اڭگىمە

كۇز. قالا كوشەلەرى ءۇنسىز، اعاش باستارىندا سۋىق تورعايلار قوناقتاپ وتىر، سارعايعان جاپىراقتار جەرگە قۇلاۋدا. تەرەزە ار جاعىندا الماگۇل. بالاسىن ەرتكەن ايەلدەن باسقا ەشكىم كورىنبەيدى، كوشەدە كۇندەگى كوپ كولىك جوق، دەسەدە تىنىمسىز تىرىشىلىك ۇزىلمەگەن. ءۇي ءىشى تىم-تىرىس. راديو دا، تەلەديدار دا ءوشىپ تۇر. اشەيىندە وسى تىنىشتىقتى قالايتىن، ال بۇگىن ەلەڭدەپ بىرەۋمەن كەزدەسەتىندەي ەلەعىزىپ تۇر.

قىرىققا تاياعان شاعى. ارقاسىندا جيىرما جىلدىق ەڭبەك ءوتىلى، ۋنيۆەردە ىستەگەن ۇزاق جىلدار، بىرنەشە ديپلوم مەن سەرتيفيكاتتتار. بىراق ءبارى سورە ۇستىندە شاڭ باسقان زات سەكىلدى. كەۋدەسى بوس، كوڭىلى جۇدەۋ.

كوزى بۇرىشتاعى سۋرەتكە ءتۇستى. ءبىر كەزدەرى كۋرستاس قىزدارمەن تۇسكەن. ءبارىنىڭ جانارى جانىپ تۇر. الماگۇلدىڭ دە جۇزىندە كۇلكى. ول كەزدە ءبارى مۇمكىن سياقتى ەدى. ال قازىر… ەڭ الدىمەن “نەگە بۇلاي بولدى؟” دەگەن سۇراق مازالايدى.

تۇندە ۇيىقتاي الماي جاتقاندا، ەسىنە ەرىكسىز ولار ءتۇستى. كەزىندە وزىنە ءسوز سالعان، حات جازعان، جانارىمەن كوپ نارسە ايتقىسى كەلگەن جىگىتتەر. ءوزىنىڭ جوعارى وقۋ ورىنىن بىتىرگەنىن، ولاردان ءوزىن ارتىق كورگەندىگىن، بولاشاقتى تەك جاستىق شاعىمەن، ادەمى سۇلۋ قالپىمەن ەلەستەتكەنىن ۇقتى. سولاردىڭ ىشىندە ەڭ كوپ ويعا ورالعانى – نۇرلان ەدى.

ۇياڭ، تىم كوپ سويلەمەيتىن، بىردە پوچتادان حات كەلدى، نۇرلاننىڭ سالعان حاتى ەكەن. الماگۇل ول حاتتى وقىدى دا، جاۋاپ قايتارمادى. ول كەزدە وزىنە لايىق كورمەگەن. بىراق ءدال بۇگىن سول جۋاس جىگىتتىڭ وزىنە ىنتىق جانارى مەن قاراپايىم دا ادالدىعى كوز الدىنا كەلدى. نۇرلان سىنىپتاس جىگىتتەردىڭ ىشىندە وقىعانى، وقۋىن بىتىرگەن سوڭ قارتايعان اناسىنا قاراۋ ءۇشىن اۋىلعا كەلىپ ەلەكتريك بولعان، سوڭعى كەزدە ايەلى قايتىس بولىپتى...

كوڭىلدەن وتكىزۋ، وتكەندى شولۋ – بۇل نوستالگيا ەمەس. بۇل – ىشكى ەسەپ.

"سول كەزدە تاڭداعان جولىم وسى بولدى. بىراق سول جول مەنى باقىتقا جەتكىزدى مە؟"

بۇل سۇراققا جاۋاپ جوق. تەك اۋىر تىنىس پەن تەرەڭ كۇرسىنىس.

ەلامان، سۇلتاندار دا ءسوز سالدى، ولار كەزىندە اۋىلدا ويلارىن جەتكىزدى، ءيا، قۇربىسى گۇلاندا ارقىلى ايتقىزدى. بۇگىندە ولار ءۇيلى-باراندى، ەكى جىگىت تە باقۋاتتى كۇن كەشۋدە....

ويسىز تەلەفونىن قولىنا الدى. ساۋساقتارى وزدىگىنەن ەسكى فوتولار مەن بايلانىس ءتىزىمىن اقتارا باستادى.

سول ساتتە، كەنەت، بەيتانىس نومىردەن قوڭىراۋ ءتۇستى.

قوڭىراۋ ۇزاققا سوزىلماي، ءۇش رەت شىرىلدادى دا، قايتا ءوشتى. الماگۇل تەلەفون ەكرانىنا ۇزاق قاراپ وتىردى.

+7 707 ... بەيتانىس ءنومىر. بىراق نەگە ەكەنىن بىلمەيدى، جۇرەگى ءسال ءدىر ەتىپ، تىنىسى تارىلعانداي بولدى. الدەبىر سەزىم... تانىس ەمەس، بىراق بوتەن دە ەمەس.

قايتا قوڭىراۋ شالىنبادى. بىراق تىنىشتىق كۇشەيە ءتۇستى. جارتى ساعاتتاي تەلەفوندى قايتا-قايتا شولىپ وتىرىپ، شىداي الماي، "كىم بولدى ەكەن؟" دەپ ىشتەي كۇبىرلەدى. الدەن سوڭ تەلەفونىنا حابارلاما ءتۇستى:

"سالەمەتسىز بە، الماگۇل حانىم. بۇل – نۇرلان. ءسىزدى مازالاسام، كەشىرىڭىز. ءبىر ءسات سويلەسە الامىز با؟"

جۇرەگى شىم ەتە قالدى. قولىنداعى تەلەفون كەنەت اۋىرلاپ كەتكەندەي بولدى. ءۇنسىز وتىرىپ قالدى.

نۇرلان... تەك ەسىمى عانا ەمەس، وتكەن ءومىرىنىڭ جارتىلاي جابىق پاراعى دا قايتا اشىلعانداي.

تۋرا جاۋاپ جازۋعا باتپاي، قايتا وقىپ شىقتى. حابارلامانىڭ سوڭىندا ەشبىر تالاپ، كىنا، رەنىش جوق. ءجاي عانا ءبىر ادامنىڭ ادامي ۇندەۋى. "سويلەسەيىكشى" دەگەن سىبىرداي عانا ءوتىنىش.

اقىرى تەرەڭ دەم الىپ، جاۋاپ جازدى:

"سالەم، نۇرلان. ءيا، سويلەسۋگە بولادى. قالايسىڭ؟"

جاۋاپ تەز كەلدى.

"شۇكىر. سىزگە اياق استىنان حابارلاسقىم كەلدى!"

الماگۇل ورنىنان تۇرىپ، ءبىر اينالىپ بارىپ قايتا وتىردى. ومىرىندە ءبىرىنشى رەت جىگىتككە جاۋاپ بەرىپ وتىر. جاستىق شاقتا ونىڭ قولىندا ءبارى بولعان – ۋاقىتى دا، مۇمكىندىگى دە. بىراق سول كەزدە ەشكىمگە جاۋاپ بەرمەگەن. ال ەندى ءبارى كەش سەكىلدى. بىراق جۇرەك سوعىپ تۇر...سول قالپى ايناعا بارىپ وزىنە قارادى...كوز الدىنا ۇزاق سىزىقتار تۇسكەن، شاشىنىڭ ەتەگىن قىرىۋ شالعان. وسىدان ون جىلدىڭ الدىندا وسى اۋىلداعى بەت بىتكەننىڭ ءوڭدىسى ءوزى ەدى. قايران جاستىق، گۇل سياقتى قىز دەگەندە قۇلپىرىپ جايناپ....ارى قاراي ويلاعىسى كەلمەدى.

" قالاداسىز با، ەگەر قولىڭىز بوس بولسا، جاي عانا شاي ءىشىپ سويلەسسەك دەيمىن. ەشقانداي باسقا ويىم جوق. كەزدەسكىم كەلدى."

ۇسىنىس تىم قاراپايىم. بىراق ءدال وسى قاراپايىمدىلىق الماگۇلدىڭ جۇرەگىن مازالادى. بۇل – بۇرىنعى ومىرگە ورالۋ ەمەس. بۇل – ءوزىنىڭ قاتەلىكتەرىمەن، تاڭداۋىمەن، وتكەن سەزىمىمەن بەتپە-بەت كەلۋ.

ءسال ويلانىپ، بۇگىن دەسە، ءوز سالماعىن جوعالتىپ الاتىن سياقتى، «اتتان تۇسسەدە ۇزەڭگىدەن تۇسپەي»: «جارايدى. ەرتەڭ تۇستە ۋاقىتىم بار، كەزدەسكەنشە» دەپ جازدى.

ءتۇن. تەرەزەنىڭ ار جاعىندا ۇلگەن ءيتتىڭ ءۇنى مەن جابايى مىسىقتاردىڭ مازاسىز شۋىلى. كولىكتەردىڭ ۇيرەنشىكتى داۋسى. ال الماگۇلدىڭ ىشىندە ءبارى وياندى. وتكەن ءومىردىڭ قاقپاعى اشىلعانداي. ءبىر كەزدەگى ەلەۋسىز جىگىتتىڭ داۋىسى مەن حاتى، ونىڭ ءۇنسىز كەشىرىمى مەن بۇگىنگى باتىلدىعى جۇرەگىن تەربەپ ءوتتى.

ول جاي عانا كەشكى شاي ءىشىپ قانا قويمايتىنىن سەزدى. ەرتەڭگى كەزدەسۋ – ىشكى دۇنيەنىڭ بۇرىلۋ نۇكتەسى بولماق.

كەلەسى كۇنى الماگۇل ادەتتەگىدەي ويانىپ، تەرەزە الدىنا بارىپ تۇردى. كۇزدىڭ سالقىن لەبى بەتىنە ءتيىپ، جانىن سەرگىتتى. كۇن بۇلتتى، بىراق كوڭىلگە اۋىر ەمەس. ىشىمەن ءبىر شەشىمگە كەلىپ، ءوز-وزىنە تىنىشتىق ورناعانداي.

كيىنۋگە ۇزاق ۋاقىت كەتتى. نە ارتىق ساندەنگىسى كەلدى، نە تىم قاراپايىم بولعىسى كەلدى. اقىرى، ورتا جولدى تاڭدادى: كوگىلدىر جەيدە، سۇر پالتو، مويىنعا جۇقا ورامال. اينا الدىندا تۇرىپ، وزىنە قاراپ: "بۇل – ءوزىڭ ءۇشىن. بىرەۋدى تاڭداندىرۋ ءۇشىن ەمەس،" – دەدى سىبىرلاپ.

ەكەۋى قالا ورتالىعىنداعى شاعىن كافەلەردىڭ بىرىنە كەلىپ كىردى. الماگۇل بۇل جەردى جاقسى كورەتىن. مۇندا مۋزىكا باسەڭ، داۋىستار سىپايى، ال تەرەزە جانىندا وتىرىپ، سىرتقا كوز تاستاۋعا بولادى.

ولار جايعاستى. العاشقى مينۋتتاردان ۇنسىزدىك باستالدى. بىراق بۇل ۇنسىزدىك ىڭعايسىز ەمەس ەدى. ەكەۋى دە شۋلى سوزدەن شارشاعان، جىلتىراق اڭگىمەدەن ادا، ەندى تەك شىندىق پەن تىنىشتىقتى قالايتىنداي.

- قالايسىڭ؟

- شۇكىر. قالادا قىزمەتتە جۇرگەنىمە ون جىلدان استى. ۋاقىت وتكەن سايىن ءومىردى باعالاي باستايدى ەكەن ادام.

-ءيا، - دەدى نۇرلان كۇلىپ، - قازىر ۋاقىتى تەز وتەدى. بىراق كەيدە ءمانسىز. بۇرىنعى كىسىلەر اتپەن، تۇيەمەن تالاي-تالاي الىس جولداردى باعىندىرىپ، قوناققا بارىپ اپتالاپ جاتىپ قايتاتىن، ۋاقىت باياۋ سياقتى بولاتىن ول كەزدە، قازىرگى ادامدار ۇشاقپەن، زۋلاعان تەمىر تۇلپارمەن جۇرەدى. بىراق اۋىلداعى تۋىستارىنىڭ ۇيىنە ءبىر قونۋعا ۋاقىتى جوق، اسىعىس... ءوزىمىز ۋاقىتتى تەزدەتىپ جۇرگەن جوقپىز با ەكەن. دۇنيەگە باۋىر باسىپ، ومىرىمىزدەن ارتىق ارمان قۇرىپ، سوعان جەتۋگە توقتاۋسىز ۇمتىلىپ، اسىعىس بولىپ، زاماندى كىنالاپ قوياتىن سياقتىمىز.

ولار وسىلاي كەشە مەن بۇگىنگى ءومىر تۋرالى، جۇمىس، وتباسى جايلى ايتتى. اڭگىمە جاي باستالىپ، بىرتە-بىرتە تەرەڭدەدى. الماگۇل العاش رەت ءبىر اداممەن شىنايى سويلەسىپ وتىرعانىن سەزدى. قىسىلماي، جاساندىلىقسىز، تابيعي قالپىندا.

- نەگە ماعان حابارلاستىڭ؟ – دەدى ول، تۋرا سۇراق قويىپ.

نۇرلان ءبىر ءسات ويلانىپ قالدى.

-بىلمەيمىن...ىشىمنەن ءبىر ءۇن حابارلاس دەپ...

الماگۇل دە ىشكى ءۇنىن تىڭداپ كەلىسىم بەرگەنى ەسىنە ءۇستى. جىگىتتەردىڭ وزىنە ءسوز ايتقان كەزدەرىن سوناۋ جيىرما جىلدىڭ ارعى جاعىنان ىزدەدى. ۇنسىزدىك.

كەزدەسۋ ۇزاققا سوزىلمادى. بىراق ەكەۋى دە اسىقپادى، ءبىر-بىرىنە قاراپ بىرگە وقىعان كلاستاس قىز-جىگىتتەردى ەستەرىنە الدى. ول كەزدە ءبىر سىنىپتا 18 وقۋشى ەدى، 11 قىز 7 جىگىت. قىزداردىڭ 8-ءى، جىگىتتەن وسى نۇرلان عانا وقۋعا ءتۇستى. بۇگىندە سول قىزداردان ايدىنگۇل مەن باقار اۋىلعا قايتىپ ورالىپ وزدەرى وقىعان مەكتەپە مۇعالىم، ولار اۋىلداعى كوپ ەتىكتىنى دە كوك ەتكىتىنى دە جاقتىرماي بويداق. قالعان توعىز قىز قالادا قالدى. جىگىتتىڭ ەكەۋى باقيلىق بولدى،  باسقاسى ءۇيلى-باراندى، ەل قاتارى كۇن كەشۋدە.

- ە، ادام ءبارىن كەش تۇسىنەدى ەكەن، - دەپ الماگۇل تەرەزەگە قارادى...

- دۇرىس ايتاسىڭ، جاسىڭ ۇلكەيگەن سايىن ادام-ادامعا كەرەك ەكەنىن بىلەدى ەكەن، ءيا، بۇرىننان تانىستاردى باسقاشا ساعىنادى ەكەنسىڭ.

بۇل ءبىر ساعات – سوڭعى ون جىلداعى ەڭ شىنايى ساعات بولدى. ەكەۋى ءومىردى جاڭادان باستاۋعا ىشتەي سەرتتەستى، الماگۇل «دۇنيە وتى از اۋىلعا» كەلىپ قاراپايىم باقىتتى ءومىر سۇرۋگە نيەت ەتتى، اعاشتىڭ باسىنداعى الما، ورىك سەكىلدى ايقايلاپ قالادا جۇرگەنشە، جەۋگە دايىن بولعان سايىن ساباعىن جاسىراتىن كارتوپ سياقتى اۋىلدا ءۇنسىز ەلگە ۇلەس قوسۋدى ويلادى.

جۇرەك تۇبىندەگى تۇمان بىرتىندەپ سەيىلىپ، جاڭا ءۇمىت پايدا بولدى. بۇل سەزىم ء–ۇمىت ەمەس، بىراق بوس كەڭىستىك. ال بوس كەڭىستىككە جاڭا ءومىر ەنۋى مۇمكىن...

كافەدەن شىققان سوڭ الماگۇل مەن نۇرلان بىردەن ۇيلەرىنە قايتپادى. كەشكى مەزگىل، اسپان بوزعىلت سۇرلانىپ، اۋانى كۇزگى سالقىن باسىپ قالعان. ولار جاس كەزدەگىدەي جاقىن ءجۇرىپ ساياباققا باردى. ورىندىققا وتىرىپ، اينالاسىنداعى ادامدارعا ءۇنسىز كوز سالدى: بالالارمەن جۇرگەن انالار، قول ۇستاسقان جاستار، ءبىر ءوزى سەرۋەندەگەن قارتتار...

"ادامدار ءارتۇرلى، بىراق ءبارى ءبىر نارسەنى ىزدەيدى: تىنىشتىق پەن شىنايىلىق."

باسىنان وتكەن ساتتەر تىزبەكتەلىپ وتە بەردى: ۋنيۆەرسيتەتتەگى العاشقى جىلدار، العاش جۇمىسقا تۇرعان كەز، ۇلكەن ۇمىتپەن باسقان قادامدار، شەتەلدىك تاعىلىمداما، كونفەرەنتسيالار... ءبارى دە جالتىراق. ول ساتتەردىڭ ەشبىرى جۇرەگىندە ءىز قالدىرماعانىن ەندى عانا ءتۇسىندى.

"سىرتتاي ءبارى بار سياقتى ەدى، بىراق ىشىندە نە قالدى؟"

كوپ جىلدان بەرى ءوزى ءۇشىن ءومىر سۇرمەگەنىن، ءوز سەزىمىنە ەمەس، قوعام تالابىنا ساي ءجۇرىپ كەلە جاتقانىن ەندى ۇقتى. قىزمەت، اتاق، ء"بارى ەلگە جاقسى كورىنۋ ءۇشىن كەرەك بولدى" وسى ويلارمەن جۇرگەندە، ءوز جۇرەگى، رۋحى ۇندەمەي قالعان.

سول كەشتە ۇيىنە ورالعاندا، كابينەتتەگى سورەلەرگە ۇزاق قاراپ تۇردى. ماراپات قاعازدارى، سەرتيفيكاتتار، شەتەلدە تۇسكەن فوتولار... ءبارى سۇرەڭسىز كورىندى. ءبىر كەزدە بۇكىل تىرەگى بولعان بۇل زاتتاردىڭ ەندى ەشقانداي ءمانى قالماعانداي.

كەلەسى كۇنى جۇمىسقا بارعانىندا دا ءبارى جالعان ەكەنىن سەزدى: كەڭسە، كومپيۋتەر، ارىپتەستەردىڭ سىپايى، بىراق سۋىق جۇزدەرى، شالا-جانسار كەزدەسۋلەر مەن حاتتار. الماگۇلدىڭ ىشكى كوزقاراسى شىنىندا دا مۇلدەم وزگەرگەن ەدى. ەندى بۇل ورتا وعان تار، جات، جاساندى كورىندى.

تۇستەن كەيىن كابينەتىنە كىرىپ، تەرەڭ تىنىس الىپ، تازا پاراق اشتى. ءبىراز ۇندەمەي وتىرىپ، اقىرى قالام الىپ، باياعىدان بەرى باتپاي جۇرگەن نارسەنى جاسادى:

ء"وتىنىش. قىزمەتتىك ورنىمنان ءوز ەركىممەن بوساتۋىڭىزدى سۇرايمىن."

ءوتىنىشتى جازىپ بىتكەندە، قولى دىرىلدەگەن جوق. كەرىسىنشە، بويىن ءبىر جەڭىلدىك بيلەدى. بۇل – جەڭىس ەمەس. بۇل – ءوزىن تابۋ. ءومىرىن شىندىققا بۇرۋ.

كەشكە نۇرلانعا قىسقا عانا حابارلاما جازدى:

"سەنىڭ كەشەگى سوزدەرىڭنەن كەيىن كوپ ويلاندىم. ءوزىمدى قايتا تاني باستادىم. راقمەت."

بىرنەشە مينۋتتان سوڭ جاۋاپ كەلدى:

"شىنايى جول – ءومىر جولى، جان قالاۋى. كەيدە تەك سوعان سەبەپشى ءبىر عانا ءسوز، ءبىر عانا جان قاجەت."

"بالكىم، مەن ءوز جولىمدى ەندى عانا تاپقان شىعارمىن..."

كۇزگى تاڭ تىم ەرتە وياندىردى. قالا كوشەلەرىن كوك تۇمان باسقان، اسپان تومەن ءتۇسىپ كەتكەندەي. بىراق الماگۇلدىڭ بويىندا قوبالجۋدان گورى، ءبىرتۇرلى سابىرلىلىق باسىم ەدى. وزىمەن بىرگە كوپ زات المادى – ءبىر شابادان، ءبىر سومكە عانا.

جولعا شىعار الدىندا اينا الدىنا كەلىپ، ءبىراز تۇردى. جۇزىندە بۇرىنعىداي مازاسىزدىق جوق. كوزىندە – ءبىرتۇرلى قابىلداۋ. بۇل جول – جاڭا ءومىردىڭ باستاۋى ەكەنىن ىشتەي سەزگەن.

قاراپايىم كيىنگەن الماگۇلدىڭ جانارىندا جاڭا وت ۇشقىنى لاۋلايدى، وزىنە سەنىمدىرەك.

اۋىلعا كىرە بەرگەندە جۇرەگى ءسال سىر بەردى. بالا كۇننىڭ ەستەلىگى – كوشە بويىنداعى تالدار، باستاۋىش مەكتەپتىڭ ەسكى عيماراتى، اۋىل دۇكەنى – ءبارى ورنىندا. بىراق ءوزى وزگەرگەن. نۇرلان مەن الماگۇل ەكەۋى قول ۇستاسىپ ءوز تۋعان اۋىلدارىنا ۇلەس قوسۋعا كەلدى.

نۇرلان بىردەن ءوز ۇيىنە باستادى – اۋلاسى كەڭ، باۋ-باقشاسى بار قاراپايىم اۋىل ءۇيى ءۇنسىز مۇلگيدى، ءبارى جيناقى. ەسىك اشىلدى... اق كيمەشەكتى، جىلى ءجۇزدى انا قولىن جايىپ:

- امان كەلدىڭ بە قىزىم؟ – دەدى. نۇرلان ەشتەڭە كورمەدى، الماگۇل نۇرلاننىڭ اناسىنىڭ رۋحى ەكەنىن سەزدى، ءبىر ساتكە بوگەلىپ قالدى دا، سالەم بەرىپ، ىشكە ەندى. ىشكە كىرگەن ولار، جايۋلى داستارحاندى كوردى، اۋىلداعى نۇرلاننىڭ تۋىستارى ءبارىن رەتتەپ توسىن سىي ازىرلەپ، كورشى ءۇيدىڭ تەرەزەسىنەن قاراپ وتىر ەكەن، شۋلاپ-شۇرقىرىپ جەتىپ كەلدى، الماگۇلدىڭ باسىنا جاۋلىق سالىپ نۇرلاندى قولىنا قونعان قۇسىمەن قۇتىقتادى. قالادا ەستىمەگەن ەستى سوزدەرى جانىن جايلاندىردى. اۋىل جىلىلىعىن شىن سەزىندى، ءبارى دە جۇرەگىنە ءسىڭىپ جاتتى.

-اۋىلدا مۇعالىم جەتىسپەي جاتىر، – دەدى نۇرلاننىڭ ناعاشى اپايى شاي ۇستىندە. الماگۇل جىميدى.

سول ءتۇنى وزگەشە بولدى. تەرەزەنىڭ ار جاعىندا جەل ەسىپ تۇر. يتتەردىڭ اندا-ساندا ۇرەتىنى، تاۋ جاقتان جەتكەن سامال – ءبارى بالالىق شاقتىڭ داۋسىنداي. جان دۇنيەسى تىنىشتالىپ، بۇل دۇنيە ەندى ونى تۇنشىقتىرماي، ەمدەيتىن تىلسىمعا اينالدى. جاننىڭ دا، ءتاننىڭ دە جىلۋىن سەزىندى. ءومىر قانداي راحات!!!

بىرنەشە كۇننەن سوڭ تاڭ اتا الماگۇل كونە مەكتەپكە قاراي بەت الدى. مەكتەپتىڭ سىرتقى كورىنىسى سول قالپىندا. بىراق بۇل جولى الماگۇل بالا كەزدەگىدەي قورىققان جوق.

سىنىپقا كىرگەندە، كىشكەنتاي بالالار ورىندارىنان تۇرىپ امانداستى. قاراپايىم "سالەمەتسىز بە، اپاي؟!" – دەگەن سوزدەردىڭ ءوزى جۇرەگىنە تىكە ءتيدى.

ساباقتان سوڭ، ءبىر كىشكەنتاي قىز جۇگىرىپ كەلىپ:

- اپاي، ءسىز بىزگە مۇعالىم بولاسىز با؟ – دەدى.

الماگۇل كۇلىپ تۇرىپ، شاشىنان سيپادى.

— ءيا.

سول ساتتە ول باسقاشا ءبىر جىلىلىق پەن ۇلكەن ماحابباتتى شىن سەزىندى:

«بۇل جەر – مەنىڭ جان جارامنىڭ ەمى بولدى».

كۇن سايىن تاڭەرتەڭ مەكتەپكە بارىپ بالالاردىڭ كوزىنەن ءۇمىت كورگەن سايىن الماگۇل ءوز ىشىندە بىردەڭە ويانا باستاعانىن بايقادى. بالالارمەن بىرگە جاسارعانداي سەزىندى، جانى عانا ەمەس ءتانى دە جاسارعان، كوزىنىڭ الدىنداعى سىزىقتارى دا جوعالا باستاپتى...بۇرىن ماعىناسىز كورىنگەن ۇساق-تۇيەك نارسەلەر – بالانىڭ ساۋاتتى جازعان ءبىر سويلەمى، قولىن كوتەرىپ سۇراق قويعانى، اشىق كۇلكىسى – ءبارى جانىن جىلىتادى.

ساباقتان سوڭ مەكتەپ اۋلاسىندا جالعىز وتىرىپ ويعا شومىپ كەتەتىن ادەت پايدا بولدى. قالاداعى جالعان دوستار، سۋىق كەڭسەلەر، تولىپ جاتقان ەرەجە، جوسپار، جينالىستار – ءبارى الىستاپ بارا جاتتى. ال مىناۋ ءومىر... قاراپايىم، بىراق جاندى ەدى.

نۇرلان كەشكىسىن حابارلاما جازادى:

"مەن سىزگە توساپ قايناتىپ قويدىم".

بۇل حابارلامالاردا ماحابباتتان بۇرىن تۇسىنىستىك پەن قامقورلىق بار ەدى. الماگۇل بۇرىن مۇنداي قارىم-قاتىناستى بىلمەيتىن. ول سۇيىسپەنشىلىكتى ءاردايىم ۇلكەن سەزىم، وت، ءسوز، كينو سياقتى كورەتىن. ال مىناۋ... بۇل – كۇندەلىكتى جاناشىرلىق، سابىرلى جاقىندىق.

ءبىر كۇنى مەكتەپ ديرەكتورى شاقىردى.

- الماگۇل حانىم، سىزگە بالالار دا، اتا-انالار دا ريزا. الماگۇل «ادامدار نەتكەن تاماشا، باستىق تا جىلى سويلەيدى» ەكەن دەپ ويلادى.

كەشكىسىن نۇرلانمەن بىرگە اۋىل سىرتىنداعى توعايعا باردى. كۇزدىڭ سارى جاپىراقتارى جەرگە توسەلگەن، جەلدىڭ لەبى باياۋ تەربەيدى. ەكەۋى ءۇنسىز كەلە جاتتى.

-بۇرىنعى الماگۇل مەن قازىرگى الماگۇل اراسىندا نە وزگەردى؟ – دەدى نۇرلان كەنەتتەن.

- بۇرىن مەن وزىمە ۇقسامايتىن ادامنىڭ ءومىرىن ءسۇردىم. قازىر ءوز داۋىسىمدى تىڭداي باستادىم. مۇمكىن، باقىت دەگەن سول شىعار – ءوز ءۇنىن ەستۋ.

مەن ءوزىمدى تاپتىم.... نۇرلان باسىن يزەدى. قول ۇستاسقان ەكەۋىنىڭ اراسىندا سەنىم مەن تىنىشتىق.

سول ءتۇنى الماگۇل كۇندەلىك جازدى. بۇرىنعىداي باسقالار ءۇشىن ەمەس، ءوزىنىڭ جۇرەگىنە ارناپ:

«مەن ءومىرىمدى وزگەرتتىم. وزگەنىڭ ەمەس، ءوزىمنىڭ باقىتىم ءۇشىن».

نۇحالىق ابدىراقىن

Abai.kz