ مەنى ىزدەپ ءجۇر ەكەن. اعاما بولعان جاعدايدى ايتىپ بەرىپ، بىرازعا دەيىن كۇلكىگە كەنەلىپ جۇردىك.

جاسى جەتپىسكە تاقاسا دا، ىزدەنىسكە جانى اۋەس، ءتىرى كەۋدەگە جان بەرەتىن اكتەرلىك تىلسىم سيقىردىڭ بارلىق سىرىن مەڭگەرگەن، شابىت سايىسىندا تالاي رەت ات وزدىرعان ارقالى اكتەر تولەۋبەك اعادان ۇيرەنگەنىم دە كوپ، ءالى ۇيرەنەرىم دە كوپ. بۇگىن اعاممەن بىرگە سۋرەتكە ءتۇسۋدىڭ دە، فرانتسۋزدار ەلىنە بىرگە ساپارلاپ قايتۋدىڭ دا ءساتى ءتۇستى. امان ءجۇرىڭىز، اعا! جاراتقان جار بولسىن!

بەكجان تۇرىستىڭ Facebook-تەگى پاراقشاسىنان

Abai.kz