– قويلى اۋىلدىڭ ءتۇتىنى-اي! ءيىسى وز­گەشە ەدى! جۋسان اڭقىعان دالاسىن ايت­ساڭشى! – دەيدى بالا كەزدى اڭس­ا­عان­­دا گۇلجانات ماقۇلجانوۆا قۇر­بىم.

– اعاش اتقا ءمىنىپ الىپ، قۇ­يىن­­داتا جو­نەلۋشى ەدىك قوي،– دەيمىن سول كەزدە با­سىمنان وتكەن ءبىر قى­زىق­­تى ءسات ەسىمە ءتۇسىپ.

– تاۋدىڭ ارقىراپ جاتقان اساۋ وزە­نىنەن تاس-تاسقا سەكىرىپ ءجۇرىپ، ەكىن­شى جاعالاۋعا ءوتىپ كەتۋشى ەدىك. جۇرەك­جۇت­قان ەكەن­بىز، ءيا،– دەيدى ول قور­قىنىش دە­گەن ۇعىمدى تۇيسىن­بەي­تىن با­لا كەزدەگى «با­تىرلىعىمىزعا» تاڭعالىپ.

– قۇلاپ كەتىپ، مۇزداي سۋدان تا­­لاي مال­تىپ شىققانىمىز ەسىڭدە مە؟ – دەي­مىن «پەرىش­تە­مىز­دىڭ» مو­لى­نان قاققانىن مەڭ­­زەپ.

– ورگە قاراي شىعىپ كەلە جات­­قا­نى­مىزدا كوك مايسا شوپتەن تا­بانىمىز تاي­عاناپ كەتىپ، دو­ما­لاعاننان - دو­ما­لاپ سايدىڭ تابانىنا قاي­تا ءتۇسۋشى ەدىك قوي،– دەيدى ول ىشەك-سىلەسى قاتا كۇ­لىپ.

گۇلجانات ەكەۋمىز كەزدەسە قال­ساق، ءومىرىمىزدىڭ ەڭ تاماشا، قايعى-مۇڭ­سىز كۇندەرىن وسىلاي جامىراسا اي­تىپ، ما­رە-سارە بولامىز. سول دار­قان دالا گۇل­­جا­ناتتى كەڭدىككە تار­بيەلەپ، ويىن ەر­كىن، انىق جەتكىزۋگە بە­يىمدەگەندەي. تاي­سالمايتىن مى­نەزدى اقسۋدى باۋىرىنا با­سىپ جات­قان جوڭعار الاتاۋىنان ال­عان. بۇ­گىن­دە احمەت اعانىڭ سارى قىزى ەل­گە تانىمال جۋرناليست. ۇلكەندەردىڭ سو­­زىمەن ايتساق: «اعىپ تۇرعان شە­شەن». كە­رەك جەر­دە، اسىرەسە ويىن تۇ­يىن­دە­گەن تۇس­تا ايتارىن ولەڭ جول­دارىمەن توگىپ-تو­گىپ جىبەرەدى. جۇ­رەكتەن شىققان ءسوز وسى­­لاي­شا جۇ­رەك­كە جەتەدى. ەلپىلدەگەن اق­كوڭىلدىلىگى اح­مەت اعانىڭ ءدال ءوزى. ەڭ­بەك­قور­لى­عى اناسى ءۇمىت تا­تەگە تارتقان. مە­­دي­تسينا تى­لى­مەن ايتقاندا گەنە­تي­كا­لىق كودى مىقتى قويىلعان. ءۇمىت تاتە كە­­زىن­­دە بالانى دا تاۋىپ، ەرىنىڭ جاع­دا­يىن­ دا جاساي ءجۇرىپ، كومەكشى شو­­پان­دىقتى بىرگە اتقارىپ، پى­سىق­­تى­عى­مەن ەل اۋ­زىنا ىلىگەدى. داس­تارقانى جاي­ناپ، ءۇيى تاپ-تۇي­ناقتاي جيناۋلى تۇ­­راتىن وتا­ناسى قوناقتاردى جار­قىل­داپ قارسى الىپ، جول بولسىن اي­تىپ شىعارىپ سا­لىپ، كەڭ­پە­يىل­دى­لى­گى­مەن تانىلادى. ءۇيىنىڭ ەسىگى كەلىپ-كە­تۋشىلەرگە قاشان دا اشىق. وسى قا­سيەتىن ەسكەرىپ، اۋ­دان باس­شىلارى ءۇمىت ماقۇل­جا­نوۆانى اۋداندىق ءماس­­لي­حاتتىڭ دەپۋتاتى ەتىپ سايلايدى. ول ءبىر ەمەس، بىرنەشە رەت قاتارىنان ەل اما­ناتىن ارقالايدى. اناسىنىڭ وسى قا­سيەتىن بويىنا مىقتاپ سىڭىرگەن گۇل­جا­نات تا جۋرنا­ليس­تيكانىڭ تىنىمسىز تىر­لىگىن ات­قا­را ءجۇرىپ، ەرى رۋسلان مەن با­لا­لا­رى المات، ماليكا، ما­دي­نا­لاردىڭ بار جاعدايىن جاساپ ۇل­گەرەدى. ۇيىنەن قو­ناق ۇزىلمەيدى. تا­­بال­دىرىعىن اتتاپ كىر­گەن جان­­­نىڭ با­رىنە، بالا-شاعا دە­مەي «كوي­لەك» كي­گى­زە­دى. ءجونى كەل­سە، التىن تا­عىپ جى­بە­رە­تىن شۇ­لەن­دىگى دە بار. جانى اشى­­عىش. جا­بىرقامايدى. كوڭىلى قا­شان دا كوكتە. ءبارىن جاقسىلىققا جو­ري­دى. ىرىم­شىل.

كوڭىلىنىڭ كوكتە بولاتىن سەبەبى، ول دۇ­نيەگە كەلەردە دا­رىگەرلەردىڭ الىس­تا­عى قاراشا اۋىلعا تىكۇشاق شا­قىر­تۋىمەن تىكەلەي بايلانىستى ما دەپ قا­لاسىڭ. گۇلجانات ءۇمىت تاتەنىڭ ءتولباسى. اۋىل اكۋشەرى جاس انا مەن ىشتەگى نارەس­تە­نىڭ دەنساۋ­لىعىنا قا­ۋىپ تونگەنىن باي­قاپ، ەلدى مەكەنگە تىكۇشاق (كۋكۋ­رۋز­نيك) شاقىرتىپ، تول­عاق قىسقان كەلىنشەكتى ورتالىق اۋ­رۋحاناعا جەتكىزەدى. سوندا ۇلكەندەر جا­عى: «ويپىرىم-اي، بۇل اۋىلعا ۇشاق قونادى دەپ كىم وي­لاعان؟! تۋ­ماي جاتىپ مىنا پە­رىش­تەنىڭ اس­پاندى باعىن­دىر­عانىن قا­راشى؟! نە دە بولسا، ەرەك­شە ءبىر بالا دۇنيەگە كە­لەدى-اۋ. ءتى­لى­مىز تاسقا! امان بول­سا بۇل ءسابي اتا-انا­سىنىڭ با­سىن ورگە سۇي­رەيدى»،– دەپ كو­­­رەگەندىك ايتىپ­تى. تۇڭعىش با­لا قا­شان دا اتا-اجەنىكى. گۇل­جاناتتىڭ تۋ­عا­نىن ايتىپ، ءسۇ­يىن­شى سۇراپ كەلگەن اۋىل ادامىنا نۇر­شان اپا قابىرعاداعى جال­عىز كىلەمدى جۇلىپ الىپ بەرەدى. پەرزەنت­حا­نادان كەلى­سى­مەن نا­رەستە بىردەن نۇرشان اجەنىڭ باۋى­رىنا وتەدى. اپاسى اۋىل-ايماقتاعى توي-تومالاقتا «مەن» دەگەن اقىن­دارمەن ايتىسا كە­تەتىن ءتىلى وراقتى، جۇرەكتى شە­شەن ادام بولعان ەكەن. جاي كەز­­دىڭ وزىندە ماقالداتىپ، ما­تەل­دەتىپ سوي­لەيتىن كورىنەدى. سۇڭ­عى­لا جان اعايىن-تۋىستىڭ اراسىندا بە­دەلدى. نۇرشان اپانى سىيلاعان اعايىن ونىڭ قاسىنان ءبىر ەلى قالماي، ەر­-توقىمىنىڭ ارتىندا جاربيىپ وتى­راتىن «بوك­تە­رىن­شە­گى» گۇل­جا­نات­تى دا باس­تارىنا كو­­تە­رەدى. ءسوز ساپ­تاۋىنا دەيىن اپا­­سىنان اۋ­ماي قال­عان ءبۇل­دىرشىن ءتىلىنىڭ تات­تىلىگىمەن ەرەك­­شەلەنەدى.

...ءبىر كۇنى ورىندالعان، ورىن­دال­ماعان ارماندار تۋرالى وي بولىستىك. سون­دا گۇلجانات: «مەن­دە ءبىر ارمان بار، سول ورىندالسا عوي، – دەپ ءسوز باس­تادى. مەن تاڭ­عالدىم. قاسىمدا جۇر­گەن قۇر­بىمدى جاقسى بىلەمىن عوي. كۇندە تاۋبەسىن اۋزىنان تاس­تا­ماي، اتا-اناسىنىڭ بارى، اعا­يىن-تۋىستىڭ اماندىعى، وتىنىڭ ءتۇزۋ جانعان­دى­عى ءۇشىن جارات­قانعا مىڭ شۇكىر ايتىپ وتىرا­تىن. ارمانىم بار دەگەنىن العاش رەت ەستىپپىن.

– ءبىز اقسۋ اۋدانىنىڭ جاڭا­قو­­عام دەگەن اۋىلىندا تۇردىق قوي، – دەپ باس­تادى ول ءسوزىن. – اكەم ءبىر شا­ڭى­راق­تىڭ ۇلكەنى بولعاندىقتان اناسىنا كومەك­تەسۋ ءۇشىن وقي الماي، جاستا­يىنان مال باعۋدى كاسىپ ەتكەن. بىراق بارلىق باۋىرىنىڭ اياق­تانىپ، قا­تارعا قوسىلۋىنا كو­مەكتەستى. ءوزى­نىڭ التى بالا­سىن تۇگەل وقىتىپ، جو­عارى ءبىلىم اپەردى. بىراق وسىنشا قيىن­دىق­تى قارا نارداي ءبىر ءوزى كو­تەرگەن اكەم نە جاقسىلىق كوردى دەپ ويلايمىن. سول جاڭا­قوعام­دا اكەم مال باققان قىستاۋ بار ەدى. بۇ­رىن ەل سونى «احمەت بازى» دەيتىن. شىركىن، سول جەرگە «اح­مەت بازى» دەگەن تاق­تايشا ءىلى­نىپ، اكەمنىڭ اتى جازىلىپ تۇر­سا عوي، – دەدى قۇربىم. ءيا، بۇل ادال تۋعان پەرزەنتتىڭ اكەگە دەگەن ماحابباتىن، ريزاشى­لىعىن ءبىلدىرىپ تۇرعان ءسوز. كۇن­دەردىڭ كۇنىندە جەر­گىلىكتى كار­تاعا دا تۇسىرىلسە دەگەن دە ويى بار شىعار. دۇنيەگە التى بىر­دەي ۇل-قىز اكەلگەن اتا-انادا ارمان بار ما؟ ونىڭ ۇستىنە ءبارى امان-ەسەن. تا­تۋ-ءتاتتى. ۇلكەنى-كىشىسىن، كىشىسى ۇل­كەنىن قادىرلەپ تۇرادى. ەندەشە، اح­مەت اعا مەن ءۇمىت تاتەنىڭ باقىتى – با­لا­لا­رى.

بۇگىندە گۇلجاناتتىڭ تۇلا بويى تۇڭعىشى المات وزىمەن بىرگە «جەتىسۋ» تەلەارناسىندا قىزمەت ىستەيدى. تانىمدىق «تاڭجارىق» باعدارلاماسىنىڭ جۇرگىزۋشىسى. ءمادينا مەن ماليكا مەكتەپ وقۋشىلارى. اتا-اناسىنىڭ ايالى الاقانىن سەزىپ، مۇڭسىز ءوسىپ كەلەدى. گۇلجانات تالدىقورعان قالاسىنىڭ قۇرمەتتى ازاماتى. كارى-جاستىڭ سۇيىكتى ءجۋرناليسى. «اپتا» جاڭالىقتار توپتاماسىنىڭ اۆتورى. بۇگىنگى مەرەيلى مەرەكەدە اتى ارىپ، تونى توزبايتىن اقكوڭىل ارىپتەسكە ەڭبەگىڭ جانسىن، كوپتىڭ ىقىلاسى كوڭىلىڭدى اسپانداتا بەرسىن دەگەن تىلەك تىلەمەكشىمىز.

گۇلجان تۇرسىن.

الماتى وبلىسى.

Abai.kz