Ұларбек Нұрғалым. Қазақстанның туы бар шәпкі, сұратып жүрген құлыным!

Ағамның содыр ұлы бар еді,
Алтайда қалған ауылда.
«Ерлігін» естіп отырам әлі,
Тілдессем аға-бауырға.

Мектептен қайтқан «батырлар» жолда,
Тентектігіне басатын.
Қытай балалар қырғиқабақ боп,
Қырылысып кеп жататын.

Қырда өскен мығым біртоға бала,
Төбелес десе түрленер.
Сол «жігіт» екен Оспан батырдың,
Рөлін сомдап жүрген ер.

Өткенде соның бір сөзін естіп,
Тоқ жүріп өтті денемде.
«Қазақстанның туы бар шәпкі,
ап келсін» депті келерде.

Төртінші сынып оқитын бала,
Мың тәтті қиял ойында...
Келген кеткеннен естіп жүрген ғой,
Қазақтың елі жайында.

Қилы да қилы ойларға батам,
Оңаша жерде отырып.
Мектепте өткен балалық кезді,
Қайта бір бастан кешіріп...

Қаптаған қытай балаларымен,
Тең тұрып өмір сүрмекке,
Көк туды қойып маңдай тұсына,
Айбар ғып соны жүрмек пе?!.

Илеуге түскен инелік сынды,
Тағдыры көңіл жасытар.
Көк туға қарап ұлыған рухы,
Кеңсірікті удай ашытар...

Өткеніндегі өрлігін айтсам,
Іштегі шерді қозғай ма.
Ұлы бабалар, ұлы қорғанды,
Уыстап тұрған кез қайда?!

Алдында оның алты басы бар,
Айдаһар сұлап жатса да,
Жұмыр жүрегі құл болмай өткен,
Құдайыңыздан басқаға.