جىرتىق مايكىممەن،
دالاقتاپ، كەلە جاتقام،
مۇڭلى كەيپىممەن،
الاقتاپ كەلە جاتقام،
ءبىر كەزدە، ەكى  كىسى،
بولعانداي، مەندە ءىسى،
يا، جاستارى كىشى،
مەنى جەتەكتەپ،
«بۇلاي جۇرگەنىڭ جەتەت» – دەپ،

كوشە شەتىنە تۇرعىزا سالدى،
موينىمدى  بۇرعىزا سالدى،
ۇستىمە كويلەك كيگىزە سالدى،
اۋزىما جىلىك تيگىزە سالدى،
ءبىرى شاشىمدى تاراپ جاتتى،
ەكىنشىسى– اقشانى ساناپ جاتتى،
ءۇشىنشىسى– قولىم ءسۇيىپ،
ۇيالماي، جالاپ جاتتى،
سويتسەم، پرەزيدەنت كەلەدى ەكەن.

«حالىق اراسىندا ىرجيىپ،
جۇرمەسىن دەپ تىرجيىپ»،
جۇرتپەن تۇرۋ كەرەك ەكەن!
قالا اكىمى ءۇستىمدى قاعىپ جاتتى،
حاتشىسى  جاڭعاق شاعىپ جاتتى،
«نە دەگەن قۇرمەت؟» – دەپ،
كوز جاسىم اعىپ جاتتى.
ەتتەن جەي بەرگەنىمدە،
«وو! راحمەت!» –دەي بەرگەنىمدە،
قاسىمداعى تارتىپ الدى.

«ءولدىڭ بە؟» –دەپ،
ءبىر قولىن،
موينىما ارتىپ الدى.
جال–جايانى شايناپ تۇرمىن،
«نە دەگەن كوز بوياۋ؟» – دەپ،
كادىمگىدەي، قايناپ تۇرمىن،
ءتىسىمدى اكىم  شۇقىلاسا،
«كايىپپەن»، جايناپ تۇرمىن،
تىڭقيىپ، تويىپ الدىم،
جاقتىرماعان شەنەۋنىكتىڭ،
ەكى كوزىن «ويىپ» الدىم،
«بولدى، جەتەر ەندى!» –دەگەننىڭ،
تەرىسىن سىپىرىپ، سويىپ الدىم،
«نە دەگەن بايمىن!» –دەپ،
قولىمدى بۇيىرگە قويىپ الدىم،
وسىلاي كۇلىپ تۇرعانىمدا،
موينىمدى ءسال بۇرعانىمدا،
اكىم قۇيرىعىما تەۋىپ قالدى،
كۇلكى قۇرعىر كەۋىپ قالدى.

سوندا دا،
داۋىس كەتتى وڭعا، سولعا دا:
ء–بىز باقىتتى ەلمىز!
ءبىز باقىتتى ەلمىز!
دەپ ايقايلادىم،
استارىن ونىڭ
بىراق، بايقامادىم،
اكىم  تاعى تەۋىپ قالدى،
ىرجيعانىم كەۋىپ قالدى.

سوندا دا،
باسىمدى بۇرىپ، وڭ، سولعا دا:
–قاراڭىزدار، حالىققا،
قارامايدى، نارىققا! –
دەپ ىشقىندىم،
اۋزىما كەلدى،،
وتىرىك دەگەن قىشقىلدىڭ...
ءبىر كەزدە،
دەمدە،
كويلەگىمدى شەشىپ الدى،
«ايتا بەرەر، كوپىرىپ،
ءبارى وتىرىك!» –
دەپ ەدىم،
ءتىلىمدى كەسىپ الدى.

بەرگەن اقشانى الىپ قويدى،
قالتاما تاس سالىپ قويدى،
سويتسەم، پرەزيدەنت كەلمەيدى ەكەن،
باسە، بەكەردەن–بەكەر
دەمەڭىز، ءومىر شەكەر،
ءبارىن تەگىن  بەرمەيدى ەكەن...
ەندى ۇيگە قايتام،
تاعى دا ايتام،
پرەزيدەنت كەلمەيدى ەكەن!

مۇحتار شەرىم

Abai.kz