ەڭسەم ەرتەگىدەي، كوڭىلىم كوكتەم، سوزدەرىم وكتەم،  تۇنىم ايلى، جۇرەگىم جايلى بولاتىن. بيىل كوكتەمدە مەكتەپتەگى جۇمىسىمنان قىسقارىپ قالدىم. دەنە شىنىقتىرۋ مۇعالىمى ەدىم، ەكى ديپلومىم بولسا دا، جۇمىس تاپپاي، ءار مەكەمەنىڭ تابالدىرىعىن اتتاي، مۇگەدەك بايىمدى، بالا-شاعامدى قالاي اسىراسام دەپ، ۇيقىم «كۇيەۋگە» قاشىپ كەتتى. 

سودان، ءبىر كۇنى رەسەي پاتشاسى سوعىسقا موبيليزاتسيا جاريالاپ، ورىستار ءبىزدىڭ ەلگە سەلدەي اعىلىپ، جەلدەي ۇشىپ كەپ بەرسىن. ولارعا جاناشىرلىق تانىتىپ، ءوز جۇمىسسىزدارىمىزعا جاتىرقاپ قاراعان ۇكىمەت باسشىسىنىڭ:

– «ولاردى تىركەپ، جۇمىس تاۋىپ بەرىڭدەر!» – دەگەن تايعاناق تاپسىرماسى، ەڭسەمدى ەسكى شۇلىعىما دەيىن ءتۇسىرىپ، ەڭكەيدىم دە قالدىم. تۇرىپ، بويىمدى كوتەرىپ جۇرەيىن دەسەم، ءوز ەلىمدە، ءوز جەرىمدە ەڭكەيە بەرەمىن.  كوشەگە جۇمىس ىزدەپ شىقتىم. بالالارىم  قارا ناندى عانا قاۋجاپ وتىرعان سوڭ، نەسيەمىز بار، سۇمەلەك سالىقتار بار، پاتەر اقىمىزدى تولەۋىمىز كەرەك دەگەندەي ءتورت قىزىمدى شۇبىرتىپ كەلە جاتقانمىن.  قاراسام، ءبىر كلاستا وقىعان باعيلا كەلە جاتىر. ەڭكەيىپ، اشىق ايتقاندا، تىزەسىن بۇگىپ كەلە جاتتى.

– ساعان نە بولدى، قاتيرا؟ –دەپ سۇرادى ول.

– ساعان شە، باعيلا؟ –دەپ قايىرا سۇرادىم مەن.

– جۇمىس قۋالاپ ءجۇرمىن.

– ماعان دا ۇستاتپاي قويدى.

– كەلىمسەكتەر كەردەڭدەپ ءجۇر، –دەدى ول كەمسەڭدەپ.

– ەڭسەمىز ءتۇسىپ، ەڭكەيىپ قالدىق قوي.

– ۇزىن كويلەك كيىپ ءجۇرۋشى ەدىڭ؟ –دەپ سۇرادى ول.

– جۇمىستان قىسقارعان سوڭ، ەتەگىن قىسقارتىپ تاستادىم.

– جەمپىرىڭنىڭ ءبىر جەڭى قايدا؟

– قىسقارتىپ تاستادىم.

– شاشىڭ ۇزىن ەدى؟

– قىسقارتىپ تاستادىم.

– مەنىڭ دە ءومىر سۇرگىم كەلمەي كەتتى.

– سمايىلوۆ الدىمەن قازاعىن جارىلقاسا قايتەدى؟

– ءوزى توق بولعان سوڭ ءبىزدى قايتسىن؟

كوشەدە كەلە جاتسام، قۇدايىم-اۋ، ەڭكەيگەن جاستار، ەڭكەيگەن ەركەكتەر. ءبارى جۇمىسسىزدار ەكەن. تىزەرلەپ جۇرگەن جۇرت، ايتەۋىر! قىزدارىمنىڭ كوزى دۇڭىرشەكتەگى شاۋىرماعا ءتۇستى. قىڭقىلدادى. قارىندارى اش قوي. قىزدارىم-اي، بالاپاندارىم-اي، اقشام بولسا، اياپ تۇر دەيسىڭدەر مە؟ ال حالىققا قىزمەت كورسەتۋ عيماراتىنان شىعىپ، جۇمىسقا ورنالاسقان ەكى رەسەيلىك جىگىت شاۋىرما جەپ بارا جاتتى...

مۇحتار شەرىم

Abai.kz