الدانعان جۇرەك الدانىش ىزدەيدى ەكەن...
جو-جوق، اسپان استىندا اقيقات باردا مەنىڭ ەلىمدى ساعىنعانىم شىندىق. جارالى جۇرەگىمە ەم تابا الماي اۋرۋحانا توسەگىنە الاسۇردىم. ءوزىمدى-ءوزىم الداعىم كەلگەن. بولمادى. ەلىمدى، ماحابباتىمدى ساعىندىم. ولۋگە اينالدىم... 
قايداسىڭ ەلىم... مەن كەلە جاتىرمىن. كۇشىكباي بۇلاعىنان تولعاپ-تولعاپ سۋ ءىشتىم. قاسقابۇلاقتان اسىپ كەتتىم. جۇرەگىم ءدۇرس-ءدۇرس ەتىپ كەۋدەمە سىيمايدى. الدا جول... جول. جول. جول. ءۇش قايتارا ايتقان سالەمدەي! 
سوناۋ الىستان وردا تاۋى كورىنەدى. شوككەن بۋراداي. كوشكەن ەلدەي. جالدارىن جەلگە توسقان مىڭ-مىڭ جىلقى سياقتى. ساعىم كوتەرىپ تۇر. ساعىم. ساعىم. ساعىم. 
ءۇش رەت ايتىلعان ساعىنىش ءانى سياقتى.
ماحاببات مەكەنى وردا تاۋىنان سولعا قاراي بۇرىلار جەردە جول مەكەمەسى ورناتقان قۇلىننىڭ ەسكەرتكىشى تۇر. ەلەۋسىز عانا. قاراپايىم. بىراق، مەن ءۇشىن ەرەكشە. قىمبات. قۇلىن. وسىدان كوپ-كوپ جىلدار بۇرىن مەن وسى قۇلىننىڭ ماڭدايىن اق بوياۋمەن بوياپ، «بۇل ورالحاننىڭ قاسقا قۇلىنىنىڭ قۇرمەتىنە ورناتىلعان ەسكەرتكىش» دەپ ەل ايتىپ ءجۇرسىن دەپ ىرىمداعان بولاتىنمىن. بۇگىندە ءارى وتكەن، بەرى وتكەن جولاۋشىلار «قاسقا تايدىڭ تۇسىنان ءتۇسىرىپ كەت» دەپ ايتادى ەكەن. ارينە، بۇل كۇندە مەن بوياعان بوياۋ ءوشىپ قالعان. ءار-ءار جەرىندە كىشكەنە اق داقتار قالعانى بولماسا. وسى جولى ادەيىلەپ تاعى دا قۇلىننىڭ ماڭدايىن بوياۋ ۇشىنكەلە جاتىرمىن. الىپ-ۇشىپ جەتتىم...
وردا تاۋى. باسىنان بۇلت كوشىپ جاتىر. بۇلت ەمەس-اۋ، جۇزدەگەن اپپاق قازدار جارىسا ۇشىپ بارا جاتقان سياقتى. سۇلۋ سۋرەت. وتاۋ ۇيدەي قازباۋىر بۇلت تاس قۇلىندى باۋىرىنا الىپ، ءبىراز تۇردى دا، جەر باۋىرلاپ سولعا قاراي جىلجي بەردى. تاڭ قالدىم. تاس ءمۇسىن قوزعالىپ كەتكەندەي. ءتىپتى، مەنىمەن سويلەسكىسى كەلگەن سياقتى. مەن اداممىن، ءبىرىنشى بولىپ مەن سويلەدىم. 
مەن: قاسقا قۇلىنىم-اۋ، سەنىڭ جانىڭ مەن بەينەڭ تاستان جاسالعان بولسا دا، سەن ۇلى تالانت ورالحان بوكەەۆتىڭ ءبىر شىعارماسىنىڭ سيمۆوليكالىق بەينەسىسىڭ. مەن – اداممىن. سەنىمەن تىلدەسكىم كەلەدى. جانىم جۇدەدى. جالعىزدىعىم ارقاما ايازداي باتادى. مىڭ ادامنىڭ ورتاسىندا جۇرسەم دە، ءوزىمدى جاپادان-جالعىز سەزىنەمىن. ءبىر تاباق قازى-قارتانى ءوزىم جالعىز جەسەم دە، قارنىم اشىپ تۇرادى. بۇل نە دەگەن اس باتپايتىن اسقازان! بۇل نە دەگەن كوتەرىلمەيتىن كوڭىل! مۇڭعا تولى كەۋدە. سەن ايتشى، قاسقا قۇلىنىم، مەن كىممىن؟!
قۇلىن: مەن سەنى كەرەمەت ادام دەپ ويلامايمىن. ورتاڭقول كوپ تالاپكەر جازۋشىنىڭ ءبىرى عاناسىڭ. بىراق، قۇشتارلىعىڭ ، العا ۇمتىلىسىڭ بار. سونىڭ باعاسىن بىلمەي ءجۇرسىڭ. مەنىڭ يەم – ورالحانداي جازۋشى بولۋ ءۇشىن ساعان كوپ ەڭبەكتەنۋ كەرەك. ءوزىڭدى-ءوزىڭ قولعا ال. جاقسىلىقتى ويلا، جاسىق بولما. ءدال قازىر مەنىڭ يەمە ەلىكتەگەن كوپتىڭ ءبىرى عاناسىڭ. 
مەن: (از-كەم ۇندەمەي تۇردىم) قاسقا قۇلىنىم-اۋ، وسى جازۋ ءۇشىن ءتۇن ۇيىقتامادىم، كۇندىز اس ىشپەدىم. باسىمدى تاۋعا دا، تاسقا دا سوقتىم. وسى جاز ماحابباتتى جولىقتىرعاننان كەيىن قايتا تۇلەگەندەي ەدىم. «قولدا بار التىننىڭ قادىرى جوق» دەگەندەي، ماحابباتىمدى رەنجىتىپ الدىم. 
قۇلىن: سەن ونى رەنجىتكەن جوقسىڭ.
مەن: قالاي؟ مەن... مەن...
قۇلىن: ءيا، ول سەنى سىناپ ءجۇر. ال، سەن بايى ۇرعان جامان قاتىن سياقتى ءبىر جولعى سىنعا شىداماي، بايبالام سالدىڭ. ءتوزىمدى بولۋىڭ كەرەك ەدى. ءوزىڭدى-ءوزىڭ ۇستاي المادىڭ. اشىق بولام دەپ تانتىق بولدىڭ. ءىشتىڭ. جىنداندىڭ. ءوزىڭدى-ءوزىڭ بۇرالقى يتتەي كورسەتتىڭ. شىدام بولمادى.سابىر ەمەس، سايتانعا ەردىڭ. سەن ىنجىقسىڭ.
مەن: ماحاببات ماعان ۋادە بەرگەن. ەشقاشان ۇرىسپايمىز دەپ.سەنبەسەڭ، كەشكە وردا تاۋىنىڭ توبەسىندە جارقىراپ تۇراتىن ۇركەر جۇلدىزىنان سۇرا.
قۇلىن: مەن ەشكىممەن ەشتەڭە سۇرامايمىن، سۇراي دا المايمىن. مەنىڭ جانىمدى ۇعاتىن، مەنىڭ ءتىلىمدى ۇعاتىن سەن عاناسىڭ.سەنەمىن ساعان. بىراق، ءوزىڭ ويلاشى ەر ازاماتسىڭ. ايەل جانى نازىك. ايالاعاندى، جىلى جىلى سويلەگەندى، وزىنە ۇنەمى نازار اۋدارعاندى قالايدى. ال سەن ەگويسسىڭ، ءوز باسىندى عانا ويلايسىڭ. 
مەن:ءاي، تاس قۇلىن، سەن وسىنىڭ ءبارىن قايدان بىلەسىڭ؟
قۇلىن:ءا-ءا، ءالسىز پەندە. سەن ەندى ماعان « ءاي عا» كوشتىڭبە؟ ەسىڭدەمە، وسىدان ون جىلدان استان ۋاقىت بۇرىن قۋ جانىڭدى سۇيرەتىپ «قىتايعا كەتىپ بارا جاتىرمىن، ءولى كەلەمىنبە،ءتىرى كەلەمىنبە» دەپ الدىما تىزەرلەپ وتىر ەدىڭ قولدارىن ءدىر-دىرەتىپ ماڭدايىمدى ارەڭ-ارەڭ بوياعانسىڭ. كۇبىرلەپ كوپ سويلەگەنسىڭ. «ورالحان اعام ءۇندى جەرىندە قايتىس بولدى.ەلىندە كىشكەنتاي قاسقا قۇلىن بار ەدى.ورالحان اعامنىڭ قىرقى وتكەننەن كەيىن اۋىل ازاماتتارى ورالحاننىڭ قۇلىنى تاي بولدى، ۇيرەتەمىز دەپ موينىنا بۇعالىق سالعاندا، يەسى جوق كاسقا كۇلىن ەشكىمگە ۇستاتپاي، قۇزدان قۇلاپ ءولىپتى. يەسىن ىزدەپ و دۇنيەگە كەتكەن شىعار» دەپ ەدىڭعوي.ماعان دا جىلى ءسوز ايتقانسىڭ. «كلاسسيك جازۋشىنىڭ قاسقا قۇلىنىنىڭ سيمۆوليكاسىسىن» دەپ ەدىڭعوي. ەندى بۇگىن تاس جۇرەگىم ءجىبىپ، «دوس جىلاتىپ، دۇشپان كۇلدىرىپ ايتادى» دەمەكشى، وزىنە سىن ايتىپ ەدىم، ەرتوقىمىڭدى باۋىرىڭا الىپ تۋلاپ تۇرسىن. ءتىپتى «ايعا» كوشتىڭ. سەنىڭ ءسوزىڭنىڭ شىنى قايسى، جالعانى قايسى ەكەنى جاقىن ادامدارىڭ اڭعارماي دا قالادى. ولار سەنىڭ ءسوزىڭدى تۇسىنە الماي قينالادى. ويتكەنى، سەن – ەگويسسىڭ. 
مەن: قاسقا قۇلىنىم-اۋ، اياساڭشى مەنى. شارشاپ-شالدىعىپ ساعان جەتتىم-اۋ. 
قۇلىن: شارشادىم دەيسىڭ بە؟ اتتەڭ، ورنىمنان قوزعالا المايمىن. تۇياقتارىم تاسقا مىقتاپ ورناتىلعان. ايتپەسە، سەنى ارقاما مىنگىزىپ الىپ، جالىمنان ۇستاتقىزىپ، قازباۋىر بۇلتتارمەن بىرگە جوڭكىلىپ كەتەر ەدىم. امال قانشا.
مەن: قۇلىنىم مەنىڭ، كەشىرشى مەنى. كەشىرشى مەنى. 
قۇلىن: سەن مەنەن كەشىرىم سۇراما. مەن تاسپىن. كەشىرە المايمىن. كەشىرىمدى ماحابباتتان سۇرا. ول – ادام. سەنى سول عانا كەشىرەدى. وسىدان ءبىراز ۋاقىت بۇرىن 160 جىلدىق مەرەيتويىندا ول سەنى ەلەگىزىپ كۇتتى. قاراۋىلعا بارا جاتىپ، جاۋتاڭ-جاۋتاڭ ەتىپ ماعان قارادى. ال، تويدان قايتىپ كەلە جاتقاندا مەنىڭ ماڭدايمداعى كىشكەنتاي عانا توبەلگە ەلەۋسىز عانا قاراپ، كوزىن تايدىرىپ اكەتتى. سەن ءوزىڭنىڭ تۋعان كۇنىڭ 15 تامىزدا مەن تۋرالى نە ايتتىڭ؟ كوپ-كوپ ويلاردى ايتىپ ەدىڭ عوي. وعان ءتىپتى ۋادە بەرگەنسىڭ. ماحاببات سەنىڭ بوس سوزدەرىڭنەن، ورىندالمايتىن ۋادەلەرىڭنەن ابدەن جالىقتى.
مەن: نەگە ەكەنىن بىلمەيمىن، مەن ءوزىمدى ەسەكپەن ءبىر ارباعا جەگىلگەن بايگە اتى سياقتى سەزىنەمىن. سول بايگە اتى ەسەكپەن ءبىر اربانى سۇيرەپ كەلە جاتىپ، الامان بايگەنىڭ ءدۇبىرىن ەستىپ قۇلاعىن قايشىلاپ، تۇياعىن تارپىپ، ۇزاق كىسىنەپ، ەسەكپەن بىرگە تاڭىلعان دەرتەنى سىندىرا الماي قىنالدى عوي. مەن دە سوندايمىن. مەنىڭ دە تاعدىرىم وسىنداي...
قۇلىن: تۇسىنەمىن، تۇسىنەمىن. سەن دە ابدەن شارشادىڭ. ماحابباتتان كوپ ءۇمىت كۇتىپ ەدىڭ،ارالارىڭا كوپ سوزدەر كىرىپ كەتتى. سول سوزدەردى جوق قىلۋدىڭ ورنىنا، ونبەيتىن ىسپەن شۇعىلداندىڭ. باردى شاشتىڭ. جوقتى ىزدەدىڭ. ءوستىپ تەنتىرەپ جۇرگەنىڭدە ماحاببات ساعان كومەككە كەلىپ ەدى. ونىڭ دا قادىرىن بىلمەدىڭعوي. سەن اناۋ وردانىڭ بيىگىنە شىقشى. شارشارسىڭ. شالدىعارسىڭ. ماحابباتىڭدى ويلارسىڭ.ول دا ادام بالاسى عوي، سەنەدى، تۇسىنەدى. ءۇمىتىڭدى ۇزبەشى.سەنى كوپ يتكە تالاتىپ دالاعا قالدىرماس. ومىردە كەشىرىلمەيتىن ەشتەڭە بولمايدى.وتكەن ءوتتى. ءسوز دەگەن نە؟ جەل... بولاشاقتارىڭدى ويلاڭدار. وتكەن كۇننىڭ وكپەسىمەن ەمەس، بولاشاقتىڭ ۇمىتىمەن ءومىر سۇرىڭدەر. ويتكەنى سەندەردەگى سەزىمنىڭ تامىرى تەرەڭدە. تاۋعا شىعا عوي. تاۋعا شىق...
ءبىر ساتتە قالىڭ تۇمان كوشىپ كەلىپ، قۇلىن ەكەۋمىزدى قورشاپ الدى. تۇمان. قالىڭ. ەسىمە ماحابباتقا «تۇماندى كۇندە جولىققانشا» دەپ قالجىندايتىنىم ءتۇستى. تۇمان ايىقتى. تاعى دا ەسىمە ماحاباتتىڭ: « اعا، ءسىز ۇنەمى جول ءجۇرىپ جۇرەسىز، بايقاپ ءجۇرىڭىزشى. ءسىزدىڭ اماندىعىڭىزدى تىلەيمىن» دەپ كوزىنە جاس العانى ءتۇستى. 
قۇلىن ءۇنسىز. تاس. ابدەن توزعان. 
... ويعا شومىپ، وردانىڭ بيىگىن كوتەرىلە بەردىم. تومەنگە قارايمىن. ۇزىن جولدىڭ بويىندا اندا-ساندا ماشينالار وتەدى. قۇلىن ورنىنان قوزعالمايدى. 
كادىمگى ءومىر. 
ءبىرا، مەنىڭ كەۋدەمدە باسقا ءومىر. ساعىنىش. بۇل جەر – تاريحي جەر. «اباي جولىن» وقىپ وتىرساڭىز، اباي مەن توعجاننىڭ كەزدەسەتىن جەرى وسى ماڭاي. 
«ماحاببات پا؟ وسى ما؟ وسى بولسا، مىناۋ دۇنيە مىناۋ ماۋجىراعان تىنىستى نازىك ءتۇن... بەسىگى عوي. سول سۇلۋ سازدىڭ قۇلاق كۇيى عوي» دەپ اباي اتامنىڭ توعجاندى العاش رەت كورگەن كەزدەگى كەشكەن كوڭىل كۇيىنە كۋا وسى ماڭاي... 
ابايدىڭ توعجانعا عاشىق بولىپ، العاش ارناعان ولەڭى دە وسى ماڭايدا تۋعان. «تاڭ... جۇرەك تاڭى... سول تاڭىم سەنسىڭ بە؟ جارىعىمبىسىڭ؟ كىمسىڭ؟ » كوز الدىندا توعجاننىڭ اپپاق جۇمىر بىلەگى جاس بالانىڭ ەتىندەي، اق تورعىنداي مويىن! تاڭ وسى دا... ءوزى عوي! 
«... اق ەتىڭ اپپاق ەكەن اتقان تاڭداي» دەپ تەبىرەنگەن ۇلى اباي توعجان عاشىعىنا ءوستىپ جىر ارناعان جەر وسى ماڭاي. توعجان ءانى. كەيىنگى جىلدارى وسى ءان حالىق اراسىندا كوپ ورىندالىپ ءجۇر. قۇداي-اۋ قالاي ەدى؟ 
كەر تاۋدىڭ ات بايلادىم ارشاسىنا، 
سالەم ايت توبىقتىنىڭ بارشاسىنا.
ەكەۋمىز ەكى تاۋدىڭ كيىگى ەدىك
قالماسىن ءبىز بەيباقتىڭ كوز جاسىنا، - دەپ كەلەتىن كەرەمەت ءاندى شىعارعان مارقۇم جانىبەك كارمەنوۆ اعامىز ەدى عوي...
تاۋ باسىندامىن. جالعىزبىن. ۇلكەن وردا تاۋىنىڭ باسىنىڭ قىران قالىقتاپ ءجۇر. شىركىن، قۇس بولسام، ماحابباتىمدى قاناتىما وتىرعىزىپ، اسپان مەن جەردىڭ بارلىق ادەمىلىگىن كورسەتەر ەدىم. كەش باتا ۇركەر جۇلدىدىڭ استىندا فوتواپپاراتتارىمىزدى جارق-جارق ەتكىزىپ سۋرەتكە تۇسەر ەدىك. «ەندى ەشقاشان ۇرىسپايمىز» دەپ قول الىسار ەدىك. ءبىر-بىرىمىزگە سەرت بەرەر ەدىك. (انت بىراق رەت بەرىلەدى عوي). مۇمكىن، ايتەۋىر، ءبىر جاقسى سوزدەر ايتار ەدىك قوي... تەبىرەنىپ كەتتىم. 
«ەي، كەڭ دالا، تاكاپپار تاۋلار! تۇسىنسەڭدەرشى مەن! ادامدار تۇسىنبەسە سەندەر جانىمدى تۇسىنسەڭدەرشى!»
تاۋلار ءۇنسىز. 
«كەرىم... نەسىن ايتاسىڭ»،- دەدى اباي. 
- ء«اي، كەرىم! ءاي، كەرىم! – دەپ ەربول دا سۇقتانىپ، تامسانۋدىڭ ۇستىندە ەدى».
وسى جەر. توعجانىنان ايرىلعان ابايدىڭ شۇكىماندى العاش كورىپ، ايگەرىم دەپ ات قويعان جەرى. ءدال وسى جەر شىلىكتىكەزەڭ. ماحاببات مەكەنى. 
جەل قاتتى سوعىپ تۇر. قاڭقۋ جەل. 
«سەن – جالعىزسىڭ. جالعىزسىڭ. جالعىزسىڭ». 
اسپانعا قارايمىن. ەشتەڭە جوق. ۇڭىلە تۇسەمىن. جازۋ. جازۋ. جازۋ. ءۇش قايتارا تولعانعان ىشكى دەرتتىڭ زاپىرانى سياقتى. اششى. بىراق ءتاتتى ماڭگىلىك. «كوڭىلىڭدى اشاتىن، جالىنىڭدى باساتىن، جالعىزدىققا، زارىققاندا، تالىققاندا جۇرەككە ەم بولاتىن جالعىز عانا ماحاببات، ادام شىن سۇيسە، ماحاببات جۇرەكتى جارالايتىن تىكەنەك! جار سۇيسە، جۇرەك جازىلادى، سۇيمەسە، ولەدى. ماحاببات – ءبىر ءتاتتى ۋ، دۇنيەنىڭ – ۋ-شۋى جۇرەكككە ماحابباتتاي اسەر بەرە المايدى» دەگەن ماعجان جۇماباەۆتىڭ اسىل سوزدەرىن تۇپ-تۇنىق اسپاننان كورىپ، وقىپ-وقىپ الدىم. 
ماحابباتىم مەنىڭ سەنسىز ءومىرىم نە بولماق؟! ھلمەسپىن-اۋ، قۇر سۇلدەرىمدى سۇيرەتىپ ، يت تىرلىك كەشىرەمىن-اۋ. مەيلى، «مەن ىشپەگەن ۋ بار ما؟» كورەرمىن.
بىراق، قۇدايدان بىراق تىلەگىم بار. سەن امان-ەسەن بولشى. سەن باقىتتى بولشى، ماحاببات...
تاۋ باسىندا تۇرىپ قۇلازىپ كەتتىم. «ايەل ءۇشىن ارىستاندى مايمىلعا ايىرباستاپ جىبەرۋ تۇككە تۇرمايدى» دەپ ەدى ءبىر جۋرناليست قارىنداسىمىز. نەگە ايتتى ەكەن سول ءسوزدى؟ كەرەڭ بولعىر قۇلاعىم، وسى ءسوزدى قايدان عانا ەستىدىم؟ نەگە؟، دەپپىن . «اقىرعان ارىستاننان اعاش باسىنداعى باناندى الىپ بەرگەن مايمىل سياقتى بوپ قالادى ەمەسپە قۇل بولادى عوي ايەلگە». ويلانىپ قالدىم. سول ويمەن بۇگىن وردا تاۋىنىڭ باسىندا جاپادان جالعىز تۇرمىن. باياعى جىر قايتا باستالدى. «جالعىزبىن. ۇلىم جوق. شىنىمدى ايتايىن، وقىرمان. ايعايلاي، ايعايلاي قاسقىردان دا ۇيات بولدى».
ءبارى دە جالعان.قايتقىم كەلەدى سەمەيگە. اسىعىس. ءدال ستسەناري بويىنشا جۇمىس ىستەپ جۇرگەن اسيستەنت قۇساپ قۇلىننىڭ ماڭلايىن اسىعىس بويادىم. تاس قۇلىنعا قارايلار ەمەسپىن. ءوتىپ بارا جاتقان ءبىر ماشينانى توقتاتىپ، فوتواپپاراتىمنىڭ تۇيمەسىن باسىپ قالۋدى ءوتىندىم. ءبىزدىڭ ەلدىڭ اتقا مىنەر اكىم-قارالارى بولماسا قاراپايىم ادامدارى، اقىن، جازۋشىلاردى، جالپى ونەر ادامدارىن قاتتى قادىرلەيدى. ءوتىنىشىمدى ورىندادى. سارت-سۇرت. سۋرەت ءتۇسىرىمدى. (كوز الدىما پاۋەسكە كەلدى).
ۇزاق جول. تۋرا جول. كۇشىكباي بۇلاعىنا قايتا توقتادىم. دەنەم ورتەنىپ بارادى. دەم الار ەمەسپىن. ويپىرماي-اي، اۋا رايى دا بۇزىلا قالدى. كۇزدىڭ سۇيەك سىندىرار قارا سۋىعى. كيىز ءۇيدى توڭكەرەردەي قۇتىرىنىپ تەنتەك جەل سوقتى. باسىمدى بۇلاقتاعى اعىپ جاتقان سۇپ-سۋىق سۋعا توسەدىم. وت پەن سۋ قاشان بىرىگۋشى ەدى؟ قالتىراي باستادىم. سوندا دا قويمايمىن. باسىمدى قايتا-قايتا سۋعا تىعا بەرەمىن. ءتىسىم تىسىمە تيمەيدى. 
- بالام-اۋ ساعان نە بولدى؟ اۋىراسىڭ عوي. – جالت قارادىم. اق جاۋلىقتى اپاي. «قايدان كوردىم؟»
- سۋىق تيەدى عوي ، اۋىرىپ قالاسىڭ. ءبىزدىڭ ماشينانىڭ ىشىنە كىرشى، اينالايىن. 
«موسكۆيچتىڭ» ىشىندە وتىرمىز. اپاي تەرموستان ءشاي قۇيدى. كەسەنى ءوزى ۇستاتىپ، ءبىر-ەكى رەت ۇرتاتتى. جىلى-جىلى سوزدەر. جانىم كىرە باستادى. رۋلدە وتىرعان جاس جىگىت «برات، ەپتەپ ءجۇز گرامم ىشسەڭ قايتەدى؟» دەپ، بوتەلكەسىن الىپ شىقتى. 
- اكەت! – دەدىم. – اكەت. كورسەتپە كوزىمە. مەنىڭ تۇبىمە جەتكەن وسى، شوشقانىڭ...
بويىم جىلىپ، جانىم كىرە باستادى. 
- سەنىڭ ەلگە كەلگەنىڭدى جاڭا قاسقا قۇلىننىڭ ماڭدايى جارقىراپ تۇرعانىن كورگەندە سەزىپ ەدىم، بالام. سەن دە ءبىزدىڭ ەلدەن شىققان جازۋشىسىڭ عوي، امان ءجۇرشى، قاراعىم. 
... ولار ۇزاپ كەتتى. ەسىمە ءتۇستى. تۇسىمدە كورگەن ادامعا وتە ۇقسايدى. اۋرۋحاناعا جاتار الدىندا ءتۇس كورگەنمىن. ءوڭىم ەكەن دەيمىن. ديۆاندا سۇلىق جاتىرمىن. باسىمدى كوتەرە الار ەمەسپىن. ءبىر كەزدە جانىما باسىنا جاۋلىق تاققان ءبىر اپاي كەلىپ، جىلى الاقانىمەن دەمەپ، باسىمدى كوتەردى دە: «بالام-اۋ، انا وڭباعاندار سەنىڭ موينىڭا بىلدىرتپەي ەكى جىلان وراپ قويدى، مىنا اقتى موينىڭا وراپ بەرەيىن، ەشقاشان شەشۋشى بولما» ، - دەپ، باياعىداي پيونەر كەزىمىزدە قىزىل گالستۋك بار ەدى عوي ءدال سول فورماداعى، اپپاق بولعاندا اپپاق ماتانى موينىما وراپ بەردى. 
ويانىپ كەتتىم. تاڭ اتىپ قالىپتى. مىنا قۇدىرەتتى قاراڭىزشى، تۇسىمدە كورگەن اپايعا جاڭاعى مەيىرىمدى اپايعا قاتتى ۇقسايدى. ءتۇس الەتىندە سەمەيگە جەتتىم. پويىزعا وتىردىم...الماتىعا بارماقپىن. ماحابباتقا بارىپ، بار سىرىمدى اقتارعىم كەلدى. «بوتام اۋ قاتىعەز ەمەس ەدىڭ عوي...» قاسقا قۇلىنمەن سويلەسكەنىمدى، ءبارىن-ءبارىن ايتقىم كەلدى. كەشىرىم سۇراماقپىن. كىم ءوز باقىتىن كىر جولدان ىزدەيدى؟ مەنىڭ ماحابباتقا دەگەن سەزىمىم دە، نيەتىم دە اق. اق گۇلدەر ساتىپ الدىم.سۇلتانماحمۇت كوشەسى مەن مۇستافين كوشەسىنىڭ قيىلىسىنا كەلدىم... ۇيىنە تاقاپ قالدىم...
كەنەت، جولىمدى... 
جولىمدى...
قارا مىسىق كەسىپ ءوتتى...

اباي.kz