قۇدىرەتىڭنەن اينالايىن، رەسمي ءتىل!
قازانداعى سورپاداي بۇلك-بۇلك قايناعان الماتى. ءبىر-بىرىنە مىنگەسە جىلجىعان سانسىز كولىك. ادامداردى قاتتاپ تۇرىپ سالىپ العان اۆتوبۋس.
– ۇلكەندەرگە ورىن بەرسەڭدەرشى، – دەيدى بىرەۋلەر. ەشكىم مىڭق دەمەيدى.
– ويباي، اياعىم. كوزىڭە قارامايسىڭ با؟
– جيناپ تۇر اياعىڭدى.
– ءسىز ماعان جاتىپ الدىڭىز عوي...
– ۇناماسا تاكسيمەن ءجۇر. «جاتىپ الدىڭ» دەيدى عوي...
بىرەۋى كۇڭكىلدەپ، بىرەۋى زىركىلدەپ، ەندى بىرەۋى قوعامعا (الدە وزىنە!) ىشتەي كىجىنىپ، اۆتوبۋستىڭ ءىشى سىرىڭكەگە سىقاي تولعان قوراپقا ۇقساپ كەلە جاتقاندا ءبىر داۋىس:
– موجنو، يا سيادۋ، – دەپ قالدى.
سول سول-اق ەكەن، تۇرەگەپ تۇرعاندار جاپىرىلا ىسىرىلىپ، وتىرعاندار ورنىن شاپشاڭ بوساتىپ، الگى اسەم داۋىستىڭ يەسىنە بار مەيىرىمدەرىن توگە ۇلكەن قۇرمەتپەن قارادى...
بىرىنەن ء«وتىپ كەتەيىنشى» دەپ رۇقسات سۇراپ، بىرىنە بار بىلگەن بوقتىعىن جۇمساپ، كولىك-كولىكتىڭ اراسىمەن تابانداپ جىلجىپ كەلە جاتقان جۇرگىزۋشى ۋاقىت ۇتقىسى كەلدى مە، ساڭىلاۋ-ساڭىلاۋدى قۋالاپ، ايالداماعا توقتاماي وتە شىقتى.
– توقتاساڭشى!!!
– ەي، قايدا ءوتىپ كەتتىڭ؟
– دەنىڭ ساۋ ما ءوزىڭنىڭ؟
– كورىپ تۇرسىڭدار عوي، ولەم بە ەندى. كەلەسى ايالدامادان تۇسەسىڭدەر!
جۇرگىزۋشى مەن جولاۋشىلار بىتىسپەس داۋ باستاپ، ول شارىقتاۋ شەگىنە جەتىپ، ەكى جاق ءبىرىن-ءبىرى كورمەستەي، اۆتوبۋس ەندى ەشقاشان توقتاماستاي بولعان كەزدە:
– «وستانوۆي!» يا گوۆوريۋ! سكولكو موجنو؟! – دەپ قالدى ءبىر قاتاڭ داۋىس.
قوعامدىق كولىكتىڭ قيق-شيق، پۋھ-پىش ەتكەن جان داۋىسى شىعىپ، وعان جاپىرىلا قۇلاعاندا ءبىرىن-ءبىرى باسىپ قالعان جۇرتتىڭ ىڭىرسىعان، ويبايلاعان، جەتى اتادان سىباي تارتقان ۇندەرى قوسىلىپ، ءبىر-اق ساتتە اينالا ازان-قازان بوپ كەتتى. جولدىڭ ءدال ورتاسىنا توقتاپ، تىنىستى قىسقان سانسىز كولىكتىڭ ايعاي-اتتانىنا پىسقىرىپ تا قاراماعان جۇرگىزۋشى كۇللى جۇرتتى شۋلاتىپ ەسىگىن اشتى...
قۇدىرەتىڭنەن اينالايىن، رەسمي ءتىل!
قاناعات ابىلقايىر
Abai.kz
