ول ەندى ماعان ىرىمشىك اكەلۋدى قويدى. تىستەرىم جوق قوي، جەگەن كەزدەگى جاعىمسىز داۋىستان بالالار جيىركەنەدى ەكەن مەنەن. قۇداي-اۋ، بۇل وتىرىك، مەن ولاي ىستەمەيمىن عوي. كەلىن بالا نەمەرەلەرىمە ەرتەگى ايتىپ بەرۋىمە تىيىم سالدى. سەنىمەن سويلەسەدى دەپ قابىرعاداعى سۋرەتىڭدى دە تىعىپ قويدى. جارايدى، بىراق قوينىمداعى سۋرەتتەن ولاردىڭ ەش حابارى جوق.

مەن وعان تەرىس باتا جاسامايمىن، سەبەبى نەمەرەلەرىمنىڭ اناسى عوي. وتكەندە جوعارىداعى كورشىلەر كەلدى. «سوزدەرىمىزدى ەستىپ قويماسىن» دەپ ەسىگىمنىڭ سىرتىنان قۇلىپتاپ قويدى. سوزدەرىن ەستىمەدىم، ەستي المادىم، بىراق نە دەگەندەرىن سەزدىم. كەلەسى ايدا مەنى قارتتار ۇيىنە جىبەرمەكشى ەكەن.

نەسىن ايتايىن، وتە اۋىر ءتيدى. شالىم-اۋ، سەن نە دەيسىڭ؟! ۇلىڭنىڭ كوزىنە ءبىر كورىنىپ قويساڭشى! اكەسىسىڭ عوي، بالكىم سەنى تىڭداپ قالار. وسى بولمەدە وتىرا بەرەم، قۇداي كۋا ەشقايدا شىقپايمىن. ۇلىمنىڭ ءتاتتى اكەلگەنىن دە قالامايمىن. بۇدان بىلاي بالالارعا ەرتەگى دە ايتپايمىن. ايتەۋىر مەنى وسى ۇيدەن شىعارىپ تاستاماسا بولدى.

ءبارى ءبىتتى، ەندى وزىڭمەن وتكەن كۇندەر ۇزاپ بارادى. تەرەزەگە قاراسام بەينەڭ كوز الدىمنان كەتپەيدى. ەسىك تۇتقالارىندا ساۋساق ىزدەرىڭ قالدى. اسا تاياعىڭ ءالى كۇنگە قابىرعادا ءىلۋلى. سوندا بۇلاردىڭ مەنىمەن تۇرعىلارى كەلمەيتىنى نەسى؟! تاڭ قالامىن… ءاي، ءوتىپ ءبىر كەتكەن داۋرەن-اي! مەنى قاسىڭا شاقىرساڭ نەتتى! الدە سەن دە مەنى ۇمىتىپ كەتتىڭ بە؟!»

اتا-انانى رەنجىتپەيىك دوستار! ولاردى رەنجىتپەك تۇگىلى، جۇمساعان ۋاقىتىندا ء“ۇفف!” دەپ ايتۋدىڭ ءوزى كۇنا ەكەن! سوندىقتان، ويلانايىق! مۇنداي جاعداي قازىر كوبەيىپ كەتتى، راسىندا! وعان جول بەرمەۋ كەرەكپىز! “سيىرعا تۋعان كۇن – بۇزاۋعا دا تۋادى” دەيدى عوي، سول سياقتى اتا-انامىزعا جاساعانىمىز ءوز الدىمىزدان شىعاتىنىن ۇمىتپايىق… ءبىز دە قارتايامىز.

ويلانايىق اعايىندار...