مۇحتار شەرىم. ايەلىڭىزدى شاقىرىپ جىبەرىڭىزشى...
ايەلدەر مەرەكەسى كۇنى كەشكە قاراي ەسىكتى بىرەۋ سىرتىنان سيپالادى. قاققان جوق، سيپالادى... ەستىپ تۇرمىن، قۇلاعىما قۇمىرىسقا كىرىپ كەتكەن جوق.
ەڭىرەتىپ ەسىكتى اشسام، كورشىم مىجبان ەكەن. قيپاقتاپ، قيىلىپ تۇر.
- نە بولدى؟-دەپ سۇرادىم مەن.
- ايەلىڭىزدى شاقىرىپ جىبەرىڭىزشى.
مەن ەسىكتى جاۋىپ، ونى بۇرىشقا تىقتىم.
- ايەلىمدى قايتەيىن دەپ ەدىڭ؟
- جۇمىسىم بار...
- ول قانداي جۇمىس؟
- قۇپيا ەندى...
- ايت دەيمىن، وسى سەن نەگە كۇن ارا ايەلىمدى ىزدەيسىڭ دە جۇرەسىڭ؟
- قاشان؟
- كەشە؟
- كەشە تۇز سۇرادىم.
- ايەلىڭ كەلىپ سۇراسا، سىرعاسى ءتۇسىپ قالادى ما، نە؟
- ايەلىڭىز ايەلىمە بەرمەيدى...
- نەگە بەرمەيدى؟
- ۇرىسىپ قالعان...
- جوعالىپ قالشى! جوق بولىپ كەتشى، ا؟
- ايەلىڭىز كەرەك ەدى...
--سەن جىندىمىسىڭ؟ مەنىڭ ايەلىمدە نە جۇمىسىڭ بار دەيمىن؟
- كەشىرىڭىز، ءسىزدىڭ ايەلىڭىزدى اسا قۇرمەتتەۋشى ەدىم...
- قۇرمەتتەسەڭ قايتەيىن؟
- جاقسى ايەل.
- ونى ءوزىم دە بىلەمىن.
- ءبىزدىڭ ايەل سياقتى ەمەس.
- قۇدايا سەنىڭ ايەلىڭنىڭ بەتى قۇرىسىن! كوكبەت.
- سوسىن عوي، ءسىزدىڭ ايەلىڭىزگە كەلىپ تۇرعانىم...-دەدى ول. جىنىم كەلىپ جاعاسىنان الا ءتۇستىم. قىزعانىشتان ورتەنىپ بارا جاتىرمىن. «نەگە مەنىڭ ايەلىمدى شاقىرىپ الماق؟ بىردەڭەلەرى بار عوي! ۇياتسىز، مەنى جۇمساپ تۇر تاعى دا!»
ايەلدەر مەرەكەسى كۇنى كەشكە قاراي ەسىكتى بىرەۋ سىرتىنان سيپالادى. قاققان جوق، سيپالادى... ەستىپ تۇرمىن، قۇلاعىما قۇمىرىسقا كىرىپ كەتكەن جوق.
ەڭىرەتىپ ەسىكتى اشسام، كورشىم مىجبان ەكەن. قيپاقتاپ، قيىلىپ تۇر.
- نە بولدى؟-دەپ سۇرادىم مەن.
- ايەلىڭىزدى شاقىرىپ جىبەرىڭىزشى.
مەن ەسىكتى جاۋىپ، ونى بۇرىشقا تىقتىم.
- ايەلىمدى قايتەيىن دەپ ەدىڭ؟
- جۇمىسىم بار...
- ول قانداي جۇمىس؟
- قۇپيا ەندى...
- ايت دەيمىن، وسى سەن نەگە كۇن ارا ايەلىمدى ىزدەيسىڭ دە جۇرەسىڭ؟
- قاشان؟
- كەشە؟
- كەشە تۇز سۇرادىم.
- ايەلىڭ كەلىپ سۇراسا، سىرعاسى ءتۇسىپ قالادى ما، نە؟
- ايەلىڭىز ايەلىمە بەرمەيدى...
- نەگە بەرمەيدى؟
- ۇرىسىپ قالعان...
- جوعالىپ قالشى! جوق بولىپ كەتشى، ا؟
- ايەلىڭىز كەرەك ەدى...
--سەن جىندىمىسىڭ؟ مەنىڭ ايەلىمدە نە جۇمىسىڭ بار دەيمىن؟
- كەشىرىڭىز، ءسىزدىڭ ايەلىڭىزدى اسا قۇرمەتتەۋشى ەدىم...
- قۇرمەتتەسەڭ قايتەيىن؟
- جاقسى ايەل.
- ونى ءوزىم دە بىلەمىن.
- ءبىزدىڭ ايەل سياقتى ەمەس.
- قۇدايا سەنىڭ ايەلىڭنىڭ بەتى قۇرىسىن! كوكبەت.
- سوسىن عوي، ءسىزدىڭ ايەلىڭىزگە كەلىپ تۇرعانىم...-دەدى ول. جىنىم كەلىپ جاعاسىنان الا ءتۇستىم. قىزعانىشتان ورتەنىپ بارا جاتىرمىن. «نەگە مەنىڭ ايەلىمدى شاقىرىپ الماق؟ بىردەڭەلەرى بار عوي! ۇياتسىز، مەنى جۇمساپ تۇر تاعى دا!»
- مىجبان، ايت شىنىڭدى، مەنىڭ ايەلىممەن كەزدەسىپ ءجۇرسىڭ بە؟
- يا. كوڭىلى قالاسا بەرە سالادى...
مەن ونىڭ بەتىنە شاپالاقپەن سالىپ جىبەردىم.
- نەمەنە بەرە سالادى؟-دەدىم مەن قالشىلداپ.
- نەگە ۇراسىز؟-دەگەن ول ارتىنا جاسىرعان قولىن كورسەتكىسى كەلمەي، كەرى شەگىندى.
- ولتىرەمىن سەنى!
- ءسىز بەررمەيسىز عوي، اپاي كەيدە: «باسىم سىنىپ تۇر، ءبىر «چەكۋچكاعا» جەتپەي تۇر، ەلۋ تيىن...» دەسەم، بەرە سالادى...
- قازىر نەگە كەلىپ تۇرسىڭ، قۇرمەتتى ماسكۇنەم؟
- ءبىزدىڭ ايەلدى بىلەسىز عوي، كوك بەت. گۇل سىيلاپ ەدىم، بەتىمە لاقتىرىپ جىبەردى. سوسىن...
- نەمەنە سوسىن؟
- اپايدى سەگىزىنشى ناۋرىز مەرەكەسىمەن قۇتتىقتاي سالايىن دەپ...-دەگەن ول ارتىنا جاسىرعان ءبىر شوق گۇلىن كورسەتتى... قۋانىپ كەتتىم. جاڭا عانا ايەلىمە «مەرەكەڭمەن!» دەپ گۇل سالاتىن ۆازا سىيلاپ ەدىم، جاقسى بولدى عوي. ونىڭ قولىنداعى گۇلىن جۇلىپ الدىم دا، اشىلىپ قالعان اۋزىنا ءجۇز تەڭگەلىكتى تاستاي سالدىم.
- بار، باسىڭ سىنىپ تۇر عوي، جوعال!-دەدىم. ول ءجۇز تەڭگەنى كورىپ، قۋانىپ كەتتى. قۇلاعىنا سىبىرلاپ: «مىنا گۇلگە مەن تاپسىرىس بەرگەن بولايىن، سەن ايتىپ قويما!» دەدىم. «احا» دەپ ول كەتتى. ايەلىمدى گۇلمەن قۇتتىقتاپ، بولمە ىشىندە ىڭىلداپ ءجۇر ەدىم، ءبىزدىڭ ەسىكتى بىرەۋ جايمەن توقىلداتىپ، ارتىنشا سيپالادى.. قوڭىراۋى بۇزىلىپ قالعان ەدى... ەسىكتى جۇلقىپ اشسام، كورشىم قيسالاڭداپ تۇر.
- نە بولدى تاعى؟-دەپ سۇرادىم.
- ايەلىڭىزدى شاقىرىپ جىبەرىڭىزشى...
- ءاي، ساعان نە كەرەك، ا؟
- گۇلىمدى قايتىپ الايىن دەپ ەدىم، ءبىزدىڭ ايەلدى بىلەسىز عوي، بەتون بەت. جاڭا عانا: «المايمىن، دەنى دۇرىس ادام ايەلىنە ءيىس سۋ، التىن سىرعا سىيلايدى، سەندە ونداي اقشا دا جوق!» دەپ قۋىپ شىققان ەدى عوي.
- ەندى؟
- «گۇلىڭدى قايدا قۇرتتىڭ؟ اكەل دەيمىن ويباي، ماماما بارىپ، قۇتتىقتاپ كەلەمىز!» دەيدى... قۇداي ءۇشىن، ايەلىڭىزدى شاقىرىپ جىبەرىڭىزشى، ول مەنى تۇسىنەدى...
مەن ونىڭ بەتىنە بىتتيعان قولىمدى جاۋىپ، يتەرىپ جىبەردىم. مۇنداي كورشىنى كورسەم، كوزىم شىقسىن! ايقاي-شۋدى ەستىپ، ايەلىم ەسىكتەن باسىن قىلتيتتى. قولىندا «مەن سىيلاعان» گۇل شوعى. «ءبارىن ەستىدىم. مىجبان كورشى، گۇلىڭدى الا عوي...» دەدى دە، ماعان الا كوزىمەن زەڭبىرەك اتىپ، ەسىكتى تارس جاپتى. مىجبان بولسا، گۇلىن الىپ، ايران اسىر ۇيىنە كىرىپ كەتتى. مەن تۇرمىن پودەزدە پياز جەگەندەي تىجىرىنىپ... قازىر «ۇلى وتان سوعىسى» باستالاتىن بولدى... نەم بار ەدى، كورشى القاشتىڭ گۇلىنە قۇمارتىپ؟ ومىرىمدە ايەلىمە گۇل سىيلاپ كورمەپپىن... ۆازانى كابينەتىمنەن الا شىعىپ ەدىم... ەسىكتىڭ سىرتىنان سيپالادىم... ءۇنىم دە ارەڭ شىقتى: «قاتيپاش، حال... حالىقارالىق ايەلدەر مەرەكەسى قۇتتى بولسىن!» «ءاي، احمەت، ءىلتيپاتىڭا راحمەت!» دەگەن ايەلىمنىڭ داۋسى شىقتى ىشتەن. بىراق ەسىكتى اشپادى. ويباي، نەعىپ تۇرمىن؟ قىرعىز ءمينيسترىنىڭ ءوزى، ميتينگىگە شىققان ايەلدەرگە گۇل سىيلادى ەمەس پە؟ گۇل ىزدەۋگە كەتتىم! ايتپاقشى، مەن تانيتىن، تانىمايتىن قىز-كەلىنشەكتەر، مەرەكەلەرىڭىز قۇتتى بولسىن!
«اباي-اقپارات»
