راۋشان تاشىمبەتوۆا. ايىمكۇل (پوەما)
ءى
ءبىر اۋلەتتىڭ ايىمكۇل جالعىز عانا قىزى ەدى،
اجارلانىپ كۇن سايىن ەرتەلەۋ بوي تۇزەدى.
تال بويىندا ءبىر ءمىن جوق، كەرمارالداي كەرىلگەن،
سۇلۋلىققا ۇرلانىپ كۇن دە كوزىن سۇزەدى.
جالعىزى دا جارىعى، مىنەزى دە ەركەلەۋ،
جاراسىپ تا تۇرعانداي ءون بويىنا ەركە دەۋ.
قولىنان دا قاقپادى نە دەسە دە، قۇپ كورىپ،
كويلەككە دە قارسى ەمەس، ەتەگى تىم كەلتەلەۋ.
ءومىر، شىركىن كۇندە توي، بولا بەرسە وسىنداي،
كۇيرەتپەسە كوڭىلدى، داۋىل سوعىپ، توسىن جاي.
سونى تىلەپ اناسى جالبارىنار اللاعا،
قۇلاماسا ەكەن دەپ، قۇرت مۇجىگەن توسىنداي.
مەكتەپتى دە الدى ەمەس، ورتاشالاۋ ءبىتىردى،
بولار الدا، ارينە، جاقسى انانىڭ ءىسى ۇلگى.
جالعىزىنان ايانار، نە جانى بار انانىڭ،
قالاداعى تىم ءتاۋىر وقۋعا دا ءتۇسىردى.
«ابىرويى جاقسى ەكەن، اقىسى دا كولەمدى،
بىراق قىزىم قام جەمە، بارلىعى دا تولەندى».
كەتەرىندە قۇشاقتاپ، – دەدى اناسى. – قۇلىنىم،
وتىنەمىن وزىڭنەن، اقىلدىلاۋ بول، ەندى.
جەسىر جايلى بۇرىننان ەل ىشىندە ايتىس كوپ،
سۇيگەن جارى ەرتەلەۋ كەتكەن ەدى قايتىس بوپ.
ورنىندا بار وڭالار، قىزى مىنە جەتىلدى،
قيىندىعى وتكەرگەن قالار ەندى جاي ءتۇس بوپ.
ءبىر اكەنىڭ ارتىندا قالعان جالعىز كوزى ەدى،
قايران انا سونى ويلاپ، قۇم بوپ كەيدە شوگەدى.
قىز دا بولسا تىرەگىم، سۇيەنىشىم بولار دەپ،
كۇڭىرەنگەن كوڭىلگە ءۇمىت ساۋلە سەبەدى.
«سەن مەن ءۇشىن ءالى دە، بوتاقانىم، بالاسىڭ،
امال بار ما، قايتەيىن، جالعىز قالىپ باراسىڭ.
ەندى قالقام اۋىلدان اقىرىنداپ الىستاپ،
– دەدى اناسى. – قالادان باقىتىڭدى تاباسىڭ.»
قالا ءومىرى وزگەشە، ادامى دا باسقاشا،
ايىمكۇل دە بىرتىندەپ، سىڭە بەردى دوستاسا.
مۇنداعى ءومىر كۇن ساناپ، ۇناپ كەلەد وزىنە،
تەك ارينە اناسىن ساعىنعانىن قوسپاسا.
اۋىلداعى ەركەلەۋ، قويايىن دەپ ءجۇرىستى،
تىندىرايىن ۇقساتىپ، تىم بولماسا ءبىر ءىستى.
اناشىمنىڭ بار ارمان، ءۇمىتى تەك مەندە عوي،
دەپ – ايىمكۇل الاڭسىز وقۋىنا كىرىستى.
جاڭا ورتادا جاڭا دوس، جاڭاشا ءومىر باستالىپ،
ساعىنسا دا اۋىلىن جانارىنان جاس تامىپ.
قۋانسا دا، كۇلسە دە كۇندەلىكتى جاي كۇيىن،
بولىسەدى تۇگەلدەي اناسىنا حات سالىپ.
ساباعى دا ءتاپ-ءتاۋىر، باعاسى دا تولىمدى،
قۋانىپ ءجۇر، ءبىر اللا وڭعاردى دەپ جولىمدى.
اناسى دا كۇن سايىن ايتىپ وتىر تاپتىشتەپ،
شاتاستىرىپ الما دەپ، وڭىڭ مەنەن سولىڭدى.
ابىرويمەن وسىلاي اياقتادى ءبىر جىلىن،
اناسى دا اۋىلدا، كۇندە كۇتىپ ءجۇر گۇلىن.
جارىلعانداي جۇرەگى قىزى كىرىپ كەلگەندە،
سىڭعىرلاتىپ كۇلكى مەن سىرعاسىنىڭ سىڭعىرىن.
كورشىلەرگە ءشاي بەردى، ءتور باسىنان جاي ءبولىپ،
ماقتانىش تا تۇتىپ ءجۇر، سۇلۋ قىزىن اي كورىك.
قۇدالاسۋ كوبەيدى، تانىستىعىن سىلتاۋ قىپ،
بىراق قىزىن ەشكىمگە تەڭەستىرمەس ساي كورىپ.
ءىى
دەمالىسى ءتامام بوپ، كەتتى ايىمكۇل وقۋعا،
ۋاقىت ءوتىپ ەسەيىپ، اقىلعا-اقىل قوسۋدا.
قوشتاساردا اناعا جانارىنا جاس العان،
ءسال نارسەدەن سەكەم اپ، – دەدى. – اناشىم شوشىنبا.
ءار دەمالىس قىزدارمەن تاۋعا بارىپ قايتادى،
جول جونەكەي جاياۋلاپ، كوڭىلدى اۋەن ايتادى.
وڭكەي سۇلۋ ارۋدىڭ سىڭعىرلاعان كۇلكىسى،
سان جىگىتتىڭ جۇرەگىن تولقىنداتىپ شايقادى.
ءار بارعاندا ءبىر جىگىت تانىسادى جەلپىنىپ،
ازىلدەرى جاراسىپ، كوڭىلدەرى سەرپىلىپ.
تاۋىپ جاتىر جاراسىم، جاستار جانى كىرشىكسىز،
اسەم ءانى جاستاردىڭ، گيتارادا شەرتىلىپ.
سونىڭ ءبىرى كەلىستى، ۇزىن بويلى مۇراتبەك،
ءار كەلگەندە سەزىممەن جىر وقيدى قۇراپ كەپ.
ماقتاۋ ايتسا ءماز بولىپ، قىزدار جاعى شۋلايدى،
تاۋ سۋىنداي بۇل نەتكەن سارقىلمايتىن بۇلاق دەپ.
جىگىت كوزى ايدايىن ايىمكۇلگە ءتۇسىپتى،
كوزىمەنەن ءسۇيسىنىپ، ويىمەنەن قۇشىپتى.
سەزىم سىرىن تەز ۇعار، سەزىمتال عوي قىز دەگەن،
ايىمنىڭ دا كوڭىلى: «مۇراتبەك!» – دەپ ۇشىپ تۇر.
شەبەر وينار گيتاردا ونەرى دە بار ەدى،
توپ جىگىتتىڭ ىشىندە سىلقىمى دا، نارى ەدى.
ىشىمدىككە ءبىر تابان جاقىندىعى تاعى بار،
اششى سۋدان ۇرتتاسا، جازىلاتىن جان ەمى.
سۇيەمەلدەپ گيتارمەن، وقىپ كۇندە كيىك جىر،
ونەرىمەن وسىنداي قاتارىنان بيىك ءجۇر.
ونەرىنە جىگىتتىڭ تاڭىرقانىپ، تامسانىپ،
ايىمكۇلمەن قوسقاندا، قىزدىڭ ءبارى ءسۇيىپ ءجۇر.
ايىمجان! – دەپ سىزىلدى، سەزىم جاقتان سىردى اشىپ،
كەتىپ ءجۇردى كەي-كەيدە وڭاشالاپ، قىردى اسىپ.
سونداي ساتتە ۋاقىتتى، قويسا ەكەن دەپ توعانداپ،
اسىقپايتىن قايتۋعا، ەكى توقتاپ، ءبىر باسىپ.
ءبىرىن-ءبىرى كورمەسە، قامىعۋمەن ساعىندى،
بۇكىل ادام ىشىندە، سونىڭ ءۇنى جاعىمدى.
اناۋ-مىناۋ جىگىتكە، قارامايتىن پىسقىرىپ،
اساۋ جۇرەك وسىلاي، ماحابباتقا باعىندى.
جاساپ جىگىت تۋعان كۇن، قىزداردى دا شاقىردى،
شىنايى ويىن قۋلىقتىڭ ار جاعىنا جاسىردى.
تويلاۋ ەمەس باستى ويى، قىزدى وزىنە قاراتۋ،
تىلەگىنە ءناپسىنىڭ، قۇمارلىقپەن باس ۇردى.
ءبىر جاعىنان مۇراتبەك، ۇيرەنگەن جان كەڭ ءجۇرىپ،
وتىرىكتى شىنداي قىپ ايتا الادى سەندىرىپ.
دوستارىمەن سەرتتەسىپ، تىككەن ەكەن سەزىمىن،
قانشاما اساۋ بولسا دا، الامىن مەن كوندىرىپ.
دوستارىمەن سەرتتەسكەن سەزىمىنە سەندىردى،
كوپ ۇزاماي ايىمدى، دەگەنىنە كوندىردى.
ءوز مەرەيىن ءوسىرىپ، كىل ناداننىڭ الدىندا،
قىزدىڭ ارىن كىرلەتىپ، ايۋاندىققا جەڭدىردى.
ءىىى
اقىرىنداپ ەندى ءوزى، قاشا بەردى الىستاپ،
ەبىن تاپسا ەكى اساپ، باسقا قىزبەن تانىسپاق.
ەركە بولىپ وسسە دە، اكەنى ويلاپ وكسيتىن،
جۇرەگىنە سىنالاپ، ءتۇستى تاعى جارىقشاق.
سورى قايناپ، اياعى قالعان ەكەن اۋىرلاپ،
سورلاعانىن سەزگەندە، بۇك ءتۇستى جەر باۋىرلاپ.
جىگىتتى ىزدەپ سابىلدى، قويا سالىپ نامىسىن،
انا جايى نە بولماق، بىلەر بولسا اۋىل جاق.
ءمىز باقپادى مۇراتبەك، سۋىتىپ اپ كەسكىندى،
ءوزىڭ عوي، – دەپ كەلىسكەن، زورلاعام جوق ەشكىمدى.
ۇيلەنەتىن ويىم جوق، اكە بولۋ ءتىپتى دەپ،
جىگىتتىگى جوعالىپ، كادىمگىدەي سەس قىلدى.
ابىرويىن ايداعى، ءبىر-اق كۇندە توكتىردى،
قۋانىشىن سارپ قىلىپ، قايعى-مۇڭعا بوكتىردى.
ويناپ ءجۇرىپ وت باسىپ، قاتەلىككە ۇرىندى،
قايتكەنمەن دە پايدا جوق، قىز اقىلى كەش كىردى.
بويعا بىتكەن تىكەندى الدىرۋعا كەش بولدى،
مەيىر ەمەس جۇرەككە، قانتالاعان كەك تولدى.
اناسىنىڭ كوزىنە ەندى قالاي كورىنبەك؟،
ويمەن جانىن جاڭقالاپ، ءوزىن-ءوزى جەپ بولدى.
بوكسە جاعى جايىلىپ، كۇننەن-كۇنگە تولىستى،
قايدا بارىپ ولسەم دەپ، كۇيزەلەدى جول ءۇستى.
ءبىر بولمەدە جاتاتىن ادال ەكەن قۇربىسى،
قۋانىشىن بولىسكەن، قايعىسىن دا ءبولىستى.
ارالاسىپ تۇراتىن تانىستارى بار ەكەن،
تىرشىلىككە دانەكەر ءبىر پەرزەنتكە زار ەكەن.
شىرماۋىقتاي شىرمالعان، شىرعالاڭنىڭ شەشىمى:
«سولارعا ايتىپ كورەيىك، الام دەسە تاۋەكەل.»
جاڭىلمايتىن جان بارما، جان ەكەن عوي كورىكتى،
جاس وتباسى بىردەننەن، كەلىسىمىن بەرىپتى.
بالاپانىم ايتەۋىر جەتىمدىكتى كورمەس، – دەپ،
جۇرەكتەگى مۇز تاۋىن ءسال دە بولسا ەرىتتى.
جاسالىندى كەلىسىم، تۇستىگىندە جۇمانىڭ،
قويعان ەكەن سۇم تاعدىر، تاعايىنداپ سىناعىن.
تەپەرىشى تاعدىردىڭ، تۇرسا داعى تەپكىلەپ،
ءبىر جاعىنان كۇش بەردى، قايراتىنداي بۋرانىڭ.
مۇراتبەكتىڭ كىم ءبىلسىن، ءسوزى بالكىم ورىندى،
دۇشپان ەمەس، قاس ەمەس، ءوزىم كەستىم جولىمدى.
دەپ ايىمكۇل ويمەنەن ۇڭىلگەندە ومىرگە،
باقىت ەمەس الدىنان، سورى عانا كورىندى.
ءۇي تورىنەن ايىمعا، بولمە بەردى بولەكتەپ،
استى-ۇستىنە ءتۇسىپ ءجۇر، كۇندىز-ءتۇنى وبەكتەپ.
ايىم جاتسا ءتۇڭىلىپ، جۇبايلار ءجۇر شاتتانىپ:
– بازار بولار ءۇيىم دەپ، ەرتەڭ ءتاتتى بوبەك كەپ.
جايىنا قاپ وقۋى، اۋىستىردى سىرتتايعا،
جۇرەر بولسا شەرميىپ، قانىقپاي ما جۇرت جايعا.
مۇراتبەك ءجۇر شىرەنىپ، پەرىشتەدەي بەينە ءبىر:
ء«وزى عوي كەپ جابىسقان، كىنام جوق، – دەپ. – قۇرتتاي دا.
وكىنىشتەن ورتەنىپ، شاينالۋدا بارماعى،
قيىن ەكەن بارىنەن جازىلمايتىن جان داعى.
جۇمىس بار دەپ بيىل جاز، وقۋىنا كەرەكتى،
الدارقاتىپ اناسىن، اۋىلعا دا بارمادى.
كۇنى جەتىپ بوساندى، قىز نارەستە تۋىلدى،
جاتىردان قىز، جۇرەكتەن مەيىرىمىن سۋىردى.
باۋىر ەتى بالاسىن بوتەن قولعا تاپسىرىپ،
جانىن وتقا وراتىپ، ءجۇزى جاسقا جۋىلدى.
اكەڭ دە بار، اناڭ بار، بار بالانىڭ تەڭىسىڭ،
باقىتتى دا مەن بەيباق، ەتە الماسپىن سەنى شىن.
كەشىر قىزىم، سەنى ەندى قىزىم دەۋگە جوق حاقىم،
ويتكەنى مەن ءبىر ءومىر، قارابەتپىن سەن ءۇشىن.
سول كەتكەننەن ايىمكۇل قىزىن قايتىپ كورمەدى،
باسقا ورنەككە اۋىستى، ءومىرىنىڭ ورنەگى.
كوكتەم گۇلى قاۋىزدان جارىلماي-اق قۋرادى،
مىنا جارىق جالعاننان تىلەگەنى سول ما ەدى.
انا دا ەمەس، پاك تە ەمەس، كوكەك بولدى اتى جوق،
سۇيەگىندە سۇيرەلگەن كەۋدە – قۋىس، باسى جوق.
انا بولىپ ءبىر رەت، ەركەلەتپەي ءوز قىزىن،
ءوزىنىڭ دە قىز بولىپ ەركەلەۋگە ءداتى جوق.
ال اناسى قىزىنىڭ بۇل ءجۇرىسىن ۇقپادى،
ءبىر جاعىنان جاقسى عوي، جانىندا ءجۇر قۇپتادى.
بالكىم سەزدى، كىم ءبىلسىن، بىراق سۇراق قويعان جوق،
قۇلاپ قالعان ونسىز دا كوڭىل تۋىن جىقپادى.
قىزى جايلى قۇربىسى، بولىسەدى سىرىن كەپ،
ەركەلەتسە ەركەلەپ، قويادى ەكەن كۇلىمدەپ.
تىم بولماسا ەسىمىن ءبىلىپ جۇرسە قۋات قوي،
اتا-اناسى قىزىنا ات بەرىپتى، – گۇلىم! – دەپ.
ەندى ايىمنىڭ الدىنان جاستىق جەلى ەسپەدى،
كوز الدىنان قىزىنىڭ ءسابي ءجۇزى كەتپەدى.
ۇيقى دا جوق، كۇلكى جوق، كۇندىز-ءتۇنى كۇبىرلەپ:
«كەشىر مەنى جارىعىم، كۇناھارمىن، كەش! – دەدى.
ءىV
اكە جاقتان جەگجاتى بولادى ەكەن الىستاۋ،
كورىپ ءجۇرىپ ايىمدى، ويىمەنەن سالىپتى-اۋ.
اناسى دا قويمادى، جاقسى جىگىت ەكەن دەپ،
قيىن بولدى تانىسۋ، قيىنىراق تانىسپاۋ.
باياعىداي كەرگيتىن، ەندى ايىمكۇل كىم ەدى،
جۇرەگىنە مۇز قاتىپ، كوڭىلگە ءتۇن تۇنەدى.
توبەڭە اكەپ قايعىسىن توگە سالار اقتارىپ،
ءومىر نەتكەن زالىم دا، تاعدىر نەتكەن سۇم ەدى.
مومىن ەكەن جىگىت تە، قىسقا ايتاتىن ءسوزىن دە،
مىنەزى دە سابىرلى، ويناقشۋ جوق كوزىندە.
قورقا- قورقا جەتكىزدى، ايىم ءوزى جايىندا،
قىزى جايلى جاسىردى، كورمەيمىن، – دەپ ءوزىم دە.
«قالاۋىم تەك ءوزىڭسىڭ.» جىگىت ايتتى شەشىمدى،
سول سوزدەن سوڭ ايىمنىڭ ءبىر ءتۇيىنى شەشىلدى.
جەتەگىنە جىگىتتىڭ ەرە بەردى ەرىكسىز،
جۇرەگىنە جاسىرىپ: «گۇلىم!» دەگەن ەسىمدى.
مىنە وسىلاي ايىمكۇل كەلىن بولىپ ۇيگە ەندى،
كەلىن بولىپ ەندى دە، جار بولۋدى ۇيرەندى.
سۇيمەگەنگە سۇيكەنىپ، كۇيىپ كورگەن ول بەيباق،
قۇرمەتتەدى ەندى ءوزىن جۇرەگىمەن سۇيگەندى.
ءاپ-ادەمى تورسىقتاي تۋىپ بەردى بالا دا،
ءبىر بالادان اساتىن، باقىت بار ما اناعا.
بىراق وتكەن ءومىرىن ۇمىتايىن دەگەنمەن،
ەستەلىكتەر جۇرەگىن تىرنالاۋدان تانا ما؟
كوتەرمەدى سونان سوڭ، نە بولعانى بەلگىسىز،
بولدى بىراق جالعىز ۇل ون بالاعا بەرگىسىز.
ەندى ايىمنىڭ ارناسى تولار ما ەدى باقىتقا،
سوعىلدى ءىرى تولقىنعا، ادام ايتسا سەنگىسىز.
ىشكى سىردىڭ جارىنا، بىلدىرمەستەن ءبىرىن دە،
اتادى ۇلىن نۇرىم دەپ، ۇقساستىرىپ گۇلىمگە.
قانشا تەرەڭ تىققانمەن، وسى سىرى بولار-اۋ،
الىپ ۇرار اجالدىڭ اپانىنا تۇبىندە.
V
ازامات بوپ نۇرىم دا، كەتتى وقۋعا قالاعا،
كەلىپ-كەتىپ تۇرادى، ۋاقىت سالىپ اراعا.
بىردە اناسى، بىردە ۇلى، ەكى ورتانى جول قىلىپ،
ساعىنىشتار قالانى جاتتى جالعاپ دالاعا.
ءسۇيىپتى ۇلى ءبىر قىزدى، اناسىنا ءبىلدىردى،
قالاي قىمتاپ ۇستاماق، سەزىم دەگەن قۇرعىردى.
قۋانىپ ءجۇر اكەسى، اتا بولادى ەكەم دەپ،
كوككە جەتىپ توبەسى، جۇرەگىنەن كۇن كۇلدى.
بالاسى ايتتى قىز جاسى، ەكى جاسقا ۇلكەن دەپ،
قوي شىراعىم، – دەدى انا. – بۇل سوزىڭە كىم سەنبەك.
كەدەرگى ەمەس اناشىم، ماحابباتقا جاس مۇلدە،
بولدى ەمەس پە؟ – دەدى ۇلى. – باقىتتى بوپ جۇرسەم تەك.
ءىس قىلماسا ەكەن دەپ، جالعىز ۇلى شالىس ءبىر،
انا جانى ءبىر ءتۇرلى، قۋانىشتان الىس تۇر.
ماقۇل ۇلىم كورەيىك، تاڭداۋىڭدى ومىرلىك،
قىزىڭدى ۇيگە الىپ كەل، ءبىزدى دە وعان تانىستىر.
كوپ ۇزاتپاي اراسىن، قىزدى دا الىپ جەتتى ۇلى،
تانىستاي بوپ كورىندى، قىزدىڭ اجار، كەسكىنى.
گۇلىم! – دەدى ەسىمىن، ءسال قىسىلعان ۇنمەنەن،
شالىس ەمەس قۇلاعى، ايدان-انىق ەستىدى.
ەستىدى دە جۇرەگى، كەتتى جارىپ كەۋدەسىن،
ايىمكۇلدىڭ ورنىندا، كوتەرە الماس جەر دە سىن.
سۇراي ءتۇستى شىداماي، اتا-اناسىن تىقاقتاپ،
سۇراپ جاتسا قادالىپ، قالاي جاۋاپ بەرمەسىن.
قىز جاۋابىن ەستىگەن ايىم ويى كەرى ەسىپ،
ءبىر مەزەتتە ىسىنىپ، سۋىي بەردى دەنەسى.
قايتا-قايتا قايتالاپ، ايتا بەردى ىشىنەن،
تۋعان ەمەس اتا-انام، اسىراعان دەمەشى.
وكىنىشى ورتكە وراپ، كەۋدەسىن كەپ قىستى دا ار،
قىز جاۋابى اداسپاي، كۇدىگىنەن ءتۇستى ءدال.
تاعدىرى تۇر تابالاپ، كونبەۋىڭە بار ما ءالىڭ؟
مىقتى بولساڭ، قانە ايىم، ماعان قارسى كۇش قىپ ال.
شىركىن! ءومىر شەبەر عوي، بۇكىردى دە تۇزەدى،
كۇنىڭ بىتسە ەسكەرتپەي، كەلگەن جەردەن ۇزەدى.
شەبەرلىگىن قاراشى، ۇلى ۇناتقان مىنا قىز،
ءوزى تۋىپ، جەتىم قىپ، تاستاپ كەتكەن قىزى ەدى.
ەكەۋى ەدى كوزىنىڭ قاراسى مەن، اعى دا،
قاتەلىكتىڭ زاردابى سوقتى كەلىپ تاعى دا.
ايتپاۋىنا بولمايدى، ايتۋعا ونى كۇش كەرەك،
قۋىرىلدى تىرىدەي، توزاق وتتىڭ تابىنا.
بوتەن ەمەس، بوگدە ەمەس، ءبىرى اپكەسى ءبىرى ءىنى،
تۋعان باۋىر قانى ءبىر، ءبىر انانىڭ قۇلىنى.
قاتەلىك پە بۇل الدە، جازمىش پا ەكەن جازىلعان،
ايىمكۇلدىڭ تىرىدەي ءۇزىلدى عوي جۇلىنى.
وتباسىنا بۇل جايدى، قالاي ايتپاق انىق قىپ،
دەدى-داعى كۇبىرلەپ: «جارىقتىق-اي، جارىقتىق!»
كوزدىڭ الدى بۇلدىراپ، ساۋلاپ جاسى جاناردىڭ،
قوزعالۋعا دارمەن جوق، قۇلاي بەردى تالىقسىپ.
ءVى
ەسىن جىيدى، ولمەپتى، ەلەستەتتى گۇل شاعىن،
بولمە ىشىندە مۇنارتىپ، قالىقتاپ ءجۇر ءبىر ساعىم.
كەشپەسە دە ۇل-قىزى، ايتۋ كەرەك ەندى اشىپ،
مەيلى سوسىن ولسە دە، قورعاپ بارىپ ۇرپاعىن.
ءبىر ءۇمىتى ايىمنىڭ، گۇلىمىنىڭ اناسى،
ول بولماسا، ءوزىنىڭ شەشۋگە جوق شاماسى.
اپكەم ەدى ول مەنىڭ، – دەسە مە ەكەن ءبىر تۋعان،
بولماشىدان سۋىنىپ، الىستاعان اراسى.
شوشاڭداتتى تاعى ءومىر، قيىندىقتىڭ كوسەۋىن،
جان عوي ايىم ءومىردىڭ، تاتىپ كورگەن نەشەۋىن.
اپكەم ەدى دەپ ايتۋ، دۇرىس كەلىپ ويىنا،
جەتكىزۋگە ەندى ويىن، شاقىرتقىزدى ەكەۋىن.
قۇلىندارىم! سەندەرگە قوسىلۋعا بولمايدى،
وندا مەن دە، سەندەر دە، ۇرپاعىڭ دا سورلايدى.
نەگە؟ – ءسوزى ۇلىنىڭ اتىپ شىقتى اۋزىنان،
ال قاباعى قار جاۋىپ، توگىپ تۇردى زور قايعى.
نە بوپ قالدى؟ نە بولدى؟ نە بولدى ەكەن بۇلىنگەن،
اتتاماعان داستۇردەن، كەزى دە جوق سۇرىنگەن.
«نەندەي جاعداي بۇل ءوزى، قۇلاتارداي انانى؟
نەگە؟» دەگەن كوپ سۇراق تۇردى وقىلىپ گۇلىمنەن.
ءسوز باستادى تاعى ايىم، قايرىلعانداي قىرىمنان،
جاسىرىپ ەم كوپ جىلدار، قانىعىڭدار سىرىمنان.
سەنىڭ اناڭ گۇلىم-اۋ، اپكەم مەنىڭ ءبىر تۋعان،
ارالاسپاي كەتكەنبىز، ارا سۋىپ بۇرىننان.
كەمسەڭدەدى يەگى، ءۇنى باسەڭ دىرىلدەپ،
قۋانىپ تۇر ىشىنەن، تابىلدى دەپ ءبىر ىلگەك.
قويىپ ەدىك سودان دا، اتتارىڭدى ۇيقاس قىپ،
بىرەۋىڭدى «گۇلىم» دەپ، بىرەۋىڭدى «نۇرىم» دەپ.
تۋىسسىڭدار، – دەدى انا. – ارالارىڭ تىم جاقىن،
كەتتى بىردەن مۇڭ باسىپ، كوڭىلدەردىڭ جىلعاسىن.
ۇرىندىردىم سەندەردى، قاتەلىككە، قايتەيىن،
كىنالى ەمەس ەشكىم دە، كىنالى مەن – ءبىر باسىم.
ايىرىلادى-اۋ ۇل- قىزدان، ايتار بولسا باردى اشىق،
ايىم جاتىر ايىبى، القىمىنان جارماسىپ.
قالىپ قويدى قوس سۇلبا، ءتىرى دە ەمەس، ءولى ەمەس،
عاشىقتىعى كەنەتتەن تۋىستىققا الماسىپ...
Abai.kz
