قۇر قۇدىق
كۇز ەدى، سالبىراڭقى كۇن رەڭى،
اۋادان قىس ىزعارى بىلىنەدى.
جايلاۋدان ويعا ورالعان كوشتى كورىپ،
شاكارىم قىزىل جالدا ءجۇرىپ ەدى.
ويىندا ەشتەڭە جوق ەلەڭ قىلار،
ورەكپىپ ءور كەۋدەسى ولەڭ قۇمار.
ۆينچەستەرىن وقتاپ اپ قاز اتۋعا،
بەتكە الىپ كەلە جاتقان ءوزىڭدى ءدال.
الدىنان تاسىر-تۇسىر وق اتىلدى،
كۇن ءسال-ءپال بۇلىڭعىرلاۋ بولاتىن-دى.
تور جورعا توقتاي قالدى ەلەڭ ەتىپ،
ۇيقىسىنان ويانعان بالا سىندى.
الدىندا اتىپ جاتقان ادام دا كوپ،
ايعايلاپ جايىن ايتار امال دا جوق.
«شىڭعىستا باندا بار» دەپ ەستۋشى ەدىم،
بايقاماي كەزىكتىم بە سولارعا دەپ.
اڭىرىپ اقىن ءبىراز تۇرىپ قالدى،
ءون بويىن ءبىر ۇرەيلى سۋىق شالدى.
قاڭعىرعان وق ءتيدى مە ءبىر مەزگىلدە،
قاڭسىراپ وڭ قولى مەن يىق تالدى.
قىپ-قىزىل قانعا بوگىپ اتتىڭ جالى،
ىسىلداپ جان-جاعىنان وق زىرلادى.
وعان دا ءتيدى مە، وسقىرىنىپ،
تور جورعا تولقىپ كەتتى استىنداعى.
شۋلاسىپ شىعا كەلدى كەنەت دۇرمەك،
بوقتاسىپ، كارى شالدى كەزەك تىلدەپ.
قارت اقىن قارلىعىڭقى سويلەپ جاتتى،
«كەرەكپىن مەن سەندەرگە، كەرەكپىن» دەپ.
كەرەكتى ۇعىناتىن وندا بار ما؟
اينالعان ءبارى بىردەي جاندارالعا.
اتقانداي اتا جاۋىن مەيىرلەنىپ،
قارىق بوپ قىزىل قانعا قالدى ولار دا!
بىرەۋى مۇنى داعى ازدىق ەتكەن،
بۇل سۇمدىق شىعا قويماس ماڭگى دە ەستەن.
كەۋدەگە كەزەپ قويىپ اجال وعىن،
تاعى دا تارتىپ سالدى ناق جۇرەكتەن.
كورسەتپەي بۇل سۇمدىقتى، بۇل قىلىقتى،
كومۋگە تىرىسقاندار ىزگىلىكتى.
تاۋىپتى باقاناستىڭ بويىنداعى،
تالايدان كەۋىپ قالعان قۇر قۇدىقتى.
جامىلىپ قاسكويلىكپەن قارا ءتۇندى،
تاستاپتى سوعان اكەپ ءاز اقىندى.
وتىز جىل تاپپاي جاتتى سودان سوڭ دا،
شاكارىم ارشىپ الار جاناشىردى.
جالانى، جازانى دا ناقاق كورىپ،
جان ازىعىن، ۇرپاقتىڭ جاساپ بەرىپ.
قۇر قۇدىقتا ول ماڭگى قالار ما ەدى،
قۋ سۇيەكتى الماسا احات كەلىپ!
ەي، حالقىم، سىردى ۇعىنار، جىردى ۇعىنار،
شىڭعىستاۋدىڭ وسىنداي شىندىعى بار.
جازعىرمايىق وتكەندى، ايتكەنمەنەن،
جارتى عاسىر جاسىرعان كىمدى بۇلار…
جاسىرعانمەن جاتا ما سىر اشىلماي،
جاتىرمىز جابىلا وقىپ مۇراسىن باي.
ولمەس اقىن ولەڭى بىزگە قازىر،
وشپەيمىن، وشپەيمىن دەپ تۇراتىنداي…
(پوەمادان ءۇزىندى)
تولەگەن جانعاليەۆ
Abai.kz
