ءيا، ۋاقىتتىڭ جەلماياسى جاس كەزىڭدە ءشوپتىڭ باسىن جۇرە شالعانداي، بايىرقاعانداي بولۋشى ەدى، قازىر ەجەلگى سار جەلىسىنە سالىپ، جەر اپشىسىن قۋىرا باستادى. الداعى عاسىرلاردىڭ «اللادين قاقپاسىنداي» قۇپيا ەسىگىندە ءبىزدى نە كۇتىپ تۇر؟ انا ءتىلىنىڭ، قارا ولەڭنىڭ جاي-كۇيى نە بولماق؟
بۇدان 80 جىل بۇرىن ماكسيم گور­كي: ء«بىزدىڭ ادەبيەت – ۇلى ويلار ەڭبەك ءسىڭىرىپ، جاقىندا عانا مىڭ ءتۇرلى گۇلدەرمەن قۇلپىرىپ تۇرعان كەڭ ولكە ەدى. ەندى، مىنە، ناداندىقتىڭ، قارابايىرلىقتىڭ ارام شوپتەرى باسىپ بارادى، ءتىرى گۇلدەردىڭ ورنىنا قاعازدان جاسالعان ءولى گۇلدەر تولىپ كەتتى» دەپ نالىعان ەدى.
قالاي دەگەنمەن دە، كوزى جاساۋراپ، كوڭىلى بوساپ، قيسسا وقىپ وتىرعانداردى قازىر كەزدەستىرە المايتىنىمىز انىق.
بۇگىندە قاسيەتتى قارا ولەڭنىڭ كەر جورعاسىن كەز كەلگەن جۇگەنسىز ءمىندى، قاقپالاپ ءجۇردى، ەرقاشتى قىلدى…
بىرەۋلەر ءۇي اراسىنداعى بوزبالاشى­لى­عىن، قوي ۇركىتكەنىن، يت ۇرگىزگەنىن ولەڭگە اينالدىرىپ، ارقاندالعان اتتاي اياداي جەردى شيىرلاپ ءجۇر.
كەيبىر ولەڭدەر تازدىڭ باسىنا قۇياتىن جىپ-جىلى، بوجىپ كەتكەن ايرانداي جۇرەگىڭدى اينىتادى.
سيىردىڭ بۇزاۋىن جالاعان جەرى سەكىلدى، تارتىلعان بورازداداي ايقىن­دال­عان، جىلميعان بەدەرلى ولەڭدەرگە زار بولدىق.
سودان سوڭ امال جوق، ءىلياس، قاسىم، عافۋ، جۇمەكەن، تولەگەن، ساعي، وتەجان، قادىر، مەڭدەكەش، جۇماتاي، جاراسقان، تەمىرحان، ساعات ابدۋعاليەۆ، ەسەنقۇل، ەسەنعالي، عالىمداردىڭ كەنەلتە جىرلاعان كەسەك جىرلارىن وقىپ، ماۋقىڭدى باساسىڭ.
وسىناۋ ارعى-بەرگى سالقار كوشتىڭ كەۋدە تۇسىندا كەلە جاتقان، قازاقتىڭ تالانتتى اقىندارىنىڭ تاسبيىعىنا ەرتە ءتىزىلىپ، جاسىنان دارىنىمەن جايتاڭداپ كوزگە ءتۇسىپ، ۇيرەكتىڭ قاسقالداعىنداي ورگە جۇزگەن ونەرپازدىڭ ءبىرى – ۇلىقبەك ەسداۋلەتوۆ.
ول جورگەكتە جاتقاندا ولەڭ دەپ ۋىلدەدى دەسەك كۇپىرلىك بولار، بىراق ەس بىلگەن كەزدەن سەرىگى دەسەك قاتەلەسپەيمىز.

«التىن بالىق ءبارىن بەرگەندە، تالانت بەرە المايدى. بەرەر ەدى-اۋ، بىراق بۇل عاجاپ قاسيەت ونىڭ وزىندە دە جوق. ونى ەشكىم بەرە المايدى، ەشكىم تارتىپ الا المايدى. تەك تالانتتى بوپ تۋ كەرەك» دەگەن ەدى ءبىر كەزدە راسۋل عامزاتوۆ.
اۋىلىندا اقىن بالا اتانعان ۇلىقبەك، كەۋدەسىندەگى اللا بەرگەن دارىن شوعىن مازداتىپ، شايىرلار مەككەسى الماتىعا دا جەتتى.
بەت-ءجۇزى قازدىڭ بوتەكەسىندەي تومپيعان سۇيكىمدى ناۋشا جىگىت اسا قينالماي، قازمۋ-دىڭ جۋرناليستيكا فاكۋلتەتىنە وقۋعا ءتۇستى. جازدىڭ تاپشى تۇنىندەي بەس جىل دا قۇيعىتىپ وتە شىقتى.
جايلاپ جىلجي وتىرىپ، دۇنيەنىڭ جۇمىسىن تىندىراتىن القاپتاعى تراكتور سياقتى، ۇلىقبەك وقۋ بىتىرگەسىن باسپالاردا رەداكتور بولا ءجۇرىپ، وندىرتە جازدى.
شىعارمالارىن قايتا ءبىر ەكشەگەندە بابالار رۋحى، تۋعان ەل، ارۋ اتامەكەن، اق شاريعات، ءاز ماحاببات، ساعىم كومكەرگەن ساميان دالا – ۇلىقبەكتىڭ تالايدان بەرى تاۋسىلا جىرلاپ كەلە جاتقان جەڭسىك تاقىرىپتارى ەكەنىن بايقايمىز. اسىرەسە، عاشىق-ماشىق، سۇيىسپەنشىلىك جايىنا كەلگەندە قالامى ەسىلىپ جۇرە بەرەدى.
سۇيسەك بىزدەر ءسۇيۋشى ەدىك ورتەنىپ،
ال جەك كورسەك –
جەك كورۋشى ەك جەركەنىپ.
سول ءبىر داۋرەن ءتاتتى ەدى عوي، داريعا-اي،
پاك ەدىك قوي بولساق-تاعى بوركەمىك.

تولقىندارى جۋاسىعان سول ارنا،
قايتا-قايتا قارعىن قۇيسا – تولار ما؟
ادامزاتتىڭ ءبارىن ءسۇيىپ شىقساق دا،
تۇڭعىش رەت سۇيىسكەندەي بولار ما؟
ءيا، ماحاببات مەڭدۋاناسىنا ماس بولعان العاشقى بالعىن شاق ومىرباقي ەستەن كەتەر مە؟ شەكەسىندە كوزى، اۋزىندا ءۋالى ءسوزى بار جىگىت-جەلەڭ بۇل قانبازارعا سوقپاي وتە الا ما؟ البىرت شاقتا تۇتانعان ماحاببات وتىنا ساعىنىش مايىن قۇيىپ، قارتايعانشا وشىرمەي جۇرەتىن جانداردىڭ ءبىرى – اقىندار عوي.
قاشان دا دارىندى جان تەبىرەنىستىڭ ءنارلى قاباتىنا جەتپەيىنشە قاعىسى، شابىسى ۇيلەسپەي، پۇشايمان كۇيگە تۇسەدى. ال ەندى سول قۇنارلى قاباتقا جەتكەن كەزدە، شابىت كوزى بۇلاقتاي اشىلادى. بۇدان 40 جىل بۇرىن جازىلعان مىنا ولەڭگە قۇلاق تۇرەيىك:
قىر ءۇستىن ورتەپ وتىمەن،
قىرمىزى جۇزبەن كۇن باتتى.
قىزىعا قاراپ وتىر ەم،
قايىرىلىپ اتام ءتىل قاتتى:

«باتىسقا، بالام، قىزىقپا،
باتقان كۇن – ءبىزدىڭ كۇنىمىز،
كوكجيەك دەگەن سىزىققا
سىڭگەنشە عانا ءتىرىمىز.

ۋاقىت زۋلاپ ۋلى وقتاي،
ۋاتىپ وتەر ءتوزىمدى.
سوندىقتان، بالام، كۇن باتپاي،
ايتىپ قال ايتار ءسوزىڭدى»
ءبىر قاراعاندا بۇل ولەڭدە اناۋ ايتقانداي الىپ-جۇلىپ بارا جاتقان ەشتەڭە جوق. الايدا ايتار ويدىڭ بار مايەگى سوڭعى شۋماققا شوعىرلانعان. بەينە ءبىر ءوز اتاڭنىڭ قوڭىر كەڭەسىندەي قۇلاققا جاعىمدى ەستىلەدى. ەڭ باستىسى، ۇلىقبەك وسى عيبراتتى اقىندىق عۇمىرىنىڭ تەمىرقازىعىنا اينالدىرۋى ەدى. بىلايشا ايتقاندا، ەرتە ەسەيدى. جۇرەكتىڭ، شابىتتى كوڭىلدىڭ اۋانىمەن قالام ­تەربەپ، ءنارلى جىرلار تۋدىردى. ونىڭ ۇستىنە، ۇلىقبەك جاسىنان ادەبيەتىمىزدىڭ نەبىر جايساڭدارىنىڭ قاسىنا قوسشى بوپ ەرىپ، قولدارىنا سۋ قۇيىپ، اڭگىمە-سىرلارىنا قانىعىپ ءوستى. بۇل دا ەكىنىڭ بىرىنە بۇيىرا بەرمەيتىن قيساپسىز ورال، اسەرى مول قاۋىشۋ…
پوەزيا – تىرشىلىك قالتارىسىنىڭ قايتالانباس سۋرەتتەرىن قاپىسىز باقىلاۋدى، سارىلا زەردەلەۋدى قاجەت ەتەتىن ادەبيەتتىڭ ەڭ ءبىر قىتىمىر سالاسى. ەندەشە، ولەڭ شىركىندى ءابىش كەكىلبايۇلى ايتقانداي، توپەپ بولماعا­نمەن توگىلتىپ جازعانعا، ساپىرىپ بولماعانمەن ساعىنا جازعانعا نە جەتسىن!
كەزىندە نيكولاي اسەەۆ:
«منە نە بابۋشكينو اناحارستۆو،
نە رەتسەپتى مۋدرىح ۆراچەي.
ستيح – ەدينستۆەننوە لەكارستۆو،
وت بەسسوننىح دولگيح نوچەي» دەپ شىن اقىننىڭ كورازاپ بەينەتىن ءدال سۋرەتتەگەن ەدى.
مىنە، ۇلىقبەكتىڭ دە 40 جىلعى قيساپسىز ازابىنىڭ ازعانتاي وتەۋىندەي بولىپ، 10-نان اسا جىر كىتابى دۇنيەگە كەلدى. بۇلار ءسوز جوق، اراعا جىلدار سالىپ، تولعانا ءجۇرىپ بەرگەن بىرەگەي تۋىندىلارى ەدى.
اسىرەسە، اقىننىڭ تابيعات تۋرالى جىرلارى قان تامىرى لىپىلداپ سوعىپ تۇرعان جاندى ورگانيزم سەكىلدى. وقىرماننىڭ قۇلاعىنا تاۋدان اققان بۇلاقتىڭ سىلدىرى، كولدىڭ نار قامىسىنىڭ سىبدىرى، شاپقان اتتىڭ ءدۇبىرى ەستىلىپ، عاشىق جۇرەكتىڭ ءلۇپىلى سەزىلگەندەي بولادى.
بوزتورعاي سازى توگىلگەن،
بۋىنىڭدى الار ماسايتىپ.
وسىناۋ ءوندىر ومىرگە
كەتەرسىڭ قالاي قوش ايتىپ؟!

جۇرەسىڭ قالاي بۇل جەردە،
بىرەۋگە دەگەن وكپەمەن؟!
بىرەۋگە دەگەن قىزعانىش،
بىرەۋگە دەگەن كەكپەنەن؟!
سۇلۋلىققا دا ساناسى
تازارماس جاندى جەك كورەم.
ەندى «قىزىل ءىڭىر» دەگەن ولەڭىن وقىپ قارايىق:
قالىڭ ورمان قويناۋىنا،
قىپ-قىزىل كۇن قونعاندا.
قاراعايلار جول بويىندا
قالىڭ ويعا شومعاندا.

قىپ-قىزىل بوپ مۇنارتپاي ما،
قارا جولدىڭ شاڭداعى.
جەڭىلدەنىپ قۋانتپاي ما،
ىشتەگى ويدىڭ سالماعى.
نەمەسە:
كوردىم مەن كەڭ دۇنيەنىڭ سولعىن شاعىن،
ءسونىپتى كوكجيەكتەن تورعىن ساعىم.
بۋرىل بۇلت ءبىرسىن-ءبىرسىن جەر تارپيدى،
تامشىسى بۇرقىلداتىپ جولدىڭ شاڭىن.
كوبەلەكتىڭ قاناتىنىڭ ءوزى جەل­پىپ جىبەرەتىن اق بورپىلداق جولدىڭ شاڭىن العاشقى تامشىلار قالاي بۇر­قىلداتاتىنىن ءبارىمىز دە كوردىك. بىراق كوز الدىڭا ەلەستەتىپ وتىرىپ، وسىلاي جازا الدىق پا؟!
اقىننىڭ شەبەرلىگى سوندا، ول تولعا­نىسىن، اسەرىن ىنگەننىڭ سوڭعى يىندىسىندەي ەتىپ، ساراڭدىقپەن ءارى سىزداقتاتىپ بەرە بىلەدى، ءتۇرلى-ءتۇستى بوياۋ گاممالارىن ىرىكتەپ، قۇلپىرتا توگەدى.
ءيا، مىنا ءبىرىن-ءبىرى قيىپ جەپ جاتقان الاكۇلىك عۇمىردا قۋانىشپەن قاتار، قاسىرەت تە ىرعىن ەكەنىن اقيىق اقىن ۇلىقبەك ەسداۋلەتوۆ قولىنا قالام ۇستاعاننان بەرى تىنباي جىرلاپ كەلەدى.
ۇلىقبەك ونەرناماسىنداعى كەڭ دۇنيەگە كەۋدەسىن كولەگەيلەمەي سوي­لەيتىن ازاماتتىق باتىلدىقتى، ادامزات بولمىسىنىڭ ورەلى دە وركەشتى سيپاتتارىن تاپجىلتپاي تانيتىن سۋرەتكەرلىكتى، وجەتتىك پەن وتكىرلىكتى تالاي زامانداستارى تامىرشىداي تاپ باسىپ ايتتى دا.
قۇدايعا راس!
بەزەيىك دەپ پە ەك اردان ءبىز؟
بەزبەيىك دەسەك جان جالعىز!
تۇڭىلە دە الماي جاننان ءبىز،
ايتقان دا سوزدەن تانعانبىز…
جەمە-جەمگە كەلگەندە
جاعىمىزدى اشا الماي،
زارەمىزدى باسا الماي،
ۇرەي بۋىپ، ءۇن ءوشىپ،
اشىلعانداي الدان قۇز،
بىزدەر بۇعىپ قالعانبىز…
اۋىزدى بۋىپ، جاپسىرىپ،
تىستەدىك ءتىلدى تاس قىلىپ.
جاق اشۋعا جىبەرمەي
باستى-اۋ اۋىز باستىرىق…
تىرلىك ءۇشىن كەم كۇندىك،
قانشا ءۇمىتتى جەر قىلدىق.
بيلىككە بىرەۋ ءسوز ايتسا،
جاۋ كورگەندەي جەڭ تۇردىك.
ەكىلەنە ەسىرىپ،
ەسەسىنە ەل قىردىق…
بوستاندىق دەگەن قۇس ەدى،
بالاپانىن ولتىردىك…
قۇدايشىلىعىن ايتىڭىزشى، قوعام بەتىندەگى ادەمى ماسكانى بىت-شىت قىلىپ، بىتەۋ جارانىڭ اۋزىن جۇلىپ، قاندى وڭەز-ءىرىڭىن اعىزا ايتقان ۇلىقبەكتەي اقىن بار ما قازاقتا؟!
«قۇداي اتاسىنا بەرگەندى بوتاسىنا دا بەرەدى» دەگەندەي، بۇل شايىر دا باسىنان ءسوز اسىرمايتىن، ادىلەتسىزدىك تاسىراڭداعان جەردە اق سايتانى اتويلاپ، جىنى قوزا قالاتىن، تاڭىردەن باسقا ەشكىمگە ء«تايت» دەگىزبەگەن كەشەگى ارۋاقتى ماحامبەتتەردىڭ زاڭدى جالعاسى ەدى.
ازاماتتىق ەرلىكتىڭ سوقتىقپالى سىندارىنان ءوتىپ كەلگەن اقىن ادامداردان ەل بىرلىگىن، ىرىلىكتى، رۋحاني تۇتاستىقتى تالاپ ەتەدى.
قالاي دەگەنمەن دە، ۇلىقبەك جىرلارى­نىڭ استارىندا بۋىرقانعان ءومىر، ەكشەلگەن كەسكىندەر، قازىنىڭ مايىنداي جۇرەككە شىق ەتە تۇسەتىن تەرەڭ اسەر، بويلاتپايتىن شۇڭەيت يىرىمدەر جاتادى. العىر اقىن سان عاسىردىڭ بەلگىلى ءبىر وقيعالارىن تەك ۇلتتىق شەڭبەردە عانا قاراماي، ونى ەل مەن جەر، جەر مەن كوك، ادام مەن قوعام، زامان مەن تاريح ميداي ارالاسىپ كەتكەن جالپى الەمدىك كەڭىستىكتە بەينەلەيدى. الەمدى عالامات ۇيلەسىمدىلىكپەن ءارى زور حيكمەتپەن جاراتقان ءبىر اللانىڭ تىرشىلىكتى پىشىراتپاي ۇستاپ تۇرعان قۇپيا زاڭدىلىقتارىنا شۇقشيادى.
ماڭدايىما جازىلعان پەشەنەم دەر،
كىمگە كەرەك مەن كەتسەم وسى ولەڭدەر؟
قوزداپ جاتقان كەۋدەمدە قولامتانى،
بۇرقىراتىپ بەكەرگە كوسەمەڭدەر.

كۇن تۇسكەندە تورىنە جەر كەپەنىڭ،
سەزدىم ءالى سونۋگە ەرتە ەكەنىن.
ساحارادا ساۋ قالعان ساياق ءۇمىت،
سەنى قيىپ كەتپەۋگە سەرت ەتەمىن!
وسى ءبىر شۋماقتاردى بىرىنەن-ءبىرى ساتىلاپ ءوربىپ، ساتىلاي بيىكتەپ بارا جاتقان سارابدال ويشىلدىق دەمەسكە امالىمىز جوق. ۇلىقبەك ەسداۋلەتوۆ – ءسوزسىز قارا ولەڭ جازيراسىنداعى، قالا بەردى الەم پوەزياسىنداعى ءىرى تۇلعا.
نەگىزىنەن سۋرەتكەردىڭ قيالى سۋ شايانىنىڭ سەكسەن بولىكتەن تۇراتىن موزايكالى كوزدەرى سياقتى شالمايتىن قياسى جوق، سوندىقتان دا ونىڭ شىعارمالارىنداعى استارى تەرەڭ يشارالاردى كەيدە كانىگى سىنشىلاردىڭ وزدەرى دە بايقاي بەرمەيدى.
كەلە جاتىپ قالىڭ باۋدا،
جالعىز اياق سوقپاقپەن.
ءسال وتىرىپ دامىلداۋعا،
ءبىر تۇبىرگە توقتاپ پا ەڭ؟

سۇلۋلىققا تامساندىڭ با،
قىزىل بۇلتتى ىڭىردە؟
سوندا ءبىر ءسات زەر سالدىڭ با،
استىڭداعى تۇبىرگە؟
سىرىن جەلگە تولعامايدى،
وركەنى جوق تومارشىق.
قابىقتان جاس سورعالايدى،
قالساڭ ەگەر سەن ارشىپ …
وسى ءبىر ء«تۇبىر» دەگەن ولەڭنىڭ دە فيلوسوفيالىق استارى تەرەڭ. بەينە ءبىر ورتا عاسىرداعىداي ءالدىسى ءالسىزىن دال-دۇل ەتىپ، پارشالاپ جاتقان قۋ تىرشىلىكتە الگى ءتۇبىر سەكىلدى وتالىپ تۇسكەن عارىپ پەن قاسەرلەر از با؟
ءسوز جوق، ۇلىقبەك تالعامى مەن ىزەتى مول، تالابى قاتال ورتادان ءتالىم العان تالانتتى ءتالابالاردىڭ ءبىرى.
ءيا، ەل مۇقتاجىن ايتىپ، اتتانداي باستاساڭ، باتپانداي پروبلەما تاباسىڭ.
الايدا حالىق تاعدىرى ساۋداعا تۇسكەندە ورتتەي قىزارىپ، تايسالماي سويلەيتىن، يا بولماسا شەرلى ولەڭدەرىمەن شەندىلەردىڭ وزەگىنە شوق تاستايتىن شاندوز شايىر ەشتەڭەدەن تارتىنبادى.
«بالاڭ جاس، اتىڭ بەلگىسىز كەزدە ايتقان قارسى پىكىرلەرىڭ – ايعا شاپقان ارىستاننىڭ ارەكەتىمەن بىردەي. ەل قامى ءۇشىن سويلەۋگە – ۇلكەن ەڭبەك يەسى، اتاقتى ادام بولۋىڭ كەرەك، سوندا عانا ءسوزىڭ وتەدى» دەپ ەدى ءبىر كەزدە مۇحتار اۋەزوۆ.
وسى ورايدا بوزبالا شاعىنان باستاپ، شاشى بوزالا بولعان كەزگە دەيىن ءوزىنىڭ سارا باعىتىنان اينىماعان ادۋىن اقىن سوڭعى جىلدارى ۇلت مۇڭ-مۇقتاجىنا ايانباي اتسالىسقان رۋحاني مەحناتكەر دارەجەسىنە كوتەرىلگەنىن ايتپاي كەتۋگە بولماس.
جۇرگىزە الماس پەرعاۋىنعا مۇسا ءامىر،
ءامىر ەتسە – جاراتقاننىڭ ءىسى ءادىل …
شەرىن توككەن شايىردا جوق بەت-پەردە،
تىلىنە ەشكىم سالا المايدى تۇساۋىل! – دەسە، ەندى بىردە:

ۇرىككەن ەلى ۇدەرىپ،
ۇڭىرەيگەن كوشەسى،
ۇلىن جوقتاپ جىر ءورىپ،
ۇلىپ قالعان شەشەسى.
ۇجدانى – ەش، تۇزى سور بوپ،
ۇلانى – وپات، قىزى قور بوپ،
ۇرپاعىنىڭ ءجۇزى شەر بوپ،
ۇدىرەيگەن ۇلى ءۇستىرتتىڭ ءتوسى وسى…
ۇزىلمەگەن ءۇمىت قالسا،
ۇگىلمەگەن جىگىت بولسا،
ۇكىلەگەن ۇمبەت باردا قايتار ءبىر كۇن ەسەسى!–
دەپ كەلىننىڭ تويى، كەمپىردىڭ ءولىمى ەمەس، ەردىڭ قۇنىن، ناردىڭ پۇلىن داۋلايتىن، ەردىڭ ارىسى، ەلدىڭ نامىسى سىنعا تۇسكەن كەزەڭدە ۇلىقبەك اقىن ايبارلى جىرلارىن اق جامبىداي كوككە اتادى …
مۇندايدا اقىن ءۇشىن قايناعان كۇيىكتى باسار ءدارۋ ولەڭ عوي. ءبىزدىڭ اۋىرعان جەرلەرىمىز كوپ، بىراق سولاردىڭ ىشىندە ەرەكشە قان قاقساتقانى وسى ءبىر قانىپەزەرلىك بولاتىن.
قالاي دەگەنمەن دە، جاندالباساعا ۇشىراعان ادام بالاسىنىڭ حاوس كەزىندەگى جان دۇنيەسىن، ءجانتاسىلىم ەتەر الدىنداعى بۇلقىنىسىن ءدال ۇلىقبەك ولەڭدەرىندەي جەتكىزە الاتىن شىعارما كەمدە-كەم.
ولەڭنىڭ سيۋررەاليستىك قالپى قوعامداعى داۋاسىز دەرتتى تامۇققا تەڭەيدى.
نەسىن ايتاسىڭ، سول زوبالاڭنان كەيىن حالقىمىزدىڭ ارسىزى سەمىردى دە، ارلىسى جۇدەدى عوي.
اقيقاتىن ايتقاندا، ۇلىقبەك اۋەلى وت كوسەپ الىپ، ارتىنان «ياپىرماي، نە ىستەپ قويدىم، وسى ارەكەتىمنەن وپىق جەپ قالماس پا ەكەم» دەپ ۇرەيگە سالىنىپ، ۇركىپ جۇرەتىن جانداردىڭ ساناتىنان ەمەس ەدى.
ونە بويى ۋاقىتپەن ۇزەڭگى قاعىستىرا جۇرەتىن داڭعايىر اقىننىڭ قۇز جاعالاعان جالعىز اياقتى سايتان كوپىردەي قيامەت-قايىمنان جانىن جالداپ ءوتۋى ءبىر بۇل ەمەس.
ونىڭ اقىندىق تۇلعاسىن قاسقايتا كورسەتۋ – ۇلكەن ىزدەنىستى، تەبىرەنىستى قاجەت ەتەدى.
سوندا دا بولسا، الپىس رەت قار باسقالى وتىرعان قازاقتىڭ قابىرعالى شايىرىنىڭ ونەرناماسىنا از-كەم توقتالا كەتكەندى ءجون كوردىك. ساراڭداۋ بولسا دا، شىن كوڭىلدەن شىققان اقجارما تىلەكتىڭ ءباسى، نارقى بولەك قوي!
ءبىر قۋانارلىعى، كەشەگى سىرباي، عافۋ، مۇقاعالي، قادىر، تۇمانباي، ساعي، ءابىش، جۇمەكەن، تەمىرحان، جاراسقاندار كەكىلىن تاراپ، جالىن سۇزگەن جايتاڭداعان جاس قۇلىنداي ۇلىقبەك بۇگىندە زار كۇيىنە كەلگەن ناعىز تارلانبوزعا اينالىپتى.

ۋاقىتقا دا باس يمەستەي
شىرەنگەن،
كەيپىمدە ءبىر عاجاپ عۇمىر
سۇرەر مە ەم؟! –
ساعاتىما قارامايمىن،
ويتكەنى
جۇرەگىمنىڭ ۋاقىتىمەن جۇرەم مەن،–دەيدى اقىن ءبىر ولەڭىندە.
دۇرىس. دىبىسى كەيدە جارىلاتىن مينانىڭ سىرتىلىنداي سول ساعات قۇرعىردىڭ قاجەتى قانشا! ءوز جۇرەگىڭنىڭ ۋاقىتىمەن جۇرگەنگە نە جەتسىن، ۇلەكە!

جۇماباي قۇليەۆ

دەرەكوزى «انا ءتىلى» گازەتى