قار استىندا قاپ كەتكەن ارمان بوپ شىن،
بۇلقىنادى بايشەشەك… جەتەم دەي مە.
سەنەم، ءيا، قوڭىراۋ شالعان جوقسىڭ،
تەلەفون عوي باسىلىپ كەتەر كەيدە…

تالعاجاۋ ەتەم كەيدە وي سىندىرىپ…
وسىلاي تالاي-تالاي ءوتتىم جولدى.
«مەن ولەڭ وقىمايمىن…» — دەيسىڭ كۇلىپ،
مەن دە جىر جازباعالى كوپ كۇن بولدى.

اندا-ساندا تۇسىمە كىرەدى ۇيا،
قاناتىڭدى قاعا الماي قالعان ەدىڭ…
«…مەن سەنى ساعىنبايمىن!». بىلەم، ءيا،
ساعىنىش — دەرت قوي، بەتى اۋلاق ونىڭ.

مەن مىقتىمىن، سەزىمدى… ۇتىپ تىندىم،
بۇراعاندا كوڭىلدىڭ قۇلاعىن كۇي.
«اسىعىسپىن، بىرەۋدى كۇتىپ تۇرمىن…»
ويىمىز دا ءبىر جەردەن شىعادى ىلعي.

دەۋشى ەڭ بۇرىن: «سەن قاتتى كۇيرەۋىكسىڭ»،
ەندى ، مىنە: «كوپ ىسكە ارالاسىپ…»
…سەن وتىرىك ايتۋدى ۇيرەنىپسىڭ،
مەن دە سويتەم كەي-كەيدە قارا باسىپ…