«كۇشىك اسىراپ يت ەتتىم». جو-جوق، مەن كورگەندە ول بەس-التى قار باسقان كادىمگى يت ەدى. ازۋ ءتىسى دە جەتىلگەن. ارپ ەتىپ اركىمدى بالاقتان الا تۇسەتىن. ءيتتىڭ يتتىگى ەمەس پە، مەنى كورگەن بويدا قوجايىن تۇتىپ ارتىمنان ەرىپ العان. ء«يتتىڭ سىڭگەنى جاقسى». «سىڭگەن يت قۇت اكەلەدى» دەيتىن بۇرىنعىلار. سودان مەن ءيتىمنىڭ اتىن «قۇتجول» قويسام با دەپ ءجۇردىم. بىراق، اناۋ-مىناۋ شارۋاعا الدانىپ، الگى يتىمە «ەن سالىپ، ەسىم بەرۋدى» ۇمىتىپپىن. كەيدە ادامدى جاڭعالاقتىعى مەن جالقاۋلىعىنىڭ ءوزى جاقسىلىققا باستاپ تۇرادى ەمەس پە؟.. سول يتكە كەزىندە «قۇتجول» دەپ ات قويماعانىم دۇرىس بولىپتى. ايتپەسە وسى كۇنى (الگى بۇرالقىنى قويشى) يەسى مەن يەسىنىڭ مۇكامال-مۇلكىن ۇرى-قارىعا الدىرمايتىن «قۇتجولدار» مەن ء«بورىباسارلاردىڭ»  الدىندا ۇياتقا قالار ەدىم.

يت دەگەن يت بولسا عوي، شىركىن. ءتۇنى بويى ساڭقىلداپ ءۇرىپ، قورا كۇزەتىپ، اتتى ادامدى الىپ تۇسەردەي ايبات شەكسە، ارمان بار ما؟ بىزدىكى يت ەمەس، بۇرالقى بولىپ شىقتى. سونىڭ جانىاياۋلى جاقسىلارعا شابالاڭداعانىنان تىكسىنىپ ءجۇرۋشى ەدىم. تالاي رەت وزىنە ء«يتتىڭ جامانى يەسىنە ءسوز كەلتىرەدى، بالاق كورسەڭ باس سالۋدى قوي» دەپ ەسكەرتتىپ تە باقتىم. الايدا ول مەنى تىڭدامادى. كەمىك قاجاپ كەتىلگەن تىستەرىن ىرسيتىپ، ءتىلىن سالاقتاتىپ، اۋزىنان قان-جىنىن اقتارىپ، ابالاۋدان تيىلمادى. اقىرى قاراسىن باتىرعان. سونىسىنىڭ ءوزىن جاقسىعا جورىپ: «جاقسى يت ولىگىن كورسەتپەيدى»، - دەگەم. سويتسەم، بۇرالقى نەمەگە جۋىندى تابىلسا بولدى ەكەن عوي، جاڭا قوجايىن تاۋىپتى. ءبىر كەزدە سونى قاپقان ەدى. جاڭا قوجايىن بۇرالقىنىڭ سول كەزدەگى «يتتىگىن» ۇمىتقان با، الدە، ادەيى اياق-تاباعىن جالاتىپ ءجۇر مە، ونى، ارينە، ءوزى بىلەدى. جانە ول بۇرالقىنى قۇيرىعىن بۇتىنا قىستىرتىپ قۋىپ جىبەرەتىنىن دە جاقسى بىلەدى. تەك بۇرالقى عانا ەشتەڭدەن قاپەرسىز. شاڭك-شاڭك ەتەدى. ماعان ءتىپتى ىزالى ءوزى.

«بىرەۋگە اكەسىندەي جاقسىلىق جاساعىڭ كەلەدى. الايدا ول سەنى اكەڭنەن بوقتاپ كەتەدى» دەگەن – وسى، جىگىتتەر. ادامنىڭ اراسىندا دا الگى بۇرالقى سياقتىلار از با؟ سونى ءاردايىم ەسكەرە جۇرگەن ءجون ەكەن.

Abai.kz