ءبىر شوقتى ۇرلەيمىن مازداعان...
تەمىرقازىق
تىرلىك ءۇشىن تىرەستىڭ،
شىندىق ءۇشىن كۇرەستىڭ.
التى الاشتىڭ ارمانىن جىبەك ەتىپ جىر ەستىڭ.
جارتاس سىندى جارداعى جاڭعىرىقتى قايتسىن ەل،
قاراڭعىدا تاس تۇنەك اڭدامادى مۇنى ەشكىم.
جاماندىقتان جاسقاتىپ،
قاۋىپتەردەن قالقالاپ،
جۇرتىڭ ءۇشىن جاسادىڭ جاۋ قايتارار نار تالاپ.
زار زاماندا تۋدىڭ دا زارىن ايتتىڭ قازاقتىڭ،
ءوتتىڭ سولاي ومىردەن ءداۋىر جۇگىن ارقالاپ.
كەلتىرەم دەپ كەلەگە قارىشتاعان جۇرت ءۇنىن،
تارتتى بىلەم تىرلىكتەن ءىشىڭ قايعى، سىرتىڭ مۇڭ،
قايمانانىڭ قامىن جەپ، قارا سوزدەن قورعان ساپ،
ۇياتىنا اينالدىڭ سورى قالىڭ جۇرتىڭنىن.
پەندەلەرگە بەيمالىم ءتاڭىرىنىڭ جولدارى،
داۋلەتىنە اۋلەتتىڭ كوڭىلىڭ نەگە تولمادى؟!
وياتام دەپ كۇرەسكەن ۇيقىداعى ۇرپاعىن،
سەمسەر ءسوزدىڭ ساڭلاعى،
ويلى جىردىڭ وعلانى.
بايلىق، مانساپ دەگەندى تارىك ەتىپ قالاۋىڭ،
اڭساپ ەدىڭ ەلىڭە ونەر، ءبىلىم تاراۋىن.
جىعىلماسىن دەدىڭ دە جالعىز-جارىم كوتەردىڭ،
اقيقاتتىڭ اق تۋىن،
ادىلدىكتىڭ جالاۋىن.
ساعىم ەتىپ كەتپەدىڭ سار دالانىڭ ەلەسىن،
قايرات قىلدىڭ جارام دەپ قاراڭعىلىق كوبەسىن.
ۇل يبراگيم، ۇلى اباي، پايعامبار دا اتانىپ،
ساناسىندا ۇلتىڭنىن تۇلعالانىپ كەلەسىڭ.
ورنەكتى ولەڭ، ويلى ءسوز تىرلىگىڭنىن بار ءمانى،
ارتتى سولاي ءومىردىڭ ارعا تۇسەر سالماعى،
كولەڭكەسى ۋاقىتتىڭ، شاڭ-توزاڭى ءداۋىردىڭ،
دارالانعان تۇلعاڭدى كولەڭكەلەي المادى.
«اباي...» – دەدى اينالاڭ،
ابايلاسىن دەدى مە؟!
ايلى تۇندە اداسپاي، قارايلاسىن دەدى مە؟!
ابايسىزدا جار باسپاي، جول كورسەتىپ ەلىنە ،
اباي دەگەن جۇلدىز بوپ شىقتى قازاق كوگىنە
ازاتتىقتى ءتاۋ ەتتىم،
الاس بۇگىن قوراش كۇن،
التى قۇرلىق قۇلاق ساپ، الىپتارمەن جاراستىم.
ال ۇلى اباي بۇگىن دە تەمىرقازىق سياقتى،
جول كورسەتىپ ءالى تۇر اسپانىندا الاشتىڭ!!!
عازال-عۇمىر
كوز جۇگىرتسەم وتكەنگە،
كوتەرمەپپىن جۇكتى اسا.
ءتاتتى سوزدەن قۇراپپىن سۇلۋ ولەڭ، مىقتاسا.
جانارتاۋ بوپ جانىمنىڭ جارىلعانىن قايتەيىن،
جۇرەكجاردى سىرىمدى جاناشىرىم ۇقپاسا؟!
ءتورت قۇبىلام تەڭ سىندى،
جانىم نەدەن تارىقتى؟
قۇلىن داۋسىن كوڭىلىمنىڭ دەي المايمىن ءبارى ۇقتى.
جان بولارمىن بالكىم مەن جارىق كۇندە اداسىپ،
تەكتەن-تەككە تۇڭىلگەن تۇننەن ىزدەپ جارىقتى؟!
جالعىز قالعان جاندايمىن،
جابىرقاۋلى،
جىراقتا.
عۇمىر كەشۋ بايانسىز سانالىعا مۇرات پا؟
سەل-سەل بولىپ جوڭكىلگەن سەزىمىمدى قايتەيىن،
قاينارلاردان ءنار الىپ،
اينالماسا بۇلاققا؟!
قۋانۋدى قويعانمىن،
تويعانىم مەن بارعا اسا،
جارقىن ماقسات بولماسا قۇر ءومىرىڭ – دالباسا.
جانعانىمدى قايتەيىن،
جالىنىمنان تۇتانىپ،
جانىمداعى مىڭ جۇرەك الاۋلاپ ءبىر جانباسا؟!
توقىرادىم،
توسىلدىم،
تابا المادىم جىر شەرىن،
الدانىپپىن ارزانعا،
قولىن سوعىپ كۇلسە كىم...
جىلدار بويى جازعانىم وياتتى ما ءبىر جۇرەك،
ۇكىلەگەن ءۇمىتىم تۇتاتتى ما ءبىر سەزىم؟!
كۇندەر ءوتىپ بارادى،
الا-قۇلا كۇي كەشە،
ءومىر سۇرگىم كەلەدى كوڭىلىممەن ۇيلەسە.
ماحابباتتى مازداتىپ جازعانىمدى قايتەيىن،
مەن سياقتى عاشىق بوپ،
مەن سەكىلدى سۇيمەسە؟!
ۇمتىلامىن نەسىنە،
كىمدەر ءۇشىن سامعايمىن؟
جىبىتەر مە تاسباۋىر بۇل قوعامدى جان قايعىم.
اشىلار ما ءبىر گۇلى سورى قالىڭ جۇرتىمنىڭ،
تامىرىنا تامىزسام تەرىن سىعىپ ماڭدايدىڭ؟!
ءومىر سۇرگىم كەلەدى ولەڭمەنەن جۇپتاسا،
جۇرەك ءسوزىن ايتايىن،
ارداقتى ەلىم قۇپتاسا.
عازال-عۇمىر،
عاشىقپىن ساعىمىڭا مەن سەنىڭ،
جانايقايىن جانىمنىڭ
ۇقسا داعى...
ۇقپاسا...
مىڭ العىس سەندەرگە، ادامدار!
شىعىستان ۇشىرىپ تاڭ قۇسىن،
تاعى دا كۇن شىقتى...
ارمىسىڭ؟!
القالى الەۋمەت، قۇلاق سال،
ايتاتىن بار ساعان العىسىم!
ارناعان جىرىنا بار كۇشىن،
اقىننىڭ ارمانى – ار-ءمۇسىن.
شەندى ءۇشىن جاۋاپتى ەمەسپىن،
جاۋاپقا تارتپاڭدار جارلى ءۇشىن...
السام دا تاعدىردىڭ جامبىسىن،
مەن ءۇشىن ءالى الدا قارلى شىڭ.
ارمانىم الدىمدا،
الايدا،
اجال ءجۇر دايىنداپ شالعىسىن...
كەلگەندە كەزەڭنىن كەزىنە،
تايقىسام – ەركەكتىڭ ەزى دە.
جاۋاپتى بەرە الام ءاماندا،
وزىمە،
ارينە، سوزىمە!
تۋعاندا،
دۇرمەكتە،
دۋماندا،
تامشى جاس جاناردى جۋعاندا،
العىسىم العاشقى – ءبىر جۇرگەن،
ارنالسىن اعايىن، تۋعانعا!
ايتاتىن قايمىقپاي سىردى ەسكى،
ءبىر دوسىم وزىممەن بىرگە ءوستى.
مىڭ العىس، ەگەردە تابا السام،
مىڭ جولداس ىشىنەن ءبىر دوستى!
ءىسىم مەن كۇشىمدى باعالار،
قول ۇشىن بەرگەن-ءدى سان ولار.
راحىمەت سەندەرگە اپكەلەر،
سۇرىنسەم دەمەگەن اعالار!
تانىماي تۇرعاندا انىقتى ەش،
سىيلاعان جولىما جارىق كوش.
مىڭ العىس سىزدەرگە – ۇستازدار!
سىنىپتاس!
كۋرستاس!
ارىپتەس!
دايىن بوپ جولىندا جان قۇربان،
ورتەگەن،
كۇيدىرگەن،
جاندىرعان.
اي-ارۋ، وزىڭە ريزامىن،
سۋساعان ءشولىمدى قاندىرعان!
ورناتىپ ۇيىمدە كۇي باعىن،
اكەدەن شىعارعان شيراق ءۇن.
جان-جارىم ورناتقان باق مەكەن،
ۇل-قىزىم، سەندەرگە ريزامىن!
كۇندەردى ءبولىسىپ مۇڭ كەشكەن،
قالايشا شىعارام كۇندى ەستەن.
مىڭ العىس، ادامدار، تىرلىكتە،
تانىسقان،
تابىسقان،
تىلدەسكەن!
كەزىمدە بالاۋسا، جاس قالام،
شىرقاعان ساتتەردە اسقاق ءان.
مىڭ العىس،
وقىرمان،
تىڭدارمان،
جىرىما قول سوعىپ قوشتاعان!
اقتادىم دەي المان تالعامدى ءار،
الدىمدا جولدار بار،
ارمان بار،
اقەدىل العىسىم بۇل مەنىڭ،
اقىرعى ءسوزى دەپ قالماڭدار!!!
*******
قاي شاقتا ءجۇرمىن،
قاي جەردى ءجۇرمىن مەكەندەپ...
كوڭىلدە الاڭ،
سەنىمدە سەلدىر سەكەم كوپ.
كۇتۋمەن ءجۇرمىن بەيمالىم، جۇمباق دۇنيەنى،
قاي تۇستان كەلىپ قاۋىشا كەتەر ەكەن دەپ.
كوڭىلىم الاڭ،
جۇرەگىم نەگە جارالى؟!
اتپاعان سىندى ارايلاپ ماعان تاڭ ءالى...
ءبىر ءساتتى كۇتىپ،
نۇر شاقتى كۇتىپ عايىپتان،
سۋسىعان قۇمداي كۇندەرىم ءوتىپ بارادى.
سوعارداي الدان ارماننىڭ اسقاق سامالى،
سول ءبىر ءسات ماعان وزگە كۇندەردەن باعالى.
ءبىر ويدى كۇتىپ وڭاشا كەيدە وتىرام،
سەرپىپ جىبەرەر سارساڭعا تۇسكەن سانانى...
كورگەن سوڭ ءجيى كوكىرەگىن كەرگەن بي – بەكتى،
ءومىردىڭ ءوزى قالاي سويلەۋدى ۇيرەتتى.
سوندا دا، بار عوي،
ءبىر ءسوزدى كۇتەم عايىپتان،
بۇلك ەتكىزەتىن بەزگە اينالماعان بۇيرەكتى.
اڭسايتىن بولار وسىنداي ەرەك شاقتى ادام،
جىلداردان ەمەس،
جۇلدىزدى ساتتەن باق تابام.
ءبىر ۇيقاس كەلىپ ۇيقىمدى بۇزسا، شىركىن-اي،
الەمنىڭ بارلىق شايىرى ويلاپ تاپپاعان!
وتەرمىن بالكىم ءومىردىڭ ءمانىن مول ۇقپاي،
كۇن شىقسا كۇلىپ،
قۋانىپ كەيدە تولىقسا اي...
قورقامىن بىراق قىزىقتى قۋىپ جۇرگەندە،
قالدىم با ەكەن دەپ كوپ كۇتكەن ساتكە جولىقپاي...
تاعدىردىڭ تۇمسا قيىن عوي قيا جولدارى،
ءبىر عانا مەزەت...
ءومىردىڭ ماعان سول ءمانى.
جادىندا قالار قامكوڭىل مىناۋ جۇرتىمنىڭ،
جۇلدىزداي جارىق ءبىر ولەڭ جازسام بولعانى!
ايتپاعان نە قالدى؟...
نە قالدى ايتپاعان،
جازباعان،
نە بۇكتى ىشىنە ءاز-عالام؟!
تابام دەپ الەمنىڭ جۇمباعىن،
ءبىر شوقتى ۇرلەيمىن مازداعان.
نە قالدى،
ەش پەندە سەزبەگەن،
جەر بار ما جاھانگەر كەزبەگەن.
كوڭىلدە قالتارىس قالدى ما،
كورەتىن كوكىرەك كوزبەنەن.
اشىنىپ ايتقاندا ارلى ادام،
بىرەۋلەر سالدى ما جالعان ءان؟!
الەمدە قۇبىلىس بار ما ءوزى،
اقىنعا تاقىرىپ بولماعان؟!
نە قالدى،
تاتپاعان قايعى ما؟
بولادى دەيمىسىڭ جاي كۇنا؟!
الەمدى تۇگەسىپ الدەكىم،
اڭگىمە قىلىپ ءجۇر ايدى دا...
جۇرگەندەي ءبىر ءوزىم كۇرەپ مۇڭ،
ماحاببات مايدانىن جىر ەتتىم.
جۇدىرىق سياقتى ەت ەدى،
اشتىق پا بار سىرىن جۇرەكتىڭ؟!
ويلاردى قوزدىرىپ بوس، كۇپتى،
كەيبىرەۋ قوس ءىشى قوس تىكتى.
ارازدىق جايىندا ايتىلدى،
جىرلادىق جارىسا دوستىقتى.
الدەكىم جامانداپ جاقسىمدى،
بيلىكتى قولپاشتاپ ات ءمىندى.
ەل دەگەن ەرلەردى كوتەردىك،
اياماي جازعىردىق ساتقىندى.
قارۋ قىپ سۇيكىمدى عازالدى،
ايتقان سوڭ كوڭىلىم تازاردى.
ءومىردى جىرلادىق ءبىر مەزگىل،
وزەكتى ورتەگەن اجالدى...
ارىلىپ تىرلىكتەن جات ءۇندى،
قايتار دەپ سۇرادىق حاقىمدى.
جىرلادىق وتكەن مەن كەتكەندى،
حان مەن بي،
باتىر مەن اقىندى.
شابىتتى شاقىرىپ ءبىر عانا،
تولعاۋلار ارنادىق «تۇلعاعا».
اسپان،
تاۋ،
تالداعى جاپىراق،
سۋ داعى ءسوز بولدى جىلعادا...
جىر بولدى جەكجاتتىڭ سالەمى،
ايتىلدى جۇرەكتىڭ بار ەمى.
جاستىقتىڭ جالىندى الاۋى...
ماستىقتىڭ سالدىرعان الەگى...
جۇرەكتى جىلىتتى جىر دەمى،
دوستارمەن بەكىتتىك ىرگەنى.
اقىنعا ماڭگىلىك تاقىرىپ،
ارۋدىڭ نازدانا كۇلگەنى.
جىرمەنەن جۇرەككە وت ءۇردىم،
ءسوزىمدى كوڭىلگە توقىر كىم؟!
اقىرى ايتاتىن وي قالماي،
ايتقاندى قايتالاپ وتىرمىن...
كوڭىلدىڭ قوڭىراۋى...
ءسوز بولعان اناۋ شىڭ دا،
مىنا شوقى،
كۇتىپ تۇر ولەڭىمدى كىنا-سوتى.
ءار قارپىندە جانىمنىڭ بولشەگى بار،
ۇناماسا – وقىما!
ۇناسا – وقى!!!
دەسەڭ دە وزگەلەرمەن كۇندەس، مەيلى،
ولەڭىم قيالمەن كۇن كەشپەيدى.
اينالامدا سايتاندار سايران سالىپ،
نەگە ەكەن، پەرىشتەلەر تىلدەسپەيدى؟!...
تۇندە كوزگە تۇسپەيتىن،
كۇندىز قولعا،
ءتۇپسىز تەرەڭ ۇڭىلەم شىڭ-قۇزدارعا...
ايمەن اشىق سىرلاسۋ – ارمان ماعان،
ميىعىنان كۇلەدى جۇلدىزدار دا؟!
جۇرەكتى كەرنەگەندە سەزىم-كەرىم...
تۇنعاندا شاراسىزدىق كوزىمدە مۇڭ.
جانعا شابىت، ارينە،
جىرىما ارقاۋ،
ۇستاعانىم!
كورگەنىم!
سەزىنگەنىم!
وتقا قاقتاپ،
سالعان سوڭ كۇيەگە مىڭ،
سۇرىنەدى، بايقايمىن، ءجيى ولەڭىم.
سوندا داعى جىرىما ارقاۋ مەنىڭ،
جىعىلعانىم!
تۇرعانىم!
سۇيەگەنىم!
سىڭعىر كۇلكى،
وعاش وي،
ەگىلگەن ءۇن...
تاۋسىلعانشا ايتامىن سەبىل دەمىم.
مەنىڭ جىرىم – مەندەگى سەزىم عانا،
ۇناتقانىم!
سۇيگەنىم!
جەرىنگەنىم!
وزىمە ايان،
جۇرتىما سىڭىرگەنىم،
قول جەتپەيتىن قيالعا جۇگىرمەدىم.
جىلاسا دا جۇرەگىم – جىرىما وزەك،
الدانعانىم!
سەنگەنىم!
تۇڭىلگەنىم!
جاقىن جايىن ويلاۋمەن،
الىس قامىن،
شەكپەن قۋىپ، شەندىمەن جارىسپادىم.
بولدى، بىلەم، مەن ءۇشىن ماڭىزدىراق،
جوعالتقانىم!
تاپقانىم!
تابىسقانىم!
تۇرعاندا تاۋەلسىز بوپ تۇران-باعىم،
ۇشقاندا قياعا ورلەپ قىراندارىم.
مەن ءۇشىن كورۋ – باقىت!
جىرلاۋ – عاجاپ،
جۇرتىمنىڭ شاتتانعانىن!
قۋانعانىن!
تاعى ءبىر ويدى باستاپ سابىرمەنەن،
كوڭىلدىڭ قوڭىراۋى قاعىلدى ارەڭ...
جۇرەكتىڭ تۇكپىرىنەن مارجان ءسۇزىپ،
سەزىمنىڭ تەرەڭىنەن لاعىل تەرەم!
ءسوز بولعان اناۋ شىڭ دا،
مىنا شوقى،
كۇتىپ تۇر ولەڭىمدى كىنا-سوتى.
ءار سوزىندە جۇرەكتىڭ ءلۇپىلى بار،
ۇناماسا – وقىما...
ۇناسا – وقى!
مەن دالانىڭ ۇلىمىن
«تاۋلاردى الاسارتپاي، دالانى اسقاقتاتايىق!»
ولجاس سۇلەيمەنوۆ
تاۋ ەمەس،
قىردا تۋىپ، دالادا ءوستىم،
دەمەيمىن تاۋدى كورمەي نالا كەشتىم.
شىڭدارعا يىق تىرەپ جۇرمەسەم دە،
الاساسىڭ دەي الماس ماعان ەشكىم!
تاۋ ەمەس،
دالا-تۇعىن باق مەكەنىم،
ەس جيىپ، مۇندا جۇرتىم جاپتى ەتەگىن.
قىلىشىن كەزەي كەلگەن بوز دالاما،
ال، ايتشى، قايدا بۇگىن جات، بوتەنىڭ؟!
ۇلىنا اقتارىلىپ ءجيى اعىنان،
ماڭ دالا كوڭىلىمە قۇيادى ما ءان؟!
ءدۇبىرلى تاريحىمدى تانىپ ءوستىم،
بابامنىڭ تۇلپارىنىڭ تۇياعىنان.
تۋعاندا شىڭداردى ەمەس،
دالا كوردىم.
بۇل دالا مەكەنى عوي تامام ەلدىڭ.
قيالدى شومىلدىرىپ قىر گۇلىنە،
قياعا قالىقتا دەپ سانا بەردىڭ.
دەسەڭ دا بۇل دالانىڭ كوركىن كۇپتى،
ۇلدارى ۇلىقتاعان سەرتىن مىقتى.
دالادان ۇيرەندىم مەن دارحاندىقتى،
ءسىڭىردىم كەڭدىك پەنەن ەركىندىكتى.
تاڭدارىم اتپاسا دا جاعاجايمەن،
بىتكەن جوق دالامەنەن دارا بايگەم.
ويلارىم شىڭىراۋداي ءتۇپسىز مەنىڭ،
جۇرەگىم جاقىنىما دالاداي كەڭ.
ۇلى دالا – باستاۋى الىپپەنىڭ،
وسى جەردە سەزىندىم جارىق دەمىن.
قويىنىم ىرىس-قۇتتىڭ قويناۋىنداي،
قۇشاعىم كەڭ دالاداي الىپ مەنىڭ!
جەتەلەپ جەلىك قۋعان باعىمدى العا،
شاعىلتىپ اي سۋلەسىن شاعىلدارعا.
ويلارىم تۇراق تاپپاي كەتۋشى ەدى،
جالعاسىپ بۋالدىر ءبىر ساعىمدارعا.
جەرىنە سالعىزباعان دار، اباقتى،
ءتۇز ۇلىن باۋرىنا الىپ دالا جاتتى.
مۇنارتىپ كوكجيەككە كۇن شوككەندە،
ءبىر باقىت كورۋ مۇنداي عالاماتتى.
تاپقانىم ءتورت تاراپتى ارالاي شىن،
بارىم دا، بايلىعىم دا دالا – بايسىن.
جازىقتى شىڭدارىڭنان بيىك قويسام،
الاتاۋ، تۇسىنىكپەن قاراعايسىڭ؟!
اشىلىپ كوكىرەكتىڭ كوزى بۇگىن،
اقىننىڭ تولقىپ جاتىر سەزىمى مىڭ.
دالاما ءتىل تيگىزبە،
ەي ادامدار،
دالا مەن قازاق بۇگىن ەگىز ۇعىم!
كوكپار
(جۇماتاي جاقىپباەۆقا)
بۇل ءومىر بىرەۋگە – وزەن،
بىرەۋگە – جار.
بىرەۋگە ءومىر – ءماندى،
بىرەۋگە – اجال.
سەن ءۇشىن بار عۇمىرىڭ كوكپار بولدى،
سەرتتەسكەن جازبايمىن دەپ جۇدەۋ عازال.
كوكپارعا سايگۇلىگىڭ ساي بولدى ما،
ساي بولماي كوڭىلىڭدى قايعى الدى ما؟!
تاعدىرىڭ تايتالاسقا تۇسكەن كەزدە،
ولەڭىڭ وزەگىنە اينالدى ما؟!
شاباتىن شارشاماي سان شاقىرىمعا
الماستاي ولەڭ كەرەك اقىن ۇلعا.
سول كەزدە كەنەجيرەن كەيپىنە ەنىپ،
سايگۇلىك تايپالدى ما تاقىمىڭدا؟!
قيالىڭ كوكجيەكتى اڭساعاندا،
ارايلاپ اتتى ما الدە تاڭ ساعان دا.
بىلعارى قولعاپ كيىپ توپقا شىعىپ،
ءتۇستىڭ بە تايتالاسقا شارشى الاڭدا؟!
سانسىراپ بولەنگەندە سانا مۇڭعا،
ونەردى ومىرىڭە بالادىڭ با؟
كۇي بولىپ ەندى بىردە كوكپار-كوڭىل،
شاپتى ما دومبىرانىڭ شاناعىندا؟!
جىرىڭمەن سالىپ سوسىن ايعا ءدۇبىر،
جانىڭدا شىن جۇيرىكتەر سايرادى كىل.
كوكپارىن تىرشىلىكتىڭ سان الساڭ دا،
ساعىمداي جولاتپادى-اۋ ءلايلا-عۇمىر.
تاعدىر عوي،
تاعدىر كەيدە بۇلدانادى.
شەرمەنەن شيرىققان جىر شىن باعالى.
كوكپاردى تاقىمىنان تۇسىرمەگەن،
اتاندىڭ ماڭگىلىككە – جىر قاعانى!!!
الماتىدا اق جاۋىن...
بۇلتپەن بۇركەپ الاتاۋدى اسقارلى،
الماتىنىڭ اق جاۋىنى باستالدى.
كوشەدەگى جىلعالارعا سۋ تولدى،
جاپىراقتىڭ جانارىنان جاس تامدى...
تاپا تۇستە كۇن تۇنەرىپ، كەش بولدى،
قارا بۇلتتار قارا نارداي كوشكە ەردى.
تامشى تامباي تالىقسىعان جەر-انا،
تابيعاتتىڭ تارپاڭدىعىن قوش كوردى.
شاڭ سەيىلىپ توپىراقتان، تاستان دا،
قوڭىر تىرلىك قوس يىقتان باسقاندا.
پەرىشتەلەر شاتىر-كۇتىر شايقاستى،
ءبىر-بىرىنە وت اتىسىپ اسپاندا.
كولىكتەردى قايىق سىندى جۇرگىزدى،
كورىكتى ەتتى كوشەدەگى ءۇر قىزدى.
قوي دەگەنگە قۇلاق اسپاي جۇرگەندى،
قويداي قۋىپ ۇيلەرىنە كىرگىزدى.
كوكتىڭ ءنارى قۇدىرەت قوي – ەستى، ىزگى،
الماتىما كەشىگىڭكى كوش ءتۇزدى.
ءتىلازارلاۋ ءتۇزدى كەزگەن تەنتەككە،
تىلەرسەكتەن قارا سۋدى كەشكىزدى.
الماتىنىڭ ءسانى بولعان ارايلى،
راۋشان گۇلدەر قۇلپىرتادى ماڭايدى.
اق قايىڭ مەن ءسامبىتالدار سىلكىنىپ،
شىرشا بىتكەن شىرايلانا قارايدى.
ويلار كەلىپ وتىرعاندا نە ءتۇرلى،
تاڭعى سەزىم تامشىدايىن سەكىردى.
اي قالانىڭ اق جاۋىنى كىر باسقان،
كوڭىلىمدى شايىپ كەتكەن سەكىلدى!
ازالى كۇن…
تاعى كىمدى،
تاعى قانشا الاسىڭ،
بىزگە نەگە تۇسىرەسىڭ دارا سىن؟!
ايتىپ كەلمەس اجال الدى مەكەندەپ،
اڭىزداعان الاشىمنىڭ دالاسىن.
تاعى كىمگە اشىلدى ەكەن ارانىڭ،
از بولدى ما حالقىم تارتقان نالا-مۇڭ؟!
اجال تىرناپ قان-جوسا ەتتى اۋىزىن،
سان عاسىرلار جازىلماعان جارانىڭ.
تىرلىك ءۇشىن كۇرەس بولعان كوپ كۇنى،
قازاعىمنىڭ ءور ەدى عوي شوقتىعى.
اتى جامان اجال كەلىپ جالماۋدا،
ۇلتقا تۇلعا اسىل مەنەن تەكتىنى.
ازاماتتىڭ جارىن الدى اي ءمۇسىن،
ەت جاقىنعا تورىن مىقتاپ جايدى شىن.
قارىنداستان قاپى قالعان دوسىمنىڭ،
ۇيدە وتىرمىن بولىسە الماي قايعىسىن.
قاتەرلى دەرت كارىن بىزگە جيعاسىن،
قايمانادا قارا بۇلتتاي كۇي باسىم.
قاتار-قاتار الىپ جاتىر سۇم اجال،
ءولىم تۇرماق، وكپەگە دە قيماسىن.
اتتانعا باس،
ەگىل مەيلىڭ،
زار يلە،
ءتاڭىر جازسا توزەسىڭ عوي، ارينە.
الاڭدايمىن جەدەل جاردەم وتسە ەگەر،
جاۋتاڭدايمىن جانىمداعى ءار ۇيگە.
كىم توقتاتار جاراتقاننىڭ جارلىعىن،
كىم كورەدى قازاعىمنىڭ زار-مۇڭىن؟!
اجال دەگەن ارالاپ ءجۇر ەلىمدى،
سوندىقتان دا ازالى كۇن – ءار كۇنىم!
قۋات قايرانباەۆ،
اقىن، قازاقستان جازۋشىلار وداعىنىڭ مۇشەسى
Abai.kz
