قايىم مۇحامەتحانوۆتىڭ كىتابىنان وقىعان ءبىر دەرەك: «ابىلاي حان اۋىرىپ، ناشار جاتقاندا، ء«ماشھۇر بۇحار جىرشى كەلىپ، بۇل شيعىردى ءسويلامىش: «قايعىسىز ۇيقى ۇيىقتاتقان، حانىم-اي،

قايىرۋسىز جىلقى باققىزعان، حانىم-اي،

قالىڭسىز قاتىن قۇشقىزعان، حانىم-اي،

ءۇش جۇزدەن ءۇش كىسىنى قۇربان قىلسام،

سوندا قالار ما ەكەن، قايران جانىڭ-اي! – دەپ جانە سويلەمەك بولعاندا، حان كوزىن اشىپ، توقتا دەپ يشارات ەتەدى دە: «مەن جۇرتىما وسى ايتقان ءۇش قىزمەتتەن باسقا پايدا كەلتىرگەم جوق. ەگەر بۇدان ارتىق سويلەسەڭ، مەن ماقتانعان (ماحرۇر) بولارمىن، سەن جالعانشى بولارسىڭ»، – دەيدى. (قۇربانعالي حاليدۇلى، «تاۋاريح حامسا»، قازان،1911. )

(جازبا جۋرناليست باۋىرجان سابىربەكوۆتىڭ facebookتەگى پاراقشاسىنان الىندى)