باياعىدا «جاس الاشتا» جۇمىس ىستەپ جۇرگەندە ءبىر مەكەمەنىڭ قىزمەتكەرلەرى ارىزدانىپ كەلدى. وڭكەي قىز-كەلىنشەكتەر. ابدەن اشىنعان اپايلاردىڭ جازعان قاعازدارىندا شىندىق بار ەكەن.

سونىمەن ماسەلەنى زەرتتەپ، ۇلكەن ماقالا جازدىم. ارتىنشا سىنعا ۇشىراعان مەكەمە باسشىسى قىزمەتىنەن كەتتى. 
بۇعان الگى مەكەمەنىڭ قىزمەتكەرلەرى قۋانىپ، «جۋامىز» دەپ، كەشكە كافەگە شاقىردى. داستارحانعا جالعىز بارماي، قاسىما تەلەارنادا جۇمىس ىستەيتىن ەكى ارىپتەسىمدى ەرتىپ الدىم. وڭكەي كەلىنشەكتەردىڭ ورتاسىندا وتە كوڭىلدى وتىردىق. ءبىرازى جاسى ۇلكەن اپايلار. كوڭىلدى وتىرىستىڭ سوڭى كەلىنشەكتەردىڭ: «بيلەگىمىز كەپ تۇر، ءبيى بار كافەگە بارايىق» دەگەنگە ۇلاستى. قوناق قويدان جۋاس ەمەس پە؟! «مەيلى» دەپ، سوڭدارىنان ەردىك. 
قالانىڭ قاق ورتاسىنداعى ءبىر ۇلكەن كافەنىڭ داڭعىرلاعان مۋزىكاسى ءىش تۇگىلى، سىرتقا ۇرىپ تۇر ەكەن. كىرسەك، ءبىر بۇرىشتا ەل بيلەپ جاتىر. ەندى ءبىرى قاز-قاتار ورنالاسقان ستولداردا وتىر. ايتەۋىر، كافە ءىشى ىعى-جىعى ادام. 
ءبىز دە شەتكى ۇلكەن ستولدىڭ بىرىنە جايعاستىق. 
ادەمىشە كەلگەن اپايدىڭ ءبىرى پالتوسىن شەشىپ، ءۇستى-باسىن رەتتەپ، جان-جاعىنا ءبىر قاراپ ەندى ستولعا وتىرا بەرگەن. ءبىر كەزدە ورنىنان اتىپ تۇردى دا: «ويباي، اناۋ ستولدا مەنىڭ بايىم وتىر...» دەپ، سىرت كيىمىن قولىنا اسىعىس ىلگەن كۇيى دالاعا اتىپ شىقتى. بۇرىلىپ قاراسام، بىزدەن ءۇش-ءتورت ستول ارىدا ەكى ۇلكەن كىسى جاپ-جاس ورىس قىزدارمەن وتىر. اعالارىمىز اجەپتەۋىر قىزۋ سياقتى. بىرەۋىنىڭ قولى ورىس قىزدىڭ يىعىندا. قۇشاقتاعانداي بوپ وتىر. جان-جاعىنا قارايتىن ەمەس. 
«الدىمەن اپايدىڭ كورىپ قالعانى دۇرىس بولدى-اۋ، ايتپەسە كۇيەۋى ايەلىنىڭ بوتەن ەركەكتەرمەن جۇرگەنىن كورسە، شاتاق بولار ەدى» دەپ، ويلاپ بولعانىمشا الگى اپاي ەسىكتەن قايتا كىرىپ كەلدى. كەلدى دە: «ايتپاقشى، بۇل بالەگە جاڭا عانا تەلەفون شالعانىمدا "قوردايدا كومانديروۆكادا ءجۇرمىن" دەگەن ەدى... مىناۋسى نەسى؟» دەپ، اڭتارىلىپ تۇرىپ قالدى. ۇنىندە ءدىرىل بار... «ويباي، قوردايدىڭ الىس اۋىلىنا كەتىپ بارامىز. ول جاقتا تەلەفون ۇستامايدى. سوندىقتان ءوشىرىپ قويامىن، ۋايىمداما دەگەنى قايدا؟» دەپ، سويلەگەن كۇيى جانىمىزعا جايعاستى. نە ايتارىمىزدى بىلمەي ءبارىمىز تىم-تىرىس وتىرمىز. 
ىسساپارعا كەتكەن اعامىزدىڭ جاعاسى جايلاۋدا... قىزداردىڭ ريۋمكالارىنا اراق قۇيىپ جاتىپ، قۇلاقتارىنا سىبىرلاپ بىرنارسەلەردى ايتىپ، كۇلدىرىپ قويادى. جان جاقتارىنا مۇلدەم قارايتىن ەمەس.
اپپاق اجارى لەزدە سۇپ-سۇر بوپ كەتكەن اپايىمىز ارى وتىردى، بەرى وتىردى. ەكى كوزى ءتور جاقتا. تىستەنىپ وتىر. ءبىر كەزدە: «مەيلى، ارالباي، ۇيگە ايتەۋىر، ءبىر كەلەرسىڭ... بۇل جولى قانداي «ەرتەگى» ايتار ەكەنسىڭ، كورەيىك...» دەدى دە، بىزبەن قىسقا قوشتاسىپ، سىرتقا شىعىپ كەتتى. «ۋھ» دەپ تەرەڭ دەم الىپ، ءبىز قالدىق. 
وقيعانىڭ بۇدان كەيىن قالاي وربىگەنىنەن ارينە، حابارىم جوق. بىراق «بورىكتىنىڭ نامىسى ءبىر» دەگەن، قاعا بەرىستە الگى ەركەككە ايەلىنىڭ كورىپ قويعانىن ەسكەرتەيىن بە دەگەن دە وي كەلدى. بىراق «ال، مەنىڭ ايەلىم بوتەن ەركەكتەرمەن نەعىپ ءجۇر؟» دەسە، نە دەيمىن؟ جاعدايدى تۇسىنبەي، وقيعانى ودان بەتەر ۋشىقتىرىپ الامىن با تاعى؟ 
سويتسەم، اپايلاردىڭ ءبىرى: "مىناۋ قىزىق بولدى-اۋ... باعانا بۇل قاتىن بايىمەن تەلەفون ارقىلى سويلەسكەندە "مەن دە جۇمىستان شىعىپ، ۇيگە قايتىپ بارامىن، ۋايىمداما...» دەگەن بولاتىن. ەندى كورمەيسىڭ بە؟ بايىنا نە ايتارىن بىلمەي، بەتىن باسىپ قاشىپ كەتكەنىن..." دەيدى. 
ءاي، الدامشى ءومىر-اي... دەگەنمەندە كوڭىلدى وتىرىستان ەرتەرەك قايتىپ كەتكەن اپايدىڭ سابىرلىلىعىنا، ۇستامدىلىعىنا ءتانتى بولدىم.

ورالحان ءداۋىت

Facebook-تەگى پاراقشاسىنان