الماتىداعى ايۋاندار مەنەن بەزدى. مەنىڭ باسىما تۇسكەن كىشكەنە بۇلتتىڭ كولەڭكەسى ولاردى شوشىتتى. وني پرەدپوچلي مولچانيە - وبەششانيۋ...
مەن سىبىرگە ءوز ەركىممەن كەتكەنىم جوق، مەنى جەر اۋدارىپ جىبەردى.
مەنى قاجىتقان تابيعاتتىڭ ايازى ەمەس، ءومىردىڭ ايازدارى بولدى...

اكادەميادا شىعىس حالقىنان جالعىز مەن وقىدىم. بىتىرگەننەن كەيىن ماعان شىعىستىڭ بەس وداقتىق رەسپۋبليكاسىنان ورىن تابىلمادى، تيمەدى. مەنى ازياعا جولاتپادى. شىعىستان مەنەن كەيىن ون بەس-جيىرما جىلدىڭ ىشىندە مەن وقىعان اكادەمياعا ەش ادام تۇسە قويمادى. ول اشۋلى، زارلى شىندىق.
ءبىزدىڭ حالىق سوعىسقا ەرلىكپەن قاتىستى، بىراق ، ونىڭ قۇنى وتە قىمبات. وسى كۇنى اۋىل تولعان جەسىرلەر مەن جەتىمدەر. سوعىسقا بارعان ءجۇز قازاقتىڭ جەتپىس-سەكسەنى قايتقان جوق، سەبەبى ماعان ايقىن - اسكەري تاجىريبە، اسكەري تاربيەنىڭ داعدىلانۋ ناشارلىعى... مەن سولاردى مايداندا كوردىم ، تالداپ تەكسەردىم، وكسىپ جىلادىم، زارلاندىم، قورلاندىم.

مەن قالعان ءومىرىمدى ، العان تاجىريبەمدى، بىلگەن ءبىلىمىمدى جاستارعا، حالقىما ارناعىم كەلىپ ەدى. بارىمدى ەلگە بەرسەم دەپ ەدىم. ەگەر دە بولاشاقتا ءبىر ايەل جەسىر، ءبىر بالا جەتىم قالماۋىنا مەنىڭ ەڭبەگىم سەبەپ بولسا، ارمانسىزبىن دەگەن نيەت ەدى.

قىسقاسى، مەنى، مەنىڭ ويىمدى، نيەتىمدى تۋپوست ي نەۆەجەستۆو قاپاسقا سالىپ، بەندە ەتتى. مەنى تەرىس ءتۇسىندى، ۇقپادى. وگىز مويىندىق ىستەدى. وسىنداعى مايدالار مەنى سۇزبەلەپ شەتكە شىعارا بەردى. جاقىندارىنا جىلى ورىن ءۇشىن مەنى ايامادى. كىشىرتتى، قۋدالادى. جابىلىپ ءالى جەتكەنى مەن بولدىم...
كەك ساقتاپ ايتىپ وتىرعانىم جوق. ءار ونەر، ءار ءبىلىم، ءار نيەت سال بولۋدى تىلەمەيدى، قۇل بولۋدى تىلەيدى. مەن تۇلا بويىممەن حالقىمنىڭ قۇلىمىن. قايدا جۇرسەم دە ەلىمنىڭ قىزمەتكەرىمىن.

حالقىما جامان اتاق ەش ۋاقىتتا الىپ بەرگىم كەلمەيدى، الىپ بەرمەيمىن...

 باۋىرجان مومىشۇلى
(“ايتىلماعان اقيقات" كىتابىنان)