Өткелде

Ауру емес,

Қасап қолдан өлем мен.

Сүйер ару

Ерiнiмнен көгерген.

 

- Түсiнбеппiн

Ғұмырыңды ұранды,

Кеш,- деп жылар

Алдыңдағы күнәмдi

 

- Мен күнәңдi,

Кешкем сонау тiрiмде,-

деп айтар ем,

Шықпайды, әттең, үнiм де.

 

Жүрегiме

Жатқанымен жас толып,

Айта алмаймын,

Жағым қалған тас болып.

 

Ұлым тұрар

Қос жанары мөлдiреп.

Ойламайды ол

Бiрақ менi өлдi деп.

 

Батасы игi

Бабалардың жолымен.

Жамандықтан

Қорғап жүрем оны мен.

Осы бiр шақ

Жұлдызыма жөнелген.

Бәрi шындық,

Бәрi өтiрiк дегенмен.

 

Басыма кеп

Жылап тұрар үш адам.

Өлмейдi олар

Мен өлдi деп құсадан.

 

Шындық үшiн

Мен кесiлген тiлдеймiн.

Үшiншiсi

Кiм екенiн бiлмеймiн.

*  *  *

Мен Пушкин емеспiн,

бұл анық,

Болмасам болмайын, уайым ба.

Жер басып жүргенге жұбанып,

Жыр жазам ғашықтық жайында.

 

Махаббат - сезiм бұл киелi,

Деймiн де оранам жалынға.

Жүрегiм сол қызды сүйедi,

Кеудемде тiршiлiк барында.

 

О дүние бар болса егерде,

Онда да сүйемiн нұрлымды.

Өткелде

Ауру емес,

Қасап қолдан өлем мен.

Сүйер ару

Ерiнiмнен көгерген.

 

- Түсiнбеппiн

Ғұмырыңды ұранды,

Кеш,- деп жылар

Алдыңдағы күнәмдi

 

- Мен күнәңдi,

Кешкем сонау тiрiмде,-

деп айтар ем,

Шықпайды, әттең, үнiм де.

 

Жүрегiме

Жатқанымен жас толып,

Айта алмаймын,

Жағым қалған тас болып.

 

Ұлым тұрар

Қос жанары мөлдiреп.

Ойламайды ол

Бiрақ менi өлдi деп.

 

Батасы игi

Бабалардың жолымен.

Жамандықтан

Қорғап жүрем оны мен.

Осы бiр шақ

Жұлдызыма жөнелген.

Бәрi шындық,

Бәрi өтiрiк дегенмен.

 

Басыма кеп

Жылап тұрар үш адам.

Өлмейдi олар

Мен өлдi деп құсадан.

 

Шындық үшiн

Мен кесiлген тiлдеймiн.

Үшiншiсi

Кiм екенiн бiлмеймiн.

*  *  *

Мен Пушкин емеспiн,

бұл анық,

Болмасам болмайын, уайым ба.

Жер басып жүргенге жұбанып,

Жыр жазам ғашықтық жайында.

 

Махаббат - сезiм бұл киелi,

Деймiн де оранам жалынға.

Жүрегiм сол қызды сүйедi,

Кеудемде тiршiлiк барында.

 

О дүние бар болса егерде,

Онда да сүйемiн нұрлымды.

Уақытқа махаббат көнер ме,

Үйренер әлi-ақ ол мың тiлдi.

 

Мың тiлде сөйлейдi жырларым,

Жоғалтпай нәшi мен бояуын.

Сезем мен жырға айтқан

сырларын,

Ғашыққа ел ескерткiш қояды.

 

Тұғырдан тұрармын қарап мен,

Бейдауа ғашықтың көзiмен.

Әр таңын атырған талаппен

Құрдас боп заманның өзiмен.

 

Әйтсе де керек пе жанға сол,

Тас тұғыр, бар да әлi өмiрлер -

Жырымды жатса оқып

сан ғасыр,

Сандаған перiште көңiлдер.

 

Сезiмдер өлмейдi түбiнде,

Шабытқа шағында шөлдеген,

Көктемгi жауынның тiлiнде,

Жыр болып оралам жерге мен.

 

Мұндай бақ Пушкинге

қонбаған,

Абайдың кiрмеген түсiне.

Содан соң ғашықтар жолдаған,

Жүрермiн хаттардың iшiнде.

 

Кеудеге ұялап жыр емген,

Сезiмiн тоңдырмай ызғарға,

Әлi де сан ғасыр жүрем мен,

Жер басып көк тайғақ

мұздарда.

Ауыл суретi

Шаңқан ауылын арманның атап қонып,

Қыз қолынан шай iшу атақ болды.

Сұрақ болдың - себебi сұлулығың,

Бiр шешiмiн таппадым, шатақ болды.

 

Екi түрлi ой, ортада сызық, сiрә!

Өзiме аян жүрмегенiм қызық сұрап.

Арысы - бiр сезiм пернем тентектеу де,

Көп болса - бiр тәттi ойым бұзық шығар.

 

Көңiл шiркiн әлденеге құлшынғалы,

Мен де отырдым, шалбарымнан қыр сынбады.

Екi қолым қалықтап кесенi iздеп,

Екi көзiм қызықтап қымсынғаның.

 

Көбiк сөздiң тауысқандай шайқап бәрiн,

Көмейiмнен үн шықпады, шай батпады.

Сен де қызық жансың-ау сырың жұмбақ,

Тереңдегi ағысың еш байқатпадың.

 

Қысылғанда мен қысылдым, көп терледiм,

Көңiлiмнiң жыртығы көктелмедi.

Тентек ұлына ұяң шал басу айтып,

Бiр тәттi арман қуып ем, жеткермедi.

 

Шыдар-ау сынға дәл мұндай сiңiр-сезiм,

Сонымен кеш боп қалды iңiр түсiп.

Жонарқамнан тарс жапты қақпа есiгiн,

Қара кемпiр - қарауылың қыңыр кiсi.

 

Қырсыққанда ендi қайдан тұрақ табам,

Көкейiмде шешiмi жоқ сұрақ қана.

Өз қолынан мұң қыздың шарап iшiп,

Жырды алданыш қылармен бұл аптада.

 

Түнгi аспанға қарап ем, түк таппадым,

Менiң-дағы кеп-кеттi ме-ей бұлтақтағым.

Бар қалғаны сол сәттен әсер ғана,

Және балаң жiгiттiң жыр шатпағы.

1992 ж.

Алты арнау

М-ға

I

Ләйлi мен Ләйләнiң қатары ең,

Ғашықтың жайын шын бiлер кiм?

Қара тас сияқты қатал ем,

Сен менi нәзiк қып жiбердiң.

 

Өзiне бағынбас өз басы

Көгiнен бұлттар жиi ауып,

Бiр сәтке тыйылмас көз жасы

Аспан боп кеттiм мен жылауық.

II

Мен оқыған кiтаптардың төресi,

Үндiлердiң құдай жайлы жырында

Жыр туралы керемет ой айтылған

Балдай тәттi түсiнiкпен ұғымға.

 

Жанға қимас жанымның шын төресi,

Сол туралы ең бiр асыл сырымда.

Нұрдай қызға қаншама өлең жаздым мен

Балдай тәттi түсiнiкпен ұғымға.

 

Көркемдiгi көрiктiммен қарайлас

От кеудемде талай жырлар тұтады.

Оларға тең келе алады тек қана

Үндiлердiң құдай жайлы кiтабы.

Жанымның сол жүлгеленген жырлары

Жеткен шақта ғасырларға келесi

Олар жайлы айтса-ау бiреу осы ед деп

Мен оқыған өлеңдердiң төресi!

III

Саған сәлем бере алады көп кеще,

Ең құрыса соның бiрi болмадым.

Амал бар ма, көздiң жасы кеппесе,

Көк тайғақ боп қалып жатты жолдарым.

 

Борандарда мұңға оранып жүрдiм мен,

Сен жайлы ой жылу берiп жаныма.

Шақтарда да ұмытқам жоқ жүзiңдi

Жүзiм суы шарпылысқан қаныма.

 

Жабыққанда сан жұбатты-ау жыр тiлi,

Қар да ерiдi басқа түскен қайғымнан.

Құдайға да алғыс айттым бiр күнi

Менi осынша байтақ мұңға бай қылған.

IV

Тамсантқан түс емес өңiмде

Ерiксiз айырып еркiмнен,

Бiр ғажап бейненi көрдiм де

Құдайдың барына сендiм мен.

 

Армандап келсе де сан ғасыр

Көрмеген ақындар әлi елi,

Әсер боп түйiлдi жанға асыл

Сол бейне пейiштей әдемi.

 

Жаны мен тәнi тең жарасым,

Айқабақ тұратын мұндалап.

Гүлiмнiң қиыла қарасын

Жындымын, берер ем жырлап-ақ.

Санасын сезiмге жеңдiрген

Мәжнүн өзiм боп бұ маңда,

Сол қызға бағымдай сендiм мен,

Софыдай сенетiн Құранға.

 

Шабыттың шалқыған кезiнде -

Жырменен нәштеген Құранын,

Есiмде, бой ұрып сезiмге,

Құдай да ақын деп тұрғаным.

 

Құр жыр не дедiм де содан соң

Бейнесiн зердемде зерледiм.

Тәңiрдей тәкаппар болған соң

Ол оның бiрiн де көрмедi.

 

Ал сосын бақытсыз пендедей

Белшеден баттым да күнәға,

Кеттiм мен өңдi де өң демей

Ол бар деп мен көрер жұмада.

 

Тартайын тауқымет көп мейлi,

Тым қатал және де ең iзгi

Ол жайлы ой басымнан кетпейдi

Бейкүнә көлеңкем тәрiздi.

V

Ғайыптан ғажайып боп кезiккенiм,

Мен сенi қиялда да құшқаным жоқ,

Тек ессiз есiмiңдi ежiктедiм.

 

Қиын-ау табыспаған, қарыштаған

Қиялдан қажып кетiп көзiм жұмсам,

Жұмақтай елестейдi таныс ғалам.

 

Басымнан қыс кешiрдiм, жаз көшiрдiм,

Жұмбағын шешсем дедiм пешенеммен

Осынау есiмдi алған сазды есiмнiң.

 

Бiлдiм мен жыр етерiм кiм екенiн,

Бағзыдан қалған кiтап айтып бердi

Құдайдың жүз атының бiрi екенiн.

 

Бұны бiлiп көңiлiм жатты түлеп,

Құдайдың жүз атының бiрiн бiлген

Тағы айтқан сол кiтапта бақытты деп.

 

Бақыттан бас айналды, мас та болдым,

Ерiнiм кезергенде ернiңдi аңсап,

Жанардан тамып кеткен жас та болдым.

 

Құп-құйттай жүрегiмен халыққа алаң

Сенiң сол тегi бөлек есiмiңдi

Әлдекiм қатты айтса да налып қалам.

 

Айыра алмайтұғын бақтан мұңын

Әумесер әпербақан қайдан бiлсiн

Құдайдың атын атап жатқандығын.

VI

Жүректе жас арман бекiнiп

Жатқанда,

жүрместен жайыма,

Басы асау шабыттан лепiрiп

Жыр жаздым Аспанның Айына.

 

Қолыма қон дедiм асылым,

Ал қонса үлдеге орардай.

Мен дедiм Мәжнүндей ғашығың,

Бейнебiр ол Ләйлә болардай.

 

Күн өттi өрiлiп көп өлең,

Жыл өттi жүктi боп жырларға.

Ал қазiр бiлмеймiн не дерiм

Сондағы сол ессiз сырларға.

 

Аспанда Ай жалғыз әлi күн,

Жалғыздық шаршатты менi де.

Сол жұмбақ Айымның жарығын

Жыр қылып тарттым мен елiме.

 

Иттерi тасадан үрген көп

Ақын деп таныды аймағым.

Мен бiрақ ол кезде бiлгем жоқ

Жерде де қол жетпес Ай барын.

1994-1995 ж.ж.

*  *  *

Аялағым келiп аппақ гүлiмдi,

Ең қуатты сезiмдермен сiңiрлi

Өзiңе арнап жазған жырдың бәрiн де

Жер, Су, Ауа, Күн өзiне сiңiрдi.

 

Айтары бар ақыным деп кергiтiп,

Сенiм артып отырса да ел күтiп,

Басқа бақтан бақыт тапқан бұл бетпен

Саған қарай аламын ба ендi тiк?!

1994 ж.

 

Арман

Теңiз, Теңiз! Мына сенiң толқының,

Маған, маған бiтсе екен деп толқыдым.

Бiте қалса, сыр шертiсiп жағамен

Табиғаттың төл әнiне салар ем!

 

Теңiз, Теңiз! Мына сенiң көлемiң,

Маған , маған бiтсе екен деп келемiн.

О, бiтсе егер, бiте қайнап даламен,

Туған жерде мәңгiлiкке қалар ем.

1994 ж.

 

Кiшкентай оқиға

Терезеден ай сәулесiн түсiрген,

Еңселi үй, жатын бөлме iшiнде,

Жiгiт пен қыз бiрiн-бiрi құшақтап,

Тар төсекке қисайғанда түсi аппақ,

Сыртта әлдекiм атағандай есiмiн,

Не қаққандай жүрегiнiң есiгiн.

Жан сияқты әлдененi iздемек,

Орынынан тұрады ыршып қыз кенет,

Бұл бөлменi кiм құтқарар қырсықтан,

Әлдеқайдан үн шығады тұншыққан:

- Кекетесiң көкмисың деп көкiме,

Ол аз болса, түкiресiң бетiме.

Айтшы жаным,

Саған, саған не жаздым,

Бар болғаны төрт бүктелген қағазбын.

Әлдекiмнен iздегендей қорғаныш.

Тағы да әлсiз күбiрлейдi сол дауыс:

- Дәл осылай сала ма екен көзге шөп,

Мен болмасам мұныңды ол да сезбес ед.

Жаным саған,

Саған, саған не жаздым,

Бар болғаны тілдей ғана қағазбын.

Сырт қақпағын кiттеп те жаппаған,

Қыз әлдебiр қағазды алып тартпадан

Үнсiз ғана үңiледi бетiне,

Ал қағаздың жас тамады шетiне.

Ұмыт қалып жар төсегi, күйеуi,

Қыз ернi үнсiз ақ қағазды сүйедi.

Бейне жүрек ерiн iзi әдемi,

Дiрiлдейдi, не дегiсi келедi?

Сол сәт жылу жүгiргендей жанына,

Талықсыған үн шығады тағы да:

- Болды, мен де сезiммiн ғой, сүйiктiм,

Жыламашы, жаста иiсi бар күйiктiң

Егер еркiн соқсын десең жүрегiң,

Өрте менi, саған соңғы тiлегiм:

- Бақытты бол жаңа тапқан жарыңмен,

Қуант соны қызуыңмен, барыңмен.

Жiгiтiңнiң жан-жүрегiн жауларда,

Күл, күл маған назарыңды еш аударма.

Мен дегенiң белгiсiндей бағы аздың,

Бар болғаны жыр жазылған қағазбын.

1995 ж.

 

*  *  *

Мiне, сенi көрмегелi он апта,

Тек бейнеңдi шақырамын қонаққа.

Сенiкiнен сәл мұңдылау қабағы,

Кеш болғанда ол есiгiмдi қағады.

Үнсiз ғана тербетiлiп етегi,

Сонсоң үнсiз төр бөлмеге өтедi.

Байқамастан жоқпын ба

әлде бармын ба,

Үнсiз ғана отырады алдымда.

Арамызда жатпаса да қашықтық,

Кеспесе де аспанда әуе жолдары,

Жауап болып сезiмiме

ғашықтық

Мойыныма оралмайды қолдары.

Ешкiмге әлi құпиясын ашпаған,

Баяу ғана айналады таспада ән.

Бейнең сонсоң баяу тұрып

орнынан

Қиялымды оятады қалғыған.

Сазды әуеннiң ырғағына айналып,

Екеуi үнсiз би билейдi ойланып.

Күнде осылай, өзiң емес, елесiң

Күнде, күнде қонағым боп келесiң.

Шыныменен осылай ма бәрi де,

Бәрi орнында, орнында емес

неге есiм?

Таң атқанда жоқ болады ол қайтадан,

Қайда кеттi, қалай кеттi, байқаман.

Құлағыма сыбырлайды түнгi ызғар:

«Ешқашан да қосылмайды жұлдыздар».

Ешқашан да қосылмайды, неге мен

Жалаңаяқ қар кешкендей көгерем?

Түк түсiнбей шыңғырады сабырым:

«Жұлдыз емес, адаммын мен, Тәңiрiм...»

1995 ж.

 

*  *  *

(Н.Гумилевтен)

 

Ұйықтап кетсем, түс көремiн, түсiмде,

Сенi сонша сүйгендiгiм үшiн бе,

Көрем ылғи өзiңдi һәм ананы,

Ал, ол сенi ренжiткен болады.

 

Құлақ аспай қысқы түннiң

күйiне,

Жан ұшыра жүгiремiн үйiңе

Сенi анадан құтқарғым-ақ келедi,

Әлi жаным, сүйемiн ғой себебi.

 

Үйiң бөтен, күйiң бөтен, бар тағы

Күйеу жiгiт қалталы һәм арқалы.

Түнi бойы терезеңнiң түбiнде

Дұға оқимын тiлекшiнiң тiлiнде.

 

Iштен күбiр үн келедi құлаққа,

Есiгiңдi қаға алмаймын бiрақ та.

Ұмыт болып әйел өкпе, ер мiнi

Табысқан да шығарсыңдар ендiгi.

 

Сезiмiм бар, жан дүнием бар

қорынған,

Көп тұрамын қозғала алмай орнымнан.

Тәңiрiнiң суланған ба жанары.

Көз алдымда көктен жұлдыз ағады.

Ең соңғы рет ширығады бар шыдам,

Қиналамын, суық терге малшынам.

Бетiм ысып оянамын сол сәтте

Жанарымнан ағып кеткен тамшыдан.

 

Көзден тамшы, бастан бақыт қашпаса,

Бәрi мүмкiн болар ма едi басқаша.?

1995 ж.

 

Дон Жуан

(Н.Гумилевтен)

 

Қарапайым, асқақ әрi арманым,

Ат үстiнде өтсе деп ем өмiрiм.

Сәлем жырды қанша аруға арнадым.

Қанша арудың таптым екен көңiлiн?

 

Қартайғанда еске ап мәсiх iлiмiн,

Күн кешермiн қоңырқайлау бiр қалып.

Балын сорып сұлулардың тiлiнiң

Ал әзiрге қалу керек жырғалып.

 

Ойсыз басым тойсыз күндi жек көрер,

Қылыштаймын менсiнбейтiн қынабын.

Көмейiме бiр кектi айқай кептелер,

Һәм зарыңды естiмейдi құлағым.

 

Осы ғана қалған белгi көп күннен.

Кетер сәтiм кеудемдегi сөнгенде от.

Бар айтарым пенделерге көрден кеп:

Жер бетiнде үнсiз азап шектiм мен,

Еш әйелден бала сүйiп көргем жоқ,

Еш еркектi бауыр деген жоқпын мен.

 

Есiңде ме?

Есiңде ме?

Ол кешегi күнi не деп едi?

Ол айтқан-тын:

Маған жалғыз керек өлең едi.

Тәркiдүние дүниеге не бередi,

Не қалады, болмаса не өледi.

 

Ендi бүгiн

Өзге әуен, басқа мақам.

Тәркiдүние сарнайды.

Ол айтады:

Мұң-зарымды тыңдашы, Аспан-Атам.

 

Өлең жаздым бiр қызға

Алтын жүрек.

Сен де мендей ғашық боп

Алқыншы деп.

 

Өлең жаздым сол қызға,

Аты жылан,

Сезiмiмнiң ақ құйып

қатығынан.

Берсем деймiн барымды

жүрегiне,

Көрсем дедiм

Өзiмдi жатырынан.

Бiлегiнiң ақтығы

Қардан да арман

Арман, арман

Сол ару Мардан қалған.

 

Жүрегi алтын,

Бiрақ та өзi жылан

Қарамады сол ару

Бозбалаға

Көзi қыран,

Сөйлесе сөзi құран.

 

Көз ұшында сол ару,

Көрер елес.

Өттi бастан

Күнi-түн нелер егес.

Махаббатым жүректе өлiп қалды,

Ендi оған өлең де керек емес.

 

Тәркiдүние Аспанға қолын сермеп,

Жыр оқиды осылай түн қойнында.

Кiм бiледi, сайтанның ойыны ма?!

*  *  *

Кеудесi кендi шабыт пен

Қонаққа ғана шөлдеген,

Бұл қазақ бес күн жалғанда

Бiр-бiрiн жүзге бөлмеген.

 

Бұл қазақ жүзге бөлмеген,

Аруақты, сенiм-нанымды,

Тектiлiкпенен

Тек қана

Тәңiрге ғана табынды.

 

Сұраса салып жол үстi,

Әп-сәтте өре-шөре боп,

Әңгiме шоғын қыздырар

Адай мен найман бөле боп.

 

Әпшесiн алса,

Оңай ма!

Сызылтып айтса сөз де сын.

Қоңырат қызы қинайды-ә,

Дулаттан шыққан жездесiн.

 

Кiрмеген қайсы ауылға

Ұзақ жол, шаршау, түн айдап,

«Ықылас жауыз жауыз ғой,

Ықылас күйшi ұнайды-ақ»

 

Деп төсiн тосып самалға,

Көресiң қартты отырған.

Ұнайды маған

О, қазақ,

Бағзыдан сенiң сол тұлғаң.

 

Даласы тұнған даналық,

Ұл-қызы шеттен дарынды,

Жұлдызы биiк қашаннан

Қазақтың қарға тамырлы!

1996 ж.

 

Жас ғұнға

Желмая мiнiп жаһаннан

Жерұйық мекен iздеген,

Бабалар ерер ұл барда

Ертеңнен үмiт үзбеген.

 

Қиналған шақта бабаның

Аруағы жебеп қолдаған,

Садақ та тартып сол ұлан,

Жаудан да жерiн қорғаған.

 

Осылай болған әрдайым

Азаттық сынға түскенде.

Кiшкентай қазақ, дайын бол,

Ертеңгi ұлы iстерге.

 

Мен де ертең елдiң бiрлiгiн

Табыстап Алатауыма,

Кеткенде,

Барып қонады ол

Сәбидiң Алақанына.

 

Әке жыры

Оңашада үйiр екен ойға мұң,

Ұлым сенiң ертеңiңдi ойладым.

Кей ойыңның мiнезiнен шошынып,

Кей қиялдың тәттiсiне тоймадым.

 

Ботақаным, бауыр етiм, бүлдiршiн,

Сенi әйтеуiр бейбiт күндер күлдiрсiн.

Қазiр әкең - тас қамалың жаныңда

Ертең халiң не болады, кiм бiлсiн?

 

Екi ой басып, бiрi - күдiк, бiрi - үмiт,

Отырғаным бiр суып, бiр жылынып.

Сенi мақтан қылар ма екем, жоқ әлде

Бiр iсiңнен кетер ме екен түңiлiп.

 

Ертеңiңдi ойлаумен-ақ алқындым:

Қызығына түспей атақ, алтынның,

Тек әйтеуiр намысы ояу, жүрегi от,

Азаматы болсаң екен халқымның.

1996 ж.

*  *  *

Кiргiзетiн кiшкене үйдiң қызуын,

Қызым менiң, кiп-кiшкентай қызығым.

Қазiр сенiң былдыр қаққан бесiгiң,

Ашар ертең кең дүниенiң есiгiн.

Аспан, күндi өз көзiңмен көрерсiң,

Жаратқанның құдiретiн сезерсiң.

Ой ойларсың ұзақ түнге жатып ап,

Не болмаса сол ойлыны бақылап.

Тек әйтеуiр адал болсаң болғаны,

Осы болды жан әкеңнiң арманы.

Жағалауға жүзген жандай жан сала,

Басы қатты ой-қиялдан қаншама.

Сол ой-қиял сенi де алып кетердей,

Мiне, отыр ол қасыңда

жөтел қысса да жөтелмей

Тiлек айтпас дана бол деп ол саған,

Тiлек айтпас бала бол деп ол саған,

Ерте ме кеш балалық шақ өтедi,

Бiр ғұмырға бiр балалық жетедi.

Кезiң келер таным-талғам толысқан,

Тек аман бол, өз iсiңе бекем бол,

Бiр адамға бiр ғұмырға жетер сол.

Жан әкеңдей сыйла туған тiлiңдi,

Тiл деп жүрiп жүрегi оның тiлiндi.

Мiнезiмен ұқсап қалған далаға,

Оған емес, ұқсашы ана анаңа.

Көшесiне әкең ойы шашылған,

Мына қала сипамайды басыңнан.

Бiр тұрғанда дала желi әкелген

Өзгерек бол, кiшкентайым, әкеңнен.

Алда талай сырласар сәт бар әлi,

Шешең сынды болсаң алғыр жарады.

Ниетi мен пейiлiн де бiрге алғын,

Әлi талай жазылатын жырымда,

Екеуiңдi егiз қылып жырлармын.

Қызым менiң, кiп-кiшкентай қызығым,

Кiргiзетiн бiздiң үйдiң қызуын.

1997 ж.

Жалғыздық

Бес қаруды асынғам жоқ әлi мен,

Таңсәрiде қан майданға кiрмедiм.

Оқ пен Оба,

Көз бен сөздiң бәрiнен,

Сендер менi қорғаңдаршы, пiрлерiм.

 

Қызыр баба,

Ғайып ерен қырық шiлтен,

Сары атамның аруағы!

Жауырын не,

Мазасыз бiр сезiмнен

Жүрегiм де жаурады.

 

Алатаудың әрбiр шыңы әулие,

Бiлмесем де бiлемiн.

Береке-бақ тiлеп едiм әр үйге,

Неге қабыл болмай жатыр тiлегiм.

 

Бiр тазымен бiр ауылды асырар

Заман өткен,

Қапамын.

Қамбар емен және мен.

Көшеменен кетiп бара жатамын

Жоқ жан сынды дәнеңем.

 

*  *  *

Мiнi жоқ адам бола ма,

Кемшiлiктер де көп менде.

Ол үшiн салма табаға

Ол үшiн менi жек көрме.

 

Маңдайға түскен әжiмнiң,

Бұралаң, бiлсең жолдары.

Жанымның табиғатына

Келмесем қайшы болғаны.

1997 ж.

(Жалғасы бар)

«Абай-ақпарат»