немесе Ибн Батута саяхаты жайлы шындық

Араб саяхатшысы Ибн Батутаның Алтын орда аймағы жайлы жазғандары әлі күнге дейін араб тіліндегі түпнұсқасынан қазақшаға дұрыс аударылған жоқ. Оның қазақша аудармасы өзге тілдегі аудармалар «жетегімен» жасалғаны байқалады. Аталған құжаттың Алтын орда мен Орта Азияға қатысты бөліктері орысшаға ХІХ ғасырда үш рет аударылыпты. Содан кейін бұл жазба ешқашан толық орысшаға аударылмаған. Тек кейінгі жылдары өзбекстандық ғалымдар жазбаның Орта Азияға қатысты бөлігін өз тілдеріне тәржімалаған екен.

Біз Ибн Батута саяхаты жайындағы шындықты қолда бар қазақша, орысша аудармаларды өзара салыстыра отырып анықтауға тырыстық. Ең алғашқы аударманы «Вестник Европы» журналының редакторы М.Т.Каченовский 1818 жылы жасапты. Ол сол заманда табылған қысқа үзінділерінен аударған екен (өте қысқа еңбек, сондықтан оны көп сараламаймыз). Екінші толық орысшасы 1841 жылы «Русский вестник» журналында жарық көрген, ол Лондонда 1829 жылы шыққан Самуел Лидің аудармасы негізінде жасалған екен. Ал үшінші тәржіманы В. Г.Тизенгаузен 1884 жылы дайындапты, ол кейінгі париждік аудармаларды орысшалаған. Париждік аудармалар негізінде соңғы жылдары өзбек ғалымдары өз еңбектерін жазғаны және осы заманғы қазақшасы да сол париждік аудармадан әзірленгені көрініп тұр. Сондықтан біз оларды шартты түрде «париждік нұсқа» деп көрсетеміз.

Ең алғашқы еуропалық аударма – Лондонда жарық көрген Самуел Лидің еңбегі. Біз соның орысша аудармасын өз зерттеуімізге басты құрал еттік, оны шартты түрде «лондондық нұсқа» деп аламыз. Орысша аудармалардың «лондондық нұсқасы» мен «париждік нұсқасы» арасында 43 жыл бар. Екеуінің кей деректері өзара келіспейтіні байқалады. Себебі, соңғысы, яғни «париждік нұсқасы» Ресей империясы немесе франциялық иезуйдтік орден тарапынан бұрмалауға ұшыраған тәрізді. Олар Ибн Батута деректерін әдейі өзара қайшылыққа келетіндей етіп аудартқызған, сол арқылы оны сенімсіз жазба деңгейінде қалдыруға тырысқан. Ибн Батута жазбасын әлем ғалымдары бір ауыздан мойындаған, мойындамайтын – Қытай мен Ресей оқымыстылары ғана.

Ибн Батута жазбасы ХIV ғасырда Қытайды билеген Шыңғысхан ұрпақтары «мұсылмандар» екенін байқатады. Сондықтан Қытай империясы араб саяхатшысының Қытайда болғанын мойындағысы келмейді. Ибн Батута жазбасынан ХIV ғасырда Алтын орда құрамындағы ішкі Ресейде орыс немесе славян ұлттары болғаны көрінбейді, ол аймақты Бұлғар елі мекендегені жазылады. Ал «Русь елі» деп қазіргі Солтүстік Кавказ тауын қоныстанғандарды көрсеткен. Ресей болса, Алтын орда заманында ішкі Ресейде орыстардың өз княздіктері болған дейді. Осы себептен орыс саясаты Ибн Батута жазбасының құндылығын жоққа шығаруға тырысты және оны орысшалауға да, зерттеуге де құлықсыз болып келді.

Ресейліктер Ибн Батута деректерін өз ыңғайларына бұрып, Керш пен Кирам деп қазіргі Қырым жарты аралын, Бешдаг деп қазіргі Пятигорск аумағын, Бұлғар қаласы деп қазіргі Волгоград жағасын, Қараңғы ел деп Татариядан ары жатқан аймақты, Русь жері деп қазіргі Орал таулы аймағын, Алтын орда астанасы Сарай қаласы деп қазіргі Ресей аумағындағы жерлерді, Сарайшық деп қазіргі Атырау қаласы маңын, Хорезм деп қазіргі Үргеніш территориясын көрсетеді. Мұнысы Ибн Батута көрсеткен деректермен еш үйлеспейді. Себебі төмендегідей:

1. Ибн Батута жылдың кей мезгілінде түні аса қысқа Бұлғар елі мен Бестау арасы он күндік жер деп көрсеткен. Бұлғар елі шамамен қазіргі Мәскеу қаласы орналасқан географиялық белдеуде болғаны түсінікті, ал қазіргі Пятигорск аймағынан ол жерге он күнде жету еш мүмкін емес. Осы себептен ресейлік коментатор: «Ибн Батута Бұлғар қаласына Астрахан қаласынан барған» деп өрескел бұрмалайды. Онысы жалған. Өйткені, париждік және лондондық нұсқалардың екеуінде де Ибн Батутаның Бештагтан он күнде Бұлғарға барғаны анық көрсетілген.
2. Ибн Батута Астраханнан Қырымға барар жолында кездескен қаладан бір күндік жерде Русь елі барын жазған. Ал ресейлік коментатор «Рустер отырған таулы аймақ» деп түсіндіретін Орал таулары мен Астраханнан Қырымға баратын жол арасы бір күндік жер емес. Орал таулары Астраханнан алыс, солтүстікте орналасқан. Яғни, Орал таулары Қырымға бет алған Ибн Батутаның жарты жолында кездесуі ақылға симайды. Орал таулары оның артында қалған деген орынды. Осы кемшілікті жасыру ниетімен орыс аудармашысы: «Бұлғар қаласына көрші жатқан Рустар» деп бұрмалайды. Осылайша «Ибн Батута Бұлғар қаласына барар жолында Рус елін көрсеткен» деген жалған түсінік орнықтыруға тырысады. Ал ондай дерек жазбада мүлде жоқ екені айдан анық.
3. «Лондондық нұсқада» анық көрсетілген «Хашак елі» деген сөз «париждік нұсқада» мүлде жазылмаған. Ал «қазақша нұсқадағы» «Мұсылман Алачи халқы» деген атау «париждік орысша нұсқада» «Мұсылман Ас халқы» деп келтірілген. Міне, барлығы шым-шытырық, тіпті Ибн Батута ол маңда еш болмағандай көрінеді. Кеңес заманында «париждік нұсқа» ғана зерттелгендіктен, «Ибн Батута Алтын ордада болмаған тәрізді, ол өзге деректерден көшіріп алынған болуы мүмкін» деген пікірлер басым болған. Ал «лондондық нұсқаға» зер сала қарасақ, барлығы өз орнын таба қояды.

Енді өз зертеулерімізге жүгінсек, «…Отсюда отправился я в Сануб, обширный город, принадлежащий правителю Кастамунии, Сулейману Бадшану, и пробыл там некоторое время. Оставя сие место, переплыл я морем в город эль-Кирам, много потерпевши опасностей в пути. Наконец прибыли мы в гавань эль-Кираш, принадлежащую к пустынной стране Кипчацкой» – «Лондондық нұсқа».

«Мы добрались до гавани, называемой Керішью, и хотели войти в нее, но люди, находившиеся на горе, дали нам знак, чтобы мы не входили. Мы побоялись за себя, подумали, что тут суда неприятельские, и вернулись, не смотря на суши. Когда мы подошли к ней, я сказал хозяину судна: «я хочу сойти здесь». Он спустил меня на берег» – «Париждік нұсқа».

Ибн Батута қазіргі Түркиядағы Синоп (Сануб) қаласы Сүлеймен патшаға (Сулейман бадша) тиесілі екенін, сол қаладан кемеге отырып Керіш гаванына келгенін баяндайды. Осы жерде айта кететін маңызды жайт, ол заманда Азов теңізі мен Қара теңізді қосып жатқан қазіргі Керіш бұғазы болмаған, зерттеушілер екі теңіз Кубан өзені саласымен қосылғанын айтады. Әл Масуди жазбасының деректері Х ғасырда солай екенін және Ибн Батута құжаттары ХIV ғасырда солай болғанын байқатады. Кубан өзені жайлы ресейлік дереккөздері де соны айғақтайды: «Не доходя до моря около 20 км Кубань отделяет влево рукав Старая Кубань, который впадает в Кизилташский лиман, прилегающий к Чёрному морю. Именно этот рукав был самым полноводным в XIX веке, то есть можно говорить, что ранее Кубань впадала в Чёрное море».

Соңғы жылдары Керіш бұғазы арқылы Қырымға көпір салып жатқан ресейлік құрылысшылардың су астынан ескі елді мекендер орны мен көне қабірлерді тауып жатқанын барша жұрт естіп-көріп отыр. Осы фактілер қазіргі Керіш бұғазы ол заманда болмағанын, екі теңіз ертеде Кубан өзені саласымен қосылғанын дәлелдейді және оның Қара теңізге құяр тұсы қазіргі Новороссийск қаласы орналасқан портта болғаны араб ғалымдары Әл Масуди, Ибн әл Асир және Ибн Батута жазбаларынан байқалады. Яғни, Ибн Батута заманында Керіш бұғазы болмаған, ол кеме тоқтауға ыңғайлы сүйір жағалау-порт болған. Орыс оқымыстылары Ибн Батута алғаш келіп түскен жер деп Керіш қаласы аумағын көрсетеді. Ал тарихшы ол қаланың тұрғындары тау басына шығып, «бізге жақындамаңдар» деген белгі бергенін (шынында, Керіш қаласы жанында тау бар), сондықтан кеме Керіш жағалауының басқа шетіне тоқтағанын жазады. Ибн Батута кемемен «Кираш гаваны жағасына» келіп түскенін көрсеткен, бұл Керіш қаласына немесе Керіш бұғазына деген сөз емес. Кеме қазіргі Тамань қаласы маңындағы жағалауға тоқтаған дегеніміз жөн, өйткені ол қала Керіш бұғазы жағасында – қазіргі Керіш қаласына қарсы орналасқан жағалау.

Қорытынды: Ибн Батута мінген кеменің Кираш жағалауы портына келіп тоқтаған жері – қазіргі Тамань қаласы маңындағы жағалау. Ол Қыпшақ еліне келгенін еске салады, араб тіліндегі түпнұсқада ол атау «қашақ» болуы да бек мүмкін.

«На заутрие дня нашего прибытия в эту гавань один из купцов, наших товарищей, отправился к тем в этой степи, которые принадлежат к народу, известному под именем Кипчаков — они христианской веры — и нанял у них телегу, которую тащил конь. Телегу называют они араба. Степь эта зеленая, цветущая, нет на ней ни дерева, ни горы, ни холма, ни подъема. Нет на ней и дров, а жгут они только помет, который называют тезек».

«На арбу ставится нечто в роде свода из прутьев дерева, привязанных один к другому тонкими кожаными ремнями. Это легкая ноша; ее обтягивают войлоком или попоной; в ней бывают окна решетчатые и тот, кто в ней, видит людей, они же его не видят; он поворачивается в ней, как угодно, спит и ест, читает и пишет во время езды» – «Париждік нұсқа».

«Я взял себе арабу, для переезда из гавани Кирашской до Эль-Кафы, города принадлежащего Мугаммеду-Узбеку. Большая часть жителей христиане, живущие под его покровительством. Отсюда приехал я в город Эль-Кирам, один из огромнейших и прекраснейших, какие принадлежат Султану Мугаммеду-Узбеку Хану» – «Лондондық нұсқа».

Ресейлік коментаторлар Кафы қаласы деп Қырым аймағындағы қаланы айтады. Олар: «Ибн Батута Қырым аймағынан шығып, қазіргі Азов теңізін батысынан айналып өтіп, Азак қаласына жеткен» деген тұжырым жасайды. Олар жазбадағы «18 станция» атауын «18 күн» деп көрсетеді, осылайша өз тұжырымдарын дәлелдеуге тырысады. Біздер Кафы қаласы деген қазіргі Кавказ деген портты қала дейміз [1], өйткені араб жазбалары «Кавказ» атауын «Каф» деп көрсететін. Ибн Батута Кафы қаласы теңіз жағасындағы портты қала екенін және эль-Кирам қаласы оған жақын орналасқанын жазған. Қазіргі портты қала – Кавказ бен Крымск қаласы [2] көрші орналасқан. Демек, қазіргі портты қала Кавказ – Ибн Батута заманындағы портты қала Кафы, ал қазіргі Крымск қаласы – Ибн Батута заманындағы  эль-Кирам қаласы.

Қорытынды: Ибн Батута Керіш жағалауынан арбамен Кафы (Кавказ) қаласына жеткен. Бұл қаладан эль-Кирам (Крымск) қаласына барып, одан әрі Азак қаласына жол тартқан. Тарихшы Кафы қаласы тұрғындарын «қыпшақ христиандар» дейді, отындары – «тезек», көліктері «арба» деп аталатынын айтады. Сол арбаға киіз үй тігілетінін де тәптіштеп түсіндіреді. Осы деректер қазіргі казактар ол заманда қазақ тілді, бірақ христиан дінді болғанын дәлелдейді, орыс-славян тілділер болса Ибн Батута оларды «қыпшақ» деп көрсетпес еді.

«Проехав от города Крыма 18 станций, мы прибыли к обширной реке, через которую переправлялись целый день. Так мы ехали до тех пор, пока добрались до другой реки, через которую переправлялись полдня. После этого мы проехали еще три дня и прибыли к городу Азаку — который на берегу моря и отличается красивой постройкой» – «Париждік нұсқа».

«После многих дней пути, достиг я Азака, городка на морском берегу. Тут живет эмир Султана Мугаммеда; он принял нас весьма ласково. Отсюда отправился я в эль-Маджар» – «Лондондық нұсқа».

Мұндағы бір күнде әрең өткендері Кубан өзенінің салалары екені түсінікті, жоғарыда Қара теңіз бен Азов теңізі ол заманда Кубан өзені арқылы жалғасқанын ескерттік. Ал жарты күнде өткендері қазіргі Дон өзені екені байқалады және одан кейін үш күн жүріп Азак қаласына жеткен. Қазіргі Азов қаласы сол замандағы Азак қаласы болуы мүмкін емес. Ибн Батутаның Азов теңізінің батыс жағалауымен емес, керісінше біз көрсеткен шығыс жағалауымен Азак қаласына жеткені анық. Араб ғалымының портты Кафы (қазіргі Кавказ) қаласы мен Кирам (қазіргі Крымск) қаласы арқылы өткені соның айқын дәлелі.

Азак қаласы қазіргі Тагонрог қаласы орнында болған тәрізді [3], өйткені Азак қаласынан эль-Мажар қаласына барар жолда өзен кездесетіні деректерде қамтылмаған. Ол аймақты Ресей империясы ХІХ ғасырға дейін «Казактар аймағы» немесе «Дикое поле» деп атап келді. Қазіргі орыс тілді казактар ресейлік шіркеу тілі арқылы кейін славяндалған, яғни Тагонрог атауы кейін қалыптасқан (Азак қаласы атауын «Таганрог» деп өзгерткен). Қазіргі Азов қаласы кейінге дейін Тана деп аталған,  алайда ресейліктер еш дәлелсіз «Ол қала ертеде Азак-Тана деп аталған» деп бұрмалап, «Азак қаласы сол» деп тұжырымдайды.

Қорытынды, Ибн Батута Кирам (Крымск) қаласынан Азак (Таганрог) қаласына жеткен. Бұл қаладан ол Мажар қаласына аттанған, бірақ арақашықтығы көрсетілмеген.

«Поехал я в город Маджар – город большой, из лучших тюркских городов, на большой реке, с садами и обильными плодами. Из города Маджара мы собрались ехать в ставку султана, в четырех днях от Маджара, в местности, называемой Бишдаг. На этом Пятигорье ключ горячей воды, в котором Тюрки купаются. Они полагают, что кто выкупается в нем, того не постигнет кручина болезни... Подошла ставка, которую они называют Урду и мы увидели большой город, движущийся с своими жителями; в нем мечети и базары да дым от кухонь, взвивающийся по воздуху: они варят во время самой езды своей и лошади везут арбы с ними. Когда достигают места привала, то палатки снимают с арб и ставят на землю, так как они легко переносятся. Таким же образом они устраивают мечети и лавки» – «Париждік нұсқа».

«Отсюда отправился я в эль-Маджар, большой и богатый город. Потом поехал я в табор Султана, который был тогда на месте, называемом Биш-Таг и вскоре достиг орды его, или лагеря первого числа рамадана... Там увидели мы целый движущийся город, с улицами, домов, мечетями и кухнями; по повелению Султана Мугаммеда, мгновенно все останавливается на том месте, где он велит» – «Лондондық нұсқа».

Мұндағы Биштагтың орнын анықтауға болады, өйткені Ибн Батута ол маңда минеральды шипалы бұлақ барын және жергілікті халық оның суына шомылып емделетінін жазған. Пятигорскіде ондай шипалы су бар, алайда ол аймақтың жазы аса ыстық болатындықтан, «хан жайлауы» бола алмасы түсінікті [4] және одан «түні аса қысқа Бұлғарға» дейінгі қашықтық та жазбадағы деректерге сәйкес келмейді (ондай географиялық аймақ – Мәскеу қаласы жатқан белдеу, алайда қазіргі Пятигорскіден ол белдеуге дейін он күнде жету мүмкін емес).

Воронеж облысы мен Ростов облыстарының шекарасында Богучар ауданы бар. Бұл аймақ сайын даланың солтүстіктегі орманмен шектесетін шеті және жазы қоңыр салқын, жайлауға өте қолайлы, шөбі шүйгін дала [5]. Сол ауданда жанында бірнеше ақ тау (саны бесеу болар) орналасқан «Белая горка» деген минералды шипалы бұлақ бар. Осы бұлақтан аққан су жылға болып Дон өзеніне құяды (емделу үшін суға түсіп шомылуға ыңғайлы) [6]. Оның суының емдік қасиеті өте зор және онда шомылып емделу дәстүрі ертеден қалыптасқан. Сол жердің оңтүстік-шығысында салт атпен төрт күндік жерде Казанская станицасы бар – ертеден казактар мекені және Дон өзенінің жағасында орналасқан [7].

Казак деген – шіркеу тілімен славяндалған қазақтар. Олардың әуелде қазақ болғанына ресейлік деректер жиі көрсететін «казачий юрт» атауы дәлел («қазақ жұрт»), орыстың киіз үйді «юрта» деуі «казачий юрт» – «қазақ жұрты» атауынан қалыптасқан. Ибн Батута Мажар қаласы үлкен өзен жағасында және одан Бештагқа дейін төрт күн деп көрсеткен. Демек, Мажар қаласы – Дон өзені бойындағы қазіргі Казанская станицасы, ал Бештаг дегені – одан төрт күндік жердегі қазіргі Белая горка саяжайы. Ресей 1830 жылы қазіргі Ставрополь аймағындағы қалаға Пятигорск атауын берген, осылайша Ибн Батута жазған Бестаудың шынайы орнын жасырған.

Қорытынды: Ибн Батута Азак (Таганрог) қаласынан Мажар (Казанская) қаласына барған, сосын одан төрт күндік жердегі Бештагқа (Белая горкаға) жеткен. Бұл жер ханның жайлауы, яғни «летная ставкасы» болған.

Ибн Батута қалдырған деректерден қазақтардың мұсылмандығы мықты екенін, олардың мешіттері арбаға тиеп алатын киіз үй болғанын көреміз. «Қазақ – мұсылмандығы шала халық, тас-кірпіштен салған мешіттері болмауы соның дәлелі» дейтіндерге бұл нақты жауап. Көшпелі халыққа тас-кірпіштен мешіт тұрғызу қажет болмаған, өйткені оны көшкенде алып кете алмайды. Ал киіз үй-мешіт көшуге ыңғайлы әрі нағыз күмбезді мешіт болып табылады. Ол домалақ болғандықтан, имам құбылаға қараған кез келген жағына қарап жамағатпен намаз оқи алады (тас-кірпіш мешіттегідей имамға арнайы орын михрап дайындау қажет емес).

Қосымшалар:

[1] Порт «Кавказ» – небольшой порт, расположенный на косе Чушка в Керішенском проливе.

[2] Крымск – город краевого подчинения на юге России.

[3] Таганрог – многие считают, что история мест, где сейчас расположился Таганрог, начинается с петровских времен. Однако работы археологов и историков последних лет это опровергают. Немецкие ученые сделали вывод, что на этом месте люди жили непрерывно, вплоть до основания Таганрога Петром I.

[4] Пятигорск – 18 февраля 1830 года Комитет министров утвердил план будущего окружного города и его название – Пятигорск. Пятигорск расположен на Ставропольской возвышенности, в Предкавказье. Климат в Пятигорске характеризуется мягкой зимой и жарким летом.

[5] Богучар – по имеющимся сведениям Богучар был основан казаками украинского происхождения (черкасами), которые в 1717 году основали слободу Богучар и образовали Богучарскую сотню Острогожского полка. В память о казачьем происхождении города на флаге изображён бунчук.

[6] Санаторий "Белая горка" – расположен у целебного источника в Богучарском районе в селе Белая горка. Находится у живописного берега р. Дон в окружение белых меловых гор.

Вода, которая поднимается на поверхность из земных глубин в этом районе, обладает лечебными свойствами. В середине XIX века учителем Н.И.Тарачковым в данной местности был открыт «минеральный источник, коего вода кипела мелкими пузырьками, а на вкус отдавала соленой горчинкой». Местное население издавна использовало целебные свойства минеральной воды повышенной солености для лечения кожных заболеваний. Белая горка – уникальный артезианский источник минеральной воды. По химическому составу вода источника Белая горка представляет большую редкость. Белогорская вода очень жесткая. Она самоизливается с высоты 3,5-4,0 м над урезом тальвега донного оврага и стекает в русло Дона. Вода типа «Белая Горка» может быть близким аналогом минеральной воды источника «Трех лилий» курорта Висбаден в Германии. Исследования профессора Воронежской медицинской академии В. С. Нестерова в 1948 году показали прекрасные целебные свойства воды Белой горки. Ценные бальнеологические свойства источника проявляются при лечении заболеваний желудочно-кишечного тракта, обмена веществ, почек, кожных заболеваний. Чудодейственный эффект воды источника Белая горка по рассказам местных ветеринаров благоприятно сказывается на выращивании молодняка крупного рогатого скота и овец.

[7] Казанская – станица в Ростовской области. Расположена на левом берегу Дона, выше Вёшенской, на границе с Воронежской областью. Самый верхний по Дону пункт расселения казаков. Станица Казанская, основанная в 1647 году, ранее существовала под названием Казанский городок. В течение столетий здесь жили донские казаки, формировался их уклад жизни, развивалась самобытная культура. С начала XVIII века бывшие казачьи городки уже официально стали именоваться станицами. В 1790 году заложена каменная церковь, главный придел которой освящен во имя св. Архистратига Михаила 12 июня 1796 года (нынче не существует). В дореволюционной России станица Казанская входила в состав области Войска Донского.  В 1690 году по рекомендации Петра I ка­заки решили перенести свое поселение выше по течению Дона. Но на нынешнее постоянное место станица Казан­ская перешла лишь в 1740 году. Она является одной из ста­рейших на Дону. Свое название получила от колодца – Казанца, который находился на левом берегу реки Дон, выше станицы.

Бекжан Әденұлы

Abai.kz