كەرات
(اڭگىمە)
ءى.
مەن دۇنيەگە كەلگەندە شاحتەرلەر اكەمنىڭ وتباسىنا جينالىپ، دۇنيەگە تاعى ءبىر شاحتەر كەلدى دەپ قاۋقىلداسىپتى...
ءىى.
شاق-شۇق...
شاق-شۇق...
تىر-تىر-ىر...
قىلۋەت ءوتىپ جاتقان بۇرعىشىلار شاپقىسىنىڭ شاقىلى مەن كەيىندە عانا پايدا بولعان قولبۇرعىلاردىڭ اششى، جىڭىشكە تىرىلى ىلگەرلەگەن سايىن الىستاعاننىڭ ورنىنا وكشەلەپ تۋ سوڭىنان قالار ەمەس. بۇلشىق ەتتەردىڭ ءتۇيىلىپ، بايلانىپ قالاتىن ورلەۋىتتەن كىبىرتىكتەمەي كەلە جاتقاندا وسى شاق-شۇقتاردان قاشىپ كەلە جاتىر.
مىنە، كۆەرشلاگ... قيتۇرقى بۇرىلىستار...جاسىرىنباق ويناپ جۇرگەندەي بۇرىش-بۇرىشتارعا تىعىلىپ العان ەڭىستەر مەن مەن ورلەر...
مۇنىڭ ءبارى كەراتقا جاقسى تانىس. «قازىر ايداۋ جولداي ەڭىسكە تۇسەدى، قوراپتار وزدەرى جۇيتكيدى».
اياعىن بوس تاستاپ كەلەدى. ايداۋشى بالادا ءۇن جوق. «قالعىپ-شۇلعىپ كەلە جاتقان شىعار...».
ورلەۋ دە باستالدى. قوراپتار ارتقا تارتاتىنداي، بۇل – العا. اۋىرلاپ كەلەدى. ءسال دە بولسا بوساڭسىعان بولاتتاي بۇلشىق ەتتەر قايتىپ شيىرىقپايتىنداي.
گۋدوك اڭىرادى.
قالت توقتادى. «قازىر بايلاۋدان بوساتادى. ساعال استاۋدا سابان ارالاس كەبەك جاتقان شىعار...».
ايداۋشى بالادا ءۇن جوق. «نەگە بوساتپايدى؟»
گۋدوك قايتىپ اڭىرادى.
بالا دا ويانسا كەرەك.
– ايت ءشۇۋ، كەرات!
«ورگە كەپ توقتاعانىن قاراشى».
– ايت، ءشۇۋ!
كەرات تىرپ ەتپەدى.
بورشا-بوپسا تەرلەگەن دەنەسى ولىمسىرەگەن وتتاس شامدارىنىڭ ساۋلەسىمەن جالت-جۇلت ەتىپ، ۇستىندەگى سالتاق لايساڭى قاراۋىتىپ، جۇلدىز جۇتىپ جاتقان تۇنگى ايدىن ورتاسىندا اداسىپ قالعان قارا جەردەن اۋمايدى. جەراستى اۋىر، دىمقىل اۋاعا اششى تەر ءيىسى قوسىلىپ قولقانى اتىپ تۇر. الداپ تا، جەكىرىپ تە كەراتتى ورنىنان قوزعالتا الماي بالا دا تەرلەدى.
وقپاننان ساۋمال جەل ەستى. مالقوس ءيىس سەيىلىپ قويا بەردى.
مۇلگىگەن تىنىشتىقتى بۇزىپ تۇرعان بىرقالىپتى تامشىلار تىرسىلى مەن بالانىڭ شىڭكىلى عانا.
– ايت، ءشۇۋ، كەرا!..
گۋدوك ءۇشىنشى رەت اڭىرادى.
«نەگە بوساتپايدى؟ ساۋىرداعى ۇيىپ بارا جاتقان لايساڭداردى نەگە تۇسىرمەيدى؟ نەگە ايقايلايدى؟ نەگە؟».
باسى دىڭ ەتە قالدى. «وسىپ ءوتتى-اۋ...».
قامشى جاڭا كورىپ جۇرگەن نوقايى ەمەس. بىراق باستان سالعىزىپ كورمەگەن-ءدى. سۋىلىن دا ەستىپ ۇلگەرمەدى. «جانىن كەيدە جەگىدەي جەپ جۇرەتىن وڭ جامباسى نەگە تىزىلداپ تۇر؟ تىرتىقتان ۇرعان عوي...».
– كەرا... كەرا... ەندى ءوزىڭ... ەندى مەن...
«جاس يەسىنىڭ مۇرنى شۋىلداي ما-اۋ، الدە قورسىلداي ما-اۋ، قالاي؟»
تۇرىپ-تۇرىپ موينىنان قۇشاقتادى.
سولاي ەكەۋى ءبىراز تۇردى...
ءىىى.
شالپ-شۇلپ...
بالا قورسىلىنان تيىلدى.
شالپ-شۇلپ...
«كەلە جاتىر... سەپكىلبەت... قارابۇجىر... اقساق...».
شالپ-شۇلپ...
«قازىر كەلەدى دە بوساتادى. سونسوڭ بارلىعى ءوزى وسىندا كەپ تۇسكەن تار قوراپقا مىنەدى... سونسوڭ؟.. ارينە، ساعىم بيلەگەن جارىق دۇنيە... مەنى دە ءبىر شىعارسا عوي. جالعىز قالدىرادى-اۋ قازىر...».
ءبىرىنشى بولىپ قارابۇجىر، سونسوڭ ساقالتاي، سونسوڭ... سونسوڭ... سەپكىلبەت كەلدى.
اقساعى دارتەنى اعىتتى.
ماناعى ولىمسىرەپ تۇرعان جارىقتى جەر جۇتىپ قويعانداي. تەمىرجولدان شىقپاي كەلە جاتىر. ارتتان قوراپتاردىڭ اۋىر تاق-تۇقى ەستىلەدى.
تاق-تۇق كۇشەيە ءتۇستى.
تاق-تۇق...
تاق-تۇق...
ءىۇ.
تيك-تاك...
اعال-ساعال استاۋداعى سۋ مۇپ-مۇزداي ەكەن. دەم الماستان-اق ىشەتىن سۋ... تىستەن وتكەن سوڭ تايقىپ شىقتى.
تيك-تاك...
تيك-تاك...
توتەلدەن ءۇزىلىپ ءتۇسىپ جاتقان باداناداي-باداناداي ءىرى تامشىلار مۇرىنعا جاناي قۇلاپ قىتىعىن كەلتىرەدى. تۋرا كەربايتالدىڭ قىلىعى.
كوپكە شەيىن الاڭقايدا ەنەسىمەن تۇردى.
ىستىق تابى قايتا قويماعان كەزدە مۇنى ەنەسىنەن ايىردى. ۇلكەن الاڭقايدا ءوزى قاتارلاستار ءبىرىن ءبىرى قۋىپ، قۇيرىقتارىن اسپانعا شانشىپ جارىسىپ ءجۇر ەكەن. بىرەۋى ءبولىنىپ جانىنا كەلگەن. كەربايتال!..
ايدارلارىنان جەل ەسىپ، ەكەۋى سول كۇنى ۇزاق شاپقان. جەر اپشىسىن قۋىرىپ شاۋىپ ەدى-اۋ.
جەم بەرە باستاعان كەز. كوپ ۋاقىت وتسە كەرەك. الاڭقايعا كىرەر قاقپادا كىدىرىپ قالعان. ەنەسىن كوردى. جانىندا قۇلىنى بار. وزىندەي كەر ەكەن. ءبىر جاعىنان قىزعانعانداي بولدى...
سول كۇنى ءوزىن بۇرىننان دا قاقپايلاپ جۇرەتىندەر ءتىپتى تىقسىرىپ جىبەردى. تەۋىپ، تىستەسىپ كوپكە دەيىن جولاتپاي قويعان. اسىرەسە، جۋان مويىن شاعىردىڭ تەپكىسى ەرەن قاتتى ەكەن. كەربايتالدىڭ باسقامەن كەتپەگەنى كۇشىنە كۇش قوسقانداي. موينىنان تەۋىپ جەڭدى. انە، بۋىرىل! ونىڭ قۇلاق جىميتقانىنان-اق باسقالار جانىنا جولامايتىن. ءوزى دە ىعىپ جۇرەتىن.
سول كۇنى جەكپە-جەكتە ءبىرىنشى رەت جەڭىلدى. سەنگەنى سەرىپپەدەي اياعى ەدى. بۋىرىل تەپكىگە تۇسپەدى.
سول كۇنى ۇلكەندەرشە ەكەۋى ۇزاق شايناستى. شاعىر تەپكەن مويىن شىدامادى. جەڭىلدى. كەربايتالدان ايىرىلدى. بىراق ەندى ەكىنشى شاعىر ەمەس، ءوزى.
سول كۇنى كەربايتالدى وزگەرتتى. شاعىردىڭ ءتورت اياعىن تەڭ باساتىن اقباقايىن يەمدەندى. تەك كەربايتالداي قىتىقتامايدى. «نەگە ەكەن؟»
ەرتەڭىندە اقباقاي شاعىرىنا كەتتى. توقتاتقان جوق. نەسىنە توقتاتادى؟ ءبارىبىر كەربايتالداي قىتىقتامايدى. كەربايتال دا قايتىپ كەلدى. بۋىرىلمەن تاعى دا شايناسارمىن دەپ ويلاعان. كەلمەدى. كەشكىسىن ادەيى جاناي ءوتتى. قۇلاعىن دا جىميتقان جوق. كەشەگى ايبار دا جوق. وزىنەن ول دا ىعاتىنداي.
تيك-تاك...
تيك-تاك...
سونسوڭ نە بولىپ ەدى؟
ا-ا... وجىرەلەرگە بولگەن. كورشى وجىرەدەگى بۋىرىل ەكەۋى بۇرىنعىداي ەمەس. الاڭقايعا دا سيرەك شىعارادى. سوندىقتان كەربايتالدى كورۋى دە سيرەك.
قار جاۋىپتى. الاڭقايعا جىبەرگەندە كوردى. بۇرىن كورمەگەن سۇرەڭ بولدى. ۇستاپ الىپ ءبارىن جىعىپ جاتىر، جىعىپ جاتىر. كوپكە شەيىن ۇستاتپاعان بۋىرىل ەكەۋى بولدى. سونسوڭ؟ قازىر نە بولسا سول بولدى.
دۇنيە وزگەردى. الدە وزدەرى وزگەردى.
تۇسىنىكسىز. بۇرىنعىداي جەرت تارپىپ، كۇلدىر-كۇلدىر كىسىنەۋدى قويدى. بۋىرىل دا، شاعىر دا – ءبارى... ءبارى ماڭگىرىپ كەتكەندەي. تەبىسىپ، شايناسىپ جاتقان ەشقايسىسى جوق.
كەيىنگى كەزدە دالىزگە دە شىعارمايتىن بولدى.
ەڭ سوڭعى رەت الاڭقايعا شىعارعاندا كەربايتال شۇرقىراپ كەلىپ مويىنداسىپ، جالىن تاراپ، تىستەپ جالىمەن ويناعان. بۇل ورنىنان قوزعالمادى. قايتىپ ونى كەزدەستىرگەن ەمەس...
سونسوڭ نە بولىپ ەدى؟ وجىرەدەن ايداپ شىعىپ قۋالاي جونەلگەن... جو-جوق، اۋەلى باسقالارىن الىپ كەتكەن. دالىزگە شىعارعاندا كورگەن. جۇزدەگەن وجىرە بوس تۇرعان-دى...
سونسوڭ وزدەرىن... بيىك-بيىك ۇيلەرى سونداي سۋىق كورىنگەن ءبىر جەرگە اكەلگەن. ءتۇنى بويى ءيىرىلىپ تۇردى. ءنار سىزعان جوق. ەرتەڭىندە ماڭدايىندا شۇپىرلەگەن جازۋى بار جۇلدىزدى، كۇندەگى كورىپ جۇرگەنىنەن ۇلكەندەۋ تەمىرجولمەن ارسىل-گۇرسىل قوراپ ۇيلەر كەلدى. «بەت الىستارى كۇنباتىس پا ەدى؟».
سوعان تيەگەن... سودان تاق-تۇق...
تاق-تۇق...
قانشا جۇرگەندەرى بەلگىسىز. تاس قاراڭعى سۋىقتا قايتا ءتۇسىرىپ، قايتا قيقۋلاتا قۋعان. ءبىر-اق كۇننىڭ ىشىندە بارىنە كوندىگىپ شىعا كەلدى. اربانى دا سۇيرەيتىن بولدى، ۇستىندەگى ادامداردى دا اۋىرسىنبايتىن بولدى. اۋزى ۇنەمى ساسىپ تۇراتىن سارتاپال ورگىزىپ-جاتقىزىپ ءجۇردى. ۇنەمى تۇتىندەپ تۇراتىن اۋزىنان تۇسپەيتىن ۇزىن پالەسىنىڭ يىسىنە دە، يەسىنە دە بويى ۇيرەندى.
سونسوڭ...
تارس-تۇرس...
تارس-تۇرس...
الاپات كۇندەر باستالدى. جان تۇرشىگەرلىك ىسقىرىقتار مەن گۇرس ەتكەنەن كەيىن ويىلىپ تۇسەتىن قۇدىقتار... اسپانداعى قۇس سىندى ۇشىپ جۇرگەن پالەلەردىڭ گۇرىلى... – ءبارى سونداي جات ەدى.
كوپ گۇرىلدىڭ بىرەۋى مۇنى بۋىرىلدان ايىردى. كەلەسى... كەلەسى ءبىر قارا جەر لايساڭ بولىپ جاتقاندا وسىنداي گۇرىلدىڭ بىرەۋى ءوزىن دە الىپ ۇرعان. وڭ جامباسىنان باسا الماي قالدى. وزىنەن اناداي اتتام جەردە قاراۋىتقان كىشكەنە تومپەشىكتەن ادام اياعى كورىنەدى. باسقالارى كەلىپ قازىپ العاندا كوردى. يەسى ەكەن. ونى كوتەرىپ الىپ كەتتى.
قايتىپ يەسىن كورگەن جوق.
اياعىن سىلتىپ باساتىن بولدى. وڭ جامباسىن اۋىرسىنبايتىن بولعان كەزدە قوراپ ۇيلەرگە قايتىپ تيەلدى. اكەلگەن جاقتا جان تۇرشىگەرلىك گۇرسىلدەر جوق ەكەن. ودان كەيىن دە كوپ ءجۇردى. مىنە، قازىر تاس قاراڭعى شىڭىراۋدا. بىراق...
يەسى قايدا ەكەن؟
تيك-تاك...
تيك-تاك...
يەسىنىڭ ءتاتتى شاقپاق قانتىن اڭسادى.
ءۇ.
گۋدوك اڭىرادى.
ورنىنا كەپ تۇردى. كۇندەگى تىرلىك. تار قوراپتان ءتۇسىپ جاتىر، ءتۇسىپ جاتىر. بۇجىرقارا... اقساق... ايداۋشى بالا عانا كورىنبەيدى. مىناۋىسى كىم ەكەن؟ جۇلدىزى بار كيىمى كوزىنە وتتاي باسىلدى. «سارتاپال يەسى!»
باسقا بولىپ شىقتى. تاعى ءبىر اقساق... اياعىن وزىندەي سىلتىپ باسادى. «بۇل دا انا جاققا بارىپ، وڭ جامباسىنان باسا الماي قالعان شىعار...».
اقساق جۇمعان اۋزىن اشپايتىن ايداۋشى بالاداي ەمەس. وزىمەن ءوزى سويلەسەدى. قالا بەردى وزىنە الدەنەلەر دەيدى... «سوناۋ ءبىر كۇندەردەگىدەي...».
ساسىق ءتۇتىن ءيىسى... وڭعا... سولعا... تاعى باسقا ۇمىتىلا باستاعان قاداۋ-قاداۋ بۇيىرىقتار ءبارى، ءبارى سول كۇندەردەگىدەي. تەك يەسى باسقا... «قانت بەرەر مە ەكەن؟».
كۆەرشلاگكە كەلدى. قوراپتار ءالى كورىنبەيدى. ولار كەلگەنشە اقساق يەسى ءوزىنىڭ ۇيىسىپ، تاس بولىپ قاتىپ قالعان قۇيرىق-جالىن تاراپ، كۇلتەلەگەن بولدى.
ءبارى جابىلىپ بەس قوراپتى يتەرىپ اكەلدى. العاشقىداي ءزىلماۋىر ەمەس قازىر... كۇندەگى يتىڭىمەن بوس قوراپتاردى قايتىپ اكەلدى. وسىلايشا بىرنەشە رەت ءارى... بەرى...
ورتا جولدا بولسا كەرەك. ەڭىسكە تۇسەردە قوراپتاردىڭ الدىڭعى ەكەۋى اۋدارىلىپ ءتۇستى. ءوزى دە مۇرتتاي ۇشا جازدادى. شاتقاياقتاپ ازەر قالدى. يەسى سەپكىلبەتتەردى ەرتىپ اكەلدى. قاربۇجىر بار، ءبارى قوراپتاردى ورنىنا قويدى. اقتارىلىپ قالعان تاس قيىرشىقتارىن قايتا تيەدى.
– ايت، ءشۇۋ!
قوراپتار ەندى قوزعالا بەرگەن.
گۋدوك اڭىرادى.
كەرات ادەتتىگىنشە قالت توقتادى. بوساتۋىن توسىپ تۇر. جاڭا يەسى بوساتا قويمادى. قارابۇجىر كەپ دارتەنى اعىتتى. يەسى ەندى قارابۇجىرمەن ايقايلاستى.
قانشا ۇزاعانىمەن قۋىپ جەتىپ قايتا جەكتى. ءاۋدىم جەر يتەرىپ اكەپتى. «ايداۋشى بالانىڭ بولماعانىن قاراشى...».
– ايت، ءشۇۋ!
كەرات قوزعالمادى. «كەشە دە ءوستىپ بوساتقان...».
بوساتپادى. وزدەرى ارتىنان يتەرىپ، امالسىزدان تارتتى.
اۋىرلاپ كەلەدى...
ءۇى.
مىنە، تاعى دا جالعىز قالدى.
توتەلدەن اعىپ جاتقان ءمولدىر سۋدى قۇلاعىن قايشىلاپ ۇز-ا-اق سىڭعىتىپ ءىشتى.
تيك-تاك...
تيك-تاك...
كوز الدىنا جون ارقاسى تەپ تەگىس، جۇمىر مويىن كەربايتال كەلدى.
كوز الدىنا جوتالى جول، بوتاتىرسەك اقباقاي كەلدى...
ءۇىى.
شاق-شۇق...
شاق-شۇق...
سەپكىلبەت – سەرگونىڭ قولى قولىنا جۇعار ەمەس. ءنان بالعا اقساق – مامەدتە، قۇلاشتاپ سوعادى.
ءسال ارىرەكتەگى شاپقىعا ءبىرىنشى رەت تۇسكەن ايداۋشى بالا مەن دۇلەي كۇش قارابۇجىر – قوجان دا شيراق قيمىلدايدى. مانا بالانى جاسسىنىپ باسقالار الماعاندا قوجان العان. قاتەلەسپەپتى. قولبۇرعىعا اۋىسقان قوڭقاق – احمەت مۇنىڭ جانىندا قوربالاڭداعان مايماق سياقتى. تەگى شاپقى دەگەن مايىم-مايىم مايماقتاردىڭ قولى ەمەس.
– نەشىنشى؟ – كەلگەندەر كەن تيەيتىن كۇرەكشىلەر ەدى.
قوجان جاۋاپ ورنىنا جۇدىرىعىن كورسەتتى. بەسىنشى دەگەنى. كۇرەكشىلەر بوس تۇرماي ءبولىنىپ الىپ، شاپقىشىلارعا كومەكتەستى. ءبىرىنشى بولىپ مامەدتەر ءبىتتى.
– ۋرا-ا! بار ءۇش جوسپار!..
– ۋرا-ا!..
وسى كەزدە قوجاننىڭ جۋان داۋىسى قاتار شىقتى:
– ءبىز ءتورتتى باستادىق!
– ۋرا-ا!
ايقايمەنەن جاندارىنا كەلگەن دەسياتنيكتى دە بايقاماپتى.
– ءسال كەشىگىپپىن، كورىپ تۇرمىن...
– قايداعى ءۇش، ءبىز ءتورتتىڭ دە مۇرتىن سىندىرىپ قويدىق...
تاعى دا ۋرا! تەك بالانىڭ عانا داۋىسى شىقپادى. ءبىرجولاتا قارلىعىپتى.
ترانشقا ءبارى جينالدى. كۇرەكشىلەر، شاپقىشىلار، قولبۇرعىشىلار، ءدارى اتۋشىلار... دەسياتنيك ءسوز سويلەدى. ءۇش جوسپارمەن قۇتتىقتادى.
– شاحتاعا باتەرەيالى ەكى ەلەكتروۆوز... سۋبۇرعىلار...
– ۋرا-ا! كەرات ءۇشىن ۋرا-ا!
– لەۆيتان حابارلادى، بۇگىن كەرچ ازات ەتىل...
– ۋرا-ا!
كەرچ – سەپكىلبەت سەرگونىڭ تۋعان جەرى ەدى، جىلاپ جىبەردى. ءبىرىن ءبىرى اسپانعا اتىپ، بۇرىنعىداي كۇڭكىلدەسپەي ەمەنجارقىن سويلەسىپ، تاراي باستادى.
كۆەرشلاگكە كەلدى.
كەرات تا جوق، تيەۋلى تۇرعان ۆاگوندار دا جوق.
– وبال داعى... قاپ، بەس ۆاگوندى اعىتىپ قويماي...
– قالاي سۇيرەتىپ كەتتى ەكەن ءبارىن؟
ءۇىىى.
وقپانعا مانا كەلگەن. يەسى ءالى جوق...
وڭ جامباسىن وڭباي اۋىرتىپ الىپتى. نە بوپ كەتتى ءوزى؟ مىنا قوراپتاردى ازەر توقتاتتى عوي.
قىزىق وزدەرى. ۋرا-الاپ الىپ ءالى جوق. بۇل كەلگەلى قاش-ا-ان؟
كوز الدىنا سول ءبىر كۇندەر كەلدى
ۋرا-ا! انە، بۋىرىل شاۋىپ كەلەدى!
ۋرا-ا! مىنە، سەرپىلە شاۋىپ ءوزى كەلەدى
ۋرا-ا! تارس-تۇرس... اياقتارى جەرگە تيەر-تيمەستەن ادامدار شاۋىپ كەلەدى.
ال بۇلار ءالى جوق!
«قىزىق وزدەرى...».
ءىح.
ەرتەڭىندە ايتقانداي-اق شاحتاعا باتەرەيالى ەكى ەلەكتروۆوز ءتۇسىرىلدى.
– قوش بول، كەرات!
ح.
جەر ۇستىنە شىعارىلعان كەراتتى كورشى سوۆحوزدان بىرەۋلەر كەلىپ الىپ كەتىپتى.
سوۆحوزدان اۋدانعا ماي تاسيتىنعا سايادى.
– قوش، شاحتەر ات!..
ءحى.
جارىق دۇنيەنى ءبىر كورسەم دەگەنى بەكەرشىلىك ەكەن. جارق ەتتى دە جوق بولدى.
سالدىر-گۇلدىر اربا... قوراپتارداي اۋىر بولماعانىمەن ءجۇرىسى تىم ۇزا-ا-اق!
ەرتەڭدى-كەش بايلاۋدان ءبىر بوسامايدى.
بۇل تىرلىگىنىڭ مازاسىز بولاتىن ءتۇرى بار.
اربانىڭ شيقىلى...
شابالانعان يتتەر...
ادامداردىڭ ۇزىندى-قىسقالى قامشىلارى...
ۇيرەنىپ قالعان تاس شىڭىراۋدى اڭسادى.
گۋدوك ءۇنىن ەستىمەگەلى قاش-ا-ان؟!
ءحىى.
باتەرەيالى ەلەكتروۆوز راحات...
ءبارى دە ەندى جۇمىسقا جاياۋلاپ بارىپ، جاياۋلاپ قايتپايدى...
شاپقىشىلار ءبىرجولاتا بۇرعىلارعا اۋىستى.
اقساق ايدۋشى مەن بالا ەلەكتروۆوزدا...
–ايت، ءشۇۋ كەرا!
تەمىر اتقا ءالى ۇيرەنىسە الماي ءجۇر.
ءحىىى.
ايسىز ءتۇن كوردەي قاپ-قاراڭعى. ولىاراداعىداي ىزعار بار.
كەرات قايتىپ كەلىپتى.
– ۋرا-ا!
بالا قالعان ءشوپتى اكەلىپ سالدى. وتكەن-كەتكەندى ايتىپ ءبارى ماحوركا وراي باستاعان. وتتىق تالى سونە بەرگەن سوڭ مامەد قاعاز جاقتى. بالا شار ەتتى.
اقشاڭقان جارىقتان كەراتتىڭ قاراشىعى اعىپ كەتىپتى...
ءبارىنىڭ يىقتارى سەلكىلدەيدى...
ءدىنى قاتتى دەگەن قارابۇجىر قوجاننىڭ ءوزى كوزىنە جاس الدى.
ءحىۇ.
مەن دۇنيەگە كەلگەندە كەرات و دۇنيەگە كەتىپتى.
شاحتەرلەر دۇنيەدەن تاعى ءبىر شاحتەر ءوتتى دەپ كۇرسىنىسىپتى...
1974 جىل
تورەحان مايباس
Abai.kz
